Γιώργος Λακόπουλος
Οι πολιτικοί παρατηρητές συμφωνούν: η παράσταση «Ο Κυριάκος Μητσοτακης, ήρωας του κορονοϊού» έκοψε πολλά εισιτήρια.
Οι επικοινωνιολόγοι του Πρωθυπουργού χειρίσθηκαν εξ αρχής την επιδημία ως φόντο για την ηγετοποίηση του.
Για να πετύχουν αυτό που είπε ο καθηγητής Διαμαντόπουλος: την «πολιτική του γιγάντωση».
Οι ίδιοι παρατηρητές σημειώνουν, ότι, όσο και αν φαίνεται παράξενο, ο ίδιος ο Μητσοτάκης έκανε τα λιγότερα σ’ αυτή την υπόθεση. Εκτελούσε σενάρια. Πότε των επιστημόνων και πότε των επικοινωνιολόγων.
Προσπαθώντας να εμφανιστεί ως σούπερμαν, ακόμη και αν παραγκώνιζε τους υπουργούς του (όπως τον Βασ. Κικίλια). Ή αν τους εξευτέλιζε από την «Καθημερινή», αναφέροντας ότι του έλεγαν «Παναγία μου! Αν κλείσουμε, θα καταστραφούμε, μην το κάνεις!». Και τους αγνόησε.
Έτσι εμφανίσθηκε ως πρωταγωνιστής. Ήταν όμως; Έγραφε στο TVXS η Νικόλ Λειβαδάρη:
«Άκουσε τον Ηλία Μόσιαλο και κατέβασε τον διακόπτη του lockdown, πριν πλημμυρίσουν οι ΜΕΘ και διαλυθεί το, κάτι παραπάνω από οριακό, σύστημα υγείας της χώρας. Και, ταυτόχρονα, έχρισε «εθνικό διαχειριστή» της υγειονομικής κρίσης έναν σοβαρό επιστήμονα γενικής αποδοχής, τον Σωτήρη Τσιόδρα.
Έβγαλε ένα βήμα μπροστά τους ειδικούς, κράτησε ένα βήμα πίσω τους πολιτικούς, έκανε επικοινωνιακό «μπίγκο» και του βγήκε.
Κατά τους κυνικούς έπαιξε win-win: Εάν κέρδιζε τη μάχη, ο νικητής θα ήταν ο ίδιος, εάν έχανε θα έφταιγαν οι ειδικοί. Ακόμη κι εάν αυτό ισχύει, εκ του αποτελέσματος, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής του πρώτου γύρου με συντριπτικά (δημοσκοπικά τουλάχιστον) ποσοστά αποδοχής».
Το έργο έσπασε τα ταμεία. Όχι γιατί το λένε οι ξεσαλωμένοι δημοσκόποι (κι αυτοί μια δουλειά κάνουν). Αλλά γιατί είναι ορατό δια ορατού οφθαλμού. Σοβαροί άνθρωποι έλεγαν: «μας έσωσε ο Κυριάκος» και ας μην ήταν σε θέση να εξηγήσουν, από τι τους έσωσε.
Τσίπρας: ένα βήμα πίσω, δυο μπροστά
Πολιτικοί παράγοντες σημείωναν με ενδιαφέρον, ότι την ίδια περίοδο ο αντίπαλός του έκανε βήματα πίσω. Με το ρίσκο να θεωρηθεί, ότι δεν αντιδρά ως ηγέτης, όπως του καταλόγισαν πολλοί (και το ΑΠ ανάμεσά τους).
Πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε συναίνεση, δεν πίεσε την κυβέρνηση, έριξε τους τόνους, κατάπιε την κριτική και περίμενε.
Τι ακριβώς; Όχι πάντως τα υποκριτικά και δηλητηριώδη συγχαρητήρια ορισμένων πολιτικών αντιπάλων του και των ΜΜΕ της ΝΔ.
Περίμενε αυτό, που ήδη συμβαίνει: το έργο με πρωταγωνιστή τον Πρωθυπουργό αποδεικνύεται σουξέ της μιας σεζόν.
