Κάθε κατάσταση πραγμάτων έχει την παθολογία της.
Η λογική και το κοινό περί το συνυπάρχειν αίσθημα υπαγορεύουν την κατά το δυνατόν θεραπεία των παθολογιών, χάριν της, κατά το δυνατόν επίσης, ευρυθμίας των κοινωνιών.
Αντιθέτως η πολιτική έτσι όπως ασκείται (χάριν ταξικών προτεραιοτήτων) αξιοποιεί τις παθολογίες, για να μανιπουλάρει, να χειραγωγήσει, τις καταστάσεις πραγμάτων που τις περιέχουν.
Λόγου χάριν
οι πλειστηριασμοί. Σε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων παθολογία είναι οι κακοπληρωτές, αυτοί που έχουν χρήματα, αλλά δεν εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους. Αντί λοιπόν οι τύποι αυτοί να εντοπισθούν και να κρεμασθούν στα μανταλάκια, χρησιμοποιούνται ως άλλοθι, για να φάνε οι ενδιαφερόμενοι του φτωχού το αρνί – το σπιτάκι του. Η ταύτιση
«ξερών» και «χλωρών», η γενίκευση της παθολογίας σε θεσμική πρακτική της πολιτείας, οδηγεί σε μια απανθρωπιά περιωπής, στην οποία όμως πρέπει να εθιστεί η κοινωνία. Βεβαίως, υπό το σύστημα που κυβερνώνται οι κοινωνίες, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς (παρά εν τέλει ο λύκος να φάει το αρνί), όμως οι κατ’ αρχήν έστω αντιδράσεις στο άδικο πρέπει να ξεριζώνονται εγκαίρως, ώστε ο εθισμός να επελαύνει «στο τέλος της ημέρας» (καθώς λένε οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες) χαυνωτικός, καναπεδάτος, αναπόφευκτος.
Στο μεταξύ, ας βοά το άδικο! Ουδεμία πρώτη κατοικία προστατεύεται (και ας πηγαίνουν σύννεφο τα ψέματα, ανηλεή και κατάρρακτα, ως άλλη ορδή και μάστιγα του Θεού), ήδη πολλές πρώτες κατοικίες έχουν κατασχεθεί και αν δεν το πάλευε το κίνημα εναντίον των πλειστηριασμών, θα είχαν κατασχεθεί περισσότερες. Όμως, το κίνημα αυτό πρέπει με τη σειρά του να συκοφαντηθεί, να ακυρωθεί, ώστε η παθολογία να επικρατήσει και σε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων. Κάτι σαν καρκίνος.
Η μέθοδος αυτή έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον: στα νοσοκομεία οι φακελάκηδες, στις δημόσιες υπηρεσίες οι τεμπέληδες, για τους μισθούς οι αργόμισθοι, παντού και πάντα οι υπάρχουσες παθολογίες χρησιμοποιούνται ως μοχλοί για την ποδηγέτηση των ανθρώπων και των τάξεων. Και ακόμα περισσότερο για τη δημιουργία νέων παθολογιών, συμμάχων στην εξάπλωση των παλαιότερων.
Η εργασία, οι σχέσεις εργασίας, οι συντάξεις, οι μισθοί, η εκπαίδευση, η ασφάλιση, όλα μπαίνουν βιαίως στο μίξερ της παθολογίας τους (που ήδη το σύστημα έχει καθιερώσει ως τέτοια), για να βγουν ακόμα πιο παραμορφωμένα, ακόμα πιο απάνθρωπα, ακόμα πιο έτοιμα για… να ξαναμπούν στο μίξερ. Από τη γενιά των 700 ευρώ στη γενιά των 500 ευρώ κι από ’κεί στους νέους των 300 ευρώ, ακόμα και των 100!
Κι έτσι, φθάνουμε να θεωρούμε λογικό, άμα τε και «φυσικό» να έχουμε ανακεφαλαιοποιήσει με το αίμα μας τις τράπεζες, για να μας αρπάξουν το σπίτι. Προσέξτε
πώς δουλεύει το σύστημα: στην αρχή διαμαρτυρόμασταν για τη βίαιη ανακεφαλαίωση των τραπεζών, τώρα ούτε που το θυμόμαστε. Μάλιστα, όσοι γενικώς ξεσηκώθηκαν εναντίον των εξ Εσπερίας Μνημονίων κι όσων αυτά επέφεραν, κατασυκοφαντήθηκαν και τώρα μνημονεύονται μόνον για να λοιδορηθούν. Ώστε να συνεχίζουν να μνέσκουν αποθαρρημένοι, υπάκουοι και υπήκοοι στο κισμέτ και την ειμαρμένη.
***
Κι αν έτσι πάντα γινόταν από τους «εκσυγχρονιστές» και τους νεοφιλελεύθερους, από τους δημαγωγούς και τους γραικύλους, τώρα το ίδιο γίνεται από τους κατ’ όνομα πλέον αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο κι αυτοί επισείουν κάθε παθολογία, προκειμένου να τιθασεύσουν κάθε προσπάθεια, να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Με τερατώδη
άνεση (που αν οι θεοί έπαιρναν στα σοβαρά, θα πάθαιναν φρίκη) οι Συριζαίοι διαπράττουν όσα διέπρατταν οι προκάτοχοί τους. Και συχνά προς το χειρότερο.
Αν η αναπαραγωγή της παθολογίας εναντίον του σώματος που την περιέχει, είναι κάτι σαν καρκίνος απέναντι στις κοινωνίες, πρώτη φορά αυτός ο καρκίνος ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός…
*Πηγή: pontiki.gr
