Αλέξανδρος Ζέρβας
Είναι ομολογουμένως σατανική η συγκυρία της («ιστορικής» κατά πολλούς) σημερινής επίσκεψης του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα. Γιατί, την ώρα που ο απερχόμενος Αμερικάνος Πρόεδρος θα έχει τις επίσημες επαφές με τον Προκόπη Παυλόπουλο και...
τον Αλέξη Τσίπρα, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο μακριά θα στήνεται ένα ακόμη σκηνικό «σκληρών διαπραγματεύσεων» στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης.
Το μενού των συζητήσεων πάνω-κάτω είναι δεδομένο (δεν υπάρχει άλλωστε θέμα που να μην ανοίγει, όποτε καταφτάνουν οι δανειστές), όπως γνωστές είναι και οι «κόκκινες γραμμές», που διατυπώνει δημοσίως η κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως γι’ αυτή, είναι λίγο-πολύ γνωστή και η τύχη των «κόκκινων γραμμών» που έθεσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μπροστά στα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών.
Καθώς, λοιπόν, ο Μπάρακ Ομπάμα πατάει Ελλάδα, η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται ενώπιον ενός ακόμη τελεσιγράφου, το οποίο μάλιστα έχει θέσει και η ίδια στον εαυτό της. Αυτό έχει να κάνει, με τη γρήγορη διευθέτηση των συζητήσεων που αφορούν τη δεύτερη αξιολόγηση, μπας και προχωρήσει (με κάποιο πιο ουσιαστικό τρόπο) στο Eurogroup της 5ης Δεκέμβρη το ζήτημα της απομείωσης του ελληνικού χρέους. Κάτι τέτοιο, όμως, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις στο παρελθόν, αποτελεί μια πολύ δυσιπελύτη (αν όχι αδύνατη) εξίσωση. Προϋποθέτει, πως είτε θα πετύχεις τους εκπροσώπους των δανειστών αρκετά χαλαρούς κι υποχωρητικούς, είτε ότι εσύ, ως ελληνική πλευρά, θα είσαι έτοιμη, να πεις όσο το δυνατό πιο γρήγορα «ναι σε όλα». Δεν ξέρω για εσάς, πάντως προσωπικά το πρώτο ενδεχόμενο μου φαντάζει εξαιρετικά απίθανο.
Πώς επιδρά άραγε μέσα σε αυτό το περιβάλλον η επίσκεψη Ομπάμα; Ας μην ξεχνάμε, ότι ο ίδιος φρόντισε, μέσω της συνέντευξής του στην Καθημερινή, να βάλει σαφές πλαίσιο σχετικά με τους στόχους του εν λόγω πολυδιαφημισμένου ταξιδιού, θέτοντας ως προτεραιότητα (παράλληλα με την ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους) τη συνέχιση εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης των επώδυνων μεταρρυθμίσεων.
Όλα τα παραπάνω, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος, μόνο θετικά δεν προδιαθέτουν για την εξέλιξη των πραγμάτων. Γιατί, όσο ο Αμερικάνος πρόεδρος θα ζητάει από το διεθνές οικονομικό κατεστημένο, να δείξει αλληλεγγύη στους «δεινοπαθούντες Έλληνες», η Ντέλια Βελκουλέσκου θα απαιτεί περαιτέρω ευελιξία στην αγορά εργασίας (μέσω των ομαδικών απολύσεων), ρύθμιση των κόκκινων δανείων (μέσω των πλειστηριασμών) και παρέμβαση στο ασφαλιστικό (μέσω νέων μειώσεων στις συντάξεις). Και με δεδομένο ότι ο αμερικάνικος παράγοντας παίζει καταλυτικό ομολογουμένως ρόλο στη χάραξη της στρατηγικής του ΔΝΤ, είναι δύσκολο, να μην αναρωτηθεί κανείς, αν και σε αυτή την περίπτωση πέφτει «πολύ χοντρό δούλεμα».
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα ακούσουν την έκκληση, που, σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα κάνει ο Μπάρακ Ομπάμα στην εν Ελλάδι ομιλία του, να επιμείνουν στα δημοκρατικά ιδεώδη, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Πολύ δύσκολα όμως θα αναφερθεί στις δικές του ευθύνες, όταν επί της δικής του προεδρίας καταπατήθηκαν (μέσω της επιβολής των πλέον σκληρών πολιτικών λιτότητας) θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτο και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα. Όπως απέφυγε να κάνει σοβαρή αυτοκριτική, όσον αφορά στο κατά πόσο η δική του πολιτική αύξησε τις ανισότητες σε τέτοιο βαθμό στο εσωτερικό της αμερικάνικης κοινωνίας, ώστε να βρει τόσα ευήκοα ώτα μια τόσο επικίνδυνα διχαστική υποψηφιότητα, όπως αυτή του νεοεκλεγέντα προέδρου των ΗΠΑ.
Υπό αυτό το πρίσμα, έχουν μάλλον μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όσα ο απερχόμενος Αμερικάνος πρόεδρος δε θα πει, τουλάχιστον δημοσίως...
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