Ευλόγως: στηρίχθηκε κυρίως στην απόγνωση του πληθυσμού. Στο κλίμα φόβου του μελλοθανάτου, που καλλιέργησαν η κυβέρνηση και τα μίντια.
Αλλά για τους αναλυτές των εξελίξεων, τώρα έρχεται η ώρα της αλήθειας.
Ο έγκλειστος αντάλλαξε τη «σωτηρία του» (από ένα κίνδυνο που δεν υπήρχε, στο βαθμό που εμφανίσθηκε και πάντως δεν υπήρχε για όλους) με την ελευθερία του.
Αλλά τώρα που θα βγει, θα βρει την επιχείρηση που δούλευε κλειστή, τους λογαριασμούς τους απλήρωτους, το πορτοφόλι του άδειο (τα 800 ευρώ δεν επαρκούν, όπως του έλεγε με ελεεινό ύφος ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, θα τον κυνηγάει η εφορία και η τράπεζα με τα κοράκια θα του βγάζουν σε πλειστηριασμό το σπίτι).
Πώς θα αντιδράσει, με τον Μωυσή-Μητσοτάκη να λέει (το είπε ήδη από την «Καθημερινή») στον μικρομεσαίο επιχειρηματία: «να βάλει το χέρι στην τσέπη»; Χωρίς να τον ρωτάει, αν είναι άδεια, επειδή ο ίδιος του έκλεισε την επιχείρηση.
Τι κάνει ο εργαζόμενος, όταν του (ξανά) πει ο Πρωθυπουργός: «αν πιστεύουν κάποιοι, ότι ξαναγυρίζουμε στην εποχή, όπου το κράτος θα καλύπτει όλες τις ζημίες, κάνουν λάθος»; Όταν αυτό ακριβώς τον έκανε να πιστεύει το σύστημα Μητσοτάκη στη φάση της «πολιτικής γιγάντωσης»;
Με κυνισμό ο «οικογενειακός», Γ.Γ. Τουρισμού, Κώστας Λούλης το εκλαΐκευσε:
«Να καταλάβουν, εργαζόμενοι και επιχειρήσεις, πως δεν είναι το κράτος μια ασφαλιστική εταιρεία, που καλύπτει όλους τους κινδύνους και θα αποζημιώσει τους πάντες».
Άλλα του έλεγαν στη φάση της «θεοποίησης».
Το σκοτεινό μέλλον
Κορυφαίος παράγων της αντιπολίτευσης, σημειώνει τώρα, ότι μπορεί το παρόν του Μητσοτάκη να κατέστη ένδοξο, τεχνηέντως, αλλά το πολιτικό μέλλον του είναι σκοτεινό, εκ των πραγμάτων.
Η ύφεση θα απειλεί διαρκώς μισθούς και συντάξεις, το (ρυθμισμένο από τον Τσίπρα) χρέος θα αυξάνει και θα καθίσταται μη διαχειρίσιμο και οι επενδυτές (που δεν ήλθαν ποτέ επί ΝΔ) θα αραιώνουν κι άλλο.
Μαζί θα αραιώνουν όσοι έχουν δουλειά, οι κοινωνικές παροχές και τα χειροκροτήματα στον Πρωθυπουργό και την «ομάδα» του. Ήδη ο καθηγητής Τσιόδρας τον προειδοποίησε: Εγώ γιατρός είμαι, στα υπόλοιπα βγάλτα πέρα μόνος σου.
Αντίθετα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έχει λαμβάνειν. Φάνηκε σε πολιτική συρρίκνωση με τη συνδρομή και των πρόθυμων δημοσκόπων, που ρωτούσαν (υποτίθεται) με αναίδεια τους εγκλείστους του κορονοϊού, μέσα στο φόβο τους «τι θα ψήφιζαν αν είχαμε εκλογές τη Κυριακή» και αυτοί έλεγαν μαζικά: δαγκωτό Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης απλώς έκανε ένα βήμα πίσω, μη επενδύοντας στην επιδημία. Για να έχει τώρα την άνεση να κάνει δυο βήματα μπροστά.
