Γιώργος Σταματόπουλος
Στα ελληνικά μίντια έχει παγιωθεί (επιβληθεί;) ένα αδιανόητο καθεστώς σιωπής για τα κυβερνητικά ολισθήματα και αυτό δεν περιποιεί τιμή στην ελληνική δημοσιογραφία
Οπωσδήποτε κατακριτέα και καταδικαστέα η επιλογή του Ελληνα...
πρωθυπουργού να μετακινηθεί με στρατιωτικό ελικόπτερο από την παραλία του νησιού στην Επίδαυρο. Μερικά πράγματα δεν είναι κατανοητά.
Δεν νομίζω, να είχε καμιά οικονομική δυσχέρεια ο κ. Μητσοτάκης, να ναυλώσει ένα ιδιωτικό ελικόπτερο, ώστε να δείξει, ότι δεν είναι από αυτούς που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα και τους φόρους του ελληνικού λαού (διάβολε, τόσο πολύ σκέφτονται τα προσωπικά έξοδα;). Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συμβαίνει, ότι ο πρωθυπουργός μας θεωρεί ιδιοκτησία του το ελληνικό κράτος και άρα μπορεί να κάνει χρήση του δημοσίου καταπώς του κάνει κέφι, χωρίς, όπως φαίνεται, να νιώθει ενοχές ή να κυριεύεται από τύψεις συνειδήσεως.
Ας πούμε, ότι αντιπαρέρχεται κάποιος καλόβουλος την, απαράδεκτη όμως, πρωθυπουργική επιλογή μετακίνησης. Εννοείται, ότι πιθανώς στο μέλλον να το σκεφτεί καλά και να μην το επανατολμήσει.
Έλα, όμως, που οι δικοί του έσπευσαν να τον δικαιολογήσουν και μάλιστα να αποφανθούν, ότι ήταν μια κρίσιμη εθνικά κίνηση. Και γιατί παρακαλώ; Πρώτον, λένε οι ανεκδιήγητοι, δημοσίευσε μια φωτογραφία του με αστέρα του Χόλιγουντ και αυτό ήταν μια τεράστια διαφήμιση για τη χώρα μας (όλη η οικουμένη μιλάει γι’ αυτήν τη θεαματική(!) συνύπαρξη).
Τι κερδίζει η έρμη χώρα από αυτήν τη χολιγουντιανή φωτογραφία, ποια είναι τα εθνικά οφέλη, ουδείς μας λέει. Το θέαμα υπερβαίνει την ουσία.
Δεύτερον, επιμένουν οι ίδιοι, η παρουσία του πρωθυπουργού σε ένα από τα διασημότερα θέατρα του κόσμου είναι κι αυτή μια εθνική πράξη, διότι, ισχυρίζονται, και αυτό κάνει τον γύρο του κόσμου (άρα τα αποτελέσματα είναι υπέρ του πολιτικού ανδρός και της χώρας του).
Για δες «φιλοσοφία» οι κουτοπόνηροι. Καταντά ασφαλώς φαιδρός, όποιος επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Με άλλα λόγια, κατά το διήμερό του αυτό ο πρωθυπουργός επιτέλεσε μέγιστο εθνικό «πραξικόπημα» - πού να καταλάβουμε οι φτωχοί το δαιμόνιο ύφος του και την υψίστη προσφορά προς την πατρίδα.
Θέλουμε δεν θέλουμε, θα υποστούμε όλη αυτήν την παραδοξότητα [η ταιριαστή βεβαίως έννοια είναι: γελοιότητα - αλλά ποιος δίνει και τόση σημασία, έτσι που έχουμε αποπροσανατολιστεί οι περισσότεροι]. Βέβαια, επιμένουμε, ότι αυτές οι κινήσεις του πρωθυπουργού είναι απαράδεκτες - και ας κινδυνεύουμε, να αποκληθούμε και λαϊκιστές· αυτό δα μας έλειπε, ιδίως όταν τον χαρακτηρισμό [πιθανώς να] τον κάνει ο κύριος Πέτσας.
Αλλά ο πρωθυπουργός έχει τους υποστηρικτές του, ιδιαίτερα στον χώρο της επικοινωνίας [για δημοσιογραφία δεν γίνεται λόγος]. Στα ελληνικά μίντια έχει παγιωθεί (επιβληθεί;) ένα αδιανόητο καθεστώς σιωπής για τα κυβερνητικά ολισθήματα και αυτό δεν περιποιεί τιμή στην ελληνική δημοσιογραφία. Κάθε εξουσία απεχθάνεται την κριτική, αλλά ετούτοι εδώ έχουν ξεπεράσει τον μέσο όρο· είναι πανικόβλητοι και αυτό θα φανεί στο εγγύς μέλλον, όταν η ανεργία εκτιναχτεί και οι άνθρωποι δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας της καθημερινότητας.
Λοιπόν: καινούργια πολιτική είναι η συνύπαρξη με διασημότητες και όχι η εθνική συναίνεση ή συνεννόηση, τέλος πάντων, απέναντι σε υπαρκτούς ή δυνάμει κινδύνους.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
