Σκέφτομαι ότι αυτό που ζούμε δεν είναι απλά η πρόοδος του καπιταλισμού.
Είναι παράλληλα ο θάνατος του εμποράκου.
Ο θάνατος της «μεσαίας» τάξης.
Η μεσαία τάξη ήταν μερικές ασφαλείς ζώνες, μερικά ασφαλή σπίτια, σε έναν καθ’ όλα βάρβαρο κόσμο.
Σκέφτομαι, ότι ήταν εκείνα τα κομμάτια του πληθυσμού, που ο καπιταλισμός δεν...
μπορούσε να ελέγξει άμεσα, οπότε τα «δωροδόκησε».
‘Ηταν εκείνα τα κομμάτια που πάλεψαν για τα δικαιώματά τους στο παρελθόν, οπότε κατάφεραν να κερδίσουν κάποια δικαιώματα για εκείνους ή/και τις επόμενες γενιές.
Για τον Παλαιστίνιο, τον Ιρακινό, τον Αφρικανό, τον Κούρδο και (δισ)εκατομμύρια άλλους, τούτο δεν κατέστη ποτέ δυνατό.
Γεννήθηκαν στη φτώχεια και στον πόλεμο, ζουν και πεθαίνουν μέσα σ’ αυτά.
Δεν έχουν δικαιώματα και δεν σκοπεύει και κανένας να τους τα δώσει.
Εμείς οι «προνομιούχοι», άλλωστε, αρκεί που δακρύζουμε στη θέα των πρησμένων παιδικών στομάχων και δυο δευτερόλεπτα μετά συνεχίζουμε το φαγητό μας.
‘Ελα όμως που τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ήρθε η σειρά μας.
Και γκρινιάζουμε, γιατί;
Επειδή θα ζήσουμε αυτά που αποτελούν καθημερινότητα για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού;
Δηλαδή, τι περιμέναμε;
Να αναχαιτίσουν τα σύνορα, οι φράχτες και τα… ευρωπαϊκά ιδεώδη, όλη αυτή τη φτώχεια και τον πόλεμο;
Τελικά, αυτό ήταν και το λάθος μας.
Δεν είδαμε ποτέ την «τύχη» μας, ως κάτι που πρέπει να μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο, ως μια «αφετηρία» για να παλέψουμε υπό καλύτερες συνθήκες και να εγγυηθούμε την παγκόσμια ευημερία για το κοινωνικό σύνολο.
Το είδαμε μονάχα ως μια ευκαιρία για να φάμε και να πιούμε όσα προλάβουμε, πριν μας βρει και μας το σκοτάδι.
‘Οπως ο νικητής σε έναν διαγωνισμό, το θεωρήσαμε προσωπική επιτυχία.
Και αυτό το «εγώ» είναι τόσο ελαφρύ, που θα μας σκεπάσει.
Θα παρομοίαζα την μεσαία τάξη με το Ισραήλ.
Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής (αν εξαιρέσεις την εισβολή στην Παλαιστίνη), που δεν βιώνει πόλεμο.
Γύρω του είναι η Συρία, το Ιράκ, η Τουρκία και δεκάδες άλλες χώρες που ούτε να τις επισκεφτείς δεν θες.
Το Ισραήλ έχει την αυταπάτη, ότι σε μια περιοχή κυριευμένη από τον πόλεμο, εκείνο θα απολαμβάνει ειρήνη.
Αμ δε.
Είναι όλα θέμα χρόνου.
Θα έρθει και η σειρά του.
Πάντα έρχεται.
Και μοιραία το μυαλό μου πήγε σε μια σκηνή του «Network».
‘Οταν ο μιντιάρχης καθίζει τον κύριο Μπιλ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και του εξηγεί, πώς ακριβώς δουλεύει ο κόσμος· αυτό μου έδωσε την ιδέα για αυτό το κείμενο.
Η μεσαία τάξη ωρύεται για τα έθνη, τους λαούς, την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Συρία, τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχει Ελλάδα, Τουρκία, Συρία, Παλαιστίνη.
Δεν υπάρχει ούτε η μεσαία τάξη.
Υπάρχει μόνο μια παγκόσμια κυριαρχία του χρήματος και αυτών που το ελέγχουν.