Να ανεβεί στη σκηνή, όταν τα αποτέλεσματα των κυβερνητικών χειρισμών θα θερίζουν αδιακρίτως. Ενώ διεθνώς τα επιχειρήματα που επέβαλαν το πάγωμα της οικονομίας και το μάντρωμα της κοινωνίας θα φθίνουν.
Δεν του έλειπε (του Τσίπρα) παρά ένα γεγονός, που θα γεφύρωνε αυτές τις δυο περιόδους. Η κυβέρνηση του έκανε δώρο αυτή τη γέφυρα με το σκάνδαλο Βρούτση. Μπήκε στην αρένα και περίμενε τον αντίπαλό του.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πήγε στη Βουλή (στην Ώρα του Πρωθυπουργού μάλιστα) για να υπερασπιστεί τον υπουργό του. Γιατί ήξερε, ότι αυτός που θα πρέπει να υπερασπιστεί ήταν ο εαυτός του. Απέναντι τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν χαμένος από χέρι.
Έτσι όμως παραδέχθηκε εμπράκτως, ότι δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Ποτέ δεν μπορούσε άλλωστε. Ο Τσίπρας δεν νικήθηκε από τον Μητσοτάκη πέρυσι, αλλά από το σύστημα: μιντιάρχες και ολιγάρχες που θέλουν κυβερνήσεις του χεριού τους.
Για τους παρατηρητές των εξελίξεων η απουσία Μητσοτάκη από τη Βουλή, ήταν η κρίσιμη στιγμή, από την οποία άρχισε να θολώνει το φωτοστέφανο, που είχε περάσει στο κεφάλι του ένα καλοπληρωμένο σύστημα πολιτικού μάρκετινγκ. Ούτε το στημένο σόου, με την Πρωτοψάλτη δεν του βγήκε, καθώς η τραγουδίστρια διέσυρε τους σκηνοθέτες του.
Οι δυό μας τώρα
Οι διορατικοί συγκλίνουν, ότι από εδώ και πέρα το πουλόβερ της ηγετοποίησης Μητσοτάκη θα ξηλώνεται. Μέχρι την ώρα που ο Μωυσής θα γυρίσει πίσω του και θα διαπιστώσει, ότι δεν τον ακολουθεί κανείς.
Όλοι καταλαβαίνουν, τι τους υπόσχεται: Να τους βγάλει από τη μια έρημο, για να τους πάει στην άλλη, τη μεγαλύτερη.
Τα μέτρα αποδεικνύονται «σισύφεια» (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Δημ. Μανιάτη στο in.gr).
Ο Τσίπρας έχει πλέον απόθεμα αξιοπιστίας, με χορηγούς ακόμη και τους αντίπαλους που μιλούσαν για «αφοπλισμό». Θα γίνει καταγέλαστος, πλέον, όποιος επιχειρήσει να τον πει «λαϊκιστή».
Ο Μητσοτάκης έκανε τη δουλειά για λογαριασμό του και τώρα επιστρέφουν στα κυβικά του ο καθένας.
Ο Πρωθυπουργός που «έχει να κυβερνήσει μια χώρα», θα πρέπει να τη κυβερνήσει, με τα ερείπια που ο ίδιος δημιούργησε, αρχίζοντας πριν το κορονοϊό.
Ο Τσίπρας δεν έχει παρά να διατάξει σωστά τις δυνάμεις του: νέο κόμμα, συσπείρωση της Δημοκρατικής Παράταξης, εμπροσθοβαρές πρόγραμμα υπέρβασης της κρίσης, αξιόπιστα πρόσωπα χωρίς σκιές να το παρουσιάσουν στην κοινωνία.
Θα είναι αυτοκτονικός, αν δεν το κάνει, ώστε η κρίση να αποβεί πολιτικά υπέρ του. Και οι εκλογές (που έρχονται οσονούπω) να γίνουν κατά τον τρόπο, που διαμήνυσε στον αντίπαλό του με την τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή: «Οι δυο μας τώρα».
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
