Κώστας Αρβανίτης
Αρχίζει λίγο να θυμίζει μνημόνιο όλο αυτό. Τότε που ζούσαμε «πάνω από τις δυνάμεις μας» και «όλοι μαζί τα φάγαμε». Τότε που η νεαρή χαμηλόμισθη εργαζόμενη ξόδευε για το iphone αντί για τις πραγματικές ανάγκες της. Τότε που «παίρναμε την τυρόπιτα, χωρίς να ζητάμε απόδειξη και βουλιάξαμε τα οικονομικά του κράτους». Τότε που «θέλαμε όλοι να διοριστούμε στο Δημόσιο».
Τώρα το αφήγημα έχει πάλι βασικό συστατικό τον φόβο. Τον «αόρατο εχθρό», όπως μας είπε ο Πρωθυπουργός. Έχει όμως και την αναγκαία εσάνς συλλογικής ενοχής: τότε ήταν, το «ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας», σήμερα είναι η «ατομική ευθύνη».
Δεν είναι λάθος η επίκληση της ατομικής ευθύνης. Υπάρχει ατομική ευθύνη και είναι κρίσιμος ο ρόλος της. Όλοι μας έχουμε μερτικό στη συλλογική προσπάθεια ανάσχεσης της απειλής από τον κορωνοϊό.
Μήπως όμως αυτό το βιολί της ατομικής ευθύνης κάποιοι θέλουν, να ακούγεται πιο δυνατά από τα άλλα βιολιά της ορχήστρας;
Μήπως η έννοια της ατομικής ευθύνης γίνεται εργαλείο επικοινωνίας, για να μην πέσει ο προβολέας σε ανεπάρκειες και ελλείψεις του Κράτους;
Μήπως η ατομική ευθύνη χρησιμοποιείται εδώ, για να ταΐσει κι άλλο φόβο (λες και δεν είναι αρκετός ο πραγματικός φόβος που νιώθουμε όλοι…) μια κοινωνία ήδη τρομοκρατημένη;
Μήπως η ατομική ευθύνη είναι τελικά το πολιτικό εργαλείο επιβολής της πολιτικής της «μετα-δημοκρατίας», που αρχίζει να αχνοφαίνεται πίσω από τις πομπώδεις κυβερνητικές ανακοινώσεις;
Μήπως, επειδή δεν έχουμε επιδείξει επαρκή «ατομική ευθύνη», ξυπνήσουμε μια μέρα σε μια Δημοκρατία, που θα έχει συνηθίσει να λειτουργεί… εκτάκτως;
Δεν είναι όλα, λοιπόν, επικοινωνία. Όπως δεν είναι εργαλείο επικοινωνιακής κολυμπήθρας του Σιλωάμ για την Κυβέρνηση η «ατομική ευθύνη», έτσι δεν είναι και ο ηρωισμός των υγειονομικών μας.
Το κάλεσμα σε δημόσιο έπαινο σε γιατρούς–νοσοκόμους:
Δεν είναι πληρωμή των εφημεριών των δύο τελευταίων μηνών, στους ήρωες γιατρούς (εφημεριών που αποτιμώνται στα τρία (3) ευρώ καθαρά την ώρα)!
Δεν είναι καν αναγνώριση των υπεράνθρωπων προσπαθειών τους, όταν ο υπουργός Υγείας τους υποδέχεται με χημικά και αρνείται να τους συναντήσει.
Δεν είναι καταβολή των υπερωριών στο νοσοκομείο Δράμας από το Δεκέμβριο.
Δεν είναι αναπλήρωση σε υγειονομικό υλικό.
Δεν είναι έκτακτα κονδύλια για νέες ΜΕΘ.
Δεν είναι έκτακτες προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού. Τις 2000 νέες θέσεις εργασίας τις είχατε εξαγγείλει από τον Ιούλιο, και τότε δεν είχαμε «πόλεμο».
Δεν είναι επίταξη κρεβατιών, κλινικών και ΜΕΘ του Δημόσιου Τομέα. Ζήλο στις επιτάξεις δείξατε μόνο στις περιουσίες των ακριτών στα νησιά μας.
Δεν είναι όλα επικοινωνία. Δεν είχαμε ανάγκη τη μελέτη της Oxford Economics, για να μάθουμε, ότι έχουμε την πιο ευάλωτη σε επιδημίες, οικονομία της Ευρώπης. Μας αποκαλύπτεται σε κάθε νέο διάγγελμα και κάθε περιγραφή της νέας εναλλακτικής πραγματικότητας.
Το «επικοινωνώ» είναι ρήμα αμετάβατο. Η επικοινωνία δεν είναι. Και σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα αυτοαναφορικό, αλαζονικό καθρέφτισμα του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Δεν είναι αυτό που περιμένει ο Έλληνας πολίτης από την πολιτική του ηγεσία. Ειδικά σήμερα.
ΠΗΓΗ: iporta.gr
