Αν οι Βρετανοί αποφασίσουν έξοδο, η απόφασή τους δεν θα γίνει σεβαστή (υπάρχει προηγούμενο με τους Δανούς και άλλους).
Σε περίπτωση Brexit θα ακολουθήσουν διετείς (τουλάχιστον) διαπραγματεύσεις για τον τρόπο της εξόδου, που θα...
καταλήξουν στην παραμονή (αν οι κυρίαρχες τάξεις εξακολουθούν, να θέλουν κάτι τέτοιο). Εχουν ως τώρα
γίνει πολλά δημοψηφίσματα για διάφορα θέματα, σε πολλές από τις χώρες που απαρτίζουν την Ενωση. Κανενός το αποτέλεσμα, αν αντιστρατευόταν τη θέληση και τις ορέξεις της θηριώδους γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, δεν ευτύχησε να πραγματοποιηθεί. Είτε με καραγκιοζιλίκια, όπως αυτά του δικού μας (δικού τους) που έκανε το «όχι», «ναι», είτε με διετή-τριετή-τετραετή πλύση εγκεφάλου, όλα τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που ανέτρεπαν τους σχεδιασμούς των Βρυξελλών (του Βερολίνου υπό την ευμενή επιτροπεία των ΗΠΑ) κατέληξαν στο καλάθι των αχρήστων - είτε με νέο δημοψήφισμα, είτε χωρίς.
Το ερώτημα της εξόδου της Βρετανίας δεν το έθεσε ο λαός, αλλά το μέρος εκείνο της άρχουσας τάξης του νησιού, που ήθελε να βελτιώσει τη θέση του στο πλαίσιο της Ενωσης, είτε παραμένοντας (αλλά με προνόμια), είτε φεύγοντας (πάλι με το προνόμιο ενός νεο-παλιού πόλου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι). Μονά-ζυγά δικά τους. Και στις δύο εκδοχές (μένω - φεύγω) η βρετανική άρχουσα τάξη θα βγει κερδισμένη. Και ο λαός; Ο λαός,
κατά το πρότυπο της παλιάς καλής ρωμαϊκής δημοκρατίας, εκλήθη να επιδοκιμάσει τους μεν απ’ τους σύγχρονους πατρίκιους ή να αποδοκιμάσει τους δε. Βεβαίως, όλα αυτά στο όνομα της πατρίδας, της Βασίλισσας, ανεξαρτήτως του μεροκάματου, της ασφάλισης ή της μόρφωσης, με επίδικα, προβλήματα όπως το μεταναστευτικό ή τη «βρετανικότητα». Ετσι είδαμε υπέρ του μένω να συμπαρατάσσονται το ίδιο ετερόκλητες δυνάμεις, όπως και υπέρ του φεύγω.
Είδαμε την αφρόκρεμα των Τόρηδων και την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος (μάλιστα της αριστερής πτέρυγας) να συνασπίζονται, ενώ ένα άλλο μέρος των Τόρηδων να συμβαδίζει με το Νάσιοναλ Φροντ σε ένα τουρλού με φιλελεύθερους, εργάτες και πατριώτες. Είδαμε τους Σκωτσέζους, που θέλουν να φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο, να θέλουν να μείνουν στην Ενωση και τους Αγγλους που θέλουν να βγουν απ’ την Ενωση, να θέλουν τη Σκωτία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είδαμε τα χρηματιστήρια να θέλουν το μένω και το μισό Σίτυ να θέλει το φεύγω. Είδαμε τη μισή άρχουσα τάξη
να προκρίνει τη γερμανική ηγεμονία (διεκδικώντας μερίδιο) και την άλλη μισή να θέλει πίσω «τις θάλασσες». Καθόλου παράδοξο αυτό το τελευταίο, καθώς η εποχή μας δείχνει να επιστρέφει ολοταχώς στην εποχή του Ντίκενς. Με έναν λόγο, σ’ αυτό το δημοψήφισμα
έγινε (για μιαν ακόμη φορά) φανερό, ότι στη Βρετανία η ταξική θέση με την ταξική συνείδηση έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια. Οπως και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ταξική συνείδηση των ανθρώπων αποκλίνει όλο και πιο πολύ από την ταξική τους θέση. Αυτό είναι το κορυφαίο υλικό
πάνω στο οποίο η Ενωση χτίζει τη μεταμόρφωσή της σε ένα ολοκληρωτικό τέρας. Ετσι, στην Ελλάδα σήμερα, ένας εργάτης, φέρ’ ειπείν, μπορεί να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή, ή το μισό Σίτυ να έχει αναθέσει στη Βρετανία τη βρώμικη δουλειά της αφαίμαξης του λαού στο Εργατικό Κόμμα.
Είτε η Βρετανία βγει, είτε μείνει, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα συνεχίσει προς την ίδια κατεύθυνση (και η Βρετανία, μέσα ή έξω, προς την ίδια επίσης). Την κατεύθυνση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Εκείνου που δέρνει εργάτες στην Κίνα, έχει κάνει φτωχό το ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα, που έχει οδηγήσει 60.000.000 Αμερικανούς στην εξαθλίωση κι έχει παραδώσει το 50% του παγκόσμιου πλούτου στο 0,1% του πληθυσμού.
Και η αντίσταση - αντίδραση σε όλην αυτή τη βίαιη διαδικασία; Ατελέσφορη. Ενα μέρος της Αριστεράς έχει ενσωματωθεί στις κυρίαρχες ελίτ κι ένα άλλο ανθίσταται, αλλά σε συνθήκες ιστορικής υποχώρησης. Σήμερα η Γαλλία καίγεται, αλλά επί είκοσι χρόνια απολάμβανε την ασφάλειά της από τον εμπρησμό που κατέκαιγε τα σπίτια των άλλων - με την ατζέντα Σρέντερ την εργασία στη Γερμανία, με τα μνημόνια τις κοινωνίες στην Ελλάδα, την Ισπανία κι άλλες χώρες, με τις όλο και πιο απάνθρωπες ντιρεκτίβες της Ενωσης παντού.
