Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν θα πεθάνουμε από τον ιό ή από το γέλιο.
Έχω σταματήσει σε μεγάλο βαθμό να ενημερώνομαι, γιατί κάθε δεύτερο νέο, αλλάζω συκώτι.
Η μεγάλη έξοδος των Αθηναίων προς την επαρχία μάλλον είναι fake news, μια «αθώα» προσπάθεια των δημοσιογράφων που όλοι αγαπήσαμε, να...
αποδώσουν την επερχόμενη εθνική καταστροφή στην απειθαρχία των πληβείων, που δεν έκατσαν σπίτι τους, στην έλλειψη “ατομικής ευθύνης”.
Βγαίνει στο μεταξύ, προχθές ο Ολλανδός πρωθυπουργός και διαβεβαιώνει, ότι δεν θα υπάρξουν ελλείψεις στο χαρτί υγείας (και δεν είναι ο μόνος που το έκανε τις τελευταίες μέρες), ενώ οι Νορβηγοί πλέον θεωρούν παραβάτες, όσους έχουν καταφύγει στα εξοχικά τους· αυτούς που ανήκουν στη γνωστή κατηγορία ανθρώπων, που όλη την ώρα ψέλλιζαν: «γιατί δεν κάθονται, να πολεμήσουν στη χώρα τους» δηλαδή.
Ότι και να πούμε, η Ιστορία είναι και γαμώ τους πλακατζήδες.
Τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια κατέβασαν την εικόνα του Friedman και ανέβασαν εκείνη του Marx.
(Σε ελεύθερη και επιλεκτική μετάφραση: Συγκρίνοντας δυο κρίσεις, 2008/9 και σήμερα. “Γ@μήθηκα να σε προειδοποιώ, μεγάλε. Στο είπα, φίλε. Κάρολος.”)
Τα ΜΜΕ από εκεί που σε κάθε δυστύχημα έλεγαν «ελαφρύ να είναι το χώμα που τους σκέπασε», τώρα ουρλιάζουν 24 ώρες το 24ωρο για την ανάγκη να συμπαρασταθούμε ο ένας στον άλλον.
Και τι πλάκα που έχει, ένας Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος να θέλει να δώσει χιλιαρικάκι στα χάπατα (που δεν φτάνει ούτε να γεμίσεις τον αναπτήρα) και να πέφτει πάνω σε Δημοκρατικούς τοίχους.
Για το 1,5 τρισεκατομμύριο που δόθηκε πριν λίγες μέρες στις αγορές, κανένας δεν βρήκε κάτι να πει. Εκκωφαντική η σιωπή.
Όλοι στη Δύση υμνούν τις καθαρίστριες, τους σκουπιδιάρηδες, τους νοσηλευτές και όποιον παλεύει εκεί έξω να κρατήσει όρθια μια κοινωνία που έχει καταρρεύσει (προ κορονοϊού), οι οποίοι τα περασμένα χρόνια ήταν οι «άχρηστοι», ενώ οι λαλίστατοι γραφειοκράτες δεν έχουν ούτε μια πρόταση να ξεστομίσουν και το μόνο που κάνουν είναι να μοιράζουν αβέρτα χρήμα.
Και έτσι το έχω απορία, όλα αυτά τα λεφτά που μοιράζονται με το τσουβάλι, που τα βρήκαμε;
Ούτε ένα εκατομμύριο δεν περίσσευε, για οτιδήποτε αποτελούσε κοινωνικό αίτημα και τώρα ξαφνικά μοιράζουν δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ε, μάλλον δεν υπάρχει.
Βγαίνουν και καλλιτέχνες (η τέχνη είπαμε, έχει βαθιά ριζωμένη την υποκρισία στο DNA της) και τραγουδούν το Imagine του John Lennon, για να μας δώσουν… κουράγιο, ενώ την επόμενη βδομάδα σκέφτονται να τραγουδούν το Bella Ciao.
Έκανε και το Netflix έκκληση να μειωθεί το streaming, ώστε να μην καταρρεύσει το Ίντερνετ και καταλαβαίνει κανείς, πως σε λίγο θα τρέχουμε στα διαστημόπλοια. Εγώ, πάντως, ήδη κάνω έρευνα αγοράς για οικόπεδο στον Άρη. Και η Αφροδίτη δεν είναι κακή αυτή την εποχή.
Εν πάση περιπτώσει, μας τα έχουν κάνει μπαλόνια.
Σοκ, δέος και κοινωνικός πανικός.
Δεν λέω, πως η επιδημία δεν είναι σοβαρή, απλά στον καπιταλισμό ζούμε ρε παιδιά.
Όποιος ξέρει ένα-δυο πράγματα παραπάνω, δεν κάθεται να δει, από πού θα του ‘ρθει η συμφορά. Θέμα χρόνου είναι. Επειδή δεν είμαστε ο Μπέζος ή ο Γκέιτς, κατά τύχη ζούμε και λίγο η τύχη να μ’ αφήσει, χάθηκα.
Αθάνατος, απ’ όσο ξέρω, κανείς μας δεν είναι.
