Οι προοπτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Αντώνης Νταβανέλος

Στο ζήτημα του «κομβικού» νομοσχεδίου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατόρθωσε να προσδέσει στην ουρά της, πέρα...


από τους δεδομένους ακροδεξιούς του Βελόπουλου, το πρώην ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά, αλλά και ορισμένους συνταγματολόγους που κάποτε περιφέρονταν ως σύμβολα ενός κάποιου «προοδευτισμού». Οι 187 ψήφοι στη Βουλή, υπέρ της δρακόντειας συρρίκνωσης του δικαιώματος στη διαδήλωση, αποδεικνύουν ότι αυτό είναι μια βαθύτερη καθεστωτική επιλογή.

Πέρα από τους ιδε­ο­λο­γι­κούς και συμ­βο­λι­κούς λό­γους, που δεν πρέ­πει να υπο­τι­μού­νται, η επι­λο­γή αυτή υπο­δει­κνύ­ει, ότι τα «επι­τε­λι­κά» κέ­ντρα του κα­θε­στώ­τος γνω­ρί­ζουν ότι: α) Βα­δί­ζου­με προς μια γε­νι­κευ­μέ­νη κρίση β) Μέσα σε αυτήν θα επι­διω­χθούν, ως απα­ραί­τη­τα, σκλη­ρά αντερ­γα­τι­κά-αντι­κοι­νω­νι­κά μέτρα γ) Απέ­να­ντι σε αυτά θα υπάρ­ξει, πι­θα­νό­τα­τα, σκλη­ρή κοι­νω­νι­κή-κι­νη­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή αντί­στα­ση, που θα πρέ­πει να τσα­κι­στεί. 

Είναι γε­γο­νός, ότι τα στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη κι­νού­νται με τα­χύ­τη­τα, ακόμα και με ευ­χα­ρί­στη­ση, προς αυτή την αντι­δρα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. 
Είναι, και δεν θέ­λουν να το κρύ­βουν, «οι κα­τάλ­λη­λοι άν­θρω­ποι» για τον κοι­νω­νι­κό κα­νι­βα­λι­σμό που προ­ε­τοι­μά­ζε­ται (κα­λυμ­μέ­νος ως «με­ταρ­ρυθ­μι­σμός») ενό­ψει της κο­ρύ­φω­σης της κρί­σης. 

Όμως η προ­θυ­μία της ΝΔ, και των πάσης φύ­σε­ως «μαϊ­ντα­νών» που θα συ­γκε­ντρω­θούν γύρω της, για να ανα­λά­βουν τη βρώ­μι­κη δου­λειά, δεν πρέ­πει να συγ­χέ­ε­ται με την ικα­νό­τη­τά τους, με τη δυ­να­τό­τη­τα να βγά­λουν πέρα τις δε­σμεύ­σεις που ανα­λαμ­βά­νουν, συ­νο­μι­λώ­ντας με τη ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους διε­θνείς συμ­μά­χους της στην Ευ­ρώ­πη και στις ΗΠΑ. Μια εξαι­ρε­τι­κά αντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν ταυ­τί­ζε­ται πάντα (ούτε και συχνά…) με μια ισχυ­ρή κυ­βέρ­νη­ση. 

Στη συ­γκυ­ρία είναι σε εξέ­λι­ξη με­γά­λα θέ­μα­τα, που απει­λούν να θρυμ­μα­τί­σουν την επιρ­ροή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη και τη συ­νο­χή της, να προ­κα­λέ­σουν με­γά­λες αντι­πα­ρα­θέ­σεις με τον ερ­γα­τι­κό/λαϊκό πα­ρά­γο­ντα, και να ανοί­ξουν τε­λι­κά ένα νέο με­γά­λο κύκλο πο­λι­τι­κής κρί­σης. 