Ακόμα και η Αριστερά που πράγματι αντιστέκεται (όπως, στην Ελλάδα, το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τώρα η ΛΑΕ) πρέπει να αναρωτηθεί, τι από την καταστροφή της εργασίας απέτρεψε τόσα χρόνια, με τόσους αγώνες; Δικαιολογίες (ότι ο γιαλός είναι στραβός) υπάρχουν πολλές (καθώς και αλαζονεία ότι «εμείς» αγωνιζόμαστε, οι «άλλοι» όχι), όμως το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: τι από τη συστηματική καταστροφή της εργασίας αποτρέψαμε τόσα χρόνια; Τίποτα. Απλώς επιβραδύνθηκε κάπως αυτό που εν τέλει θα γινόταν - κι έγινε.
Η Ενωση και τα κράτη που την απαρτίζουν (με τη Βρετανία μέσα ή έξω, με τη γερμανική ηγεμονία ή όχι) δεν διαμορφώνουν πλέον μόνον ένα μοντέλο οικονομίας,
εκείνο της διευθυνόμενης ελεύθερης αγοράς, ούτε μόνο ένα μοντέλο απολυταρχικής διακυβέρνησης. Διαμορφώνουν
ένα μοντέλο ζωής.
Του έμφοβου κι έντρομου ανθρώπου. Που ζει για να δουλεύει χάριν των πλουσίων. Του αγλωσσικού ανθρώπου. Του ξεκομμένου απ’ την παράδοσή του και τον πολιτισμό του. Του ανθρώπου που πάει σχολείο, για να του κόψουν τη γλώσσα. Του ανθρώπου
που η ταξική του συνείδηση δεν μπορεί να αντιληφθεί την ταξική του θέση. Χωρίς προς τούτο να είναι απαραίτητα τα γκλαμουριάρικα τεχνάσματα και τα λαϊφοστυλάδικα τερτίπια, αλλά με ωμό τον τρόμο της ανεργίας. Της αιφνίδιας φτωχοποίησης. Της εξορίας στο περιθώριο. Εναν άνθρωπο προσαρμόσιμο στην απασχολησιμότητα, ευέλικτον και αναλώσιμον, χειραγωγημένον από την ομογενοποιημένη σκέψη, έναν σκλάβο, έναν πληβείο που ακολουθεί, πελάτης, τις επιλογές των αρχόντων, έναν αμέτοχο, έναν μακροπρόθεσμα (άντε για 99 έτη) νεκρόν κι έναν βραχυπρόθεσμα νεκροζώντανον. Εναν αμνήμονα. Ηγουν, ένα ανδράποδο.
Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, αποενοχοποιημένη η καπιταλιστική Δύση (και η Ανατολή της Κίνας και της Ιαπωνίας, της Ινδίας και των αρχόντων του Αραβικού κόσμου) διαμορφώνει το νέο-παλιό μοντέλο ζωής. Ο άνθρωπος κρέας για τα κανόνια, κρέας για τα χρηματιστήρια, κρέας για το τραπέζι των Δυνατών, κρέας για τον αλληλοσπαραγμό των αδυνάμων. Με
ένα διαρκές (και ακατανίκητο) διαίρει και βασίλευε, με μια πανδημία αποβλάκωσης μέσω της εξαρτημένης τέχνης και της εξαρτημένης εκπαίδευσης, η άρχουσα τάξη διεθνώς διασφαλίζει την κυριαρχία της και, μυωπική όπως οι τυφλοπόντικες, κατασπαράσσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους. Ομως οι νομοτέλειες καραδοκούν. Το Κουρδιστάν θα μείνει για πάντα σκλαβωμένο; Η ιταλική κουλτούρα θα μείνει για πάντα μια καρικατούρα του εαυτού της; Οι υποπρολεταριοποιούμενοι θα αυτοκτονούν εσαεί; Θα σκίζει γάτες στο διηνεκές ο κ. Γιαν Φαμπρ; Οι Καταλανοί θα ξεχάσουν τη γλώσσα τους; Οι Παλαιστίνιοι δεν θα δουν ποτέ το φως του αυτεξούσιου; Θα
παραλαμβάνουμε όλοι πατρίδες και θα παραδίδουμε προτεκτοράτα; Το φαΐ από τον σκουπιδοντενεκέ είναι η ειμαρμένη για το ένα τρίτο της Ευρώπης; Και το κατουρημένο από τη Δύση νερό θα είναι το νέκταρ του Αφρικανού; Δεν μπορεί
να πάει η ζωή έτσι, με τον θάνατο ante portas.
Με τον πόλεμο, με τον οικονομικό πόλεμο, την πενία, την πείνα και την αρρώστια, την αγραμματοσύνη και τον κυνισμό όπλα στα χέρια ενός Σόιμπλε, μιας Δρακουλέσκου,
εφτά εταιρειών πετρελαίου (που έγιναν τέσσερις), δέκα τραπεζών, η μια πιο σάπια απ’ την άλλη, και χιλίων ποκοπίκων που τους υπηρετούν σε κάθε κοινωνία, δεν μπορεί να ζήσει η ζωή.
Οι άδικες εξουσίες δίκαια καίγονται. Και θα καούν.
Του Στάθη
ΠΗΓΗ: enikos.gr
