(Μερικές βδομάδες απομόνωσης με την οικογένεια. Τι μπορεί να πάει στραβά;)
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Θα πω κάνα δυο πράγματα ακόμα, γιατί αργότερα, με το σοκ που έρχεται, δεν ξέρω αν θα μου βγαίνουν, να ειπωθούν. Εντάξει, λέω σοκ, αλλά όποιος σκεφτόταν κάνα δυο πράγματα, δεν θα πέφτει από τα σύννεφα, κιόλας.
Αφού πρώτα οι δυτικοί ουρλιάξαμε για ιδιόκτητα σπίτια (για να μπορούμε να τα βάζουμε στο Airbnb) και λυσσάξαμε για γεμάτα καρότσια με χιλιάδες άχρηστα υλικά αγαθά (για να μπορούμε, μην πω καλύτερα πού να τα βάζουμε), τώρα ξαφνικά μας έπιασαν οι κοινωνικές ευαισθησίες μας. Στον καπιταλισμό.
Θα τρελαθούμε. Ευαισθησίες μέσα στον καπιταλισμό.
Βγαίνουν μέχρι οι φιλελέδες και χειροκροτούν στα μπαλκόνια (συγγνώμη, βεράντες) τους· καλά, αυτοί το κάνουν για επιμερισμό των πολιτικών ευθυνών, που τους βαραίνουν, οπότε τα φόρτωσαν όλα στους γιατρούς, νίβοντας τας χείρας τους, σχολαστικά με σαπουνάκι.
Να βλέπεις τώρα Μπάμπη, Άρη και Μάρεβα (μεταξύ άλλων) να χειροκροτούν τη δημόσια περίθαλψη.
Τα ύστερα του κόσμου.
Και του καπιταλισμού που (μόλις τελειώσει, όπως τελειώσει, ο κορονοϊός) μας περιμένει στη γωνία, για να τον βγάλουμε από την χειρότερη κρίση της ιστορίας του (θα έλεγα μέχρι την επόμενη, αλλά δεν θα υπάρξει επόμενη).
This is it, folks.
Θα πεθάνουμε είτε από τον κορονοϊό ή από τον καπιταλισμό.
Ή από την έλλειψη test kits. Μ’ αρέσει, για άλλη μια φορά, που απορούμε στις ΗΠΑ, που δεν υπάρχουν test kits. Προσωπικά, απορώ που ακόμα υπάρχουν νοσοκομεία.
Αν και έχει και μια λογική. Αν δεν μπορούν να κάνουν το τεστ και να βγουν θετικοί, δεν υπάρχει επιδημία. Σατανικό.
Και δεν απορώ καθόλου, που ο κόσμος, τουλάχιστον στη Δύση, ξεσαλώνει αυτές τις μέρες, χωρίς να χαμπαριάζει από καραντίνες.
Απορώ, γιατί δεν το έκανε τόσα χρόνια. Τι τον εμπόδιζε τότε;
Α, ναι, ξέχασα. Δουλεύαμε για να μαζέψουμε λεφτά. Και φτιάχναμε φράχτες, μην μας τα πάρουν.
Οπότε, τα νοσοκομεία και οι ανθρώπινες ανάγκες (σωματικές ή ψυχικές) οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, πέρασαν όλες σε δεύτερη· τι λέω, ούτε καν 100ή μοίρα.
Ήδη, θεσπίζουν ιδιαίτερους κανόνες δεοντολογίας σε πολλές χώρες, για το ποιον θα κρατούν στη ζωή οι γιατροί, αν γεμίσουν οι εντατικές, εφόσον ξεφύγει η κατάσταση εντελώς.
Που δεν χρειάζεται πάντως να ξεφύγει πολύ, ώστε να γεμίσουν τα 4.500 κρεβάτια, για παράδειγμα, που έχει στην εντατική η Αγγλία ή τα περίπου 50.000 που έχουμε στις ΗΠΑ (συν άλλα τόσα που μπορούμε να μετατρέψουμε αφήνοντας πχ θύματα από τροχαία στην μοίρα τους) τα οποία δεν φτάνουν με την καμία, ούτε αν συνυπολογίσεις τα κανονικά κρεβάτια.
Για να καταλάβετε, οι ΗΠΑ και η Αγγλία έχουν λιγότερα κρεβάτια, αναλογικά των κατοίκων τους, από την χώρα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη - την Ελλάδα ντε.
Να, αυτά σας χρεοκόπησαν, τα παραπάνω κρεβάτια. Κάτι ήξεραν οι φιλελέδες, που ούρλιαζαν τόσα χρόνια.