Δολάρια, ευρώ, λίρες, γιεν και γουάν.
Τα νομίσματα ζουν και οι άνθρωποι απλά υπάρχουμε.
Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί, πιο ξεκάθαρο απ’ αυτό που ζούμε δεν θα μπορούσε να είναι.
Είναι το διεθνές νομισματικό σύστημα, αυτό που καθορίζει τη ζωή σ’ αυτό τον πλανήτη.
Αυτή είναι η «φυσική» τάξη των πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν ούτε καν οι θρησκείες.
Μια είναι η θρησκεία και τυπώνεται σε ειδικό χαρτί.
Βλέπεις τους κληρικούς, τους ιμάμηδες και τους ιερείς τίγκα στο χρυσάφι και τα βατοπαίδια και ακόμα είσαι βαθιά νυχτωμένος;
Το χρήμα είναι η παγκόσμια θρησκεία.
Και ευλογεί μόνο εκείνους που το κατέχουν.
Ας δει κανείς την Ελλάδα.
Βρέθηκε με χρέος και ένα καταστροφικό νόμισμα και τώρα ξεπουλιέται απ’ άκρη σ’ άκρη.
Και ποιος την αγοράζει, όταν εγώ ή εσύ δεν έχουμε μία;
Ελάτε, πανεύκολο είναι.
Αυτή τη στιγμή, λαμβάνει χώρα στον πλανήτη η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου της παγκόσμιας ιστορίας.
Αυτοί οι 62 άνθρωποι που κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου, έχουν σκοπό να τα εκατοστήσουν.
Και η αντίσταση μέχρι τώρα είναι κάτι παραπάνω από ανύπαρκτη.
Είναι τρομακτικά ανύπαρκτη.
Επίσης, σκέφτομαι, ότι εμείς παλεύουμε για έννοιες και ιδέες, που επί της ουσίας υπάρχουν αποκλειστικά για να μας κρατούν απασχολημένους και να μην μας μένει χρόνος για επιβουλές.
Εδώ πέρασαν τελείως απαρατήρητα τα Panama Papers (το μεγαλύτερο οικονομικό «σκάνδαλο» του αιώνα) που δεν ήταν παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Ο κόσμος δεν σοκάρεται πια από την τεράστια κοινωνική ανισότητα.
Ο κόσμος σοκάρεται μόνο από τη βία, που φέρνει αυτή η ανισότητα.
Καμιά φορά ούτε από αυτήν.
Δεν μπορώ να πω ότι σοκάρεται πραγματικά, κάποιος που κυματίζει σημαίες και πλακάτ, μετά από μια ανθρώπινη τραγωδία ή μια τρομοκρατική επίθεση, σαν αυτές που λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη Συρία και στην Τουρκία.
Το απίστευτο σε όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις του τελευταίου χρόνου (αλλά και τις εχθροπραξίες παγκοσμίως) είναι, πως δεν αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λαμβάνουν χώρα σε απλές γειτονιές.
Τι εννοώ;
Οι ισλαμοφασίστες δεν χτυπάνε κυβερνητικά κτίρια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, βίλες, πρωθυπουργικές κατοικίες, αστυνομικά τμήματα ή μεραρχίες.
Δεν χτυπάνε δηλαδή τους ηγέτες των κρατών ή τον κρατικό μηχανισμό, αλλά τους πολίτες τους!
‘Οχι γιατί είναι ευκολότερο, αλλά επειδή αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής.
Χτυπάνε με αυτό τον τρόπο, για να μπορέσουν να μεταδώσουν τον πόλεμο και την φτώχεια στις δυτικές χώρες.
Για να προσφέρουν μια βολική δικαιολογία στην εξουσία, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει αυτά που απαιτούνται, για να «προοδεύσει» περαιτέρω η παγκόσμια ολιγαρχία.
Είτε πετύχει ή όχι ένα τρομοκρατικό χτύπημα/στρατιωτικό πραξικόπημα, την επόμενη μέρα είναι σίγουρο, πως θα κυλάει ποτάμι το αίμα των σκοτωμένων.
Δεν έχουν σκοπό απαραίτητα να πετύχουν.
Η βία που είναι καθημερινότητα στον Τρίτο Κόσμο, μόλις, μεταδόθηκε και στη Δύση.
