Πιστεύεις δεν πιστεύεις, η ιστορία ενός θεού που αγάπησε τόσο το δημιούργημά του,
ώστε να πεθάνει για αυτό, είναι μεγαλειώδης είτε την αποδέχεσαι ως αληθές γεγονός,
είτε τη διαβάζεις σαν αλληγορικό παραμύθι.
Όπως και ο καημός της μάνας για τον άδικο θάνατο...
του γιου της είναι σπαρακτικά συγκινητικός,
είτε είναι πατέρας του παιδιού ο κρίνος,
είτε ο Πρίαμος,
είτε κάποιος Σφακιανός που έβαλε ο Θεός σημάδι το παλικάρι του,
είτε ένας Ηπειρώτης στον εμφύλιο,
είτε ο κύριος με κοστούμι που βγαίνει κουβαλώντας το βάρος του κόσμου
στις πλάτες του μια Πέμπτη (είτε Μεγάλη, είτε απλή, μαύρη πάντως)
από το Παίδων..
Σε μια εποχή που οι θεοί της ανθρωπότητας νίπτουν σε αίμα τας χείρας τους ένας θεός "ρομαντικός", θα αναστηθεί και φέτος
για να προσφέρει με τον αρχαίο τρόπο λίγη ηρεμία στην εγωίστρια ανθρώπινη ψυχή
που τρέμει τη στιγμή της επιστροφής
στην ανυπαρξία της και ψάχνει παραμυθία
στα παραμύθια της..
Στα μαρμαρένια αλώνια της Μεγάλης Εβδομάδας θα νικήσει θανάτω θάνατον πατήσας ο Διγενής, όχι γιατί έτσι έγινε
στην πραγματικότητα,
αλλά γιατί έτσι χρειάζεται να νιώθει
ο άνθρωπος ότι θα γίνει
και γιατί θα ήταν ωραία αν μπορούσε
να γίνει έτσι. ...
Κάθε ανάσταση απαιτεί τον Γολγοθά της και όσο και αν είναι όλα μαύρα γύρω,
η ανθρώπινη φύση επί μία εβδομάδα
θα οδηγείται στη γιορτή γιατί στο μυαλό της υπάρχει ελπίς, γη Χαναάν, ανάσταση νεκρών και ό,τι άλλο η έρμη ψυχή ονειρεύεται
για να αντέξει να ζήσει...!
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι το αφιέρωμα του πονεμένου ανθρώπου στην παράλογη ελπίδα, στην ελπίδα, δηλαδή, που εξαιτίας της υπάρχει το γένος μας.
Και δεν χρειάζεται να πιστεύεις
για να νιώσεις το σκοπό που ήδη μέσα σου ξέρεις, αφού και εσύ σκαλωμένος
σε μια παράλογη ελπίδα ζεις...
Καλή Ανάσταση!
