Ξημέρωσε η 25η Μαρτίου του 2020.
Με άδειους δρόμους, χωρίς σημαιάκια, με κλειστές Εκκλησιές, χωρίς δοξολογίες, χωρίς παρελάσεις.
Διότι φέτος προέχει η ακμαιότητα του ανοσιοποιητικού.
Υπό κανονικές συνθήκες...
φαντάζομαι φέτος τι θα γινόταν, αφού τη φετινή επέτειο θα κάναμε "ζέσταμα" για τους εορτασμούς της επόμενης χρονιάς, με την συμπλήρωση των 200 ετών από την Ελληνική επανάσταση.
Άραγε επιμένουν κάποιοι, να τους κάνουμε;
Ή οι εθνικοί μας ευεργέτες να δώσουν τα χρήματά τους στον πόλεμο κατά της πανδημίας;
Αυτό φωνάζει η φετινή επέτειος.
Φαντάζομαι, υπό κανονικές συνθήκες τα λογίδρια, τα τσάμικα τα νέα ταγέρ στην εξέδρα των επισήμων και όσο να 'ναι αντιλαμβάνομαι πόσο ανούσια αλλά και προκλητικά υπήρξαν όλα τούτα και πόσα μίλια μακριά απέχουν από το πονεμένο, το "αναστατωμένο μας τώρα".
Περίεργος ο φετινός εορτασμός.
Πάντως τα μαχητικά θα πετάξουν κανονικά πάνω από την πρωτεύουσα, ωστόσο δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει το καθιερωμένο συγκλονιστικό μήνυμα του σμηναγού.
Θα μου πεις και τι να πει φέτος; "Κρατάμε υψηλό το φρόνημα μαζί με το σαπούνι μας και τα αντισηπτικά μας;"
Φέτος το "Έλευθερία ή Θάνατος" μεταφράζεται σε "Μείνετε Σπίτι" .
Φέτος θριαμβεύει το οξύμωρο "Αποφεύγεις το θάνατο όντας ανελεύθερος".
Είναι πολλά τα μηνύματα της σημερινής ημέρας. Πολλές οι σκέψεις και αλλιώτικο το παρόν που διαμορφώνει ένα διαφορετικό μέλλον.
Φέτος δεν θα μαλώσουμε, για το εάν θα πρέπει να γίνουν ή όχι παρελάσεις, ούτε εάν και ποιος κρατά την ελληνική σημαία.
Φέτος, η σιωπηλή γιορτή με τις σημαίες στα μπαλκόνια μπορεί και να αποτελέσει την πιο ουσιαστική από όσες έχουμε ζήσει.
Διότι δίνουμε και εμείς, όλο το έθνος, τη δική μας ασύμμετρη μάχη για την ζωή, για την ελεύθερη δίχως φόβο ζωή.
Δίνουμε αγώνα υπέρ κλινών και Εντατικών.
Δίνουμε μάχη και προσδοκούμε στις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Φέτος ας κάνουμε μια προσευχή σε εκείνους τους αθάνατους του ΄21, να μας δώσουν λίγο από το θάρρος τους
για να μπορέσουμε τούτη την άνοιξη να την περάσουμε δίχως να μας πονέσει.
Χρόνια μας πολλά!
