Της Νικόλ Λειβαδάρη
Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε χθες στην Βουλή την πολιτική διαφορά.
«Το κίνημα των δημοκρατών της χώρας», είπε, «θεμελιώθηκε...
στους δρόμους με διαρκείς αγώνες κόντρα στο κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς. Μια Δεξιά που πάντα έβρισκε τρόπο να έχει “προβοκάτορες” στις διαδηλώσεις με σκοπό να σπιλώσει την αξία της διαδήλωσης».
Το είπε απλά και καθαρά. Γιατί την ιστορική και την προσωπική σου διαδρομή δεν την «ξαναγράφεις με δημοκρατικό μελάνι».
'Η την υπερασπίζεσαι ή την απεμπολείς.
Κατόπιν αυτού κατήγγειλε ως αντιδημοκρατικό το νομοσχέδιο Χρυσοχοίδη για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, έφυγε από την Βουλή, αγνόησε την κομματική γραμμή και δεν το υπερψήφισε– όπως και ο Χάρης Καστανίδης –, κι άφησε στα χέρια της Φώφης Γεννηματά το αβέβαιο μέλλον του Κινήματος Αλλαγής.
Επ’ αυτού του μέλλοντος, τα μηνύματα χθες το βράδυ από την Χαριλάου Τρικούπη ήταν οργισμένα έως πολεμικά.
Η πρόεδρος του κόμματος ανακοίνωσε ότι συγκαλεί σήμερα το μεσημέρι την Κοινοβουλευτική Ομάδα «με θέμα τα όσα συνέβησαν στην Κοινοβουλευτική διαδικασία», οι πλέον «θερμοί» εξαπέλυαν μύδρους κατά Καστανίδη στον οποίο χρέωναν ότι αθέτησε την δέσμευσή του να συνταχθεί με την πλειοψηφία παρά τις διαφωνίες του επί του νομοσχεδίου, ενώ υπήρξαν διαρροές ακόμη και για εισηγήσεις διαγραφής του Γιώργου Παπανδρέου.
Για προφανείς λόγους, ήταν διαρροές που κινούντο μάλλον – και μόνον - στην σφαίρα του επιθυμητού. «Δεν διαγράφεις τον πρώην πρωθυπουργό, και πολύ περισσότερο δεν διαγράφεις έναν Παπανδρέου. Πόσο μάλλον όταν σώζει την συνείδηση της παράταξης», ήταν το εύγλωττο σχόλιο παλαιού, και ψύχραιμου, στελέχους του ΠΑΣΟΚ.
Το ζητούμενο άλλωστε δεν είναι πια εάν απλώς μπορούν να συνυπάρξουν Φώφη Γεννηματά και Γιώργος Παπανδρέου – το ζητούμενο είναι εάν και πως μπορεί να υπάρξει πια το Κίνημα Αλλαγής ως πολιτική οντότητα ανάμεσα στο σκληρό δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ, η επιλογή της Φώφης Γεννηματά να στηρίξει, έστω και μετά πιέσεων για βελτιώσεις, τον νόμο -γύψο για τις διαδηλώσεις αποδείχθηκε η μεγάλη παγίδα. Επιχειρώντας να συγκρατήσει τα δεξιόστροφα στελέχη του κόμματος που φλερτάρουν με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έριξε νερό στον μύλο της κυβέρνησης: Υπηρέτησε πλήρως τον στόχο του πρωθυπουργού να αποσπάσει την στήριξη του Κινήματος Αλλαγής για να μην μείνει μόνος – μαζί με το κόμμα Βελόπουλου – σε ένα σκληρό νομοθέτημα που αγγίζει τον πυρήνα των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Υποτίμησε το βαρύ ιδεολογικό φορτίο του νομοθετήματος Χρυσοχοϊδη – ένα φορτίο με ταυτοτικά χαρακτηριστικά για τον προοδευτικό κόσμο. Και μαζί υποτίμησε και την, επανειλημμένα δεδηλωμένη, δέσμευση του Γιώργου Παπανδρέου σε ζητήματα δικαιωμάτων, ελευθεριών και δημοκρατίας.
Είτε από επιλογή, είτε ως πολιτικό αυτογκόλ, η Φώφη Γεννηματά έπαιξε το παιχνίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη και ταυτόχρονα έδωσε χώρο – προοδευτικό χώρο – στον Αλέξη Τσίπρα. Πήγε στην Βουλή για να υποστηρίξει ότι το κόμμα της «ξαναέγραψε με δημοκρατικό μελάνι» τον νόμο για τις διαδηλώσεις, και κατέληξε να αντιπολιτεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση και να βγάζει κίτρινη κάρτα στον Γιώργο Παπανδρέου.
Κι όλα αυτά σε μια συγκυρία που ο ΣΥΡΙΖΑ διστάζει ακόμη να προσδιορίσει την σχέση του με τον κόσμο της κεντροαριστεράς, και που το Κίνημα Αλλαγής διεκδικεί - θεωρητικά τουλάχιστον - τον επαναπατρισμό των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Τούτων δοθέντων, το Κίνημα Αλλαγής μπαίνει από σήμερα σε τροχιά υπαρξιακής κρίσης. Κατά κάποιους μοιάζει καταδικασμένο να ακολουθήσει, αργά ή γρήγορα, την πορεία του Ποταμιού. Κατά κάποιους άλλους, ο νόμος Χρυσοχοίδη μπορεί να έχει πολύ πιο βαθιές απολήξεις – μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία δομικών, πολιτικών και ιδεολογικών, μετασχηματισμών και μετατοπίσεων στον χώρο από το κέντρο έως την αριστερά.
Δεν είναι απίθανο – πόσο μάλλον εάν η χθεσινή επίδειξη καταστολής στο κέντρο της Αθήνας αποτελεί και την έμπρακτη ερμηνεία της δήλωσης του υπουργού Προστασίας του Πολίτη ότι ο νόμος του «καταργεί αναχρονισμούς που ονομάστηκαν δικαιώματα»…
