Θα ξεκινήσω με μια χαρακτηριστική φράση του Orwell από το “1984”: «Αν θέλετε μια σύντομη περιγραφή του μέλλοντος φανταστείτε μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο κεφάλι. Για πάντα».
Ζοφερό, ε;
Μην ανησυχείτε, μπροστά σ’ αυτά που έρχονται, τίποτα δεν θα μοιάζει ζοφερό. Εντάξει, το παράκανα, σαν δημοσιογράφος ακούγομαι.
Πάντως, ο κορονοϊός θα μοιάζει σαν όνειρο θερινής νυκτός σε λίγους μήνες, αφού οι χειρότερες μέρες της πανδημίας μάλλον πέρασαν· τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο, γιατί ο κορονοϊός μάλλον θα μας απασχολεί σταθερά τα επόμενα δυο, ή και παραπάνω, χρόνια. Όσους αρρωσταίνουμε τουλάχιστον.
Όπως και να έχει, ακόμα και αν υπάρξει δεύτερο κύμα επιδημίας, σιγά μην σταματήσει η οικονομία για δυο χρόνια.
Ήδη πληθαίνουν οι φωνές σε όλο τον κόσμο για την επιστροφή στις δουλειές μας. Ειδικά από τους δισεκατομμυριούχους που βλέπουν να χάνουν χρήματα αυτές τις μέρες, που κοπροσκυλιάζει το πόπολο.
Τι πλάκα που έχουμε οι …προλετάριοι. Οι περισσότεροι ούτε που το έχουμε πάρει πρέφα, για ποιον λόγο οι δισεκατομμυριούχοι χάνουν χρήματα τώρα που σταματήσαμε να δουλεύουμε. Λέτε να τους συντηρούμε, αντί να μας συντηρούν; Μπα, αποκλείεται, δεν το έχουν πει ποτέ στις ειδήσεις.
Αλλά, ναι, ξέρω, η εργατική τάξη ένα ρόλο οφείλει να επιτελεί στη ζωή: Να δουλεύει.
Και από την πολλή δουλειά δεν βλέπουμε, ότι το χρέος (αυτά τα 250+ τρισεκατομμύρια που ανέφερε ο Κώστας και τα οποία έχουν περάσει 12 χρόνια και ακόμα να μάθουμε πού τα χρωστάμε, μάλιστα αυξήθηκαν 50% από τότε) δεν είναι τίποτε άλλο από την εκποίηση των μελλοντικών ωρών εργασίας μας, αφού τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί (Μένανδρος, 4ος αιώνας π.Χ).
Καλύτερος τίτλος για προεκλογικό ρεπορτάζ, μιας και στις περισσότερες χώρες θα διενεργηθούν εκλογές τους επόμενους 24 μήνες, θα ήταν μια ρήση του Μπέρναντ Σω: «ο κόσμος αποτελείται από τους τεμπέληδες, που θέλουν να έχουν λεφτά χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους έτοιμους να δουλεύουν, χωρίς να πλουτίσουν».
Ή μπορεί να ταίριαζε και εκείνη του Όσκαρ Ουάιλντ, που είπε κάποτε, ότι «η εργασία είναι το καταφύγιο των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν» και θα ταίριαζε να της προσθέταμε τη φράση «ειδικά όταν είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους».
Αν αναρωτιέστε πού κολλάνε όλα αυτά, το είπα παραπάνω, είναι επειδή στις ΗΠΑ πληθαίνουν οι φωνές για επιστροφή στους χώρους εργασίας, αφού πολύς κόσμος φοβάται, ότι θα χρεοκοπήσει αν συνεχιστεί όλο αυτό και κάποιοι έχουν ήδη (χρεοκοπήσει), ενώ την προηγούμενη βδομάδα άλλοι 5,2 εκατομμύρια καινούριοι άνεργοι ανέβασαν τον συνολικό αριθμό του τελευταίου μήνα στους περίπου 22 εκατομμύρια.
Και τώρα που έχουμε το πρόβλημα, ετοιμάζονται να μας προωθήσουν και τη λύση, τη δικιά τους λύση φυσικά.