Αλλά δεν υπάρχει Δύση.
Δεν υπάρχει Τρίτος Κόσμος.
Σκέφτομαι, επίσης, όλα τα ελεύθερα πνεύματα, που χαλαρώνουμε όσο μπορούμε (για να μην τρελαθούμε) ονειρευόμενοι έναν άλλον κόσμο απ’ αυτόν τον βάρβαρο.
Αλλά επί της ουσίας, δεν είμαστε εκεί έξω για να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα.
Απλώς ψελλίζουμε δυο, τρεις έννοιες και περιμένουμε να έρθει το «άλλο» σύστημα, από μόνο του.
Αλλά ποιος θα το φέρει, κανείς μας δεν το λέει.
Οπότε, αντιδρούμε σπασμωδικά, όταν καταλύεται η δημοκρατία ή η ελευθερία του λογου.
Και για ποιο λόγο φωνάζουμε για τη δημοκρατία, όταν έχει απαντηθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, ότι είναι το καλύτερο πολίτευμα, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού συστήματος;
Αλλά δεν υπάρχει δημοκρατία.
Δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου.
Και για ποιο λόγο περιμένουμε από τις κυβερνήσεις, να εφαρμόσουν κοινωνικές πολιτικές;
Ξέρετε τι συζητούν οι κυβερνήσεις και τα υπουργικά συμβούλια;
Για τα προβλήματα του λαού, νομίζουμε ότι συζητούν;
Απλώνουν στο τραπέζι τις οικονομικές προβλέψεις του επόμενου εξαμήνου, μελετούν τις στατιστικές, εξετάζουν τους δημοσιονομικούς στόχους που τους έχουν επιβάλει οι τραπεζίτες και μετράνε τα κουκιά που έκλεψαν πάλι από τους πολίτες.
Δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος.
Δεν υπάρχει καν κράτος.
Παλεύουμε για όλα αυτά που δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, γιατί στο τέλος της ημέρας η ελίτ είναι που αποφασίζει, τι θα δώσει και σε ποιους.
Η ελίτ κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι.
Η ελίτ κατέχει τα μέσα παραγωγής.
Η ελίτ κατέχει τα πάντα και εμείς απολύτως τίποτα, να ζητιανεύουμε ένα κομμάτι ψωμί και τέσσερις τοίχους.
Δεν ξέρω πόσες δεκαετίες ή αιώνες θα μας πάρει ακόμα να καταλάβουμε, ότι η ευημερία είναι επίπλαστη και τελείως επιλεκτική.
Για ποιο λόγο το Μπαγκλαντές είναι πάμφτωχο και η Σουηδία ζάμπλουτη;
Πως γίνεται μια χώρα κοντά στον Βόρειο Πόλο να θεωρείται πιο εύκρατη από μια τροπική;
Γιατί είναι πλούσιες οι ΗΠΑ, αλλά όχι το γειτονικό Μεξικό;
Γιατί μια ολόκληρη ήπειρος φυτοζωεί (η Αφρική), παρότι είναι πρώτη παραγωγός σε πολύτιμους λίθους, σε δεκάδες αγροτικά προϊόντα, αλλά και πάρα πολλές πρώτες ύλες (και την ίδια στιγμή είναι ζάπλουτη η Ελβετία και το Λουξεμβούργο που δεν παράγουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα).
Ακόμα, περισσότερο, γιατί βάλλονται για το συνολικό χρέος τους η Ελλάδα και η Πορτογαλία, αλλά όχι η Ιαπωνία, η Αγγλία ή η Ολλανδία;
Η πραγματική ερώτηση, όμως, είναι ποιος αποφασίζει, ότι η μια χώρα θα ευημερεί και μια άλλη όχι;
Εντάξει, ξέρουμε πια, οι αγορές.
Και ποιες είναι αυτές οι ρημάδες οι αγορές;
Ποιοι κρύβονται πίσω απ’ αυτές;
Ακόμα δεν ξέρουμε;
Και γιατί όταν το αποφασίζουν οι αγορές, τρέχουν από κοντά οι πολυεθνικές για να μοιραστούν τη λεία;
Τελικά, οι αμετάβλητοι νόμοι των αγορών και των επιχειρήσεων καθορίζουν πια τα πάντα.
