Δυο ακόμα επετείους γιορτάσαμε στις 5 και στις 7. Τη δεύτερη την ξέρουμε όλοι· α, ρε Κυριάκο.
Πριν 5 χρόνια, έγινε το περίφημο δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη αποδοχή μιας νέας συμφωνίας με τους δανειστές της Ελλάδας. Ήταν το περίφημο “τα λεφτά ή τη ζωή σου”.
Βασικά, θα μου πέρναγε...
απαρατήρητο, αλλά έπεσα πάνω σε όσους θέλουν να το θυμούνται. Θέλω πολλά, περισσότερα να γράψω, αλλά δεν βλέπω το νόημα αυτών.
Ο λόγος είναι απλός: ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει.
Δεν μπορείς να επιστρέψεις σε εκείνο το χρονικό σημείο και να αλλάξεις την επιλογή σου, ακόμα και αν παραδέχεσαι σήμερα, ότι τότε επέλεξες λάθος. Ο λόγος είναι απλός, τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Επίσης, όταν κάνεις μια επιλογή, πρέπει να έχεις και το σθένος να την υπερασπιστείς μέχρι τέλους, να την εφαρμόσεις δηλαδή, αλλιώς δεν έχει μετά καμία σημασία, αν αυτό ήθελες.
Πάει, πέταξε, πώς το λένε;
Υποχρεωτικά απαραίτητη η Μνήμη σε όποιον θέλει να ζει με μια κάποια αξιοπρέπεια, αλλά να πούμε τι ακριβώς;
Οι Έλληνες ψήφισαν ΌΧΙ παρά την τρομοκρατία εκείνων των ημερών, αλλά εντέλει δεν το υπερασπίστηκαν το ΟΧΙ όταν ανατράπηκε· μάλιστα, επικύρωσαν την κωλοτούμπα Τσίπρα λίγες βδομάδες μετά στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. The eΝΔ
Ήταν ξεκάθαρα μάλιστα όλα αυτά, σε όποιον είχε έστω μια υποτυπώδη πολιτικοποίηση, ότι το σχέδιο ήταν εξαρχής να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν τα έβρισκαν σκούρα τα δυο κόμματα της χρεοκοπίας· φοβόντουσαν τη λαϊκή οργή τότε οι βλάκες και ακόμα πιο βλάκες εμείς που το πιστεύαμε.
Και μετά, θα δημιουργούσαν μια τεχνητή κρίση, ώστε να πλασάρουν το επόμενο Μνημόνιο στα χάπατα και ξανά πάλι από την αρχή.
Εκεί που έπεσαν τελείως έξω, ήταν στις αντιδράσεις των Ελλήνων, αφού ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία σκυψίματος.
Οι Έλληνες τις επόμενες μέρες, μετά τη νύχτα της κωλοτούμπας του δημοψηφίσματος, επέλεξαν να πάνε στις παραλίες.
Και τώρα τις χάνουν και αυτές.
Γιατί η ζωή είναι άδικη. Τρομερά άδικη. Ειδικά με εκείνους που δεν παίρνουν στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις της.
«Ζήσε τώρα, αύριο μπορεί να μην ζεις». Η μέγιστη προειδοποίηση.
«Αγωνίσου τώρα, αύριο μπορεί να μην μπορείς».
Έχοντας χάσει 5 ολόκληρα χρόνια οι Έλληνες, εντέλει με τη στάση τους επέλεξαν, να χάσουν άλλα 5. Τι είναι άλλωστε 5 ακόμα χρόνια;
Και κάποιοι θυμηθήκαν το δημοψήφισμα του 2015, λες ας πούμε και έχει ιστορική συνέχεια στην κοινωνία.
Ε ναι, αρπάχτηκα, αφού τώρα δεν έχει καμία σημασία το 2015.
Όπως το 2015 δεν είχε σημασία το 2010.
Το 2010 είχε σημασία το 2010 και το 2015 είχε σημασία το 2015.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπήρξε Μνήμη στην Ελλάδα. Η Μνήμη δίνει σημασία στο Χρόνο. Όπως η Μάζα δίνει σημασία στη Βαρύτητα. Εξάλλου, αν δεν σε απασχόλησε όταν συνέβη, σιγά μην σε απασχολήσει δέκα χρόνια μετά.
