Η ψήφιση του νομοσχεδίου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων από την κυβέρνηση, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αναστέλλει αυτονόητες δημοκρατικές ελευθερίες, που...
βρίσκονται στον πυρήνα του Συντάγματος και των διεθνών συνθηκών και συνδέεται άμεσα με το φόβο για τις επιπτώσεις της νέας φτωχοποίησης.
Η ψήφιση μάλιστα από τα δύο κόμματα, που κυριάρχησαν στο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης, υπενθυμίζει, ότι οι λαϊκές αντιδράσεις για τη χρεοκοπία κλόνισαν ανεπανόρθωτα το πολιτικό κατεστημένο και οδήγησαν σε ανακατατάξεις. Μόλις η ομαλότητα επανήλθε στη χώρα και οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες" στην εξουσία, ο νόμος μοιάζει με την εκδίκηση απέναντι στο λαϊκό παράγοντα που αμφισβήτησε την "ιδιοκτησία" τους και απέναντι στην Αριστερά που βρέθηκε στο προσκήνιο αντλώντας δύναμη από τους κοινωνικούς αγώνες, στους οποίους πρωταγωνίστησε.
Ο περιορισμός του θεμελιώδους δημοκρατικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι, έχει την έννοια της περιφρούρησης της "εξουσίας" και της ιδεολογικής ηγεμονίας, αντιγράφοντας αυτούσιο το ανοσιούργημα της χούντας, από το 1971, όπως έχει διαπιστωθεί σε πλέον υψηλότατο επίπεδο, παραβιάζει τον "πυρήνα" των δημοκρατικών ελευθεριών του Συντάγματος.
Ο αρμόδιος υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοϊδης είναι η πλέον εμφατική επιβεβαίωση του φόβου, ενός παλιού πολιτικού προσωπικού που βρέθηκε στο περιθώριο λόγω των ευθυνών για τη χρεοκοπία και προσπαθεί να επανακάμψει ως προστάτης του δόγματος "νόμου και τάξης" σε μια υπερσυντηρητική κυβέρνηση. Μοιάζει να εκδικείται και προσωπικά την κοινωνία, που του έδειξε την έξοδο, επειδή ψήφιζε, χωρίς να διαβάζει τα μνημόνια, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει. Επανήλθε "από το παράθυρο", αλλά αυτή τη φορά φέρνει νομοσχέδια, χωρίς να διαβάζει το... Σύνταγμα.
Ακόμη χειρότερο, να επιχειρηματολογεί χαρακτηρίζοντας τα δικαιώματα "αναχρονισμούς" ή να περιγράφει ως νομικά επιλήψιμη τη "ριζοσπαστικοποίηση", με ουργουελική και μετεμφυλιακή αντίληψη. Έχει ήδη διαγράψει πορεία ενός χρόνου σκληρής καταστολής, αστυνομοκρατίας, απρόκλητης κρατικής βίας, ειδικά σε βάρος των νέων, ακόμη και με αφορμή την πανδημία. Από κοντά το ΚΙΝΑΛ, με την ίδια αγωνία και στέρηση για τις θέσεις εξουσίας και μάλιστα η ηγεσία επικαλείται τον Ανδρέα, τη στιγμή που διαγράφει όλη του την κληρονομιά και ολοκληρώνει τη ρήξη του με τη δημοκρατική παράταξη. Η ταύτιση, παρά τα προσχήματα, με τις πιο αντιδραστικές θέσεις της ΝΔ, δεν μπορεί να κρύψει τον εκρηκτικό και αυτοκαταστροφικό ετεροκαθορισμό προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημοκρατική διολίσθηση, που συναντά τη σφοδρή αντίδραση του νομικού και δικαστικού κόσμου της χώρας, εκφράζει την αγωνία ενός πολιτικού συστήματος που παλεύει να διασωθεί ή να εδραιωθεί.
Αν η κοινωνία αντιδρά, τόσο χειρότερο για τη δημοκρατία.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
