Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν θέλω να σχολιάσω ιδιαίτερα την συγκέντρωση στο Σύνταγμα για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς.
Αν μη τι άλλο, έχεις γράψει στο παρελθόν για τους συμβολισμούς.
Κορυφαίος συμβολισμός, λοιπόν, και τίποτα παραπάνω.
Επίσης, με κουράζει γενικά η εργατική Πρωτομαγιά, ακριβώς επειδή δεν είμαστε πια στον 19ο αιώνα, παρ’ ότι είναι αξιοθαύμαστοι οι αγώνες του παρελθόντος και πρέπει να τους θυμόμαστε. Ως εκεί. Ειδικά, όταν δεν έχεις κάτι να αντιπαραθέσεις.
Πάντως, θέσεις εργασίας δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά, μάλιστα θα μειώνονται συνεχώς (με ή χωρίς κορονοϊό), οπότε μάλλον θα έπρεπε να σκεφτούμε, ότι η εργασία και ο βιοπορισμός δεν πάνε πλέον χέρι-χέρι (καλά ούτως ή άλλως γιατί τώρα κρατάμε και 2 μέτρα απόσταση).
Πάντως, σε λίγες ώρες λογικά (εδώ είναι ξημερώματα όταν γράφω το κείμενο) θα κατεβούν σε κοινή απεργία και οι εργαζόμενοι της Walmart, της Whole Foods, της FedEx, της Amazon και άλλων, κάτι που τρομάζει ιδιαίτερα τον Jeff Bezos, που το πρώτο τρίμηνο του έτους έγινε πλουσιότερος κατά μόλις 24 δισεκατομμύρια δολλάρια, ανεβάζοντας τη συνολική του περιουσία στα 140. Δισεκατομμύρια. Αν τρόμαξε λέει.
Μάλιστα, στο ίδιο διάστημα η Amazon κατέγραψε έσοδα 75 δισεκατομμυρίων δολαρίων, παρακαλώ, θα έχει τρομερό ενδιαφέρον να δούμε, τι θα καταγράψει στο δεύτερο quarter, ενώ 101% θα ζητήσει από τους μετόχους να βάλουν το χέρι στην τσέπη, τους προετοίμασε κιόλας με τρόπο, για τα 4 δισεκατομμύρια που θα είναι τα έξοδα της εταιρείας για τον ιό.
Με λίγα λόγια, οι ελέφαντες δεν ασχολούνται με τα μυρμήγκια.
Συγγνώμη για αυτή την εξυπνάδα του κώλoυ, αλλά είναι πλέον ολοφάνερο.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: “Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί απ’ αυτούς που τον καταστρέφουν, αλλά απ’ αυτούς που τους κοιτάνε χωρίς να κάνουν κάτι γι’ αυτό”)
Δεν είμαστε πουθενά ίσοι, πλούσιοι και φτωχοί, παρ’ ότι πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο ιός για παράδειγμα δεν κάνει διακρίσεις.
Ο ιός μπορεί να μην κάνει διακρίσεις, αλλά οι άνθρωποι κάνουν, οι κοινωνίες κάνουν και το σύστημα κάνει διακρίσεις.
Άνθρωποι στις ΗΠΑ κάθονται στα σπίτια τους να πεθάνουν, για να μην χρεώσουν τις οικογένειές τους, ένα από τα επιτεύγματα του αμερικανικού ονείρου να θες μια περιουσία και άλλες δυο για να νοσηλευτείς.
Ουκ ολίγοι επίσης οι ασθενείς που έφαγαν πόρτα από νοσοκομείο, ξεκάθαρα για να μην βρεθούν οι διοικήσεις τους με έναν απλήρωτο λογαριασμό.
Για να μην πούμε καν για τα 4-5 τεστ που κάνει ο πλούσιος και τους χιλιάδες συμπτωματικούς ασθενείς που δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα.
Οι πλούσιοι απομονώνονται σε 5.000τμ και οι φτωχοί στοιβάζονται σαν τα ποντίκια σε 50τμ, ενώ άλλοι κοιμούνται έξω ή στα αυτοκίνητά τους, αφού εν έτει 2020 δεν μπορέσαμε ούτε το να δώσουμε δωρεάν στέγη σε όλους τους ανθρώπους· και περιττό να πω, τι θα συμβεί τις επόμενες βδομάδες στις ΗΠΑ, όταν στα «καλά» χρόνια έβλεπες οπλισμένους σερίφηδες να επιδίδουν αβέρτα δικαστικές αποφάσεις για εξώσεις.
Αν το νόημα της Πρωτομαγιάς ήταν το 8ωρο, που ούτε αυτό τηρήθηκε και ποτέ, τότε μάλλον κάτι καταλαβαίνω λάθος.
Ειδικά όταν σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών εργαζομένων δεν ανήκει ή δεν έχει φτιάξει καν συνδικάτο· ούτε το 10% δεν συνδικαλίζεται, λες και είμαστε οι… τρεις σωματοφύλακες.