Τώρα δεν είμαστε πια στο 2015. Τα ημερολόγια δείχνουν 2020 και γράφουν με ψιλά γράμματα, ότι η Ελλάδα στηρίζεται πλέον αποκλειστικά στον Μητσοτάκη (που ούρλιαζε υπέρ του ΝΑΙ το 2015 και τον οποίον εξέλεξαν πανηγυρικά οι Έλληνες, οι οποίοι σε λίγο θα φιλάνε τα πόδια του Τσίπρα πάλι, οπότε ποια Μνήμη και ποιο δημοψήφισμα ρε;) και φυσικά στον Τουρισμό.
Και τα θέματα που απασχολούν την “αντιπολίτευση” είναι κάτι μεγάλοι περίπατοι και κάτι εκατομμύρια που δόθηκαν στα ΜΜΕ.
Στη χώρα που κανένας δεν οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη για δισεκατομμύρια, κυριολεκτικά.
Τώρα είναι όλοι αθώοι, κομπανιέρος, καληνύχτες πολλές.
Δεν θυμάμαι, κιόλας, ποιος ή ποια το είχε γράψει πριν μερικά χρόνια για την «ολλανδική ασθένεια», αναφερόμενος/η στον Τουρισμό, πάντως έπεσε διάνα.
Αρκούσε, λοιπόν, ένα περίεργο παιχνίδι της «τύχης» και μια πανδημία καπάκι στην σοβαρότερη οικονομική κρίση του καπιταλισμού, για να τεθεί νοκ-άουτ το μόνο που απέμεινε (ο Τουρισμός) για χρόνια, αφού τα επίπεδα του 2019 δεν προβλέπονται για τουλάχιστον τα επόμενα 4-5. Αν και μάλλον θα περάσει μια ολόκληρη δεκαετία.
Είσαι υποχρεωμένος, λοιπόν, να πορευτείς με τις επιλογές σου, είτε δέχεσαι ή όχι τις συνέπειές τους.
Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πορευτεί με τις επιλογές που έκανε· ή δεν έκανε.
Με τις υποδομές που διαθέτει. Με το μοντέλο που ακολουθεί. Με τον πληθυσμό που την κατοικεί. Με τις διακυμάνσεις των αγορών στις οποίες επένδυσε.
Γιατί δεν είναι μόνο η πανδημία.
Σαφέστατα, η πανδημία έδωσε την χαριστική βολή, αλλά ήδη είχε ξεκινήσει μια συστημική, οικονομική κρίση δίχως προηγούμενο, που θα κάνει την πανδημία να μοιάζει με ανέκδοτο, ακόμα και αν αυτή κοστίσει σε εκατομμύρια ανθρώπους τη ζωή τους· παρεμπιπτόντως, Βρετανοί ερευνητές έκαναν μια ενδελεχή ανάλυση και διαπίστωσαν, ότι οι φτωχοί έχουν τουλάχιστον διπλάσιο ποσοστό θνησιμότητας από τους πλούσιους συνομήλικούς τους, αλλά, ως γνωστόν, φτώχεια δεν έχουμε το 2020, ούτε καν στις χρεοκοπημένες χώρες, οπότε ψέματα είναι όλα, ο ιός δεν κάνει διακρίσεις.
Και τώρα η Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών μιας (νέας) τεράστιας καταστροφής.
Άλλωστε, δεν είναι πολύ δύσκολο, να καταλάβει κανείς, τι θα συμβεί στις χρεοκοπημένες και υπανάπτυκτες χώρες των Βαλκανίων (λόγω διάφορων παραμέτρων), ειδικά, όταν σε καμία απ’ αυτές τις χώρες δεν έχει νοσήσει ιδιαίτερα ο πληθυσμός τους, αφού δεν πέρασαν ουσιαστικά το πρώτο κύμα (είχαν ελάχιστα κρούσματα).
Μ’ αρέσει, που στην Ελλάδα νομίζουν οι πολίτες και οι πολιτικοί, πως δεν ανήκουν στα Βαλκάνια, αλλά τη στιγμή που γράφω το κείμενο φαίνεται πως υπάρχει μια έξαρση του ιού από την Κροατία μέχρι τη Βουλγαρία· σε όλες τις χώρες ενδιάμεσα, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Οι επόμενες …δυο βδομάδες είναι κρίσιμες, αλλά πέρα από το τι λέμε, θα δείξει στα μέσα Αυγούστου, αν τα Βαλκάνια θα είναι το επόμενο επίκεντρο της πανδημίας, χωρίς αυτή τη φορά να υπάρχει ο …μπαλαντέρ της καραντίνας, αφού κανένας δεν θέλει να σηκώσει τις οικονομικές απώλειες του πληθυσμού.
