Γράφω άρα υπάρχω, οπότε συνεχίζω χεχε.
Διάβασα μια συνέντευξη του Λάζλο Κρασναχορκάι, Ούγγρου συγγραφέα που έγινε γνωστός το 1985 με το Σαταντάνγκο. Ο συγγραφέας είπε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα...
πράγματα, που πάνω-κάτω σκεφτόμαστε αρκετοί, είτε τα ζήσαμε ή όχι.
Είπε πως απογοητεύτηκε όταν έπεσε το τείχος, καθώς πριν το 1989 η Ουγγαρία ήταν μια αλλόκοτη και ανυπόφορη κοινωνία και μετά το 1989 έγινε μια ανυπόφορα κανονική κοινωνία· μη δίνετε σημασία, είπαμε κανονικότητα εσείς μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.
«Η αγορά έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα στα κενά του συστήματος» και «κάποτε είχαμε φτωχούς ανθρώπους, που τραγουδούσαν όμορφα, χάθηκε η κουλτούρα του φτωχού και τώρα έχουμε μόνο εκείνους τους ανθρώπους, που δεν έχουν λεφτά. Όλοι θέλουν να πλουτίσουν, έχουν μόνο ένα όνειρο. Όλοι νοιάζονται μόνο για τα λεφτά. Θέλουν περισσότερα λεφτά, θέλουν μόνο αυτά, δεν μας νοιάζει πλέον τίποτε άλλο. Σε αυτή τη σκατοκοινωνία, το μόνο πράγμα που ονειρευόμαστε, είναι να έχουμε περισσότερα χρήματα;»
Και έκλεισε δείχνοντας το λάπτοπ, το μικρόφωνο και το κινητό του: «Αυτή η τεχνολογική κοινωνία, που προέκυψε μετά από 10.000 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας. Αυτό είναι όλο; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορέσαμε να κάνουμε; Αλήθεια, τώρα; Θλιβερό και απογοητευτικό».
Εξίσου θλιβερή και απογοητευτική η καταστολή στη Χιλή, είπαμε η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
Μια 36χρονη μίμος, η Ντανιέλα Καράσκο (γνωστό πρόσωπο των ημερών) βρέθηκε κρεμασμένη σε φράχτη, πιθανόν βιασμέvη και μια 38χρονη φωτογράφος, η Αλμπερτίνα Μπούργκος (που βοήθησε στη διάδοση δεκάδων εικόνων από τη χώρα-θαύμα του καπιταλισμού) βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της· επισήμως θεωρείται ως ανθρωποκτονία, ενώ λείπουν το λάπτοπ, η φωτογραφική της και άλλα αποθηκευτικά μέσα.
Όλα αυτά, τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι σε Γαλλία και Ιταλία (μεταξύ άλλων) διαδήλωσαν κατά της βίας έναντι των γυναικών και κατά των πατριαρχικών σχέσεων, ενόψει της παγκόσμιας μέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Φυσικά, καπιταλισμός χωρίς πατριαρχία είναι σαν ποδήλατο χωρίς ρόδες, αλλά δεν χρειάζεται να πείσεις τίποτα για κανέναν πλέον, τα επόμενα χρόνια θα ξεπροβάλλουν όλα τα δημοκρατικά αισθήματα της οικονομίας των αγορών και πως ουσιαστικά μας προπονούν για τα γκέτο και τα στρατόπεδα για τους πρόσφυγες, εκεί όπου θα παρκάρουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, λησμονώντας ένα άχρηστο δολάριο.
Μιλάει αυτός, του οποίου η χώρα, ετοιμάζει νέα, υπερσύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (για να αντικαταστήσει τα παλιά με τις προσφυγικές σκηνές) και που οι κάτοικοί της παθαίνουν υστερία, άμα δουν έναν σκουρόχρωμο έξω από το σπίτι τους.
Μιλάει αυτός, του οποίου η χώρα, σκέφτεται να αξιοποιήσει τα ξερονήσια, επειδή η θλιβερή Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκει η χώρα του, έκλεισε τα σύνορα και διόρισε την Ελλάδα χωροφύλακα των ιδεών της (σαν να βάλεις τη Νέα Δημοκρατία να φυλάει τα δημόσια ταμεία).
Και θα μιλάει πάλι αυτός σε δυο 24ωρα για τη βία κατά των γυναικών, αυτός του οποίου η χώρα πιο πατριαρχική πεθαίνει.
Μιλάνε όλοι, δηλαδή, μιλάει και ο Παυλόπουλος.
Τόση αρρώστια πια; (Ρητορική η ερώτηση).
Συνεχίζουν και οι νεοδημοκράτες (με αμείωτη ένταση) την ανακατάληψη της χώρας.
