Οι Νεοζηλανδοί αποφάσισαν τη νομιμοποίηση της ευθανασίας με δημοψήφισμα, στο οποίο επίσης απέρριψαν την αποποινικοποίηση της κάνναβης.
Ο νόμος που επιτρέπει την ευθανασία, είχε ψηφιστεί πέρυσι από τη Βουλή της χώρας και προέβλεπε, ότι θα τεθεί σε ισχύ μόνο μετά την έγκρισή του από την πλειοψηφία σε δημοψήφισμα.Υπέρ του νόμου, στον οποίο συγκατατέθηκε τόσο η κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος όσο και η συντηρητική αντιπολίτευση, ψήφισε το 65,2% των Νεοζηλανδών, με βάση τα προσωρινά αποτελέσματα. Ο νόμος επιτρέπει σε ασθενείς, των οποίων η ποιότητα ζωής έχει επιδεινωθεί και οι οποίοι έχουν μπροστά τους λιγότερο από έξι μήνες ζωής, να λάβουν φάρμακα που θα θέσουν τέλος στη ζωή τους. Για την απόφαση χρειάζεται οι ασθενείς να έχουν σώας τας φρένας και να υπογράψουν τουλάχιστον δύο γιατροί.
Με την απόφαση αυτή, η Νέα Ζηλανδία προστίθεται στην Ολλανδία, τον Καναδά, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Κολομβία, που ήδη επιτρέπουν την πρακτική αυτή. Η ευθανασία επιτρέπεται επίσης σε κάποιες αμερικανικές πολιτείες και στην πολιτεία Βικτώρια της Αυστραλίας, ενώ μια διαφορετική μέθοδος, η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, εφαρμόζεται στην Ελβετία.
Στη Νέα Ζηλανδία, τη σχετική εκστρατεία είχε ξεκινήσει η δικηγόρος Λεκρίσια Σιλς, όταν πληροφορήθηκε, ότι έπασχε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Η Σιλς ήλπιζε, ότι μέχρι η ασθένειά της να φθάσει σε τελικό στάδιο, θα είχε κατορθώσει να κατοχυρώσει το δικαίωμά της να προσδιορίσει η ίδια τον χρόνο και τις συνθήκες θανάτου της. Η Σιλς πέθανε στα 42 της χρόνια το 2015 και την καμπάνια συνέχισε ο σύζυγός της Ματ Βίκερς. «Δεν ήθελε να πεθάνει. Κανείς δεν θέλει. Αυτή είναι μια κοινή παρεξήγηση», είπε. «Το πρόβλημα ήταν, ότι δεν είχε πλέον την επιλογή να ζήσει και ήθελε να ξέρει, ότι μπορεί να βάλει τέλος στο μαρτύριο, όποτε ήθελε». «Είμαι ανακουφισμένος και ευγνώμων, για το γεγονός ότι οι ασθενείς τελικού σταδίου θα έχουν λόγο, για το πώς θα φύγουν από τη ζωή», είπε ο Βίκερς μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
«Μια μέρα, οι κάτοικοι αυτής της χώρας θα κουνούν το κεφάλι, σκεπτόμενοι ότι το θεμελιώδες δικαίωμα του να λέει κανείς “όχι” στον ανυπόφορο πόνο, χρειάστηκε να συζητηθεί», δήλωσε η ακτιβίστρια Μέρι Πάνκο. Οι πολέμιοι του μέτρου υποστήριξαν, ότι ο νόμος δεν είναι σωστά σχεδιασμένος και ότι η ύπαρξη αυτής της δυνατότητας μπορεί να δημιουργήσει σε κάποιους ανθρώπους, ακόμη και το αίσθημα της υποχρέωσης να φύγουν από τη ζωή, για να μην ταλαιπωρούν τους οικείους τους. Ο νόμος απαγορεύει την ευθανασία σε περιπτώσεις ανηλίκων, ψυχικά ασθενών ή ατόμων που υποβάλλουν τη σχετική αίτηση επικαλούμενα «προχωρημένη ηλικία» ή αναπηρία.
Πηγή: BBC, GUARDIAN
