Από το «μαζί τα φάγαμε» (Θ. Πάγκαλος) μέχρι το «δεν θα μου κλέψει ο Τόμσεν τη δόξα των απολύσεων νοσοκομειακών γιατρών» (Αδ. Γεωργιάδης) την...
τελευταία δεκαετία η κουλτούρα υπεράσπισης των μνημονίων κυριάρχησε (όχι στην κοινωνία αλλά στα ΜΜΕ και στο πολιτικό σύστημα).Ο Γ. Παπακωνσταντίνου δεν μετάνιωσε ποτέ, για τη διαπραγμάτευση που δεν έγινε με τους δανειστές, ούτε ο Α. Σαμαράς για τη μετάβαση από την αντιμνημονιακή διακήρυξη στη μνημονιακή προσαρμογή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία πλήρωσε ακριβά, με διάσπαση, τη δική του στροφή στον μνημονιακό ρεαλισμό, μετά την απειλή των Ευρωπαίων εταίρων ότι, διαφορετικά, η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες της ζωής εκτός ευρώ.
Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, το περίφημο δόγμα Σόιμπλε κατέρρευσε. Οι κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας εγκαταλείφθηκαν και η Κομισιόν, σε αρμονική συνεργασία με την ΕΚΤ, ενθαρρύνει όλο και πιο επεκτατικές πολιτικές, προκειμένου να στηριχθεί το δημόσιο σύστημα υγείας και να μη διαλυθεί η κοινωνική συνοχή.
Με τον Μακρόν να ανακοινώνει γενικό lockdown και την Μέρκελ μια πιο περιορισμένη εκδοχή του, επισημοποιείται στο πιο υψηλό επίπεδο η εγκατάλειψη της δημοσιονομικής ορθοδοξίας και η υποχώρηση των αριθμών προς όφελος των ανθρώπων - κάτι αδιανόητο μέχρι πρόσφατα.
Ξαφνικά, όλοι στις Βρυξέλλες διαβάζουν Τ. Πικετί. Αποκηρύσσουν τη λιτότητα και περιμένουν από την Φανκφούρτη να τυπώνει όσα ευρώ χρειάζονται, για να περάσει η ήπειρός μας τον υγειονομικό εφιάλτη όσο το δυνατόν πιο ήπια.
Μέτρα καταστροφικά για την οικονομική ζωή αποφασίζονται στο όνομα του κοινού καλού και δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης για την δημοσιονομική απειθαρχία, αφού είναι άδηλη η εξέλιξη της πανδημίας.
Αυτή η συγκλονιστική αλλαγή συντελείται αθόρυβα. Κανείς από τους πρωταγωνιστές του στραγγαλισμού των οικονομικά αδύναμων κρατών μελών της ευρωζώνης δεν μιλά δημόσια για το φόνο.
Η χώρα μας υπέφερε, γιατί «ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» και τώρα καμία χώρα δεν ελέγχεται για τα χρέη της, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, την εξαγωγική της δυνατότητα.
Οι λέξεις «έλλειμμα», «απολύσεις», «μείωση δημόσιων δαπανών» έχουν εξαφανιστεί από την ιδιόλεκτο της ευρωπαϊκής ελίτ, που ανακαλύπτει στην πράξη την κρυφή γοητεία της Αριστεράς, χωρίς να το παραδέχεται.
Είναι όλοι Αριστεροί δηλώνοντας Δεξιοί. Ορκίζονται στο κοινωνικό κράτος, τάσσονται υπέρ των επιδομάτων στήριξης σε όσους χάνουν τη δουλειά τους, υποχρεώνουν τους εργοδότες να μην κάνουν απολύσεις, προκειμένου να πάρουν κρατική χρηματοδότηση, αγοράζουν κενές θέσεις σε θέατρα, συναυλίες και ΚΤΕΛ.
Κράτος, περισσότερο κράτος. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι πια της μόδας, ούτε οι έννοιες της παραγωγικότητας και της αυτορύθμισης κυριαρχούν στο λεξικό της αγοράς.
Οι «Βάστα Σόιμπλε!» έχουν λουφάξει ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες και οι λάτρεις της μείωσης του Δημοσίου σήμερα επαγγέλλονται προσλήψεις.
Μέχρι και στην ΕΡΤ γίνονται διορισμοί, όταν η ΝΔ στις αντίστοιχες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Τσίπρα εξοργιζόταν με την ενίσχυση του προπαγανδιστικού μηχανισμού των 2.500 εργαζομένων.
Αλλά τότε υπήρχε μνημόνιο και είχαν άλλοθι για να υποστηρίζουν ανοιχτά πολιτικές προς όφελος των «πάνω» σε βάρος των «κάτω». Τώρα υπάρχει αμηχανία, γιατί ο κορονοϊός καταστρέφει τα πνευμόνια του νεοφιλελευθερισμού.
Αναρωτιόμαστε, «πού πήγαν οι μνημονιακοί;» για την απόλαυση του σχετικού προβληματισμού. Ξέρουμε πολύ καλά πού πήγαν. Κρύβονται και περιμένουν - την επόμενη ευκαιρία. Όπως για παράδειγμα τις αλλαγές στη διάλυση των εργασιακών και το νέο πτωχευτικό κώδικα, που ακυρώνει την προστασία της πρώτης κατοικίας και παραδίδει τους δανειολήπτες στις διαθέσεις των τραπεζών.
