Με αφορμή ένα χθεσινό ατυχές "περιστατικό" στο κέντρο της πόλης.
Να πέφτεις κατάχαμα και να βλέπεις πόδια να σε προσπερνούν, δίχως να...
κοντοστέκονται, δίχως να ρωτούν ούτε να βοηθούν.
κοντοστέκονται, δίχως να ρωτούν ούτε να βοηθούν.
Σημειολογία της σημερινής πραγματικότητας σε μια μικρή πόλη. Την δική μας.
Και νοστάλγησα αυτά που διάβαζα κάποτε, αυτά που άκουγα και ενέταξα σε παιδικές μνήμες.
Για τις μικρές κοινωνίες, που μου μιλούσαν οι γονείς μου.
Για την Ερμιόνη του 1960. Για την Κόρινθο του 1970. Για την γειτονιά ακόμα και του Πειραιά, εκεί στα σκαλάκια του Προφήτη Ηλία στην δεκαετία 1980.
Για τους "μεταξωτούς" ανθρώπους.
Που ήταν αγράμματοι, αλλά ήταν σοφοί.
Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους.
Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.
Χωρίς προκλητική αδιαφορία που έχει κλείσει τα πορτοπαράθυρα της ψυχής τους.
Εδώ και χρόνια ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους και χθες γράφτηκε μέσα μου με κεφαλαία γράμματα.
Οι άνθρωποι κρίνονται στην συμπεριφορά και στην στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ .
Γνωρίζω, πως είναι παρακινδυνευμένο να χαρακτηρίζω ανθρώπινες συμπεριφορές κατά αυτόν τον τρόπο, αλλά στην τελική, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» της καθημερινότητας, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους.
Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό…
Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, του κινηματογράφου..
Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά.
Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως –ή κυρίως– στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει.
Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα.
Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του.
Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού.
Αλλά αυτά είναι πιο βαθιά νοήματα σε σχέση με τις "κεφαλίδες" της καθημερινότητας.
Αυτής που μας έχει κάνει να ταμπουρωθούμε στα μέσα μας, δίχως να τα αναλύουμε, γιατί απλά παρηγορούμε τον εαυτό μας, πως έτσι και μόνον είναι καλά.
Θεωρούμε, πως εάν συμπεριφερθούμε καλά στον άλλον, προσφερθούμε, τρόπον τινά, υποτάσσεται το ατομικό μας συμφέρον!
Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν (στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία) χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.Το θεωρεί αυτονόητο, πως έτσι θα πρέπει να γίνει.
Αυτούς τους ανθρώπους νοστάλγησα. Αυτούς που άκουγα από τους γονείς μου και διάβαζα μέσα από ιστορίες βιβλίων του χθες.
Για την εποχή μας σπάνιοι, και αν τους συναντήσεις ίσως να μας φανούν και γραφικοί.
Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά...
Πώς να πιστέψεις, ότι υπάρχουν τέτοιοι στην εποχής μας, όταν πέφτεις κατάχαμα στην άσφαλτο και βλέπεις πόδια να σε προσπερνούν αδιάφορα;
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Και πού βρίσκονται; Τους έχει επηρεάσει η κρίση; Τους έβγαλε τον κακό εαυτό, όπως σε όλους τους υπόλοιπους;
Και αν όχι; Τι είναι ; Υπεράνθρωποι;
Όχι.
Απλώς, μεταξωτοί...
Φαίνονται από μακριά.
Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...
