Κώστας Καναβούρης
Τι να πρωτοθαυμάσει κάποιος και με τι να εξοργισθεί πρώτα, σχετικά με τα όσα ειπώθηκαν στην δίκη για τον βιασμό και την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη; Ευτυχώς η δίκη έληξε με την βαριά καταδίκη των ενόχων (την ανώτερη που προβλέπει ο νόμος), διαφορετικά θα είχαμε ακόμα ένα τραύμα στο πολύπαθο σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας και ειδικά στο σύστημα καταλογισμού ποινών για εγκλήματα εις βάρος γυναικών.
Από τις γυναικοκτονίες (ακόμα σοβεί η συζήτηση για το αν ευσταθεί ο όρος αντί του σκαιού «έγκλημα τιμής» ή «έγκλημα πάθους») και τους βιασμούς μέχρι την ενδοοικογενειακή βία και τα ελαφρύτερα εγκλήματα, είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος των υποθέσεων, που δεν φτάνουν στο δικαστήριο ή δεν βγαίνουν καν από το σπίτι, λόγω φόβου του θύματος για τον απίστευτο διασυρμό που μπορεί να υποστεί από ένα ολόκληρο σύστημα κοινωνικών στερεοτύπων και φρικιαστικών υστερήσεων, που φτάνει μέχρι την διερεύνηση αλλά και μέχρι την έδρα του δικαστηρίου που γίνεται ικρίωμα πολλές φορές, αν το θύμα έχει το κουράγιο να φτάσει μέχρι εκεί. Ένα διαρκές έγκλημα δηλαδή.
Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η δίκη για την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Επειδή με αφορμή την μνημειώδη αγόρευση της εισαγγελέως Αριστοτελίας Δόγκα, η δολοφονημένη κοπέλα, έδωσε μια κλωτσιά σε όλο το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, στην πολιτική αλλά και κοινωνική υποκρισία, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της κόλασης για να φανούν πεντακάθαρα τα καζάνια της, που καταπίνουν την ύπαρξη.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει, ότι δεν είδε και δεν άκουσε. Ούτε την άθλια παρέμβαση του υπουργού Α. Σκέρτσου, ούτε την εμετική αγόρευση του συνηγόρου υπεράσπισης Μανώλη Κούκουρα, ούτε την (ύποπτα γενικευμένη ως άποψη του συνόλου του δικηγορικού κόσμου) προσωπική έκφραση αντίθεσης προς την εισαγγελέα, του Προέδρου της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων, Δημήτρη Βερβεσού.
Φάνηκε, ότι αυτή η χώρα πάσχει από χρονίζουσες δυσπλασίες, που πια έχουν σαπίσει και πυορροούν μολύνοντας τις ζωές όλων. Και ότι πρώτα από όλα, βασικός ξενιστής μετάδοσης της μόλυνσης είναι αυτή η κυβέρνηση. Η άποψή της δηλαδή για το τι εστί εξουσία, τι εστί κοινωνία και όλα όσα ακολουθούν.
Πάει πολύ ένας υπουργός της, να επικρίνει το συναίσθημα, όταν ολόκληρη η πολιτική της ΝΔ στηρίχθηκε στην υπερβολική παραγωγή συναισθηματικού θορύβου από την πατριδοκαπηλία, την φοβική θρησκειολαγνεία, την εχθροξενία, μέχρι την σκύλευση νεκρών και την τυμβωρυχία.
Κι εμείς πάει πολύ να παραμένουμε απαθείς, ακούγοντας έναν υπουργό των βιομηχάνων να εκφράζει την βαθιά του απέχθεια προς οτιδήποτε λαϊκό μιλώντας για «λαϊκή απογευματινή» στην απονομή δικαιοσύνης. Είναι φυσικό, βέβαια, για μια κυβέρνηση που απεχθάνεται και περιφρονεί την λαϊκή ετυμηγορία ως ανάξια, έχοντας 21 εξωκοινοβουλευτικά στελέχη στην σύνθεσή της.
Καιρός να σκεφτούμε αυτή την βαθύτατη περιφρόνηση προς τον λαό και τις διεργασίες του, που αναδύεται από τα λόγια του Α. Σκέρτσου.
Είναι ακριβώς η περιφρονητική λογική που διαβάζουμε σχετικά με τον θρυλούμενο ανασχηματισμό. Αν –λέει– πάμε σύντομα για εκλογές, θα μπούνε πολιτικά στελέχη, για να τηρηθούν ισορροπίες και τοπικισμοί. Μια «λαϊκή απογευματινή» κυβέρνησης, σύμφωνα με την λογική του Σκέρτσου. Κυβέρνηση της πλάκας για το πόπολο, ώστε να κάνουμε την «αρπαχτή» της εξουσίας. Ενώ αν δεν πάμε για εκλογές, θα μπούνε «σοβαροί». Τεχνοκράτες. Για την αληθινή δουλειά της βαριάς ταξικής μεροληψίας. Τόση δημοκρατία τρέχει από τα μπατζάκια τους. Αυτά τα περιττώματα μας πετάνε κατάμουτρα ως τάχα μου αντικειμενικό ορθό λόγο.
Σαν την αγόρευση του συνηγόρου: «Εγώ βιασμό σε αυτή τη δικογραφία δεν είδα (…) Βιασμό με στηθόδεσμο δεν μπορώ να φανταστώ (…) Μπράβο Μανόλη αν όντως τη χάιδευες. Μπράβο, πάντα να χαϊδεύεις τις γυναίκες».
Κάνεις εμετό ή δεν κάνεις από την τόσο ορθολογική ανάλυση; Και από πάνω να είσαι τραγικός πατέρας και να ακούς αυτόν τον άνθρωπο, να σου απευθύνεται με ακραία περιφρόνηση, την ίδια στιγμή που επαινεί τον δολοφόνο και βιαστή του παιδιού σου: «συγνώμη κιόλας κύριε Γιάννη». Έτσι! Στον ενικό και με το μικρό μόνο όνομα, σα να είσαι σκύβαλο, που το κλωτσάμε, για να πάει παραπέρα και να αποδοθεί η δικαιοσύνη χωρίς μελοδραματισμούς. Δεν αντέχεται.
Όπως δεν αντέχεται η παρέμβαση Βερβεσού, που πήγε να βγάλει τρελή μια ολόκληρη κοινωνία. Μπερδεύοντας σκόπιμα τα δικαιώματα με τα πτώματα, λες και σε αυτή την χώρα η συγκεκριμένη δίκη είναι η πρώτη και η τελευταία που έγινε. Λες δεν και δεν βοά ο τόπος…
Αλλά είπαμε: Η Ελένη Τοπαλούδη έδωσε με τον βιασμό και την δολοφονία της κλωτσιά στις πύλες της Κόλασης. Και είναι τέτοια η λάμψη από τις φωτιές που ακόμα και η Δικαιοσύνη τις βλέπει, όπως είπε και η κυρία Δόγκα. Τα μάτια αυτής της Δικαιοσύνης προσπαθούν να κλείσουν οι Σκέρτσοι. Κλείνοντας το στόμα εκείνων που λένε, αυτά που βλέπουν. Γιατί βλέπεις, το συναίσθημα δεν αγοράζεται. Επειδή δεν μετριέται η αξία του. Όπως και η ζωή.
ΠΗΓΗ: artinews.gr
