Γιώργος Βαρεμένος
Αν με τη λίστα Πέτσα μπήκαν στο παιγνίδι και οι συμπέθεροι, τότε το επιτελικό κράτος Α.Ε. τείνει να πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις, όταν έτσι κι αλλοιώς η...
οικογενειακή δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο μοναδικό για Ευρωπαϊκό Κράτος.
Σε κεντροασιατική χώρα μου έλεγαν, ότι όλοι εύχονται ο Πρόεδρος να έχει ένα μόνο παιδί και όταν ρώτησα γιατί, η απάντηση ήταν: «Άλλο να πληρώνεις για ένα κι άλλο καμιά δεκαριά». Υπάρχει βέβαια και το ακραίο παράδειγμα Αραβικού Βασιλείου, που ζήτησε κατ’ απονομήν βίζα για τα μέλη της βασιλικής οικογένειας και το ελληνικό κράτος (δεν ήταν ακόμη επιτελικό) μετά από έρευνα διαπίστωσε, ότι τα μέλη αυτά ήταν κάποιες χιλιάδες.
Επιστρέφοντας στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, παρατηρούμε ότι γύρω από το επιτελικό κράτος, υφαίνεται ένας ιστός συμφερόντων, πολυπλόκαμος και πολυεπίπεδος, που οδηγεί σε μια πρωτοφανή σύμφυση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, με αιχμή του δόρατος τον έλεγχο της κοινωνίας μέσω μιάς ακραίας προπαγάνδας. Όλο αυτό το πλέγμα, οδηγεί σε μια θεσμική παραμόρφωση με την αγνόηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το δημόσιο χρήμα σκορπίσθηκε απλόχερα, όχι τόσο για να εξασφαλίσει ο πρωθυπουργός τη μηντιακή εύνοια, την οποία είχε ούτως ή άλλως, όσο για να εξοβελίσει την αξιωματική αντιπολίτευση από τον δημόσιο διάλογο. Ο κ. Μητσοτάκης οραματίσθηκε μια δημοκρατία Ι.Χ. Τόσα λεφτά δόθηκαν και δεν του αρκεί μια τυπική συνέντευξη, αν αυτός που την λαμβάνει δεν ήταν υποψήφιος με τη Ν.Δ., όπως συνέβη με τον κ. Φύσα και το επικοινωνιακό ενσταντανέ στο κέντρο του καλλιμάρμαρου. Εκεί να δεις λαϊκό προφίλ. Μέχρι που αποκάλυψε στον έκθαμβο συνομιλητή του, ότι είχε βγάλει εισιτήριο για να πάει στην Πορτογαλία το 2004, αλλά το ακύρωσε. Τέτοια ατυχία για τον ίδιο και τέτοια τύχη για την εθνική ομάδα!
Γιατί όμως αγαπούν στα όρια του παραληρήματος την εξουσία, αντί να την ελέγχουν και γιατί μισούν την αξιωματική αντιπολίτευση μ’ έναν τρόπο που μάλλον δεν συνέβη από κανέναν προηγούμενο αρχηγό της Ν.Δ.;
Στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, στον οποίον δεν συγχώρησαν τον βασικό μέτοχο, αντί λατρείας τον παρουσίαζαν ως κλωνοποιημένη Ντόλυ και αντί αμείλικτης πολιτικής κριτικής του σμίλεψαν ένα προφίλ με μπόλικα κοψίδια και play station, σε αντίθεση με τον κ. Σημίτη, ο οποίος κοιμόταν με το μπλοκάκι του, για να μη μιλήσουμε για τον Μωυσή και τις επικοινωνιακές πλάκες του.
Η απάντηση στο ερώτημα είναι παρόμοια μ’ εκείνη για τον γάτο στα κεραμίδια, που όχι απλώς κάνει νιάου-νιάου αλλά σκούζει κιόλας. Ενώ ο Μητσοτάκης χτίζει ένα Κράτος-Εταιρεία, καταγγέλλει την αντιπολίτευση για παρακράτος στα ΜΜΕ, τα οποία ο ίδιος μονοπωλεί.