Για την καραντίνα το είπα και στην αρχή της επιδημίας, ότι ήταν μακράν η πιο άχρηστη επιλογή, αφού δεν μπορείς να κλείσεις μέσα τους ανθρώπους για πάντα και μάλιστα πέτυχε τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού τώρα έχουμε εκατομμύρια απελπισμένους (λόγω της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε πολύ πριν την πανδημία), οι οποίοι δεν μπορούν να λείψουν ούτε μια μέρα από τη δουλειά τους, γιατί τους πήραν καπάκι οι λογαριασμοί.
Ξέρουμε, άλλωστε, ότι ο κορονοϊός δεν πιάνει μία μπροστά στα «υποκείμενα» νοσήματα των πληγέντων κοινωνιών.
Δεν θέλει πολλή φαντασία, για τι θα συμβεί, αν η πανδημία χτυπήσει άσχημα τις βαλκανικές χώρες, με τις ανύπαρκτες υποδομές και τον γερασμένο πληθυσμό τους· η Αφρική έχει σχετικά γλιτώσει λόγω των τεράστιων αποστάσεων, της μικρότερης αστικοποίησης, της νεότερης ηλικίας του πληθυσμού και των ελάχιστων ταξιδιών για λόγους αναψυχής. Στα Βαλκάνια αυτά δεν υφίστανται.
Και όλες αυτές οι χώρες στάθηκαν τυχερές, κυρίως επειδή δεν …ανήκουν στη Δύση, η οποία χτυπήθηκε πρώτη λόγω των αεροδρομίων και των μεγάλων πληθυσμών τουριστών που επέστρεφαν άρρωστοι από τις χειμερινές διακοπές τους.
Και το χειρότερο είναι, ότι οι κοινωνίες τους δεν προετοιμάστηκαν ιδιαίτερα σ’ αυτό το διάστημα που τους χαρίστηκε απλόχερα. Είχαν χρόνο και προτίμησαν να τον σπαταλήσουν ξεφυσώντας, που δεν έγιναν ΗΠΑ και Ιταλία. Πιστεύοντας κιόλας ότι τη γλίτωσαν. Οπότε, δείχνουν εφησυχασμένες.
Ενημερωτικά, στην Αμερική η επιδημία ξέσπασε σε μια εποχή που η οικονομία «πετούσε» και ο δείκτης οικονομικής ευτυχίας ήταν από τους ψηλότερους των τελευταίων δεκαετιών. Και τώρα οι ΗΠΑ γκρεμίζονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Με τόσους εύπορους ανθρώπους και μετράμε πάνω από 130.000 νεκρούς. Ματιασμένοι θα είμαστε. Αλλά όπως εμείς κοροϊδεύαμε τους Κινέζους (“σε εμάς δεν θα συμβεί”) έτσι μπορεί να την πάθουν και άλλοι, αν δεν προσέξουν.
Αν και να πω την αλήθεια, παρά την καθημερινή τρομοκρατία, μας απασχολεί περισσότερο, τι θα φάμε σε μια βδομάδα από τώρα, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι ο ιός είναι παίξε-γέλασε.
Απλά, δεν νομίζω, ότι τον βαρυποινίτη τον νοιάζει, αν θα του κάνουν ένεση ή αν θα τον καθίσουν στην ηλεκτρική καρέκλα. Κακό παράδειγμα, αλλά δεν μου ερχόταν κάτι άλλο, bear with me.
Αυτό που θέλω να καταλήξω, είναι ότι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος, αλλά εξίσου κακός είναι ο εφησυχασμός. Είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Περιττό να πω κιόλας, ότι κάποιοι «μεγάλοι ηγέτες» επέλεξαν, να μοιράσουν εκατομμύρια σε καναλάρχες, χρηματιστήρια, στρατόπεδα, τουριστικές καμπάνιες και… καζίνο, αφήνοντας τα νοσοκομεία στην μοίρα τους. Απ’ όσο ξέρω, στα νοσοκομεία θα δοθεί η μάχη με τον ιό και όχι στα… ξενοδοχεία.
Το γιατί άφησαν τόσες βδομάδες να περάσουν χωρίς να προετοιμαστούν, είναι πολυπλοκότερο από την ακόλουθη φράση, πάντως όλα εκεί καταλήγουν αργά ή γρήγορα: τα λεφτά ή τη ζωή σου.