Οι 750 περίπου εταιρείες που παράγουν το 75% του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι εδώ και πολλά χρόνια τα έθνη του πλανήτη και οι υπάλληλοι τους οι λαοί.
Δηλαδή, δεν υπάρχουν έθνη.
Δεν υπάρχουν λαοί.
Ο κόσμος είναι μια επιχείρηση, κυρ Παντελή.
Και το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει τις εταιρείες, είναι τα κέρδη τους.
Και πέφτουμε από τα σύννεφα, οι άχαροι, που σε έναν τέτοιο κόσμο είναι πρώτη προτεραιότητα οι αριθμοί και όχι οι άνθρωποι.
Ιδιωτική πρωτοβουλία και φουλ καπιταλισμό δεν θέλαμε;
Σκέτη απόλαυση θα είναι τα χρόνια που έρχονται.
Αμήν.
Με εκτίμηση
Άρης
(Αγαπητέ Άρη, πάλι τα έγραψες όλα. Άρη, ζούμε την πρόοδο του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν περνάει κρίση, προοδεύει και εξαπλώνεται διαρκώς. Δεν υπάρχει καμία κρίση. Αυτός είναι ο καπιταλισμός σε πλήρη έκφραση. Άρη, οι πολίτες στη Δύση είχαν κάποια δικαιώματα, όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Οι πολίτες της Δύσης οφείλουν πολλά στην Σοβιετική Ένωση κι ας την κατηγορούν σήμερα, που αυτοί μετατρέπονται σε κάτι πολύ χειρότερο από τους Σοβιετικούς πολίτες, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο φόβος της ανόδου των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων ανάγκαζε τα συντηρητικά αστικά κόμματα να δίνουν δικαιώματα και χρήματα στους πολίτες. Ξέρουμε πώς πολεμήθηκε η άνοδος του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και η πιθανότητα συμμετοχής του σε κυβέρνηση, που θα έδινε - για πρώτη φορά - την δυνατότητα να αποκτήσουν κομμουνιστές πρόσβαση στα σχέδια και στα αρχεία του ΝΑΤΟ. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπήρχε τίποτα για να σταματήσει τους καπιταλιστές, οπότε τα δικαιώματα και οι αυξήσεις-καρότο πάρθηκαν πίσω. Ο καπιταλισμός έπαιζε πια μόνος του και μπορούσε να δείξει το αληθινό του πρόσωπο και όχι τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» που είναι κάτι που δεν υπάρχει. Και βέβαια, οι πολίτες άλλων χωρών που λεηλατήθηκαν επί δεκαετίες για να υπάρχουν χρήματα και πλούτος για τις δυτικές κοινωνίες δεν είχαν ποτέ τα δικαιώματα και τα χρήματα που είχαν οι πολίτες της Δύσης. Εντάξει, δεν είναι μυστικό, πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να είναι παραγωγικός παντού. Πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους, για να είσαι εσύ πλούσιος. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν καν, τι είναι η υπεραξία. Δεν ξέρουν, πώς δημιουργείται ο πλούτος. Δεν ξέρουν καν, τι είναι ο καπιταλισμός. Τα θεωρούν δεδομένα και ιερά όλα αυτά, όπως η ύπαρξη του …Θεού. Κι εδώ έρχεται ο Πασκάλ: «Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του». Άρη, είναι εντυπωσιακό, πως, ενώ ζούμε σε μια εποχή που περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ άλλοτε έχουν πρόσβαση στη γνώση, η αμορφωσιά και η άγνοια αυξάνονται αντί να μειώνονται. Καλά, σε όλες τις αυτοκρατορίες, οι πολίτες είχαν αποκτηνωθεί πολύ πριν την πτώση των αυτοκρατοριών. Που, βέβαια, έπεσαν από μέσα και όχι από έξω. Έχω την αίσθηση του τέλους - για τη ζωή μας όπως την ξέραμε τουλάχιστον - και περιμένω το κραααααααααχ που δεν θα αργήσει. Η φούσκα είναι πιο μεγάλη από ποτέ άλλοτε. Ο καπιταλισμός φουσκώνει κιόλας. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
