Σπύρος Παναγιώτου
Η πολιτική ελίτ όλο και πιο επιδεκτικά, όλο και πιο προκλητικά νομίζει, ότι ασκεί την εξουσία της επί ηλιθίων.
Η πιθανότητα να υποφέρει από «απώλεια μνήμης» είναι ανύπαρκτη, όπως αποδεικνύει άλλωστε η...
ικανότητα (πληρωμένη αδρά) να ανασύρει κατά καιρούς τις πιο απίθανες και ανώδυνες λεπτομέρειες από το βίο και πολιτεία της αντίπαλης παράταξης.
Ήταν η Ν.Δ. που κατάγγειλε μετά βδελυγμίας την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό. Διαχωριζόταν κάθετα με την «πολιτική ανοικτών συνόρων», καθύβριζε τις «ιδεολογικές αγκυλώσεις» της προηγούμενης κυβέρνησης, συμπαρατασσόταν με τις πιο ξενοφοβικές και ρατσιστικές φωνές σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών, λοιδορούσε το αυθόρμητο κύμα αλληλεγγύης που έδειξαν οι απλοί άνθρωποι, στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα, μπροστά στον πόνο και την απόγνωση των βίαια ξεριζωμένων από τις εστίες τους. Σήμερα, όντας στην κυβέρνηση, ανακάλυψε την «ευαισθησία» και τον «ανθρωπισμό» και κατηγορεί τους νησιώτες για έλλειψη ευαισθησίας στον ακροδεξιό σχεδιασμό της για μόνιμη μετατροπή των νησιών σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έλαμπε από περηφάνια, καθώς διέσωζε τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη» χτίζοντας Μόριες και hot-spot σε όλη τη χώρα. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσε την κυριαρχία των νησιών στις νατοϊκές αρμάδες, στη Frontex, στις μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών και στον εσμό των ΜΚΟ ως εμπράγματη συμβολή στην οικοδόμηση πολυπολιτισμικών κοινωνιών αλά Σόρος. Μέχρι χθες κορυφαία στελέχη του (λέγε με Λιάσκο) υποστήριζαν, ότι η χώρα έχει ανάγκη 1.000.000 μετανάστες και μας καλούσαν, να αποδεχτούμε ως «αναπόφευκτο φαινόμενο» τη μετανάστευση. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραφε με κομπορρημοσύνη την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, που καταδίκαζε τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου και όλη τη χώρα σε χώρα-αποθήκη ψυχών. Για να ανακουφισθεί η συμμορία των ηγετών της Ε.Ε. που κλονιζόταν, και κλονίζεται ακόμα, από τις προσφυγικές ροές που οι ίδιες δημιούργησαν με την πολιτική τους, ξεθεμελιώνοντας ολόκληρες χώρες σε Μ. Ανατολή και Αφρική. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κατάγγειλε ως «ρατσιστικές και ακροδεξιές» τις δίκαιες διαμαρτυρίες των κατοίκων των νησιών, που διαπίστωναν τα αδιέξοδα και έβλεπαν το μέλλον τους να υποθηκεύεται περισσότερο με τα γεωπολιτικά μνημόνια που συμπλήρωναν τα οικονομικά.
Σήμερα, μπροστά στον παλλαϊκό ξεσηκωμό των νησιωτών, καταγγέλλει την κυβερνητική βία, που όμως επιχειρεί να επιβάλλει την δική του πολιτική.
Κότες μπροστά στην Ε.Ε.
Οι πολιτικές ελίτ μπορούν να κατηγορηθούν για πολλά όχι όμως για ηλιθιότητα. Το μικροπολιτικό παιχνίδι αντιπολιτεύσεων, με αντιστροφή ρόλων και επιχειρημάτων, δεν μπορεί να συγκαλύψει τις βαθύτερες αιτίες της σύμπλευσής τους.
Τα συστημικά κόμματα, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ταυτίσει τη διάσωση και διαιώνιση τους με την πλήρη ταύτιση στα κελεύσματα της δυτικής συμμαχίας. Είναι έτοιμα να θυσιάσουν, όχι απλά την κοινωνική συνοχή αλλά και την ίδια την υπόσταση της χώρας, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Επιτίθενται με περισσό θράσος στο λαό, αλλά δεν βρίσκουν ούτε κουβέντα να αρθρώσουν στους «συμμάχους».
Βλέπουν τη μετατροπή της χώρας σε χώρα «ειδικού σκοπού», βλέπουν τους νέους σχεδιασμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, να μετατρέπουν μόνιμα τη χώρα σε χώρο μόνιμης φύλαξης προσφύγων και στρέφονται κατά των κατοίκων των νησιών.
Βλέπουν τις προσφυγικές ροές να μετατρέπονται σε γεωπολιτικό όπλο της Τουρκίας στον διαρκή εκβιασμό της προς την Ε.Ε. και τη χώρα και επιμένουν στην ενίσχυση της εφαρμογής τους. Βλέπουν τα σύννεφα του πολέμου να πλησιάζουν σε Αιγαίο και Ν.Α. Μεσόγειο και στέλνουν τα ΜΑΤ σε Λήμνο και Χίο. Αποδέχονται παθητικά τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι ισχυροί, προετοιμάζονται για πλήρη συνθηκολόγηση απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και εκλιπαρούν για διάσωση από τα «αφεντικά» τους.
Οι πολιτικές ελίτ προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Και οι απέναντι έδειξαν με το πιο καθαρό τρόπο ότι όπου υπάρχει θέληση, ενότητα και αποφασιστικότητα οι «ισχυροί» αποκαλύπτονται γυμνοί. Το έδειξαν μάλιστα στις πιο δύσκολες, τις πιο σκοτεινές για το λαϊκό παράγοντα εποχές. Οι «ταπεινοί» έκαναν και αυτοί την δουλειά τους.
Θα υπάρξουν άραγε τα αναγκαία συμπεράσματα, από εκείνους που νομίζουν, ότι εκφράζουν τους «από κάτω»; Είναι περιττό, να θυμίσουμε τις αγκυλώσεις και τις σκουριές, που κυριάρχησαν και κυριαρχούν στις ηγεσίες της Αριστεράς και για το προσφυγικό. Είναι περιττό, να θυμίσουμε τις λοιδορίες κατά του Δρόμου, όταν για πέντε χρόνια προσπαθούσε να αναδείξει, τα όσα σήμερα κυριαρχούν. Να ελπίσουμε, ότι η «επιλεκτική μνήμη» θα δώσει τη θέση της σε μια νέα γνώση και ένα νέο προσανατολισμό; Δύσκολο ναι. Αλλά και αναγκαίο…
ΠΗΓΗ: edromos.gr
