Θωμάς Τσαλαπάτης
«Όποιος διαθέτει στοιχειώδη συναίσθηση των συσχετισμών, γνωρίζει ότι οι νεαροί (ή λιγότερο νεαροί) που μετέχουν της στάσης, δεν έχουν περιθώρια επιτυχίας, ούτε πιθανότητες επιβολής επί του...
κοινωνικού συνόλου. Θα ηττηθούν. Θα πληρώσουν απλώς ένα υψηλό προσωπικό κόστος». (…)«Μακάρι οι μαστροχαλαστές να εκτονωθούν. Και να μη μετρήσουμε άλλες υλικές ζημιές, ούτε να θρηνήσουμε ανθρώπινα θύματα. Αλλά μου φαίνεται δύσκολο. Υποψιάζομαι, πως στις συμπεριφορές τους έχουν επενδύσει όλα τα συμπλέγματα, όλα τα ελλείμματα κι όλες τις ασυναρτησίες μιας αχαλίνωτης μετεφηβικής κρίσης. Μικρή σημασία, όμως, έχει η ψυχή του καθενός. Το βέβαιο είναι, ότι η κατάσταση εκτραχηλισμού κι αποσύνθεσης των τελευταίων χρόνων δεν μπορεί να παραταθεί. Κι ότι η δημοκρατική πολιτεία θα επιβάλλει την έννομη τάξη, όπως έχει από τη φύση της καθήκον. Είναι προφανές, δηλαδή, ότι η χώρα δεν θα δεχτεί, να καταστεί όμηρος μιας αρρωστημένης κοινωνικής μειοψηφίας. Θα την αντιμετωπίσει με κάθε μέσο. Και με όποιο κόστος. Δυστυχώς».
Δεν ξέρω, αν είμαι ο μόνος, που διάβασε τα αποσπάσματα από το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη ως προαναγγελία νεκρών. Ούτε ο μόνος που συνδύασε τη γραπτή αυτή απειλή με άλλες δηλώσεις και γεγονότα των τελευταίων ημερών. Με τον Άδωνι που θέλει την αστυνομία να σπάει την πόρτα, με τον Βορίδη για το ξύλο ως στοιχείο αναγκαστικότητας, με τη δήλωση του Χρυσοχοΐδη πως «κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο». Με την αστυνομική βία να κλιμακώνεται, με περιστατικά ξυλοδαρμών και εξευτελισμών να καταγγέλλονται καθημερινά, με αποθράσυνση που θυμίζει συμμορία που κάνει κουμάντο στις γειτονιές, με το ρατσισμό να γίνεται επίσημη ιδεολογική γραμμή της κυβέρνησης και τα fake news που μιλούν για όπλα από τη Συρία επίσημη αλήθεια της.
Οι δηλώσεις αυτές στο συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο συνιστούν κλιμάκωση. Μια κλιμάκωση στα όρια της τρομοκρατίας και ταυτόχρονα μια προειδοποίηση που μας ενημερώνει, πως ακόμα και η δολοφονία είναι διαχειρίσιμη στο πλαίσιο της Νέας Κανονικότητας. Μια πρόσκληση στο να δούμε μέχρι πού φτάνουν τα όρια και πού ξεπερνιούνται. Έναν ρεβανσισμό άνευ όρων απέναντι πια στην ίδια την κοινωνία.
Αυτό που δημιουργεί η Νέα Δημοκρατία, είναι θανατοπολιτική. Μια προσπάθεια να εντάξει το θάνατο ως ρυθμιστικό παράγοντα όλων των πτυχών της καθημερινότητας. Μια δολοφονία δεν θα φαίνεται αδιανόητη, από τη στιγμή που έχει ουσιαστικά προαναγγελθεί από τόσα επίσημα και ανεπίσημα χείλη. Το ηθικό όριο του φόνου έχει ήδη προσπελαστεί. Η κυβέρνηση ουσιαστικά ήδη περιγράφει τη λύπη της για το μελλοντικό ενδεχόμενο, θέλοντας έτσι να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Να περιγράψει την ηθική της ευθύνης εκ των προτέρων. Το γεγονός πως δεν είναι μια κυβέρνηση που επιθυμεί το θάνατο, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να τον αποκλείσει στο πλαίσιο των επιχειρήσεων της γαλάζιας αρετής.
Ουσιαστικά μέσα από τις απειλές ακολουθεί στον τομέα της καταστολής παρόμοια τακτική με αυτή που ακολουθεί στο προσφυγικό. Η λογική είναι, πως οι πνιγμοί, τα βασανιστήρια, οι άθλιες συνθήκες θα αποτρέψουν τους μελλοντικούς πρόσφυγες, να θέλουν να πατήσουν πόδι στη χώρα. Ο θάνατος υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις ως ενδεχόμενο. Η ίδια η κυβέρνηση επιβεβαιώνει με κάθε δυνατό τρόπο, πως το ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ο θάνατος γίνεται στατιστική στο τεφτέρι του εθνικού χωροφύλακα.
Η ακραία καταστολή μαζί με την επιβολή μιας ακραίας συντηρητικοποίησης δια της βίας προσπαθεί να εγγράψει ιδεολογία. Αρχικά στα σώματα και στη συνέχεια στις συνειδήσεις. Η επαναφορά του νόμου περί βλασφημίας, η εισβολή σε κλαμπ και κινηματογράφους, η αυστηροποίηση του νόμου για τα ωράρια των μαγαζιών, σε συνδυασμό με τις καθημερινές δηλώσεις για το έθνος και τη θρησκεία, τα φαινόμενα τύπου Κυρανάκη όπου η νεοελληνική ρατσιστική καφρίλα γίνεται θεσμός και μια σειρά από αντίστοιχα φαινόμενα είναι παράλληλα της στάσης και της συμπεριφοράς της αστυνομίας. Είναι ταυτόχρονες εφαρμογές μετάλλαξης μιας κοινωνίας. Με επιβολή, τραμπουκισμό και αγριότητα. Δώρο της πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης που είχε ο τόπος αυτός στην μεταπολίτευση.
Πηγή: tsalapatis.blogspot.com
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s World
