Γιάννης Α. Μυλόπουλος
Ο πρωθυπουργός, κατά την πάγια συνήθειά του, στο διάγγελμά του για την πανδημία έκρυψε το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας. Με το ενδιαφέρον επικεντρωμένο στην επικοινωνία, στη δημιουργία δηλαδή εντυπώσεων, προσπάθησε να απαλλαγεί
από τις κυβερνητικές ευθύνες για την υγειονομική υποτροπή και τη σημερινή υγειονομική κρίση, επιλέγοντας να μεταθέσει το κύριο βάρος της ευθύνης στους πολίτες.Έτσι, αντί να ανακοινώσει, ως όφειλε και όπως πράττουν όλοι οι ικανοί ηγέτες του πολιτισμένου κόσμου, την ανάληψη πρωτοβουλιών από πλευράς οργανωμένου κράτους για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης με παρεμβάσεις στους τομείς:
Α) της δημόσιας υγείας, για να αντέξει το ΕΣΥ την πίεση των αυξημένων κρουσμάτων και νοσηλευόμενων,
Β) της δημόσια παιδείας, ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός στα σχολεία
Γ) των δημόσιων μεταφορών, ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ο πρωθυπουργός επικέντρωσε την ομιλία του στην προφανή, αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της πανδημίας, ατομική ευθύνη.
Προφανείς και αυτονόητες οι ατομικές ευθύνες όλων μας απέναντι σε έναν πανδημικού χαρακτήρα υγειονομικό κίνδυνο που μας υπερβαίνει.
Οι πολίτες όμως γνωρίζουν, ότι όσο και αν προστατεύονται φορώντας μάσκα, αποφεύγοντας τους συνωστισμούς, μένοντας σπίτι όσο γίνεται περισσότερο και πλένοντας καλά τα χέρια τους, υπάρχουν καταστάσεις και κίνδυνοι που τους ξεπερνούν, γιατί η αντιμετώπισή τους δεν εξαρτάται από τους ίδιους.
Έτσι, αυτό που οι πολίτες περίμεναν, από έναν ικανό και αποτελεσματικό πρωθυπουργό που ενδιαφέρεται για το καλό της χώρας και του λαού περισσότερο από τη δική του εικόνα, ήταν να τους δώσει πειστικές εγγυήσεις και απτά αποτελέσματα για το ρόλο του κράτους στην προστασία της δημόσιας υγείας.
Αυτά που οι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν εξαρτώνται από τους ίδιους και τη δική τους ατομική ευθύνη, αλλά είναι ευθύνες ενός οργανωμένου κράτους, είναι τα εξής:
1. Οι πολίτες δεν έχουν καμία ατομική ευθύνη για την υγειονομική υποτροπή που συνέβη το καλοκαίρι. Όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι επιστήμονες, το «παιχνίδι» με τον κοροναϊό το καλοκαίρι χάθηκε με το άνοιγμα του τουρισμού τον Ιούνιο και Ιούλιο. Μια ματιά στον μονοψήφιο αριθμό των κρουσμάτων τον Ιούνιο και στους τριψήφιους τον Αύγουστο, δίνει όλη την εικόνα, για το τι μεσολάβησε. Δεν φταίνε λοιπόν οι πολίτες για τη μαζική είσοδο στη χώρα κρουσμάτων του ιού, αφού οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να μηδενιστούν τα κρούσματα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ο ιός, λοιπόν, είναι γνωστό, ότι επανήλθε στη χώρα από τα χερσαία σύνορα και από τα αεροδρόμια. Που επί ένα σχεδόν μήνα τα πρώτα και επί σχεδόν μισό μήνα τα δεύτερα παρέμειναν εντελώς ανεξέλεγκτα, χωρίς καθόλου διαγνωστικά τεστ για τους εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες της χώρας εκείνη την περίοδο. Ακόμη, οι πολίτες δεν φέρουν καμία ατομική ευθύνη, για το δειγματοληπτικό σύστημα ελέγχων που εφαρμόστηκε στη συνέχεια σε όσους έρχονταν στη χώρα και το οποίο είχε αξιοπιστία της τάξης του 50%. Επιτρέποντας έναν στους δύο φορείς του ιού να εισέρχονται στη χώρα χωρίς να έχουν ελεγχθεί στα σύνορα. Όπως ακόμη οι πολίτες δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη, γιατί η κυβέρνηση επέτρεψε πληρότητα 100% στα αεροπλάνα, 85% στα πλοία και αραίωση των δρομολογίων των δημόσιων αστικών μεταφορών εν μέσω σφοδρής υγειονομικής κρίσης. Ούτε βέβαια φταίνε οι πολίτες, γιατί τα πρώτα δειλά και ανεπαρκή μέτρα άρχισαν να λαμβάνονται με καθυστέρηση σχεδόν δύο μηνών από την πρώτη είσοδο κρουσμάτων από τα σύνορα.
2. Οι πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη και για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, με τριψήφιους διαπιστωμένους καθημερινά αριθμούς κρουσμάτων, τα τεστ που γίνονται είναι ελάχιστα. Οι επιστήμονες έχουν κατ’ επανάληψη επισημάνει τις πολύ αρνητικές συνέπειες στη μετάδοση της νόσου της υποκαταγραφής της πανδημίας, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να επιμένει στην ανάγκη για: Τεστ, τεστ, τεστ. Δείκτης της υποκαταγραφής είναι η δήλωση του καθηγητή Ηλία Μόσιαλου, ο οποίος επιμένει, ότι ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων είναι δεκαπλάσιος από αυτόν που διαπιστώνονται καθημερινά.
3. Οι πολίτες ακόμη δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη γιατί οι ΜΕΘ έχουν ήδη κορεστεί κατά το 70%. Ανεξάρτητα από τους, διαφορετικούς πάντως, αριθμούς εξοπλισμένων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας που δίνουν ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ακόμη ένας δείκτης της κυβερνητικής προσπάθειας απόκρυψης της αλήθειας, είναι γεγονός ότι το νοσοκομείο Νίκαιας και ο Ευαγγελισμός, δύο μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, έχουν ήδη σηκώσει τα χέρια ψηλά και δεν δέχονται πλέον άλλους ασθενείς, έχοντας φτάσει στα όριά τους. Και είμαστε ακόμη στην αρχή του φθινόπωρου… Ο πρωθυπουργός λοιπόν, πριν κουνήσει το δάχτυλο στους πολίτες, οφείλει να απαντήσει, τι έκανε ή καλύτερα τι δεν έκανε, ενώ όφειλε να κάνει, εδώ και 6 μήνες για να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας. Γιατί το υγειονομικό προσωπικό ελαττώθηκε αντί να αυξηθεί, γιατί δεν εξοπλίσθηκαν ικανές ΜΕΘ για να αντέξουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας και γιατί δεν εξοπλιστήκαμε με περισσότερα διαγνωστικά τεστ, ώστε να παρακολουθείται σε πραγματικό χρόνο η εξέλιξη του ιού και να λαμβάνονται εγκαίρως τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα όπου χρειάζεται. Η επιστράτευση ιδιωτικών μονάδων υγείας είναι ασφαλώς αναγκαία, αλλά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μόνο ως μέσον πλουτισμού των κλινικαρχών σε μια δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα.
4. Οι πολίτες επίσης δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη, γιατί τα παιδιά τους στριμώχνονται στα σχολεία σε στενές αίθουσες των 25 ή και περισσότερων μαθητών. Η ευθύνη πρόσληψης περισσότερων εκπαιδευτικών, εξεύρεσης επιπλέον αιθουσών και αραίωσης των μαθητών στις τάξεις, είναι μια ευθύνη που δεν μπορεί να αποδίδεται στους πολίτες.
5. Οι πολίτες τέλος δεν φέρουν καμία ευθύνη, γιατί οι ίδιοι και τα παιδιά τους αναγκάζονται να στριμώχνονται στις δημόσιες συγκοινωνίες για να πάνε στη δουλειά ή το σχολείο. Αραιά δρομολόγια, λίγα και παλιά λεωφορεία, είναι μια εικόνα τριτοκοσμική για ένα κράτος που πλήττεται από την πανδημία, καθώς και για έναν πρωθυπουργό που αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες ενίσχυσης των δημόσιων μεταφορών, μεταθέτει την ευθύνη της αυτοπροστασίας στους ίδιους τους πολίτες.
Πολύ ευχαρίστως λοιπόν να μιλήσουμε για τις ατομικές μας ευθύνες, με την προϋπόθεση όμως ότι και η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θα αναλάβουν κι εκείνοι τις δικές τους.
Αποδεικνύοντας στην πράξη, ότι έκαναν, ότι όφειλαν, ότι έπρεπε και ότι μπορούσαν, για να βελτιώσουν τις κρατικές υπηρεσίες και τη δημόσια υγειονομική φροντίδα.
Αν επρόκειτο να έχουμε ένα κράτος, όπου οι επιτυχίες αποδίδονται στον ίδιο τον πρωθυπουργό, όπως συνέβαινε με τους πανηγυρισμούς και τις θριαμβολογίες υπέρ Μωυσέως την άνοιξη, ενώ στα δύσκολα οι ευθύνες φορτώνονται στους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι αφήνονται αβοήθητοι να… αυτοπροστατεύονται από την πανδημία, τότε δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση.
Είχαμε κι άλλους φορείς, πιο αξιόπιστους, όπως τους επιδημιολόγους και λοιμωξιολόγους, τους γιατρούς και τους ειδικούς επιστήμονες, τα νοσοκομεία, τα ερευνητικά κέντρα και τα πανεπιστήμια, προκειμένου να μας υποδεικνύουν τις υγειονομικές υποχρεώσεις μας και να μας θέτουν ενώπιον των ευθυνών μας…
Τον πρωθυπουργό τον εκλέξαμε, για να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη της αποτελεσματικής υγειονομικής θωράκισης του κράτους, όχι για να μεταφέρει τις ευθύνες του κράτους στους πολίτες…
