Μια μέρα όλοι θα είμαστε πλούσιοι

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Στο Portland πριν λίγες ώρες ίσως έγινε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της πόλης.
Το μοτίβο παρέμεινε πάνω-κάτω το ίδιο, με κατάληξη μπροστά στο Justice Center και...


«περιορισμένη» χρήση χημικών από τις δυνάμεις ασφαλείας, τόσο περιορισμένη που κυριολεκτικά καιγόταν το δέρμα σου.

Παράλληλα, συγκεντρώθηκαν αρκετοί ακόμα στο Seattle, όπου δικαστική απόφαση υποχρεώνει τα τοπικά ΜΜΕ, να παραδώσουν αδημοσίευτο υλικό από τις διαδηλώσεις (που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες βδομάδες στις ΗΠΑ) στην αστυνομία.

Ίσως να εκτυλιχθούν αντίστοιχες καταστάσεις στο πολύ δυναμικό Chicago, όπου φαίνεται να επικεντρώνεται το κατεστημένο για τη συνέχιση της καταστολής και την επαναφορά της τάξης.

Πολύ μου αρέσει, που όλα αυτά που αναφωνούσαμε να βλέπουμε σε σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά ή τέλος πάντων αυταρχικά καθεστώτα, γίνονται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Σε εμάς.

Παρακολούθηση πολιτών.

Παιδομάζωμα.

Φίμωση του λόγου.

Λογικό, όμως, ουδέποτε ο καπιταλισμός πήγαινε χέρι-χέρι με την κοινωνική δικαιοσύνη· πέρασε ένας αιώνας από τότε που ξεστομίστηκε η φράση «φασισμός είναι ο καπιταλισμός σε αποσάρθρωση», αλλά σ’ αυτό το σημείο δεν χρειάζεται πια να πείθεις κανέναν για τίποτα και όποιος ονειρεύεται δημοκρατίες, όνειρο ζει μην τον ξυπνάτε.

Είναι πλέον ξεκάθαρο, τι υπάρχει στο μυαλό της ελίτ για την συνέχεια: μαζικοί θάνατοι.

Αυτό το τελευταίο επειδή μάλλον ξενίζει, απλά να πω κάτι που διάβασα και νομίζω δίνει μια σαφέστερη εικόνα της τραγωδίας. Οι 150.000 επίσημα νεκροί από την πανδημία στις ΗΠΑ, αντιστοιχούν σε 50 αεροπλάνα να πέφτουν κάθε βδομάδα, επί 4 τουλάχιστον μήνες.

Δηλαδή πέφτουν 50 αεροπλάνα τη βδομάδα και δεν τρέχει τίποτα, ως εδώ όλα καλά.

Και χώρια τους νεκρούς από πείνα, πολέμους κτλ.

Οπότε δεν θέλει ιδιαίτερη ανάλυση, τι περιμένει εκείνους που συνηθίζουν στον θάνατο -στην τελική άλλο η αποδοχή, άλλο η συνήθεια.

Πολύ απλό είναι: περισσότεροι θάνατοι. Που θα αποδίδονται στα …υποκείμενα νοσήματα.

Και με την ευκαιρία, όσο εμείς συγκρουόμαστε, προβληματιζόμαστε και αγανακτούμε για θέσεις εργασίας, φυλετικές διακρίσεις και οτιδήποτε άλλο, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή εμείς, φτωχότεροι.

Δηλαδή, πολύ μου αρέσει, που πάντα η ελίτ μένει στο απυρόβλητο, ότι και αν συμβαίνει στον κόσμο.

Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, με συνολική περιουσία που πλησιάζει τα 190 δισεκατομμύρια δολάρια, έγινε πλουσιότερος μέσα στην πανδημία κατά 75 δισεκατομμύρια. Μάλιστα προχθές μέσα σε μόλις μια μέρα κέρδισε 13 δισεκατομμύρια δολάρια, που για να τα βγάλει ο μέσος Αμερικάνος θα χρειαστεί σχεδόν 6 εκατομμύρια χρόνια.

Αλλά αυτό δεν είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όσο κάποιοι κερδίζουν εκατομμύρια, άλλοι να πεθαίνουν από την πείνα και ιάσιμες ή μη ασθένειες.

