Χιλιάδες πολίτες ζητούν από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να γίνει δεκτό το αίτημά του Βασίλη Δημάκη, που ξεκίνησε το Σάββατο νέα απεργία πείνας και δίψας, εξαιτίας του εμπαιγμού του.
Ο κρατούμενος, φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ, παραμένει στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, όπου μεταφέρθηκε μετά την επαναμεταγωγή του από τις φυλακές Γρεβενών, με την αιτιολογία ότι πρέπει να μπει σε καραντίνα, παρά το γεγονός ότι πέρασε το προβλεπόμενος διάστημα των δύο εβδομάδων με αποτέλεσμα να μην έχει πρόσβαση στα βιβλία του και να στερείται το εκπαιδευτικό δικαίωμα.
Στο σχετικό διαδικτυακό ψήφισμα στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Avaaz σημειώνεται πως «με όλες αυτές τις εκδικητικές ενέργειες, το ελληνικό κράτος βασανίζει τον Βασίλη Δημάκη, έναν κρατούμενο που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα αυτοσωφρονισμού. Ο Βασίλης Δημάκης ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας στις 9/5/2020 με μοναδικό αίτημά του να οδηγηθεί πίσω στο κελί του, εκεί δηλαδή όπου βρισκόταν στις 16/4/2020 όταν ξεκίνησε αυτός ο καφκικός εφιάλτης, για τον οποίο δεν υπάρχει καμία εξήγηση και ο ίδιος δεν φέρει καμία ευθύνη».
Παράλληλα, με κείμενο που έστειλε στη σελίδα του Facebook «Αλληλεγγύη στον κρατούμενο φοιτητή Βασίλη Δημάκη» η Σοφία Κασβίκη, διευθύντρια του Εσπερινού ΓΕΛ Πατρών από όπου αποφοίτησε, σημειώνει πως συνάδελφοί της, την ενημέρωσαν πριν τρία χρόνια για τον αποφοιτήσαντα και επιτυχόντα στις Πανελλαδικές εξετάσεις 2017, εξαιρετικό μαθητή Βασίλη Δημάκη.
Γιατί πεθαίνει ο Β. Δημάκης;
«Ο Δημάκης, όπως και άλλοι κρατούμενοι από το σωφρονιστικό κατάστημα Αγ. Στεφάνου Πατρών, είχε εγγραφεί στο Εσπερινό ΓΕΛ κρινόμενος ως "κατ΄ ιδίαν φοιτήσας", και, αξιοποιώντας την εξαιρετική ευφυΐα, τον αυτοέλεγχο και την επιμονή που διέθετε, συνεπικουρούμενος από τους συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς, έδωσε τιτάνειο αγώνα που τον οδήγησε στην επίτευξη του στόχου του, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η μαρτυρία μου, επομένως, όσον αφορά αυτό καθ΄ εαυτό το πρόσωπο του φαινομένου- Δημάκης, περιορίζεται στην διαμεσολαβημένη εμπειρία των συναδέλφων μου» επισημαίνει.
Και προσθέτει πως η προσωπική της μαρτυρία εδράζεται στην προσωπική, πλέον, εμπειρία, που απέκτησε κατά την τελευταία τριετία συμμετέχοντας στην εθελοντική διδασκαλία των κρατουμένων μαθητών, όλων των λυκειακών τάξεων, και κυρίως αυτών που επιθυμούν να συμμετάσχουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. «Πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων που αναζητούν ερείσματα προκειμένου να αναδιαρθρώσουν τον εσωτερικό και εξωτερικό τους κόσμο, ανατρέποντας κάθε υπάρχον δεδομένο της ζωής τους. Η προσπάθεια αυτή υλοποιείται μέσα σε αποτρόπαιους χώρους και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που φαίνεται να συνωμοτούν για να τους υποβιβάσουν ακόμη και από την θέση που ευρίσκοντο κατά την καταδίκη τους. Συχνά δεν διαθέτουν βιβλία, αλλά και όταν διαθέτουν, δεν υπάρχει κανείς για να τα ερμηνεύσει, ενώ οι αγγαρείες και ο συνωστισμός στα κελιά καθιστά πολυτέλεια την ησυχία και τον χρόνο μελέτης».
Η φιλόλογος υπογραμμίζει ότι «λαμβάνοντας υπ' όψιν τις μέσες συνθήκες προστασίας και φροντίδας που απολαμβάνουν οι συνυποψήφιοι τους 18χρονοι μαθητές του Λυκείου στην ελληνική παιδοκεντρική οικογένεια, ο στόχος που θέτουν, καθίσταται επί της ουσίας σχεδόν ανέφικτος, με αποτέλεσμα αρκετοί να εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Αυτοί που καταφέρνουν να τερματίσουν, είναι προφανές ότι ανάγονται σε πρότυπα μίμησης και φάρους ελπίδας για πολλούς συμπάσχοντες.
Καταλήγει σημειώνοντας το εξής: Αν αποδεχτούμε την περιβόητη φράση του Ουγκώ "εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή", αποδεχόμαστε αυτονόητα ότι μια Δημοκρατική Πολιτεία επικροτεί, επιρρωνύει και αξιοποιεί τους ανθρώπους αυτούς που αυτοαναλώθηκαν για να μεταστοιχειώσουν τη φυλακή σε σχολείο. Αν αυτό ισχύει, και αν, επίσης, ισχύει ότι απολαμβάνουμε Δημοκρατία, Γιατί πεθαίνει ο Δημάκης;»