Δεν ξέρω, αν αξίζει πια, να γράφεις για τους διορισμούς στις διοικήσεις των νοσοκομείων, όπου συναντάς (ούτε έναν, ούτε δυο, αλλά) έξι απόστρατους στρατηγούς, συζύγους δημοσιογράφων, φίλες της Ντόρας και γιατρούς με καταδίκες.
Ούτε αν αξίζει, να ξοδευτεί έστω μια σταγόνα μελάνι, για μια κοινωνία που αποφάσισε, πως μέχρι εδώ όλα ήταν καλά, που να προχωράμε τώρα.
Δεν ξέρω, κιόλας, αν θέλουμε όντως να προχωρήσουμε οι υπόλοιποι λαοί, αλλά θα το μάθουμε και αυτό τα επόμενα χρόνια, ακριβώς όπως αναρωτιόμασταν πριν σχεδόν 10 χρόνια, αν θέλουν να προχωρήσουν οι Έλληνες (δεν θέλουν).
Πάντως, για να προχωρήσει ο κόσμος, χρειάζεται να γίνει πιο γυναικείος και να καταργηθεί το χρήμα και ο πλουτισμός, να δώσουμε διαζύγιο δηλαδή στον καπιταλισμό, που σε λίγο θα μας κουβαλήσει και τη μάνα του (τη φεουδαρχία ντε) στο σπίτι.
Και οι γυναίκες, ξέρετε, καλύτερα από μας τι σημαίνει κακιά πεθερά.
Με αυτά και με αυτά, ο πλανήτης ετοιμάζεται πυρετωδώς για μια νέα εποχή χωρίς ανθρώπους, όχι που θα κάτσει να σκάσει με τα ψυχολογικά μας.
Και στα ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλά μας,
μόνο λεφτά, λεφτά και λεφτά.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Θυμήθηκα κάτι, που είχα δει μικρός. Εγκλωβίστηκαν δυο τύποι σε ένα νησάκι στη μέση του ωκεανού με μια βαλίτσα χρυσάφι και λέει ο ένας στον άλλον: «Τόσο χρυσάφι και θα πεθάνουμε από την πείνα. Δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε μια τσίχλα να μασουλάμε, να ξεχνιόμαστε. Είναι κάπως αστείο, δεν νομίζεις;». Πιο αστείο θα είναι, όταν όλοι οι άνθρωποι εκπληρώσουμε το όνειρο μας να γίνουμε εκατομμυριούχοι. Η απάντηση δόθηκε στην αρχική εικόνα, που κοσμεί το κείμενο.
Υ.Γ.2 Αν δεν αρκεί η απάντηση της εικόνας, προσθέτω και κάτι, που είπε ένας αυτόχθονας Αμερικανός, αυτούς που εσείς λέτε Ινδιάνους: «Δεν ήμασταν φτωχοί, νοιώθαμε ευτυχισμένοι με όσα είχαμε και τόσο πλήρεις, ώστε να παίρνουμε μόνο όσα χρειαζόμασταν». Και ίσως να ήταν ακόμα έτσι η ζωή τους, αν δεν ερχόμασταν εμείς οι πολιτισμένοι, να σφάξουμε πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους, στη μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας, με σημαία το θλιβερό μότο μας: «όσο πιο πολλά λεφτά έχεις, τόσο ευτυχισμένος θα είσαι».
Υ.Γ.3 Ο Όλιβερ Στόουν ρώτησε κάποτε τον Φιντέλ Κάστρο (καλά κεντάω πουλόβερ τώρα και αν βγάλετε άκρη, πείτε μου και μένα στο τέλος, τι εννοώ με όλα αυτά): «Πως θα προτιμούσες το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής σου; Να πεθάνεις στο κρεβάτι, περιτριγυρισμένος από τους ανθρώπους που αγαπάς. Ή συμβαίνει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και αλυσοδεμένος μπροστά σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, δίνεις τον πιο πύρινο λόγο που ακούστηκε ποτέ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια. Το ένα ή το άλλο;». Και ο Κάστρο του απαντά: «Κανένα από τα δυο. Προσπαθώ να είμαι, όσο πιο λογικός μπορώ στη ζωή μου. Έχω, πιστεύω, μια ιδέα πόσο σχετική είναι η δόξα. Κοίτα, ο Χοσέ Μαρτί το είπε σε μια φράση: Όλη η δόξα του κόσμου, χωράει σε έναν κόκκο στάρι. Δεν το σκέφτηκα ποτέ να δοξαστώ, δεν σκέφτηκα ποτέ πώς θα ήθελα να με θυμούνται. Όλιβερ, η Ιστορία είναι σχετική. Τι είναι η Ιστορία; Το ανθρώπινο είδος μάλλον θα εξαφανιστεί μια μέρα, ο Ήλιος θα σβήσει. Οπότε τι αξία έχει η φήμη και η δόξα; Μια μέρα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα υπάρχει. Κανένας δεν θα είναι εδώ, για να τα πει».
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