Η από­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης να υπα­κού­σει στις απαι­τή­σεις των κα­πι­τα­λι­στών και να προ­χω­ρή­σει σε μια άτα­κτη «έξοδο» από τη σκλη­ρή κα­ρα­ντί­να, που είχε νω­ρί­τε­ρα επι­βά­λει μπρο­στά στην απει­λή του κο­ρο­νοϊ­ού, δο­κι­μά­ζε­ται αγρί­ως πριν καν φτά­σου­με στις κρί­σι­μες συν­θή­κες των με­γά­λων με­τα­κι­νή­σε­ων που συν­δυά­ζο­νται με τον μα­ζι­κό του­ρι­σμό. Οι πρώ­τες μα­ζι­κές αφί­ξεις έφε­ραν στην επι­φά­νεια τις πραγ­μα­τι­κές αδυ­να­μί­ες και τις εγκλη­μα­τι­κές κα­θυ­στε­ρή­σεις της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής: όταν οι υπεύ­θυ­νοι των Κέ­ντρων Υγεί­ας υπο­χρε­ώ­νο­νται να στέλ­νουν με ταξί (!) άρ­ρω­στους αν­θρώ­πους προς τα νο­σο­κο­μεία ανα­φο­ράς, αφού στην πε­ριο­χή τους δεν υπήρ­χε ούτε ένα ασθε­νο­φό­ρο (!!), είναι να απο­ρεί κα­νείς, για το τι θα συμ­βεί, όταν στα νησιά και άλλες πα­ρα­θα­λάσ­σιες πε­ριο­χές θα αρ­χί­σουν να προ­σγειώ­νο­νται τα τσάρ­τερ με χι­λιά­δες επι­βά­τες από χώρες προ­έ­λευ­σης, όπου η επι­δη­μία σα­ρώ­νει. Για να αφή­σει ανοι­χτά τα όποια πε­ρι­θώ­ρια κερ­δο­φο­ρί­ας στη «βαριά ελ­λη­νι­κή βιο­μη­χα­νία» του μα­ζι­κού του­ρι­σμού, η κυ­βέρ­νη­ση παί­ζει στα ζάρια την υγεία του κό­σμου. Αφή­νει ορ­θά­νοι­χτη την προ­ο­πτι­κή μιας εξέ­λι­ξης πα­ρό­μοιας με το κύμα της επι­δη­μί­ας που χτύ­πη­σε τις γει­το­νι­κές βαλ­κα­νι­κές χώρες, λίγο μετά τις «επι­τυ­χί­ες» τους στην κρίση του Μαρ­τί­ου, «επι­τυ­χί­ες» που χτί­στη­καν απο­κλει­στι­κά με την κα­τα­πιε­στι­κή κα­ρα­ντί­να και κρύ­βο­ντας τις με­γά­λες αδυ­να­μί­ες στα δη­μό­σια συ­στή­μα­τα υγεί­ας, που έχει προ­κα­λέ­σει η πο­λυ­ε­τής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα. Μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη, όχι μόνο θα εξα­νε­μί­σει το πο­λι­τι­κό «κε­φά­λαιο» που συ­γκέ­ντρω­σε ο Μη­τσο­τά­κης μέσω της αντι­με­τώ­πι­σης της κρί­σης του Μάρτη με τη σκλη­ρή κα­ρα­ντί­να, αλλά θα δη­μιουρ­γεί και τον κίν­δυ­νο ενός γε­νι­κό­τε­ρου ξε­σπά­σμα­τος οργής του κό­σμου, που θα συ­νει­δη­το­ποιεί, ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αφέ­θη­κε ανυ­πε­ρά­σπι­στος μπρο­στά σε μια σο­βα­ρή υγειο­νο­μι­κή απει­λή. Γιατί η αλή­θεια είναι, ότι η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει το προ­φίλ των άκαμ­πτων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων «με­ταρ­ρυθ­μι­στών», δεν έχει κάνει ούτε ένα στοι­χειώ­δες βήμα πραγ­μα­τι­κής ενί­σχυ­σης του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας. 