Όσα φάμε, όσα πιούμε και ότι αρπάξουμε.
Δεν λέω τίποτα παραπάνω για τις καραντίνες, τις βόλτες ή οτιδήποτε κρίνει ο καθένας, ότι πρέπει να κάνει.
Αυτό που ξέρω είναι, ότι η Δύση θα βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, μέχρι να αποφασίσουμε να τελειώνουμε με δαύτη τη φουσκάλα.
Σήμερα είναι ο κορονοϊός, αύριο θα είναι η κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου, μεθαύριο ένας πόλεμος.
Πολλοί δεν το έχουν πάρει πρέφα, ότι όλα είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων, πλην του ιού (αυτός προέκυψε).
Αλλά η διαχείριση της επιδημίας επαφίεται πάλι στους κλασικούς, τους πλούσιους καριόληδες που ψηφίζουμε ξανά και ξανά και που περιμένουμε τώρα να φερθούν… αλληλέγγυα και να μας σώσουν. Χαχαχαχαχα.
Μήπως καλύτερα να τρέχαμε στους γλείφτες τους; Α, ξέχασα, αυτοί τώρα είναι στο πλευρό μας, όλη μέρα να εξυμνούν τη θαλπωρή της δημόσιας υγείας και του κοινωνικού κράτους. Και μετά ξυπνήσαμε.
Επ’ ευκαιρίας, γι’ αυτό ρε κορόιδα τρέχουν όλοι πίσω από το κράτος. Το κράτος τώρα έχει τον απόλυτο έλεγχο. Αποφασίζει αποκλειστικά ποιος θα πάρει τι και πόσο. Πού αλλού θα έτρεχαν όλοι αυτοί; Στις κλειστές επιχειρήσεις; Ή στις αγορές που παραπαίουν;
Δεν το βλέπουν πολλοί, ότι θα βγει πολύ χρήμα απ’ όλο αυτό.
Και τι έγινε άμα πεθάνουν κάμποσοι, σάμπως αυτό δεν γινόταν κάθε άλλη μέρα προ κορονοϊού;
Αν και να πω την αλήθεια, αποδείχθηκαν μεγάλοι φλώροι οι φιλελέδες. Με το καλημέρα κόλλησαν στο ποπουδάκι. Φαίνεται, πως τους έχει κόψει λόρδα τα τελευταία χρόνια.
Όπως φλώροι αποδεικνύονται για άλλη μια φορά, όλοι εκείνοι που θα ρίξουμε τον καπιταλισμό και τώρα κλεινόμαστε στα σπίτια μην κολλήσουμε· μόνο τα τανκς δεν ζητήσαμε ακόμα να βγούνε.
Δεν ξέρω, κιόλας, αν το έχουμε προσέξει, ότι τώρα που σταματήσαμε να δουλεύουμε, είναι που κινδυνεύει ο καπιταλισμός. Κοίτα να δεις, που το σύστημα παίζει να το κρατάνε όρθιο οι προλετάριοι.
Ήταν που μια γενική απεργία θα ήταν αναποτελεσματική και "πώς θα ζήσω εγώ, ρε φίλε" και άλλα τέτοια.
Ο Τσε Γκεβάρα μάταια απάντησε κάποτε, όταν τον ρώτησαν αν είναι απελευθερωτής: «Δεν υπάρχουν απελευθερωτές. Μόνοι τους απελευθερώνονται οι άνθρωποι».
Το ‘χουμε;
Όχι, ε;
Καλά, σιγά μην καταλάβει τίποτε απ’ όλα αυτά το πόπολο, που περιμένει πότε θα πάρει ρεπό για να ζήσει και λίγο, τι πλάκα που έχουμε.
Σιγά μην καταλάβουμε, ότι η ζωή δεν μπορεί να συνεχίσει να στριμώχνεται ανάμεσα στη δουλειά και στις λιγοστές μέρες άδειας ή αργίας, ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή, απ’ το να συντηρείς τα στομάχια δίχως πάτο των πλουσίων.
Γιατί, αυτό που κινδυνεύει αυτές τις μέρες, δεν είναι τόσο η ανθρώπινη υγεία, όσο ένα σύστημα που στηρίζεται στην αέναη παραγωγή άχρηστων πραγμάτων μέσα από άχρηστες παραγωγικές διαδικασίες.
Τι λέτε, μόλις τελειώσει αυτό, να ανοίξουμε έστω συζήτηση σε όλο τον κόσμο για την επιδημία της εργασίας; Έτσι για αρχή να παραδεχθούμε, ότι δουλεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Που δεν υπάρχει, τι λέμε τώρα.
Ή όταν τελειώσει με το καλό η «μπόρα», τα ξεχνάμε όλα (αυτό μάλλον θα συμβεί) και επιστρέφουμε στις θέσεις μας, μέχρι την επόμενη «κρίση».
Άλλωστε, όπως το έλεγε ο τίτλος μιας ιταλικής ταινίας «Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο».
