Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Θα μπορούσαν να πουν: "κάναμε λάθος", το μήνυμα δεν ήταν σαφές και δημιούργησε σύγχυση. Αντ' αυτού, οχυρώθηκαν στο καβούκι τους, σηκώνοντας το λάβαρο της αντίστασης με σύνθημα:
"όσοι ασκούν κριτική στο σποτ, είναι με τους άλλους"! "όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας"! Λογική Τζορτζ Μπους τζούνιορ και Ντόναλντ Τραμπ! Αφορισμοί και «αναλυτική ένδεια» (ίσως και πολιτική) που επιχειρείται να αναπληρωθεί με τα τρολ, εξυπνακίστικες ατάκες και πολάκια αψάδα. Σ' αυτή τη λογική κινείται και το σποτ. Σ' αυτό το έδαφος καλλιεργείται ο λόγος και η αισθητική του. Γι’ αυτό και ο υποτιθέμενος ριζοσπαστισμός τους ταυτίζεται, γενικά, με την τυφλή λεκτική επιθετικότητα και όποιον πάρει ο χάρος. Γι’ αυτό ο πιο καθαρός στόχος τους είναι ο Μητσοτάκης. Μόνο που η εμμονική μονοσήμαντη και πολλές φορές απολιτική στόχευση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, φτάνει στο απίστευτο σημείο, να καθιστά συμπαθή τόσο τον Μητσοτάκη όσο και τον… Μωυσή.
Τα κυβερνητικά πολιτικά κόμματα (δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά) έχουν μία πολυσυλλεκτική, ψηφοθηρική προσέγγιση και αυτό καθορίζει και την πολιτική επικοινωνία τους. Γι’ αυτό δεν έχουν σαφήνεια στα πολιτικά τους μηνύματα. Αυτά πρέπει να απευθύνονται σε όλο και πιο πολλούς. Γι' αυτό δεν υπάρχει αποσαφήνιση της κοινωνικής(ταξικής) ταυτότητας των «στόχων». Η πολυσυλλεκτική, αταξική προσέγγιση των πολιτικών κομμάτων της δεξιάς και της «κυβερνητικής αριστεράς» έχει ως αποτέλεσμα την συνύπαρξη και των πάνω και των κάτω, και των εργοδοτών και των εργαζομένων, κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, την ίδια «κομματική εκκλησία». Έτσι προέκυψε η συλλογική ευθύνη, ο συμφυρμός, το «όλοι ίδιοι είναι» και το «μαζί τα φάγαμε»! Αυτό είναι το πραγματικό υπόβαθρο των γενικεύσεων. Ανάλογος συμφυρμός υπάρχει και στους κοινωνικούς θεσμούς. Δικηγόροι-εργοδότες είναι στον ίδιο Σύλλογο με τους 460 δικηγόρους-εργαζομένους τους, που δουλεύουν 12ωρο και αμείβονται με 480-750 ευρώ το μήνα. Δημοσιογράφοι-εκδότες είναι στο ίδιο σωματείο, την ΕΣΗΕΑ, με τους δημοσιογράφους-εργαζομένους τους. Το καταστατικό της Ένωσης των δημοσιογράφων (ΕΣΗΕΑ), απαγορεύει την συνύπαρξη εργαζομένων και εργοδοτών, εκδοτών και δημοσιογράφων. Το αίτημα για την εκκαθάριση του μητρώου της ΕΣΗΕΑ εκκρεμεί καιρό τώρα. Συνεπώς, η σύγχυση που δημιούργησε το σποτ (συμπερίληψη όλων των δημοσιογράφων ως εξωνημένων), ισχύει πριν και μετά από το σποτ.
Αλλά έρχεται η στιγμή, που κάποιοι εξανίστανται. Όχι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», λένε. Κάποιοι το λένε υποκριτικά (Πορτοσάλτε και όμοιοι), άλλοι ειλικρινά. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να οργανώνουν την άμυνά τους με τον ίδιο τρόπο που κάνουν και την επίθεσή τους, "βαρώντας στο σωρό" και τσουβαλιάζονται αδιακρίτως Πορτοσάλτε και Ακρίτα! Αλλά αυτό δεν συνιστά αναλυτική φτώχεια, είναι πολιτική ευήθεια. Τελεία και παύλα: Είναι λάθος. Ακόμη χειρότερα, είναι λάθος, ότι δεν έχει γίνει τίποτα, για να πάψει η συνύπαρξη με τους «εξωνημένους»(οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα), δηλαδή με τους εργοδότες-εκδότες. Δεν κάναμε τίποτα, για να μη σκεφτόμαστε όπως αυτοί. Ευθυνόμαστε, που το πρότυπο για τα νέα παιδιά είναι οι "μεγαλο-δημοσιογράφοι" κολαούζοι της εξουσίας. Η ευθύνη και η αδυναμία αποτυπώνονται στις εκλογές στα σωματεία. Η Αριστερά που κάποτε οι ιδέες της γίνονταν "υλική δύναμη", γιατί ήταν ελκυστικές, τώρα απογοητεύει με τη ρηχότητά της.
Συμπερασματικά, πίσω από το λάθος μήνυμα, υπάρχει όχι μόνο η ένδεια των πολιτικών αναλυτικών εργαλείων της "κυβερνητικής αριστεράς", αλλά και η αδυναμία της να προτείνει μια άλλη συμβολική τάξη, άλλα πρότυπα και αξίες. Γι’ αυτό υπάρχει ασάφεια στο στόχο. Μιλούν για δημοσιογράφους, αλλά στην πραγματικότητα αναφέρονται στους δημοσιογράφους-εκδότες (εργοδότες), ή σε κάποιους «μεγαλο-δημοσιογράφους», αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, αφήνοντας στην περιφρόνηση τόσο τον "Δρόμο" ως μορφή πολιτικής επικοινωνίας όσο και την μεγάλη πλειονότητα του δημοσιογραφικού πρεκαριάτου. Οι τελευταίοι, είναι «αόρατοι», όχι μόνο για την Δεξιά αλλά και για την «κυβερνητική αριστερά». Γι' αυτό οι γενικεύσεις δεν έχουν απλώς εγγραφεί στη συνείδηση όλων των πολιτών, αλλά έχουν φθάσει και στο σημείο να «φυσικοποιηθούν», να καταστούν "η φυσική τάξη των πραγμάτων".
Γι' αυτό μια τέτοια «αριστερά», όχι μόνο δεν έχει μέλλον, αλλά συνεισφέρει και στην ενίσχυση της συντήρησης...
ΠΗΓΗ: artinews.gr