Οι­κο­νο­μία

Αυτή η ει­κό­να ανα­πα­ρά­γε­ται στο γε­νι­κό­τε­ρο τοπίο της οι­κο­νο­μί­ας, μπρο­στά στη σκλη­ρή δια­πί­στω­ση, ότι η διε­θνής κρίση του συ­στή­μα­τος είναι, ξανά, εδώ. Το σχέ­διο της Επι­τρο­πής «σοφών», υπό τον Πισ­σα­ρί­δη, για το πώς θα αξιο­ποι­η­θούν τα πε­ρί­που 32 δισ. ευρώ των ευ­ρω­παϊ­κών επι­χο­ρη­γή­σε­ων και δα­νεί­ων, έχει συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τεύ­θυν­ση. Ο σύμ­βου­λος του Μη­τσο­τά­κη, Αλεξ. Πα­τέ­λης, δια­μή­νυ­σε προς τους ευ­ρω­παί­ους «εμπει­ρο­γνώ­μο­νες» που σχε­διά­ζουν την αντί­στοι­χη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της ΕΕ (στις 17-18 Ιούλη), ότι: «η κυ­βέρ­νη­ση όχι μόνο δεν εγκα­τα­λεί­πει το με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα, βάσει του οποί­ου εξε­λέ­γη, αλλά το εμπλου­τί­ζει και το προ­σαρ­μό­ζει στις νέες δύ­σκο­λες συν­θή­κες…». 
Σε απλά ελ­λη­νι­κά αυτό ση­μαί­νει, ότι το σύ­νο­λο των επι­χο­ρη­γή­σε­ων και δα­νεί­ων της ευ­ρω­παϊ­κής «χα­λά­ρω­σης» προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πι­στεί η οι­κο­νο­μι­κή και η υγειο­νο­μι­κή κρίση, θα διο­χε­τευ­τεί προς την ενί­σχυ­ση των ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, για να αντέ­ξουν στην κρίση, χωρίς οι ίδιες να υπο­χρε­ω­θούν να επεν­δύ­σουν ούτε σέν­τσι. Οι «διαρ­ρο­ές» για το πε­ριε­χό­με­νο του σχε­δί­ου της Επι­τρο­πής Πισ­σα­ρί­δη κά­νουν λόγο για μεί­ω­ση των φόρων επί των κερ­δών και των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών, για μεί­ω­ση του κό­στους ενέρ­γειας, για ενί­σχυ­ση της «ψη­φιο­ποί­η­σης», για αντι­κα­τά­στα­ση των πόρων αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους ανέρ­γους με «δι­καιώ­μα­τα» κα­τάρ­τι­σης και κί­νη­τρα προς τις επι­χει­ρή­σεις, για υπο­στή­ρι­ξη της «με­τά­βα­σης» προς το κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα 3 πυ­λώ­νων, για ενί­σχυ­ση των υπο­δο­μών, ακόμα και για συμ­με­το­χή της βιο­μη­χα­νί­ας στο πρό­γραμ­μα ενερ­γεια­κής ανα­βάθ­μι­σης των κτι­ρί­ων (που τάχα θα αφο­ρού­σε τη βελ­τί­ω­ση των κα­τοι­κιών και των υπο­βαθ­μι­σμέ­νων λαϊ­κών συ­νοι­κιών). Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι από αυτά απου­σιά­ζει, ακόμα και ως φρα­στι­κή ανα­φο­ρά, η ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ και η ανα­κού­φι­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και επαγ­γελ­μα­τιών που χτυ­πή­θη­καν ιδιαί­τε­ρα από την κρίση. 

Μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση κα­πι­τα­λι­στι­κής απλη­στί­ας πάντα συν­δυά­ζε­ται με πο­λι­τι­κά μέτρα, που απο­σκο­πούν στη διά­βρω­ση των δυ­να­το­τή­των ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης. Εδώ λο­γο­δο­τεί το νο­μο­σχέ­διο για την απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων, αλλά και μια γε­νι­κό­τε­ρη γκάμα αντι­με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών «τομών» που προ­ω­θεί ο Μη­τσο­τά­κης. Όπως η κα­τάρ­γη­ση του «βά­σι­μου λόγου» ως προ­ϋ­πό­θε­σης για τη νο­μι­μο­ποί­η­ση των απο­λύ­σε­ων, δη­λα­δή η αφαί­ρε­ση και της τε­λευ­ταί­ας ελά­χι­στης αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής προ­στα­τευ­τι­κής διά­τα­ξης που έχει απο­μεί­νει στην ερ­γα­σια­κή νο­μο­θε­σία σχε­τι­κά με τις απο­λύ­σεις. 

