Αλέξανδρος Ζέρβας
Η πρόσφατη εισβολή ομάδας αναρχικών στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, την ώρα μάλιστα που στο εσωτερικό της βρισκόταν σε εξέλιξη λειτουργία, ήταν μάλλον η πιο κατάλληλη αφορμή, για να εκδηλωθεί ένα πρωτοφανές κύμα «ιερής οργής» στη δημόσια σφαίρα.
Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, μάλλον έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν, ότι όσα δίκια κι αν θεωρείς πως έχεις να διαμαρτύρεσαι, όπως πιθανότατα συμβαίνει με τις αντιδράσεις αντιεξουσιαστών για τις προ ημερών μαζικές συλλήψεις συντρόφων τους, με το να παραβιάζεις, με τρόπο βάναυσο, τα θρησκευτικά πιστεύω κάποιου άλλου, μόνο κερδισμένος δε βγαίνεις.
Από την άλλη όμως, δε γίνεται να μην παρατηρήσει κανείς, πως το συγκεκριμένο γεγονός αξιοποιείται στο έπακρο από διάφορα κέντρα για τη μεθόδευση της κατασκευής ενός ακόμη «εσωτερικού εχθρού». Άλλωστε, εδώ κι αρκετούς μήνες είχε αρχίσει να καλλιεργείται, από μερίδα των συστημικών ΜΜΕ κι άλλους συντηρητικούς κύκλους, μια αίσθηση πως η ελληνική κοινωνία κάποιο «θανάσιμο κίνδυνο» διατρέχει. Αρχικά ήταν η δράση του Ρουβίκωνα, στη συνέχεια η διοργάνωση του No Border Camp στο ΑΠΘ, ήρθε τώρα κι η εισβολή αναρχικών σε εκκλησία για να «δέσει το γλυκό».
Κάπως έτσι άρχισε το γνωστό γαϊτανάκι παραφιλολογίας σχετικά με τη δράση, τους σκοπούς, αλλά και τις μεθόδους διαφόρων ομάδων: ο Ρουβίκωνας εμφανίζεται λίγο - πολύ κάτι σαν την Αλ Κάιντα, οι προβλέψεις για «επικείμενο νέο αντάρτικο πόλεων» δίνουν και παίρνουν, ενώ οι εν λόγω ομάδες έχουν εισπράξει και το «ανάθεμα» του Μητροπολίτη Άνθιμου, ο οποίος έχει πλέον κηρύξει ιερό πόλεμο εναντίον τους.
Μια ακόμη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και το βολικό αφήγημα της ΝΔ
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει αποδειχθεί για μια ακόμη φορά ιδιαιτέρως ευάλωτη σε πάσης φύσεως πολιτικές και μιντιακές πιέσεις, επιδιδόμενη σε πογκρόμ συλλήψεων σε κατειλημμένους χώρους στη Θεσσαλονίκη, καταφέροντας απλά και μόνο να ρίξει «λάδι στη φωτιά». Το ελάχιστο πάντως που θα περίμενε κανείς από μια «κυβερνώσα Αριστερά» θα ήταν, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, να επιχειρήσει να κατευνάσει τα πνεύματα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που γνωρίζει καλά, ότι τυχόν όξυνση θα εξυπηρετούσε απόλυτα τους σχεδιασμούς συντηρητικών κύκλων. Αλλά φευ...
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, η μπάλα δείχνει να παίζεται πλέον στο γήπεδο του Βορίδη και του Άνθιμου. Στο εσωτερικό της ΝΔ, άλλωστε, οι όποιες μετριοπαθείς φωνές έχουν περιθωριοποιηθεί πλήρως, από τη στιγμή που ο καλπάζων θατσερισμός της ηγεσίας Μητσοτάκη έχει ως συστατικό στοιχείο το «τάξη κι ασφάλεια».
Μην κοιτάτε που σε άλλες περιπτώσεις (Noor 1, Siemens κλπ) κάνει τα «στραβά μάτια», σε ζητήματα «πάταξης αναρχοκομμουνιστών» η αξιωματική αντιπολίτευση (κι όχι μόνο) φαντάζει αμείλικτη.
Η διαδικασία κατασκευής «εσωτερικού εχθρού» λοιπόν μοιάζει μια αρκετά ασφαλής επιλογή για όλους. Η ΝΔ βρίσκει βολικό αφήγημα, η κυβέρνηση Τσίπρα καθησυχάζει του νοικοκυραίους και τα ΜΜΕ έχουν αντικείμενο πολιτικής σπέκουλας, τη στιγμή που ο Άνθιμος μπορεί να παρουσιάζεται ως «θύμα άπιστων κανίβαλων».
Από την άλλη, ο κάθε Ρουβίκωνας θα φορτώνεται πάσης φύσεως αμαρτήματα (ήδη κάποιοι συσχετίζουν το χθεσινό πυροβολισμό στην πρεσβεία του Μεξικό με πρόσφατους ακτιβισμούς που έλαβαν χώρα εκεί), ενώ τα μέλη του εκ των πραγμάτων θα αισθάνονται όλο και πιο αποσυνάγωγα.
Στο κάτω-κάτω της γραφής όμως, πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια δημοκρατία, όταν δεν μπορεί να ξετρυπώσει τους «εχθρούς» της;
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