Μια μέρα, άλλωστε, όλοι θα είμαστε πλούσιοι.

Εκείνη τη μέρα όλα θα έχουν λυθεί, αν και γι’ αυτό το τελευταίο, την απάντηση την έδωσε από καιρό ένα παλιό σύνθημα (πιθανόν του 19ου αιώνα, καλά το πάμε): «Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί στη ζωή τους, που έχουν μόνο λεφτά».

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ. Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που τελευταία ενόχλησε φαίνεται κάτι μπατριώτες, απλά λέγοντας πράγματα που ήδη είναι γνωστά, ότι και να πούμε δεν έχει πολλή σημασία. Ξέρουμε πόσο καθυστερημένοι και λούμπεν είναι πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) Έλληνες. Περιττό να πω, ότι μάλλον δεν θα ένοιωθαν την ανάγκη να τον υπερασπιστούν και πολλοί από εκείνους που εξοργίστηκαν με τον μπατριωτικό οχετό εναντίον του, αν ήταν πρόσφυγας. Ξέρουμε, δηλαδή, πως, αν ο ίδιος ο Γιάννης ήταν φτωχός, το πιθανότερο είναι, πως όλο αυτό θα γινόταν σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι και φυσικά δεν θα του έδιναν παρά ελάχιστοι τη δέουσα προσοχή. Τι δεν είναι έτσι; Επίσης, ο Γιάννης ζει πλέον στις ΗΠΑ, νομίζετε ότι του καίγεται το παραμικρό καρφί, για το τι πιστεύουν ένα μάτσο χωριάτες; Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος διατηρεί την καραντίνα και τα περιοριστικά μέτρα για τους πρόσφυγες (από τον Απρίλη) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου ανάμεσά τους κάλλιστα μπορεί να είναι ο επόμενος Αντετοκούνμπο. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό που νομίζουμε, δηλαδή στις τεράστιες οικονομικές ανισότητες, απ’ όπου πηγάζουν σχεδόν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας σήμερα. Γιατί, όπως λέει ένα άλλο ρητό, ελαφρώς παραφρασμένο για να μην δημιουργήσουμε ηλίθιες παρανοήσεις με το original, ο φτωχός μαύρος είναι μαύρος και ο πλούσιος είναι απλά πλούσιος.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο πιο επιτυχημένος Έλληνας της τελευταίας δεκαετίας και είναι αυτοδημιούργητος. Οπότε, είναι λογικό να προκαλεί φθόνο. Άλλωστε, ο φθόνος είναι η κατάρα του Έλληνα. Βέβαια, για τον Αντετοκούνμπο ισχύει αυτό:

Να θυμίσω πως ο Γιάννης και ο Θανάσης έγιναν Έλληνες επί κυβέρνησης Σαμαρά, όταν είχε ήδη φανεί, πως είναι ταλαντούχοι και θα τους χρειαστεί η εθνική ομάδα μπάσκετ. Αν δεν κάνω λάθος, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Αντετοκούνμπο δεν έγιναν Έλληνες τότε αλλά αργότερα. Πάντως, έχει μεγάλη πλάκα, που κάποιοι θέλησαν, να υπερασπιστούν τον Γιάννη από την επίθεση ενός φασίστα καθηγητή πανεπιστημίου, ποστάροντας την διαφήμιση της …NIKE. Και βέβαια, να μιλήσουμε κάποτε και για όλη αυτή τη γενιά των παιδιών σαν τον Γιάννη, που δεν είναι Έλληνες [αν και γεννήθηκαν στην Ελλάδα, όπως και ο Γιάννης] επειδή δεν είναι παιχταράδες σαν αυτόν. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο [και αυτό είναι προς τιμήν του] δεν τους ξέχασε. Τα λόγια του είναι αληθινά και δείχνουν άνθρωπο που σκέφτεται και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Επίσης, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο άνθρωπος που με έχει κάνει να κάνω τα περισσότερα ξενύχτια της ζωής μου, για να βλέπω τους αγώνες του στο NBA και να χαίρομαι για αυτόν τον άνθρωπο που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Το ζω κι εγώ το όνειρο του Γιάννη. Μου κάνει καλό. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)



ΠΗΓΗ: pitsirikos.net