ΑΟΖ και συμ­μα­σχί­ες

Ένας τρί­τος το­μέ­ας που θα δο­κι­μά­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νο­χή είναι τα γε­ω­πο­λι­τι­κά. Για ένα μακρύ διά­στη­μα η ελ­λη­νι­κή κοινή γνώμη βομ­βαρ­δί­στη­κε με ανα­λύ­σεις και σχό­λια (υπό την ευ­γε­νή χο­ρη­γία των μυ­στι­κών κον­δυ­λί­ων του Υπ. Εξ. και του Υπ. Εθ. Α…) με στόχο να πει­στεί ο κό­σμος, ότι το με­γα­λε­πή­βο­λο σχέ­διο East Med, που προ­ϋ­πο­θέ­τει τη γε­ω­γρα­φι­κή «συ­νέ­χεια» των ΑΟΖ Ισ­ρα­ήλ-Κύ­πρου-Ελ­λά­δας, απο­τε­λεί μια φυ­σιο­λο­γι­κή «λύση», μια αυ­το­νό­η­τη συ­νέ­πεια του διε­θνούς δι­καί­ου. 
Όμως τώρα φτά­σα­με στην ώρα των πρα­κτι­κών μέ­τρων, όπου θα δο­κι­μα­στούν οι συ­σχε­τι­σμοί δύ­να­μης που υπο­στη­ρί­ζουν κάθε «λύση». 
Με τη συμ­φω­νία με­τα­ξύ Ελ­λά­δας-Ιτα­λί­ας μά­θα­με πρα­κτι­κά, ότι οι ΑΟΖ δεν ανα­κη­ρύσ­σο­νται μο­νο­με­ρώς, αλλά οριο­θε­τού­νται μέσω συμ­φω­νιών με­τα­ξύ των γει­το­νι­κών κρα­τών. Με τις δυ­σκο­λί­ες της οριο­θέ­τη­σης ΑΟΖ με την Αί­γυ­πτο (και την απο­τυ­χία του τα­ξι­διού Δέν­δια στο Κάιρο) μά­θα­με πρα­κτι­κά, ότι ακόμα και με­τα­ξύ «συμ­μά­χων» και ομό­στα­βλων κρα­τών, δεν είναι κα­θό­λου αυ­το­νό­η­το, ότι η «γραμ­μή βάσης» για τον υπο­λο­γι­σμό της ΑΟΖ μπο­ρεί να είναι ένα απο­μα­κρυ­σμέ­νο νησί, ακόμα και αν είναι με­γά­λο όπως η Κρήτη. Με το τουρ­κο-λι­βυ­κό σύμ­φω­νο (που είναι πλέον κα­τα­τε­θει­μέ­νο στον ΟΗΕ προς έγκρι­ση και ανοί­γει έτσι το δρόμο προς τη Χάγη για όποιον έχει αντιρ­ρή­σεις…) μά­θα­με πρα­κτι­κά, ότι το διε­θνές δί­καιο είναι δί­κο­πο μα­χαί­ρι. Με τη δή­λω­ση της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής ότι προ­τί­θε­ται να προ­χω­ρή­σει σε οριο­θέ­τη­ση ΑΟΖ με την Τουρ­κία, μά­θα­με πρα­κτι­κά ότι υπάρ­χουν και άλλες χώρες (όπως η Συρία και ο Λί­βα­νος που ακο­λου­θούν…) που θα αντι­δρά­σουν στο «ηγε­μο­νι­κό» (υπό το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ) σχέ­διο East Med. Για την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος γε­νι­κό­τε­ρα, φτά­νει η στιγ­μή της αλή­θειας, με την έν­νοια των συ­γκε­κρι­μέ­νων και πιε­στι­κών απο­φά­σε­ων. 
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για ένα καυτό πο­λι­τι­κό δί­λημ­μα: Πόσο επι­μο­νή στη δη­μιουρ­γία τε­τε­λε­σμέ­νων (με την υπο­στή­ρι­ξη των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων) με στόχο μια λε­ό­ντεια «μοι­ρα­σιά» στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, που πρα­κτι­κά ση­μαί­νει πα­ρα­γκω­νι­σμό ή και απο­κλει­σμό της Τουρ­κί­ας; Είτε, αντί­στρο­φα, πόσο στρο­φή σε πο­λι­τι­κή «δια­λό­γου», που θα επι­χει­ρεί να κα­τα­γρά­ψει «επι­τυ­χί­ες» για την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά, αλλά όχι τις μά­ξι­μουμ επι­τυ­χί­ες που «υπο­σχέ­θη­κε» το σχέ­διο East Med; Είναι φα­νε­ρό, ότι η πρώτη επι­λο­γή ση­μαί­νει «παι­χνί­δι» με την ένο­πλη ανα­μέ­τρη­ση: από το «θερμό επει­σό­διο» μέχρι και τον γε­νι­κευ­μέ­νο πό­λε­μο (όπως ανοι­χτά πλέον προ­τεί­νει ένα με­γά­λο μέρος της «εθνι­κής» δη­μο­σιο­γρα­φί­ας). Η δεύ­τε­ρη εκ­δο­χή ση­μαί­νει στρο­φή στη δι­πλω­μα­τία, με προ­ο­πτι­κή, ίσως, μια διευ­θέ­τη­ση στη Χάγη, που ανοί­γει πιο ρε­α­λι­στι­κές προ­ο­πτι­κές στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια στην πε­ριο­χή, αλλά ενέ­χει τον κίν­δυ­νο σο­βα­ρής «έκ­θε­σης» απέ­να­ντι στις υπέρ­με­τρες φι­λο­δο­ξί­ες που καλ­λιερ­γή­θη­καν στο προη­γού­με­νο διά­στη­μα. Με δε­δο­μέ­νη την εσω­τε­ρι­κή διά­τα­ξη των δυ­νά­με­ων στη ΝΔ, το ζή­τη­μα αυτό μπο­ρεί να απο­δει­χθεί ένας με­γά­λος «πο­νο­κέ­φα­λος» για το Μη­τσο­τά­κη. 

