Κώστας Αρβανίτης
Ας μιλήσουμε για ήρωες.
Άοπλους, στα πεδία των μαχών.
Απομονωμένους, στα δίκτυα των διαπλοκών.
Αδικαίωτους, στην ισοπέδωση της μαζικής προπαγάνδας.
Πριν από περίπου μια εικοσαετία, ένας γκουρού της πληροφορικής είχε προβλέψει, ότι στον διαδραστικό κόσμο του διαδικτύου και της ακαριαίας διάχυσης της πληροφορίας «δε θα υπάρχουν πλέον μυστικά». Είχε, εν μέρει, δίκιο. Ξέχασε να αναφέρει, όμως, το κόστος αυτής της κατάκτησης. Και το ποιοι θα το επωμίζονταν.
Ας μιλήσουμε για τους δημοσιογράφους. Όχι τους «άνκορμεν», τους καλοντυμένους τηλεπαρουσιαστές που διαβάζουν ειδήσεις στο κοινό, τους ειδήμονες αρθρογράφους και όσους χαριεντίζονται συνεντευξιαζόμενοι με τους ισχυρούς.
Ούτε καν εκείνους που κυνηγάνε το λαβράκι της είδησης, σεργιανίζοντας στους διαδρόμους της εξουσίας ακροβατώντας καθημερινά για να κρατήσουν όρθια την αξιοπρέπειά τους.
Αλλά αυτούς που γίνονται στόχοι του οργανωμένου εγκλήματος, που ανατινάζονται μέσα στα αυτοκίνητά τους, που βρίσκονται φυγάδες και απάτριδες, καταζητούμενοι από παρακρατικούς μηχανισμούς και καθεστώτα, που αρκούνται στον ταπεινό χαρακτηρισμό του «ρεπόρτερ», γνωρίζοντας ότι ο πραγματικός δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι τίποτε παραπάνω από αυτό.
Την Τετάρτη, η ευρωπαϊκή Αριστερά, στην οποία ανήκω και αναφέρομαι, βράβευσε αυτούς τους ανθρώπους, μετά από πρωτοβουλία του Στέλιου Κούλογλου. Τους αφανείς εργάτες, όχι της ενημέρωσης αλλά της αλήθειας.
Τους «whistleblowers» (ο όρος αναφέρεται, σε όσους αποκαλύπτουν ένα κρατικό μυστικό, που αποκρύπτει ενέργειες ενάντια στο λαϊκό συμφέρον) και τους υπερασπιστές του ύψιστου δικαιώματος που έχει αναλάβει να προστατεύει η τέταρτη εξουσία: την προβολή της πραγματικότητας, όσο δυσάρεστη, όσο αντιδημοφιλής, όσο ενοχλητική κι αν είναι.
Βράβευσε ακόμα, τους μάρτυρες του μεγάλου σκανδάλου της Novartis. Τους μάρτυρες του δημόσιου συμφέροντος, αυτού που υποτίθεται ότι θα προασπιζόταν αλλά δυστυχώς πρόδωσε αναίσχυντα η οργανωμένη εξουσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτούς που έκαναν ένα βήμα μπροστά, έχοντας να χάσουν τα πάντα και τίποτα να κερδίσουν.
Την Τετάρτη η GUE αναγνώρισε και τίμησε το άλλο πρόσωπο της δημοσιογραφίας. Ψέματα! Το πιο ουσιαστικό και χρήσιμο πρόσωπο της δημοσιογραφίας. Γιατί οι υπόλοιποι, όσοι χτίζουν την καριέρα τους μετακινώντας τα πιόνια ενός στημένου παιχνιδιού, και κυρίως όσοι δέχονται να γίνουν πιόνια οι ίδιοι, είναι απλώς δημοσιολόγοι. Και ο λαός, όχι στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη αλλά παντού στον κόσμο πλέον, τους έχει καταλάβει.
Δικαίως! Αρκεί μόνο να θυμάται, ότι υπάρχουν κι αυτοί που, χωρίς προσωπικό διακύβευμα, χωρίς «ιερό καθήκον», χωρίς υστερόβουλο ευσεβή πόθο (και βέβαια, χωρίς να επιδιώκουν «να γίνουν διάσημοι»), θυσιάζουν πολλές φορές ακόμα και τη ζωή τους για ένα ιδανικό.
Ένα ιδανικό που αν μας λείψει, αυτός ο διαδικτυακός κόσμος της άμεσης πληροφόρησης θα γίνει μια ψηφιακή αρένα με ελάχιστο άρτο και ολοένα και πιο νοσηρά θεάματα.
Αυτοί οι ήρωες αξίζουν το σεβασμό όλων. Ειδικά εκείνων που έχουν κάποτε φωνάξει το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι».
* Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