Και από πού και ως πού, χειροκροτούν οι πολίτες της χώρας που έκαναν κυβέρνηση ένα από τα κόμματα που εκτόξευσε το δημόσιο χρέος και διέλυσε τα νοσοκομεία; Οι οποίοι φαντάζομαι τον Ιούλιο (και τους υπόλοιπους μήνες) δεν σκεφτόντουσαν τόσο την Υγεία, όσο την Τσέπη.
Και ειλικρινά, είμαστε τόσο βλαμμένοι, που νομίζουμε, ότι με ένα χειροκρότημα θα αλλάξει κάτι;
Οι λιγοστοί γιατροί δεν πρόκειται να μπορέσουν να τους θεραπεύσουν όλους. Ειδικά όταν δεν έχουν τα μέσα να το πράξουν. Είτε χειροκροτηθούν ή όχι.
Τελευταία ελπίδα μετά των Βρετανών θα είναι, να τρέξουν στην αγκαλιά της βασιλικής οικογένειας. Όπως θα τρέξουμε εμείς στη Wall Street. Και οι Έλληνες στις εκκλησίες.
Στα της Ελλάδος τα παιδιά, τα ιερά, ότι και να πω, θα είναι λίγο.
Άρχισαν και οι κραυγές σε όλο τον δυτικό κόσμο για «υπευθυνότητα», «αλληλεγγύη» και «ατομική ευθύνη», ακόμα και από ανθρώπους που μέχρι πρότινος μαχαίρωναν πισώπλατα τον διπλανό τους για ένα δολάριο ή είχαν εξαφανιστεί από τα εγκόσμια περιμένοντας την αγορά να αυτορυθμιστεί.
Ο κορωνοϊός είναι η νέα κολυμπήθρα για κάθε λογής καθάρματα.
Βέβαια, οι περισσότεροι τα λένε για τους άλλους.
Αν έχουμε κάτι οι δυτικοί, που κάνουμε καλά, είναι να υποδεικνύουμε στον άλλον (πάντα) τι να κάνει.
Τόσους αυτόκλητους δασκάλους δεν πρέπει να είχε ούτε η αρχαία Αθήνα.
Στο μεταξύ, πανδημία και η υποκρισία στην Δύση.
Την ίδια ώρα οι Αμερικανοί προσπαθούμε για άλλη μια φορά, να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα (πως δεν ζούμε σε μια …παναπάνθρωπη κοινωνία), η κυβέρνηση χτυπάει με ρουκέτες στο Ιράκ, εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας, ενώ μια χαρά διατηρείται το καθεστώς του αμερικανικού εμπάργκο σε τουλάχιστον 7 χώρες, μην είναι και άλλες· οι οποίες έτσι και βιώσουν καταστάσεις Ιταλίας, θα εξαφανιστούν από το χάρτη.
Εντάξει, ας είμαστε δίκαιοι, όταν η πολιτική σου είναι να σκοτώνεις ανθρώπους, ε είναι λίγο δύσκολο να αρχίσεις να σώζεις ζωές.
Και μια κοινωνία που στηρίχθηκε στον κανιβαλισμό, δύσκολα το γυρνάει στην …χορτοφαγία.
Επίσης, οι Ιταλοί έχουν τόσα θύματα κυρίως επειδή βρίσκονται κάποιες μέρες «μπροστά» απ’ τους άλλους, δεν τα έχουν πάει τόσο άσχημα στη διαχείριση του ιού, όσο νομίζουμε.
Ξεκάθαρος ο Ηλίας. Μην είμαστε σίγουροι, ότι σε λίγες μέρες δεν θα λέμε «μακάρι να ήμασταν έστω σαν την Ιταλία».
Ισχύει για όλους μας, από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Αγγλία, μέχρι την Ελλάδα και τις ΗΠΑ.
Στις ΗΠΑ, με τα τωρινά δεδομένα, πάμε για ασύλληπτες καταστάσεις. Αυτά που μας είπε προχθές στο σπίτι ένας φίλος γιατρός, ακόμα δεν τα έχουμε χωνέψει.
Αλλά αυτά συμβαίνουν, όταν περιμένεις να σωθούν (να είναι δηλαδή πρώτη, ύψιστη προτεραιότητα) οι άνθρωποι στον καπιταλισμό.
Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβεις, ότι οι “ηγέτες” δεν προσπαθούν να αποτρέψουν την όποια καταστροφή, αλλά να τη διαχειριστούν με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος.