Λογικό, όμως, είναι απ’ τη στιγμή που έχουμε συνδέσει την ιδέα του βιοπορισμού με την εργασία σε τέτοιο βαθμό, οπότε ειλικρινά δεν ξέρω γιατί στο φινάλε ζητάμε δικαιώματα.
Αν είχανε όλοι οι άνθρωποι εξασφαλισμένο σπίτι, φαγητό, νερό και τα υπόλοιπα απαραίτητα αγαθά για να ζήσει ένας άνθρωπος αξιοπρεπώς, θα μας πείραζε, ε;
Φτάσαμε να προτιμάμε το δόγμα του «δουλεύουμε για να ζήσουμε», οπότε γιατί γκρινιάζουμε, όταν μένουμε από δουλειά, που δεν μπορούμε να ζήσουμε;
Περιττό να πω, πόσες φορές άκουσα από ανθρώπους στη ζωή μου, ότι «όποιος δεν δουλεύει είναι τεμπέλης» και πόσες φορές εξεγείρονταν οι εργαζόμενοι σε ένα ορυχείο, όταν ανακοίνωνε η εταιρεία την αναστολή των εργασιών, ενώ έκλεινε ένα νοσοκομείο την επόμενη μέρα και ήταν απλά Πέμπτη.
Τώρα τι νόημα θα έχει, να προσπαθείς να κρατηθείς στην επιφάνεια ενός βούρκου, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω και δεν μιλάω από την «ασφάλεια» του τραπεζικού λογαριασμού μου, άλλωστε τα μόνα λεφτά που συνάντησε τις τελευταίες μέρες ήταν το check της αμερικανικής κυβέρνησης.
Άλλοι έχουν τον ανθρωποδιώχτη, εμάς μάλλον μας έκατσε ο… δολαριοδιώχτης. Όμως, αυτές είναι οι προτεραιότητές μας, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή.
Ουσιαστικά, τα λάθη που κάνει η ανθρωπότητα είναι σ’ άλλα μέτωπα, από ‘κει που κοιτάμε αυτές τις μέρες.
Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, αν ο έλεγχος της υγείας ή του νερού ή του φαγητού είναι στα χέρια ενός αστικού κράτους ή των ιδιωτών;
Η λογική της εθνικοποίησης μιας επιχείρησης δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στο ποιος θα την ελέγχει. Αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα. Γιατί ποιο το νόημα να εθνικοποιήσεις ένα νοσοκομείο, αν αγοράζεις τους αναπνευστήρες σε τιμή ιδιωτικής φαρμακοβιομηχανίας, δανειζόμενος παράλληλα τα αναγκαία χρήματα από τις αγορές;
Αυτά σας τα λέω, επειδή εδώ γίνεται μεγάλος ντόρος (από χρόνια) για το «Medicare for All», το οποίο σαφέστατα είναι προτιμότερο από ένα ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας που σε χρεώνει από πάνω, αλλά δεν αρκεί. Για πολλούς ο αγώνας αρχίζει και τελειώνει εκεί. Στο να έχουμε σοσιαλιστικές οάσεις σε μια καπιταλιστική έρημο -που ναι, ρε διάολε θα σώσουν πολλές ζωές, δεν λέμε το αντίθετο.
Τα λάθη μας, λοιπόν, είναι εκεί που τα κάνουμε συνέχεια.
Δηλαδή, το γεγονός ότι θα απαιτούμε τους επόμενους μήνες, αυτά που δεν θέλαμε με τίποτα [για παράδειγμα βασικό εισόδημα (όχι στο ύψος που φανταζόμαστε), περαιτέρω αυτοματοποίηση της εργασίας, ηλεκτρονική παρακολούθηση, «ευέλικτη» εργασία κτλ] θα το αποδείξει περίτρανα, ότι η Ιστορία βαρέθηκε εδώ και δεκαετίες να είναι με το …μέρος μας.
Από μπόρα σε μπόρα έφτασε να ζει ο πλανήτης, ανάμεσα στα αστροφώτιστα διαστήματα του καπιταλισμού, που σηκώνει πάλι τα μανίκια για να πάρει κάμποσα κεφάλια ακόμα.
