Του Πέτρου Θ. Θωμαϊδη
Η Πόλις εάλω, αλλά ζει.
Μπορεί όχι σαν Πόλις, ή σαν μία Πόλις.
Μπορεί όχι σε ένα σώμα, αλλά σε πολλά.
Μπορεί με πειρασμούς, μπορεί με μεταπτώσεις και αντιφάσεις, σίγουρα με συνθέσεις, προσλήψεις και αφομοιώσεις, ποικίλα χρώματα και αποχρώσεις, στη συνάφεια του σήμερα και εντός της ιστορίας.
Εν τη Θεία Λειτουργία, ως μετά το αρχαίο δράμα Ιερή Μυσταγωγία.
Στο πρόσφορο και το νάμα.
Στο «πρώτα» και «Δόξα σοι» ο Θεός.
Εν τοις κελλίοις και εν ταις αγοραίς.
Στο Κύριε των Δυνάμεων και στο «την Ευχή σου Γέροντα».
Στο Πανηγύρι του Αγίου και στο καντήλι του σπιτιού.
Στο «βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι», για τον φιλοξενούμενο, τον ξένο και τον φτωχό.
Γιατί όπως θα έλεγε ο Μπερδιάγιεφ «το πρόβλημα του δικού μου ψωμιού, είναι πρόβλημα υλικό, αλλά το πρόβλημα του ψωμιού των διπλανών μου, ολόκληρου του κόσμου, είναι πνευματικό και θρησκευτικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος δεν ζει μονάχα για το ψωμί, ζει όμως με ψωμί και πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έχουν ψωμί».
Στο αν έπεσες, σήκω και συνέχισε.
Στη συνειδητοποίηση ότι ο δεσμός με την πνευματική συνέχεια και τις ρίζες δεν συνιστά αλυσίδα που δένει, αλλά ομφάλιο λώρο, που τρέφει, ζωογονεί και εμπνέει.
Στην εμπιστοσύνη σε Εκείνον που είπε «Μη φοβηθείτε απ’ αυτούς που μπορεί να αποκτείνουν το σώμα, αλλά δεν μπορεί να σας πάρουν την ψυχή».
Καθένας από εμάς μπορεί να γίνει μία Πόλις και να κάνει τη πόλη και τον τόπο που θα οικήσει Πόλη Πόλεων. Και η Πόλις ζει. Και αν και αυτή η κρατική μας υπόσταση χαθεί ή αιχμαλωτιστεί, από λόγους επικίνδυνα παρεμφερείς με κείνους εξαιτίας των οποίων πήραν τη Πόλη οι οχτροί, η Πόλη θα ζήσει, αλλού, αλλιώς, με άλλη μορφή.
Στα πρόσωπα των όπου γης Ρωμιών, καθ’ υπέρβαση της ιθαγένειας του αίματος και σύμφωνα με τη συγγένεια του πνεύματος.
Και γι’ αυτό πάλι και πολλάκις: Στη φράση εάλω η Πόλις αντιτάσσουμε εν ενί στόματι και μιά καρδία το λόγο του Νικηφόρου Βρεττάκου: «Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!».