Άλλωστε, αν ήμασταν τράπεζες θα μας είχαν ήδη σώσει. Επίκαιρο πάλι, διάολε.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Μόνο η Νότια Κορέα (και φυσικά η Κίνα αλλά σε πολύ μεγαλύτερο διάστημα, ήταν και η πρώτη βέβαια) κατάφερε μέχρι τώρα να ανακόψει την πορεία του ιού. Οι υπόλοιπες το έχουν βάλει πλώρη για εθνικές τραγωδίες. Και δεν χρειάζεται καν να πούμε, τι θα συμβεί, αν ξεφύγει στην Αφρική, αν ασχοληθούμε βέβαια, γιατί ως γνωστόν σε άλλον πλανήτη ζουν οι άνθρωποι αυτοί. Το «ωραίο» είναι, που όλα αυτά που έχουμε ζήσει και θα ζήσουμε, έλεγε η μαμάκα μου προχθές, θα τα παθαίναμε υποτίθεται στον κομμουνισμό. Έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές έχουμε διαβάσει στη ζωή μας ιστορίες για τα μαύρα χρόνια του κομμουνισμού. Και τα πάθαμε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα στον καπιταλισμό. Μόνο οι …εκκαθαρίσεις έμειναν, αλλά αυτό να πάμε να το πούμε σε Ιρακινούς, Σύριους ή Αφγανούς και σε όσους κλείσαμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά είπαμε το πρόβλημα των δυτικών είναι, ότι δεν είναι κλειστές δομές· ενώ κλείνουν σιγά-σιγά τα σύνορα, λες και μέχρι τώρα ήταν ανοιχτά (τώρα με τις καραντίνες δεν θα «ανοίξουν» στον αιώνα τον άπαντα). Οι μεταγενέστεροι (αν τους αφήσουμε, να υπάρξουν) θα τα διαβάζουν κάποτε όλα αυτά και θα μας γλεντάνε.
Υ.Γ.2 Το έχω ξαναγράψει, αλλά όλα τα έχουμε ξαναπεί, οπότε γι’ αυτούς που λένε «εμένα δεν με αφορά», ασχέτως του λόγου που το λένε, την καλύτερη απάντηση μάλλον την έδωσε φέτος μια νοτιοκορεάτικη ταινία, μιας και τους αναφέραμε παραπάνω, το Parasite. Πατέρας και γιος συζητάνε για την αποτυχία του σχεδίου τους να πλουτίσουν (ελαφρώς παραφρασμένο): «Ξέρεις, ποιο είναι το καλύτερο σχέδιο; Αυτό που δεν αποτυγχάνει ποτέ; Το κανένα σχέδιο. Και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν θα έχει τόση σημασία, αφού δεν είχες κάνει κάποιο σχέδιο. Δεν έχει σημασία ακόμα και αν “προδώσεις” την πατρίδα σου ή αν δεν πηγαίνεις στη δουλειά σου κάθε μέρα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να κάνουν σχέδια. Γιατί η ζωή δεν ενεργεί ποτέ σύμφωνα μ’ αυτά. Λες όλοι αυτοί να ξεκίνησαν σήμερα τη μέρα τους και να σκέφτηκαν, “σήμερα θα διανυκτερεύσω στο νοσοκομείο;”. Κοίτα τους τώρα που κοιμούνται στο πάτωμα. Και μαζί τους εμείς».
Υ.Γ.3 Συνέχεια από το υστερόγραφο του προηγούμενου κειμένου, λίγο Λουκρήτιος και Επίκουρος ακόμα, πάλι χωρίς περαιτέρω σχόλια: «Ω, κακόμοιρα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια, σε τι κινδύνους κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας! Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης που διαλαλεί την επιθυμία της, από το κορμί να φύγει κάθε πόνος, και το πνεύμα να νιώσει ευδαιμονία ελεύθερη από έγνοιες και αγωνίες; Ο καυτός πυρετός δεν αφήνει γρηγορότερα το κορμί που ξαπλώνει πάνω σε κεντητά στρώματα και σε άλικες πορφύρες, απ’ ότι το κορμί που ‘ναι ξαπλωμένο σ’ ένα φτωχικό στρωσίδι» και «Ο θεός δεν εμπνέει φόβο, ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή), τα αγαθά (αυτά τα λίγα που πραγματικά χρειαζόμαστε) μπορούν εύκολα να αποκτηθούν και τις συμφορές, δηλαδή ότι μας κάνει να υποφέρουμε, μπορούμε εύκολα να τις υπομείνουμε».
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