Άλλωστε, «μπόρα» ήταν, ο κορονοϊός. Τα έκτακτα μέτρα, από την άλλη, μαζί με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μάλλον θα είναι μια μπόρα μεγαλύτερης διαρκείας και έντασης.
Και επειδή μια κοινωνία στα πρόθυρα του λιμού, χωρίς να το λέω ούτε αυτό επικριτικά, είναι συνήθως μια κοινωνία που δεν αλλάζει, νομίζω δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια να «προβλέψουμε» τους επόμενους μήνες.
Αν και ποτέ δεν είναι έξυπνο να δημιουργείς στρατιές απελπισμένων και απεγνωσμένων ανθρώπων και παράλληλα να διαφημίζεις τα δισεκατομμύρια σου, αλλά αυτό μάλλον συνέβαινε όλα τα χρόνια, ειδικά στον Τρίτο Κόσμο, οπότε γιατί τώρα να αλλάξει κάτι;
Ειδικά απ’ τη στιγμή που όλοι νοιώθουν την απειλή του κορονοϊού, αλλά σχεδόν κανένας δεν νοιώθει την απειλή της πείνας.
Η πείνα, λοιπόν, σκοτώνει κάθε μέρα τουλάχιστον 25.000 ανθρώπους. Ανελλιπώς. Μην είναι και πολλοί περισσότεροι. Με ή χωρίς κορονοϊό. Ανεξαιρέτως εποχής.
Και σε αντίθεση με τον κορονοϊό, η πείνα είναι παντός καιρού και δεν σταματάει με… καραντίνες.
Μόνο την τελευταία βδομάδα η πείνα έχει σκοτώσει περισσότερους, απ’ όσους ο κορονοϊός σε μερικούς μήνες.
Φυσικά, σε μια επιδημία έχουμε εκθετική ανάπτυξη των θανάτων, αφού πολλαπλασιάζονται οι φορείς (άρα και οι θάνατοι) αλλά και πάλι, είναι εκκωφαντική η σιωπή για τους διαρκείς θανάτους από την πείνα.
Τουλάχιστον στη Δύση, όπου οι άνθρωποι (ειδικά τις τελευταίες μέρες) είναι πιο κοντά στην πείνα απ’ ότι στον κορονοϊό, αλλά συνεχίζουν να φοβούνται τον ιό, έστω αν τελικά ξεσπάσει δεύτερο κύμα (επειδή δεν μπορείς να κλείσεις τους ανθρώπους μέσα για μήνες), έστω αν αυτό είναι πολύ σοβαρότερο απ’ ότι ζήσαμε τις τελευταίες βδομάδες.
Όσο γράφουμε όλα αυτά πετιούνται εκατομμύρια τόνοι τροφίμων και αγροτικών προϊόντων, που μένουν αδιάθετα λόγω των περιορισμών, μην νομίζουμε κιόλας ότι υπάρχουν πουθενά αποθήκες γεμάτες τρόφιμα (αυτό είναι το φαγητό μας για τους επόμενους μήνες που πετιέται), ενώ ήδη γίνονται εκτιμήσεις, ότι πάνω από μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι περαιτέρω θα εξαθλιωθούν [δηλαδή θα περάσουν κάτω από το όριο των 5,5 δολλαρίων τη μέρα (το εξαιρετικά χαμηλό όριο της φτώχειας όπως το ορίζει η Παγκόσμια Τράπεζα, ποιος άλλος)] μόνο και μόνο από την μείωση 20% του εισοδήματος τους που υπολογίζεται ότι θα επιφέρει η επιδημία του καπιταλισμού (ναι, του καπιταλισμού, καλά διαβάσατε).
Το ωραίο είναι, ότι πολλοί διαβάζουν τα τελευταία χρόνια άρθρα για την ραγδαία αύξηση του μέσου εισοδήματος του φτωχότερου 50% του πληθυσμού και δεν κοιτάνε παράλληλα την τεράστια αύξηση του κόστους ζωής, που οδήγησε τα τελευταία χρόνια σε κάποιες τοπικές εξεγέρσεις (πχ Χιλή), ενώ πολλοί άλλοι συγκρίνουν τη ζωή το 1960 με τη ζωή το 2020 έχοντας ως μοναδική βάση πχ την τεχνολογία· κάτι τελείως ηλίθιο, αφού ο φτωχότερος άνθρωπος απολαμβάνει περισσότερη τεχνολογία ή ιατρικές υπηρεσίες από έναν Φαραώ της Αιγύπτου πριν 5000 χρόνια.
Πάντως, δουλεύουμε ακόμα περισσότερο, από έναν προνομιούχο του 2000 π.Χ., σταθερή αξία ανά τα χρόνια η εργασία των πολλών προς όφελος των λίγων.
To λάθος, λοιπόν, που κάνουν οι περισσότεροι έχει να κάνει με το γεγονός ότι σκέφτονται με μαθηματικούς όρους και όχι με οικονομικούς, οπότε δυσκολεύονται να εξηγήσουν, γιατί το φοιτητικό χρέος και τα ενοίκια (μεταξύ άλλων) είναι κυρίαρχα κοινωνικά θέματα στις ΗΠΑ και γιατί άνθρωποι που οδηγούν αυτοκίνητα των $30,000 συρρέουν μαζικά στις food banks, για να μην πεινάσουν τον επόμενο μήνα.
Ευτυχώς θα μας σώσουν οι 500 πλουσιότεροι του πλανήτη, αφού το 2019 είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 25%, ενώ τα τελευταία 40 χρόνια τριπλασιάστηκε. Για μας τα μάζευαν, βρε κουτά.
Και βλέποντας τα μερικά κατοστάρικα των προγόνων μας που έγιναν δεκάδες χιλιάρικα, εμείς θαρρούμε ότι η θέση μας βελτιώθηκε.
Μέγα λάθος.
Και τα λάθη… πληρώνονται.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1. Με την ευκαιρία, σκέφτομαι και όλους αυτούς τους βλαμμένους, που έκατσαν το καλοκαίρι και πανηγύριζαν που θα επέστρεφαν, χωρίς να ξέρουν σε τι, και τώρα εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους κάθονται να ακούν τον Πέτσα να τους υπόσχεται μια σταδιακή και μακρόσυρτη επιστροφή στην κανονικότητα, ενώ το ΔΝΤ -που έχει την τάση να κάνει υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις- τους λέει αυτό που υποψιαζόμασταν οι υπόλοιποι από χρόνια. Και αυτοί οι …φιλήσυχοι θα το αποδώσουν στον κορονοϊό και όχι στο γεγονός ότι η χώρα ήταν και είναι χρεοκοπημένη από το 2010. Το 2019 η Ελλάδα χρωστούσε μόλις το 185% του ΑΕΠ, ενώ τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια άτυπη περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή του χρέους, που θα λήξει αν θυμάμαι καλά το 2032. Δηλαδή η …έξαρση του χρέους δεν έχει ακόμα φτάσει στο peak της. Από εκεί και μετά οι Έλληνες για άλλη μια φορά την πατάνε, με τον ίδιο τρόπο. Τους άκουγες τα τελευταία χρόνια να μιλάνε για τον ήλιο και τον αέρα, που δεν θα πάνε πουθενά. Ναι, αλλά οι τουρίστες όμως πάνε. Ένας δεν το σκέφτηκε; Ολόκληρες τοπικές οικονομίες στηρίχθηκαν στην εκτίμηση ότι βρέξει-χιονίσει θα έρχονται τουρίστες. Και τώρα βουρ για το 5ο. Το τσαχπίνικο. Αλλά τι έγινε που οι Έλληνες πάνε για 5ο Μνημόνιο; Σάμπως μαζί τους θα τα πάρουν; Ας μην σκάμε και τόσο. Ήρθαμε από το τίποτα και θα φύγουμε στο τίποτα, άρα τι χάσαμε; Τίποτα. Γιατί να παιδευόμαστε, ας ζούμε και στο τίποτα. Τουλάχιστον, θα ήταν σωστό, όταν γεννιέται ένα παιδί αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, η είδηση να λέει «γεννήθηκε χωρίς κορονοϊό και με μόλις 35.000 ευρώ χρέους».