Αντι­πο­λί­τευ­ση από τα κάτω

Μπρο­στά σε αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση και σε αυτήν την πο­λι­τι­κή η αντι­πο­λί­τευ­ση θα έπρε­πε να κάνει πάρτι. 

Και όμως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι σε ανα­δί­πλω­ση, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας κα­τη­γο­ρί­ες, όπως οι απο­κα­λύ­ψεις για τις συ­νο­μι­λί­ες Παπ­πά-Μυω­νή, οι δρα­στη­ριό­τη­τες του «κε­ντρι­κού μα­γα­ζιού» με τον Κα­λο­γρί­τσα, οι δρα­στη­ριό­τη­τες του «υπο­κα­τα­στή­μα­τος» Πα­παγ­γε­λό­που­λου, και κά­ποιες πιο ατι­μω­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες για τις «αουτ-σόρ­σινγκ» δρα­στη­ριό­τη­τες αμ­φο­τέ­ρων των κα­τα­στη­μά­των. Πρό­κει­ται μόνο για τα από­νε­ρα: γιατί η βα­σι­κή «κα­τη­γο­ρία» ενά­ντια στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο και μνη­μο­νια­κό πε­ριε­χό­με­νο της πο­λι­τι­κής, με την οποία κυ­βέρ­νη­σε επί 4,5 χρό­νια. Αυτή είναι η πο­λι­τι­κή βάση της νίκης του Μη­τσο­τά­κη τον Ιούλη του ’19, αυτή είναι η βάση για το γε­γο­νός ότι ακόμα και σή­με­ρα η Δεξιά δια­τη­ρεί δη­μο­σκο­πι­κή δια­φο­ρά από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε δι­ψή­φια κλί­μα­κα. 

Αυτή η πο­λι­τι­κή ντρο­πή, αυτή η ήττα, βά­ραι­νε στις πλά­τες και στις δια­θέ­σεις των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αν­θρώ­πων. Η κι­νη­μα­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση κατά την κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία του Τσί­πρα συ­νε­χί­στη­κε, σε ένα βαθμό, στους πρώ­τους μήνες του Μη­τσο­τά­κη. 

Όμως όποιος-α έχει τα μάτια στραμ­μέ­να στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις κα­τα­νο­εί, ότι αυτό αρ­χί­ζει να αλ­λά­ζει. Παρά τις δυ­σκο­λί­ες της επι­δη­μί­ας, οι αγώ­νες πυ­κνώ­νουν και η συμ­με­το­χή παίρ­νει αυ­ξη­τι­κό ρυθμό (όχι τον ανα­γκαίο, όχι τον επι­θυ­μη­τό, αλλά ξε­κά­θα­ρα αυ­ξη­τι­κό ρυθμό). Έτσι, συ­νή­θως, «ξε­πα­γώ­νει» η ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση. 

Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας μπο­ρεί να είναι ο απο­φα­σι­στι­κός: στην εξέ­λι­ξη του, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τις προ­κλή­σεις που θα θέσει το δεύ­τε­ρο κύμα της υγειο­νο­μι­κής κρί­σης και της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης του συ­στή­μα­τος, οι ερ­γα­τι­κοί και λαϊ­κοί αγώ­νες είναι η δύ­να­μη, που μπο­ρεί να οδη­γή­σει την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ στην απο­μό­νω­ση, στην κα­τά­τμη­ση, στην κρίση. Η οι­κο­γέ­νεια Μη­τσο­τά­κη έχει, πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους υπό­λοι­πους ομο­λό­γους της, τη σχε­τι­κή εμπει­ρία της κρί­σης και τε­λι­κά της πτώ­σης της κυ­βέρ­νη­σης του Κων­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη, στην πε­ρί­ο­δο του 1989-92.

Σε αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα οφεί­λου­με να συ­γκε­ντρώ­σου­με την προ­σο­χή μας. Μαζί με τη συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να χτί­σου­με τη μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, που έχει ανά­γκη ο κό­σμος μας, για να νι­κή­σει. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά