Ένα βαρύ πέπλο σιωπής σκεπάζει την πραγματικότητα. Μια καταθλιπτική «ενημέρωση» (ασφυκτικά κατευθυνόμενη) κατασκευάζει πλασματική πραγματικότητα, αποσιωπά ή εξωραΐζει κυβερνητικές αποτυχίες και εγκληματικές ευθύνες, διακινεί ψεύδη, λιβανίζει σπιθαμιαίους «αρχηγούς», εγκλωβίζει σε πλαστές εντυπώσεις, εκφοβίζει, εθίζει σε αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, υπονομεύει και...
παραλύει κοινωνικές αντιδράσεις, επιχειρεί να υφαρπάξει τη λαϊκή συναίνεση και να ακυρώσει κάθε λαϊκή δυναμική.
Η διατεταγμένη δημοσιογραφία δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις, κριτικές, αποκαλύψεις. Πολύ περισσότερο διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Το ύφος, οι «νουθεσίες», οι εντολές, πανομοιότυπες. Οι εικόνες από τα νοσοκομεία και την τρέχουσα επικαιρότητα έχουν αυστηρά επιλεγεί. Κανάλια (πρώτα και χειρότερα), ραδιοφωνικοί σταθμοί, έντυπα, πλήθος ιστοσελίδων, όλα επαναλαμβάνουν (μονότονα) το ίδιο αφήγημα. Όλα πρέπει να εξυπηρετούν, στο μέγιστο βαθμό, την κυβερνητική προπαγάνδα. Όλα είναι ιμάντες των κρατούντων, στην υπηρεσία μιας καταιγιστικής επιχείρησης καταστολής της σκέψης, της κρίσης, της μνήμης (ιστορικής και πρόσφατης) του λαού.
Κλισέ φράσεις. Η «επιτυχία» στη διαχείριση της πανδημίας. Η Ελλάδα «αναγνωρισμένο παγκόσμιο πρότυπο». Ο Μητσοτάκης «σοβαρός και στιβαρός ηγέτης». Ο ελληνικός λαός «ασφαλής», με «εμπιστοσύνη» στην κυβέρνηση, το κράτος, τους θεσμούς, «ευγνώμων» για τους χειρισμούς τους. Είναι το κουραστικό αναμάσημα των κύριων πλευρών του τρέχοντος αφηγήματος για τη «σωτήρια», όπως προβάλλεται, κυβερνητική πολιτική. Προφανέστατος ο σκοπός τους. Η πολιτική νομιμοποίηση και επιβολή, η ιδεολογική κυριαρχία μιας παράταξης με το πιο βαρύ αντιλαϊκό παρελθόν, αλλά και παρόν. Και ευρύτερα, η σταθεροποίηση και θωράκιση της αστικής εξουσίας. Πώς έχουν, όμως, τα πράγματα; Ποιοι παριστάνουν τους σωτήρες μας; Τι κρύβεται πίσω από όλον αυτό τον κουρνιαχτό;
Αυτές τις μέρες, έκλεισαν δέκα χρόνια από την επιβολή του πρώτου μνημονίου, όταν η χώρα και ο λαός μας παραδόθηκε προς λεηλασία στους δανειστές της ελληνικής ολιγαρχίας. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια, σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό επέβαλε μια στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση των εργαζομένων, συνέτριψε θεμελιώδεις εργατολαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα, οδήγησε στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση πλατιά εργατολαϊκά στρώματα, ξεπούλησε όσο-όσο τον πλούτο και τις υποδομές της χώρας. Με την ένθερμη, ενεργητική στήριξη και συμμετοχή της ΝΔ, «αντιπολιτευόμενης» ή σε κυβερνητικούς θώκους. Με τα πρωτοκλασάτα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πρώτον απ’ όλους, να υπερθεματίζουν σε όλες τις αντιλαϊκές και αντεργατικές ανατροπές. Μιας παράταξης που, επιπλέον, σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, βαρύνεται με ακραία αντιλαϊκή πολιτική βία και σκοτεινές αντιδραστικές μεθοδεύσεις.
Και πιο ειδικά, όσον αφορά την υγειονομική κρίση, μιας παράταξης που πρωτοστάτησε στην απαξίωση και κατασυκοφάντηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, πλειοδοτώντας στην πιο άγρια εκδοχή εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών υγείας. Μιας κυβέρνησης που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την πανδημία με μπαλώματα, επιμένοντας στην τραγική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Μιας κυβέρνησης που εξακολουθεί να πριμοδοτεί κραυγαλέα την κερδοσκοπία του ιδιωτικού τομέα υγείας. Με τη διαδικασία των μαζικών τεστ, τη μόνη μέθοδο-προϋπόθεση γνώσης και αντιμετώπισης της πραγματικότητας, να αποτελεί ακόμη ζητούμενο.
Αυτοί παριστάνουν τους σωτήρες μας, τους θεματοφύλακες της υγείας και των συμφερόντων του λαού. Η περίφημη «επιτυχία» στη διαχείριση της πανδημίας είναι η χρονική επιβράδυνση της εξάπλωσης της νόσου, με την επιβολή αυταρχικών, αντιδημοκρατικών μέτρων. Για να μην καταρρεύσει το αποδομημένο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, που λειτουργεί σε οριακά επίπεδα, και μαζί του καταρρεύσει και η πολιτική τους εξουσία. Αυτή είναι η πραγματική τους έγνοια. Της ΝΔ πρωτίστως, που αυτή τη στιγμή κυβερνά, αλλά και όλου του αστικού συστήματος. Γιατί έχουν γνώση οι «φύλακες», πως η εξελισσόμενη υγειονομική κρίση λιπαίνει, τροφοδοτεί την ενεργή οικονομική κρίση και το σκληρό μνημονιακό καθεστώς που εξακολουθεί να μαστίζει τη χώρα και το λαό μας.
Και γνωρίζουν, επίσης, πόσο εύκολα (στους ασταθείς καιρούς που διανύουμε) μπορεί αυτή να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη πολιτική και κοινωνική κρίση.
Επίμονα καμπανάκια κινδύνου
Γι’ αυτό ηχούν επίμονα καμπανάκια κινδύνου. Επιφανείς εκπρόσωποι του παγκόσμιου καπιταλισμού δηλώνουν τους φόβους τους, την ανησυχία τους για τα επερχόμενα. Επισημαίνουν τους κινδύνους που απειλούν την εξουσία τους. Ο Κίσινγκερ προειδοποιεί: «Η αποτυχία μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε ανάφλεξη». Το ΔΝΤ ανησυχεί για «νέα κύματα κοινωνικών αναταραχών», «αν τα μέτρα στήριξης κριθούν ανεπαρκή» και παραθέτει τον αυξανόμενο αριθμό διαμαρτυριών, σε όλο τον κόσμο, τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Στόλτενμπεργκ, γγ του ΝΑΤΟ, επισημαίνει, πως πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες, ούτως ώστε «μια υγειονομική κρίση να μην μετατραπεί σε κρίση ασφάλειας».
Η παγκόσμια επέλαση του κορονοϊού θεριεύει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, τροφοδοτεί και οξύνει όλες τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, εντείνει την κρίση και τις αντιφάσεις του.
Δεν είμαστε όλοι το ίδιο απέναντι στον λεγόμενο αόρατο εχθρό. Ο ιός και βέβαια δεν κάνει διακρίσεις. Προσβάλλει και πλούσιους και φτωχούς. Η πανδημία, όμως, είναι σκληρά ταξική. Και κάνει διακρίσεις. Σκορπά το θάνατο σε συντριπτικά μεγαλύτερο βαθμό στα φτωχά, εξαθλιωμένα στρώματα, στους αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας. Τα μεγάλα ποσοστά των κρουσμάτων και των θανάτων των Αφροαμερικανών και των απόκληρων, στις ΗΠΑ, το επιβεβαιώνουν. Οι κοινωνικές ανισότητες γιγαντώνονται, οι ταξικές αντιθέσεις παροξύνονται.
Οι «έκτακτες συνθήκες» της πανδημίας τροφοδοτούν, επιπλέον, και εντείνουν την εξελισσόμενη παγκόσμια οικονομική αστάθεια και κρίση, επιταχύνουν και μεγιστοποιούν τις αρνητικές επιπτώσεις της στους λαούς. Η ανεργία εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη. Τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνονται πλήττουν, με σφοδρότητα, αμοιβές και δικαιώματα των εργαζομένων. Η διάσωση των καπιταλιστικών οικονομιών προϋποθέτει νέα αντιλαϊκή επίθεση και παραπέρα φτωχοποίηση ευρύτατων εργατολαϊκών στρωμάτων, σε όλο τον κόσμο. Όλα τα πακέτα μέτρων «στήριξης των οικονομιών» έχουν σαφή επιδίωξη την προκλητική στήριξη της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, μοιράζοντας και κάποια ψίχουλα στα εργατολαϊκά στρώματα. Το ταξικό πρόσημο είναι κραυγαλέο. Γι’ αυτό και οι ανησυχίες τους. Οι κυβερνήσεις τους και τα αστικά πολιτικά συστήματα, όπου γης, θα δοκιμαστούν αναπότρεπτα. Γι’ αυτό παριστάνουν, όλοι τους, τους σωτήρες των λαών τους. Μπας και, προσωρινά, αποφύγουν τη λαϊκή δοκιμασία, απομακρύνουν τα λαϊκά ξεσπάσματα.
Ένα κύμα πλατιάς λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας, μαζικών λαϊκών και εργατικών αγώνων διέτρεξε τον πλανήτη τα τελευταία δυο χρόνια. Το επισήμανε και το ΔΝΤ… Οι αφορμές ήταν διαφορετικές. Οι αιτίες όμως, το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν, είναι κοινές. Είναι τα 10 χρόνια σφοδρής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και εξαπόλυσης μιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, που σάρωσε τις οικονομικές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο. Μιας κρίσης που συνεχίζεται και κλιμακώνεται.
Η πανδημία έρχεται, με τη σειρά της, να αποκαλύψει και υπογραμμίσει, πως ο καπιταλισμός έχει περάσει ανεπίστρεπτα στην παρακμιακή φάση και δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο στην πιο άγρια μορφή παγκοσμίως. Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση επεκτείνονται ραγδαία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα απογειώνονται.
Οι λαοί θα βγουν στους δρόμους, θα αγωνιστούν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους.
Ότι και να επιστρατεύσουν, όση παραπλανητική δημαγωγία και αν χρησιμοποιήσουν, όση ανοιχτή καταστολή και αν ασκήσουν, δεν μπορούν να ανακόψουν αυτή την εξέλιξη.
ΠΗΓΗ: Λαϊκός Δρόμος