Ασχέτως αν για να συμβεί αυτό η πολιτική παραδίδεται στην οικονομική εξουσία άνευ αγώνος, για να θυμηθούμε και την αγάπη του κ. Μητσοτάκη για το ποδόσφαιρο ή για όποιο άλλο σπορ παρουσιάζει επικοινωνιακό ενδιαφέρον. Διότι και τα συνδρομητικά κανάλια δεν πρέπει να μένουν έξω απ’ το παιγνίδι. Αν κάποιος θέλει να αποφύγει τον Μαρξισμό του Netflix, να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια ιστορία λατρείας στο καλλιμάρμαρο ή μια οικογενειακή παρουσία στο Γουίμπλεντον με τον Τσιτσιπά. Δεν μπορεί μόνο οι γαλαζοαίματοι να μονοπωλούν αυτά τα κόρτς.
Όπου όμως δεν αρκεί ο επικοινωνιακός λόγος, πίπτει ράβδος. Αν δεν σε πείσει το προπαγανδιστικό θέαμα, τότε θα σε πείσει η αστυνομική ράβδος, όπως στην περίπτωση των διαδηλώσεων. Αξιοπρεπές κράτος δεξιάς χωρίς τον χωροφύλαξ δεν νοείται. Ο Κ. Μητσοτάκης ταμπουρώνεται αστυνομικά και θέλει να εκφοβίσει για να διασκεδάσει τον δικό του φόβο μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Διαδηλώσεις έχει δει μόνο απ’ την τηλεόραση και κυρίως τα ακραία ξεσπάσματα κάποιων που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους, εκτός κι αν ξέρει εκείνος. Σε κάποιο event των “Μένουμε Ευρώπη”, θα μπορούσε να εμφανισθεί με τον κατάλληλο σκηνοθέτη, αλλά πέρα από εκεί όλα τ’ άλλα εκφράζουν το χάος. Κάτι σαν αυτό που έχει στο κεφάλι της η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, που φαίνεται να την παίρνει το ΠΟΤΑΜΙ. Τουλάχιστον ο Στ. Θεοδωράκης το έκλεισε με αξιοπρέπεια. Αποδεικνύεται, ότι, στην πολιτική, η ρήση του Τσαρούχη ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, δεν αρκεί: καμμιά φορά πρέπει και να το αποδεικνύεις. Δεν αρκεί να δηλώνεις Κεντροαριστερά και να εχθρεύεσαι την Αριστερά, εναγκαλιζόμενη την Δεξιά. Κάποια στιγμή, όταν τα πράγματα αγγίζουν το όριο (και ο Γ. Παπανδρέου το διέγνωσε) η πραγματικότητα θα εκδικηθεί. Εκτός κι αν θεωρείς ότι, αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις δικές σου συλλήψεις (τις διανοητικές, όχι τις αστυνομικές), τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ υπομένει καρτερικά το μαρτύριο της σταγόνας: πότε ο αρχηγός της Δεξιάς θα φωνάξει ποιόν για υπουργοποίηση, αλλά όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Μόνο που, εν προκειμένω, το σπαθί μάλλον προς χαρακίρι μεριά μπορεί θα καταλήξει. Τα κόμματα καλύπτουν τις κοινωνικές και όχι τις δικές τους εικαζόμενες ανάγκες. Αλλοιώς η ιστορία μπορεί να τα προσπεράσει.
ΥΓ1: Αν ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δείξει από εδώ και μπρός καλή διαγωγή, θα πάρει το ενδεικτικό ή θα σταλεί στον κ. Χρυσοχοΐδη προς περαιτέρω συμμόρφωση;
ΥΓ2: Ο καθηγητής κ. Αλιβιζάτος, που ανακάλυψε γενίτσαρους στους επικριτές του νόμου Χρυσοχοΐδη, θα γνωρίζει ότι ο ίδιος ο γενίτσαρος ποτέ δεν βλέπει τον εαυτό του ως τέτοιον, αλλά θεωρεί τους άλλους γενίτσαρους. Πάντα οι άλλοι είναι η κόλαση.
ΥΓ3: to θέμα της Αγιά Σοφιάς το έθεσε ο Έλληνας πρωθυπουργός στον κ. Ερντογάν κατά την πρόσφατη συνομιλία τους; Κι αν ναι, τί απάντηση πήρε;
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
