Η συνήθεια είναι ένα στάδιο της ανθρώπινης ζωής, το οποίο αποτελεί τον παράδεισο για την επώαση κάθε ιού. Η συνήθεια είναι ένας πολτός, που τρέφεται από την ατροφία του νου και τα απόβλητά της.
Κάπως έτσι, μέσα στη συνήθεια, ο σύγχρονος άνθρωπος συγχέει τα απορρίμματα με τα αποκτήματα, τα συναισθήματα με τα data, και εκπαιδεύεται να υπάρχει χωρίς να αναρωτιέται...
αν ζει και αν αντιλαμβάνεται τα συμπτώματα της πολτοποίησης ή τα αγνοεί, επειδή δεν θέλει να τα αναγνωρίσει.
Με τον ίδιο τρόπο, μια δυστροπία του γενετικού κώδικα (που μισεί το σωματικό συναγερμό που προκαλούν οι εξωτερικές επιθέσεις) γεννά μια νέα κυταρρική αλυσίδα, όπως αυτή των καρκινικών κυττάρων, που παράγει ένα νέο γενετικό κώδικα με δικό του σύστημα επιβίωσης, έναντι του οργανισμού εντός του οποίου παράγεται.
Και αυτό είναι το μέγα ερώτημα της επιστήμης: πώς είναι δυνατόν ένα μόρφωμα να επινοεί ένα δικό του γενετικό κώδικα, πιο άτρωτο από το δικό σου, ενώ τρέφεται από σένα;
Αυτό συμβαίνει και με την ατροφία του νου. Κάποιος τρώει το μυαλό σου και ενώ έχεις προειδοποιηθεί, εσύ αρνείσαι να ξυπνήσεις τη σκέψη σου, γιατί, αν το κάνεις, φοβάσαι, ότι πρέπει να αλλάξεις ζωή.
Αυτός ο πανικός είναι η μεγαλύτερη δίοδος για την ανάπτυξη ιών και νέων γενετικών αλυσίδων.
Και ο πανικός δεν γεννιέται μόνο από τη δουλειά που πρέπει να ρίξεις, για να αναρωτηθείς ποιος είσαι και γιατί είσαι πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο.
Όχι. Ο πανικός γεννιέται, γιατί δεν έχεις πια πνευματικά αντισώματα, γιατί τα εγκεφαλικά σου κύτταρα έχουν διαλυθεί από τον πολτό που λέγεται α μ ν η σ ί α.
Το ισχυρότερο όπλο της εξουσίας είναι ο ιός του πανικού. Γιατί ο πανικός παραλύει κάθε γόνιμο πνευματικό αντίσωμα και καθοδηγεί την αντίδραση σε ότι πιο ενστικτώδες και συνάμα αποκαλυπτικό, για ότι έχει χτίσει μέσα του ο καθένας μας.
Αστειευόταν η γερμανίδα καγκελάριος όταν δήλωνε στο ανεκδιήγητο τηλεοπτικό της διάγγελμα, πως η κρίση του νέου κορονοϊού θυμίζει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Οι 50.000.000 νεκροί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (για άλλους 80.000.000) σκίρτησαν εκεί που βρίσκονται και έκλαψαν ακόμη μια φορά, που τους ξαναπέθανε η Άνγκελα.
Αλλά όχι, η Άνγκελα δεν αστειευόταν. Έπαιξε πολύ καλά το παιχνίδι του πανικού. Χωρίς καμιά ντροπή. Όλοι ανατρίχιασαν με το διάγγελμά της. Ψάρωσαν. Ούτως ή άλλως, η ανιστόρητη τοποθέτησή της συμβαδίζει με την ανιστόρητη εποχή μας.
Λίγα υγιή εγκεφαλικά κύτταρα αρκούν σε έναν άνθρωπο, για να βγεί από τον πανικό του και να σκεφτεί, να αναρωτηθεί, να ψάξει, να μάθει, να συγκρίνει και να μετρήσει ψύχραιμα, αν ο πανικός του είναι φυσιολογικός ή του τον έχουν επιβάλλει.
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή νοσεί το 0,0002 του πληθυσμού και έχει χάσει τη ζωή του το 0,00001 του πληθυσμού. Εάν μας έλεγαν πέρυσι, πώς υπάρχει περίπτωση να έρθει μια επιδημία με αυτά τα ποσοστά, θα κλεινόμασταν σπίτι μας;
Γνωρίζουμε πόσες αληθινές επιδημίες έχει βιώσει ο εικοστός αιώνας;
Γνωρίζουμε πόσους νεκρούς έχει γνωρίσει η Ελλάδα από επιδημίες;
Γνωρίζουμε πόσοι είναι οι νεκροί από τους πολέμους;
Γνωρίζουμε πόσοι είναι οι νεκροί και οι ανάπηροι από την πρόσφατη οικονομική κρίση;
Ναι, ο μεγαλύτερος ιός λέγεται αμνησία. Και ακόμα μεγαλύτερος η άγνοια.
Από τη στιγμή που αυτή η χώρα αποφάσισε, ότι τα αμόρφωτα ΜΜΕ είναι το πανεπιστήμιο της νέας εποχής, ας απολαύσουμε όλοι την ατροφία του νου στο μεγαλείο της.
Το να αγνοείς, όχι την ιστορία, αλλά την ίδια την ύπαρξή της, αποτελεί την ακραία αντανακλαστική πράξη αποσύνδεσης με τα ίχνη της ανθρωπότητας και τη σταδιακή μεταμόρφωσή μας σε ένα νέο είδος ανθρωπότυπου: του h o m o a m n e s I u s.
Του ανθρωπότυπου που ένιωσε ξαφνικά, ότι οι άνθρωποι θα κλειστούν στα σπίτια τους και δεν θα πλησιάζονται, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν ξεσκιστεί στην επαφή και δεν είναι μπροστά σε μια οθόνη σαν καθυστερημένοι.
Λες και οι προσωπικές σχέσεις δεν είναι διαλυμένες.
Λες και τα διαμερίσματα δεν φωτίζονται το βράδυ από την οθόνη ενός μοναχικού ανθρώπου, που μπορεί και ζει χωρίς την ανάγκη του άλλου, αυτάρκης και αμνησιακός.
Και τώρα, που ο φόβος του άλλου θα έχει και επιστημονική βούλα και η διαβίωση θα αποτιμάται επίσημα 400 ευρώ μηνιαίως, εσύ βγες και πες «Δώστε μου το επίδομα και θα σας φιλήσω τα χέρια. Δε θα σκεφτώ. Θα σας πω ευχαριστώ, που με σκεφτήκατε και δε με αφήσατε να πεινάσω εντελώς και με προστατέψατε από τα κρεματόρια των διαδρόμων των νοσοκομείων. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που δημιουργείτε γίγαντες σαν την Κίνα, για να μην πληρώνετε τα μεροκάματα της Ευρώπης και της Αμερικής».
Όταν η Δύση εκθρέφει πειραματόζωα, μια μέρα θα γυρίσουν να τη φάνε.
Τι είναι αυτή η χώρα που επωάζει δισεκατομμύρια αναλώσιμους σκλάβους και εξαπλώνεται παντού χωρίς κανείς να δίνει σημασία, όταν οι συνταξιούχοι κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ του Παρισιού; Οι ίδιοι που πεθαίνουν στα κατώφλια των ανέτοιμων να τους περιθάλψουν νοσοκομείων.
Σκληρή η νέα εποχή. Επόμενο είναι, αφού πετάξαμε αιώνες ιστορίας και τόνους αίματος στα τοξικά απόβλητα της αφασίας, που μας χάρισαν ως δώρο ελευθερίας. Τα πετάξαμε, γιατί εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με την αντισηπτική ελευθερία μας.
Εάν στο κέντρο του Μανχάταν, του Τόκιο ή του Λονδίνου, μαζί με το νέο iPhone επί πληρωμή, κάποιοι διένειμαν δωρεάν και το άγνωστο χειρόγραφο ποίημα ενός μελλοθάνατου στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, για ποιο από τα δύο θα γινόταν ουρά;
Η απάντηση είναι η ντροπή μας.
Γεώργιος, έκπτωτος Πρίγκηψ των Εξαρχείων.
pitsirikos.net