Για άλλη μια φορά, κάποιοι επέλεξαν τα λεφτά. Και θα το πληρώσουν πολύ άσχημα.
Και ας αφήσουν τους πολέμους με τους γείτονες, γιατί σε λίγες εβδομάδες δεν θα μπορούν, ούτε τους πολίτες τους να ταΐσουν.
Εύχομαι ειλικρινά, να μην αρρωστήσει και να μην πεινάσει ούτε ένας άνθρωπος ακόμα, σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά ασχέτως τι ευχόμαστε, η πραγματικότητα είναι σκληρή και αδίστακτη.
Και δεν χαμπαριάζει από την ανθρώπινη λογική, «να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται».
Η ζωή, δυστυχώς, είναι άδικη. Τρομερά άδικη. Ειδικά με εκείνους που δεν παίρνουν στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις της. Ειδικά στην εποχή που είχαμε την τύχη -ή την ατυχία- να ζούμε.
«Ζήσε τώρα, αύριο μπορεί να μην ζεις». Η μέγιστη προειδοποίηση.
Και η καλύτερη συμβουλή.
Γιατί για να ζήσεις, έστω μια μέρα, πρέπει πρώτα να καταφέρεις να αψηφήσεις τον θάνατο.
Και η Ελλάδα ζέχνει θάνατο. Από χρόνια.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Στα δικά μας τώρα. Ο Dawit Kelete είναι ο οδηγός, που παρέσυρε δυο και σκότωσε τη μια διαδηλώτρια, την Summer Taylor, στο Seattle πριν λίγα 24ωρα. Στην Atlanta σκοτώθηκε 8χρονη, όταν το αυτοκίνητο που επέβαινε δέχθηκε πυροβολισμούς διερχόμενο κοντά σε οδοφράγματα στο Wendy’s, όπου είχε σκοτωθεί προ ημερών ο Rayshard Brooks, ενώ κάμερα ασφαλείας δείχνει έναν μαύρο άντρα, να κρατάει αυτόματο. Πάντως, ενώ όλοι ψάχνουν τους δράστες, σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με τα όπλα. Και φυσικά, κανένας δεν ασχολείται με το έγκλημα (δεν μιλάμε για την ποινική του διάσταση) ή την οπλοχρησία ως τα συμπτώματα μιας άρρωστης/αρρωστημένης κοινωνίας που έχει μόνο νόμους. Αντιμετωπίζονται σαν τη βροχή. Φυσικά φαινόμενα. Άρχισε, όπως και να έχει, να αυξάνεται η βία στις πορείες πάλι από μέρα σε μέρα και παρά την αύξηση της καταστολής δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται η… επιστροφή στην κανονικότητα. Είναι ξεκάθαρο, ότι όλα αυτά είναι οι …προπονήσεις πριν το μεγάλο ματς. Νομίζω, πως πάμε για σύγκρουση δίχως προηγούμενο, ειδικά απ’ τη στιγμή που δεν έχουν διαφανεί ακόμα οι εξώσεις και τα λουκέτα. Άσε που σκοτώνεται κόσμος συνέχεια (είτε από τον κορονοϊό ή από την αστυνομία που βαράει στο ψαχνό, από την πείνα δεν πεθαίνει κανείς είπαμε) και κάπου θα ξεσπάσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση. Στα καλά νέα, οι Standing Rock Sioux πέτυχαν μια τεράστια νίκη, αφού δικαστική απόφαση αναγκάζει την εταιρεία να εγκαταλείψει τον αγωγό. Δεν είναι οι μόνες νίκες. Έχει πετύχει κάποιες μικρές το LGBTQ, τα θύματα ρατσιστικής βίας, τα θύματα αστυνομικής βίας και αρκετοί ακόμα. Θα θυμηθώ, πάντως, τα λόγια του Malcolm X που έλεγε, ότι «ο λευκός θα προσπαθήσει να μας χαρίσει μερικές συμβολικές νίκες, παρά πραγματική δικαιοσύνη και οικονομική ισότητα» και φαντάζομαι, κάποιοι κατάλαβαν, ότι μιλάμε για τα χρώματα του δέρματος πάλι. Α, για το νερό που λέει ο Ηλίας, δεν είναι μόνο η αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών, αφού αυτό αφορά βέβαια όλες τις δυτικές κοινωνίες. Πολλές περιοχές δεν έχουν καν κατάλληλο, πόσιμο, καθαρό νερό. Αλλά αυτό γίνεται άνετα ξεχωριστό κείμενο.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