Υ.Γ.2 Πάντα θα υπάρχουν επιδημίες και πανδημίες στην ανθρώπινη ιστορία. Ζούνε δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων βακτήρια και ιοί στον πλανήτη Γη. Γι’ αυτό έχουμε το ανοσοποιητικό. Και γι’ αυτό υπάρχει η Ιατρική, της οποίας η πρόοδος θα εξαλείψει ή θα μειώσει τις συνέπειες. Ας το σκεφτούν λίγο, εκείνοι που μέχρι πρότινος έβριζαν τα εμβόλια και τώρα χειροκροτούν στα μπαλκόνια τους το ιατρικό προσωπικό. Αν θέλουμε να κινδυνεύουμε ακόμα λιγότερο από τους ιούς, τότε περισσότεροι γιατροί και λιγότεροι μπάτσοι ή παπάδες. Ή πεζοναύτες. Όλες οι χώρες, σχεδόν, του πλανήτη έχουν διπλάσιους και τριπλάσιους αστυνομικούς από γιατρούς. Οπότε λιγότερος πανικός, δεν μας σώνει τίποτα από το γεγονός ότι η ασφάλεια είναι ψηλότερα στην ατζέντα μας από την υγεία μας. Ας πούμε και κάποια ιστορικά στοιχεία. Ο ιός της ευλογιάς σκότωσε μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους από το 1870 ως το 1980 περίπου όταν εξαλείφθηκε (δεν είναι και λίγο να πεθαίνουν κάθε χρόνο 5 εκατομμύρια άνθρωποι κατά μέσο όρο). Ούτε που τον έχουμε ακούσει οι νεότεροι. Η δε πανώλη για 500 χρόνια ερχόταν ξανά και ξανά στο προσκήνιο και δεν ήταν η μόνη που ξεκλήριζε τον άνθρωπο (αυτό που από 12ο αιώνα και πανώλη μέχρι κορονοϊό, τα ΜΜΕ ανακάλυψαν μόνο μια ισπανική γρίπη είναι για πολύ κλάμα). Οι επιδημίες χολέρας είναι ακόμα πιο συχνές. Πολλοί νομίζουν σήμερα ότι η χολέρα αφορά μόνο όσους πίνουν από ποτάμια και λίμνες. Έλεος. Στην γνωστή ανθρώπινη ιστορία είχαμε 6 καταγεγραμμένες πανδημίες -η τελευταία έφτασε και στις ΗΠΑ- και ετησίως συνεχίζει να μολύνει πάνω από 3 εκατομμύρια ανθρώπους. Όλοι ξέρουμε την ισπανική γρίπη, ενώ στη συζήτηση Κώστα-Πιτσιρίκου αναφέρθηκαν οι δυο επιδημίες γρίπης το 1957 και το 1968 με 1-4 εκατομμύρια νεκρούς η κάθε μία. Και ένα ακόμα παράδειγμα είναι ο HIV που έχει σκοτώσει πάνω από 30 εκατομμύρια ανθρώπους και 40 χρόνια μετά δεν έχουμε ακόμα βρει τη θεραπεία. Επίσης, οι ΗΠΑ έζησαν έντονα και την επιδημία του H1N1 στο 2009 που κόστισε τη ζωή σε μισό εκατομμύριο ανθρώπους παγκοσμίως, κάποιοι μιλάνε για περισσότερους, ενώ σταθερά πεθαίνουν άνθρωποι κάθε χρόνο από τις επιδημίες γρίπης. Αυτά τα λέω, επειδή οι ιοί θα μας συντροφεύουν για πολλούς αιώνες ακόμα. Είμαστε περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ και πεθαίνουμε λιγότεροι από ποτέ από ιατρικά προβλήματα (σε ποσοστά ρε παιδιά, είπαμε παραπάνω για την παγίδα των απόλυτων αριθμών), αλλά είμαστε οι πιο φοβισμένοι άνθρωποι της Ιστορίας. Λες και ο φόβος θα φυλάει τα έρμα.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