Άσε που οι πλούσιοι έχουν κυριαρχήσει με τόση επιτυχία που δεν τους φοβίζουν πλέον ούτε οι απεργίες και τα συνδικάτα ή οι Πρωτομαγιές, για τα οποία χύθηκαν ποτάμια αίματος.
Να, γιατί, θεωρώ πως η Πρωτομαγιά είναι ανούσια πια, όταν το αίμα το χυμένο δεν ξοφλάει.
Εκτός αν αυτά συνέβαιναν από άκρη σ’ άκρη του πλανήτη, αλλά δυστυχώς το μόνο που παγκοσμιοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια ήταν το εμπόριο.
Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για μια απεργία διαρκείας, τι να λέμε τώρα. Δεν θα ξεχάσω που φωνάζαμε 40 άτομα για επανάσταση, απολυθήκαμε οι 5 και οι άλλοι 35 είχαν «οικογένειες να θρέψουν».
Το διαίρει και βασίλευε μια χαρά κρατούσε μέχρι σήμερα και λέω μέχρι σήμερα, γιατί το μέλλον ουδείς το ξέρει.
Η εργατική τάξη, πάντως, συνεχίζει να επιμένει, ότι αυτό που λείπει στον σημερινό κόσμο είναι περισσότερες και καλύτερες δουλειές, περισσότερα και δικαιότερα μεροκάματα (δηλαδή λεφτά) και ίσες ευκαιρίες, δηλαδή όλα αυτά συνοψίζονται σε δυο λέξεις: «περισσότερη ανάπτυξη».
Δηλαδή, λίγο καπιταλισμό και για εμάς ρε παιδιά. Αν αυτή είναι η λύση, τότε το πρόβλημα είναι πολύ ηλίθιο.
Γι΄ αυτό, η Γη κάθεται στη γωνία και μας μουντζώνει. Αν και για να πω την αλήθεια, ο πλανήτης πολύ που χέστηκε, τι θα κάνουμε εμείς· αυτή η υπέροχη γαλάζια υδρόγειος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από μας, δηλαδή χωρίς εμάς.
Εμείς, από την άλλη, για να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας σιγά-σιγά.
Αλλά ακόμα και αν βρίσκαμε όλοι καλή δουλειά, που για να υπάρξει για όλους μας, πρέπει να δημιουργηθούν πάνω από 500 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ακόμα και αν άντεχε ο πλανήτης να θρέψει την απληστία όλων μας, άλλο που δεν μπορεί ούτε ενός, πάλι θα πέφταμε στον ίδιο τοίχο που αρνούμαστε πεισματικά να δούμε.
Το κόστος διαβίωσης.
Θα αυξάνονταν παράλληλα, λόγω ανάπτυξης, τα ενοίκια, το φαγητό, οι υπηρεσίες και θα κάναμε πάλι μια τρύπα στο νερό, ενώ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος, πως θα υπάρξει πλουτισμός χωρίς χρεοκοπίες. Δηλαδή, χωρίς ανθρώπινη εκμετάλλευση. Χωρίς ιδιοκτησία. Σε ποια σφαίρα της φαντασίας βρισκόμαστε;
Αν και κάτι άρχισαν πέρσι να καταλαβαίνουν κάποιοι λαοί, αλλά είναι νωρίς ακόμα για να ενθουσιαστούμε.
Πάντως, το ανεφάρμοστο του καπιταλισμού είναι γνωστό από την Γαλλική Επανάσταση, που δεν έριξε τη φεουδαρχία όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί (αυτό έγινε με την Αναγέννηση), αλλά την μοναρχία. Σε κάποιες χώρες, αφού κάποιοι έχουν ακόμα Πατρίς, Θρησκεία και… Βασιλική Οικογένεια.
Με λίγα λόγια, η λύση για τον κόσμο είναι το τέλος της εργασίας, που ουσιαστικά τελειώνει και τον καπιταλισμό, αφού καπιταλισμός χωρίς ανθρώπινη εργασία δεν μπορεί να υπάρξει.
Ξέρω, ότι πολλοί δεν το πιάνουν αυτό το τελευταίο, ακόμα και μετά από λίγες βδομάδες καραντίνας, όχι γιατί είναι χαζοί, αλλά γιατί το σύστημα έχει κάνει τη δουλειά του πολύ καλά.
Μας έχει πείσει, ότι φταίνε όλα τ’ άλλα εκτός απ’ αυτό (το σύστημα).
Και μας κρατάει σε αγωνία για τη συνέχεια, λες και δεν ξέρουμε όλοι, ποια είναι αυτή.