Και σκέψου τώρα διάλογο έξω από τις πύλες του Παραδείσου ανάμεσα στον Άγιο Πέτρο, το Θεό και μια νέα… άφιξη στην παραδεισένια ακτογραμμή.
- Κύριε, αυτός εδώ μου λέει ότι ήταν πολύ εργατικός και τίμιος όσο ζούσε.
- Α, όχι άλλους εργάτες. Θα μου το κάνουν εργοτάξιο. Θα κάθονται όλη μέρα να καρφώνουν, να κόβουν, να βαράνε, να μου ζητάνε θέσεις εργασίας και δεν θα μπορώ να κοιμηθώ σαν Θεός. Δώσε του μια συστατική επιστολή και στείλε τον στο άλλο μέρος να σπάει πέτρες μαζί με τους υπόλοιπους.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Για κάτι Έλληνες που πιστεύουν, ότι οι επόμενες βδομάδες θα είναι μάλαμα, ασχέτως κορονοϊού. Και για κάτι άλλους Έλληνες που νομίζουν, πως θα τους σώσει ο Κούλης. Στην Ελλάδα υπάρχουν 492 αστυνομικοί, 88 ιερείς και 68 γιατροί ανά 100.000 κατοίκους (συν 6 ΜΕΘ στην ίδια αναλογία). Έτσι, ενημερωτικά. Να το ζωγραφίσω;
Υ.Γ.2 Πάντως, μου άρεσε, μέσα σ’ όλα, μια καυστική δήλωση -πιθανόν Ισπανίδας βιοχημικού: «Δίνετε σε ποδοσφαιριστές ένα εκατομμύριο τον μήνα και σε έναν βιοχημικό 1.800. Τώρα όλοι μιλάτε για τον κορονοϊό. Πηγαίνετε, λοιπόν, στον Κριστιάνο Ρονάλντο ή τον Μέσι, να σας θεραπεύσουν». Και θα το πάω παραπέρα, ούτε πρέπει να το αντιστρέψουμε, να δίνουμε σε μια βιοχημικό ένα εκατομμύριο και στον ποδοσφαιριστή 1800. Για την ακρίβεια, κανένας δεν πρέπει να παίρνει ένα εκατομμύριο το μήνα. Κανένας όμως.
Υ.Γ.3 Γερουσιαστές, μετά από ενημερώσεις που αφορούσαν την εξάπλωση ή μη του κορονοϊού στις ΗΠΑ στα τέλη Ιανουαρίου, σήκωναν τότε τα λεφτά τους, οι ίδιοι που θα αποφασίζουν αύριο-μεθαύριο, αν θα πάρουμε χιλιαρικάκια. Καλά το έγραψε κάποιος σχολιάζοντας τη γενικότερη κατάσταση με τον ιό: «Είμαι 30 ετών. Η χώρα μου έχει ζητήσει από μένα, να σώσω δυο φορές τις μεγάλες εταιρείες. Έχω δει πύργους να πέφτουν. Έχω δει πολέμους να ξεκινάνε και να μην τελειώνουν ποτέ. Μακελειά με όπλα, τόσα πολλά που με το ζόρι γίνονται είδηση. Τώρα ένας ιός απειλεί την υδρόγειο και εμείς αναρωτιόμαστε για επιδόματα, ασφάλιστρα, θέσεις εργασίας και ενοίκια. Ναι, διάολε, θέλω μια Επανάσταση».
Υ.Γ.4 Και επειδή μας έπρηξαν οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο, ότι τώρα βρισκόμαστε σε πόλεμο: “Ο πόλεμος, θα φαίνεται ότι επιτυγχάνει την απαραίτητη καταστροφή, αλλά ότι την καταφέρνει με ένα ψυχολογικά αποδεκτό τρόπο. Κατ’ αρχήν, θα ήταν αρκετά απλό να σπαταλιέται το πλεόνασμα εργασίας του κόσμου, οικοδομώντας ναούς και πυραμίδες, σκάβοντας τρύπες και γεμίζοντάς τες ξανά ή ακόμα και παράγοντας τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων και, στη συνέχεια, βάζοντας φωτιά σε αυτές. Αλλά αυτό θα παρέχει μόνο την οικονομική και όχι τη συναισθηματική βάση για μια ιεραρχική κοινωνία. Ο πόλεμος διεξάγεται από κάθε διοικούσα ομάδα κατά των δικών της υπηκόων, και το αντικείμενο του πολέμου δεν είναι να πετύχει ή να αποτρέψει εδαφικές κατακτήσεις, αλλά το να διατηρήσει ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας. Η ίδια η λέξη «πόλεμος», ως εκ τούτου, έχει γίνει παραπλανητική. Θα ήταν μάλλον ακριβές να πούμε, ότι με το να γίνεται συνεχής ο πόλεμος, έχει παύσει να υφίσταται”.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, έχω γράψει κι εγώ ένα κείμενο. Οπότε, σαν σχόλιο στο δικό σου -που δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο- θα είναι το δικό μου κείμενο. Πάντως, κι εγώ χρόνια έχω να γελάσω τόσο. Μάλλον, ποτέ πριν δεν έχω γελάσει τόσο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