Λες και δεν ξέρουμε, τι συμβαίνει στις υποταγμένες κοινωνίες.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Η Πρωτομαγιά για δεκαετίες αποτέλεσε μια ημερομηνία ορόσημο για τους κοινωνικούς αγώνες. Οι τεράστιοι αγώνες του 19ου αιώνα (ειδικά προς το τέλος του και μετά τα γεγονότα της Κομμούνας) είχαν αλλάξει πραγματικά τον κόσμο, ενώ το σύνθημα της Πρωτομαγιάς ήταν 8ωρο (προφανώς με τα χρόνια θα πήγαινε προς τα κάτω), παγκόσμια ειρήνη και αξιοπρεπής ζωή. Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς, γιατί είχαμε δυο Παγκόσμιους Πολέμους αμέσως μετά. Τους ξέφυγε η Ρωσία βέβαια στον Α’ ΠΠ και παραλίγο να τους κοστίσει, αλλά οι κουρασμένοι και εξοντωμένοι από τους δυο πολέμους εργάτες, είχαν χάσει πια τη διάθεσή τους. Υπό τον φόβο των εργατών που καταλάμβαναν μαζικά τα εργοστάσια, οι βιομήχανοι βρήκαν τη λύση στον φασισμό, που είναι ο καπιταλισμός χωρίς αναστολές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στο φασισμό ακούστηκαν τα «Εργασία και Χαρά» ή «Η Εργασία απελευθερώνει», ενώ οι βιομήχανοι έτριβαν τα χέρια τους με τα στρατόπεδα εργασίας, αυτά που τώρα λέμε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία πάντως είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον πόλεμο των Μποέρ το 1901 (οι καλοί μας Βρετανοί). Τα τεράστια κινήματα του παρελθόντος είχαν πλέον εξοντωθεί στα πεδία μάχης. Με ελάχιστα διαλείμματα, ο καπιταλισμός συνέχισε να κυριαρχεί επί της Γης, μέχρι που σήμερα δεν υπάρχει πέτρα, που να μην έχει πάνω το σημάδι του. Μην ακούσω βλακείες για Βενεζουέλες, Βόρειες Κορέες και Κίνες. Οι …εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Φτάσαμε σήμερα, κανείς να μην τον θέλει (τον καπιταλισμό) και να κρεμιόμαστε όλοι απάνω του. Να βγαίνουν άνθρωποι οπλισμένοι σαν αστακοί και να ζητάνε να γυρίσουν στις δουλειές τους. Ξέρω, πως δεν ήταν το …ιδανικό κείμενο για τη μέρα, αλλά δεν ξέρω και τι νόημα έχει να εκθειάζουμε τους αγώνες -των άλλων- όταν είναι ξεκάθαρο, πως δεν έχουμε καταλάβει Χριστό απ’ αυτούς. Λυπάμαι, αλλά ενώ χάσαμε, συμπεριφερόμαστε σαν να νικήσαμε. Σαν να μην χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Για να δούμε, πόσο θα συνεχιστεί αυτή η αυταπάτη.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, όταν είδα τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, σκέφτηκα πως το ΠΑΜΕ άφησε τις παρελάσεις και πέρασε στις γυμναστικές επιδείξεις. Από τις παρελάσεις που έκαναν στα Μνημόνια, τώρα θα κάνουν γυμναστικές επιδείξεις. Και υπάρχουν και κάποιοι που το θεώρησαν πολύ προχωρημένο αυτό που έκανε το ΠΑΜΕ. Ποιοι ήταν; Αυτοί που ούρλιαζαν πριν από ενάμιση μήνα να κλειστούμε στα σπίτια μας και έβριζαν όποιον ήταν έξω στο δρόμο. Πλάκα έχουν οι άνθρωποι· όχι μόνο στο ΠΑΜΕ, γενικότερα. Κλείνονται στα σπίτια τους, δεν τους περνάει καν από το μυαλό να κάνουν μια στάση πληρωμών, βουλιάζουν στους καναπέδες και ξαφνικά ορμάνε την Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα για να τιμήσουν τους αγώνες των άλλων. Μόνο εγώ το βρίσκω αστείο αυτό; Όλα έχουν αλλάξει αλλά οι άνθρωποι αντιδρούν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Κάνουν ό,τι έκαναν πάντα. Αντίδραση με όρους 19ου αιώνα. Και βέβαια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με το δικό τους μυαλό. Αυτό το κακό έχουν τα δόγματα. Και τα κομματικά και τα θρησκευτικά. Άρη, οι καιροί έχουν αλλάξει, η τεχνολογία έχει αλλάξει τα πάντα, και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν ακόμα μια δουλειά. Δηλαδή, ψάχνουν για αφεντικό. Και αυτό το θεωρούν αγώνα. Τι να πεις; Σκέφτομαι πως καλό μου έκανε η σημερινή διαδήλωση του ΠΑΜΕ γιατί κατάλαβα τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Θα γίνει ό,τι έγινε και το 2010. Ο καθένας μαντρωμένος σε ένα κόμμα, σε μια συντεχνία ή σε μια παρεούλα, όλοι χώρια, και τα μνημόνια θα πέφτουν βροχή. Το ένα πίσω από το άλλο. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να χαλάω τη ζαχαρένια μου. Αυτή τη φορά δεν θα είμαι στις διαδηλώσεις. Αυτή τη φορά, θα αράξω και θα το παρακολουθήσω σαν σόου. Σε επανάληψη. Είναι προφανές πως οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν μια δουλίτσα κι ένα αφεντικό. Για να “τακτοποιηθούν” Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
