Του Κωνσταντίνου Πουλή
Αν νομίζει κανείς, ότι η συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» είναι καταγέλαστη, έχω να αντιπροτείνω κάτι πολύ χειρότερο. Την ακατανόητη αλαζονεία με την οποία την αντιμετωπίζουν οι συριζαίοι.
Άκουσα τον Κουρουμπλή, άνθρωπο των κινημάτων, συνδεδεμένο με το μεγαλύτερο Κίνημα αυτής της χώρας, το ΠΑνελλήνιο ΣΟσιαλιστικό, να λέει στο ραδιόφωνο, ότι αυτές οι διαδηλώσεις του θυμίζουν κάτι κυρίες με βραχιόλια, που διαδήλωναν εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ξεκαρδιστικό. Πραγματικά, δεν ξέρω τι είναι πιο αστείο: Ότι ήταν κυρίες; Ότι φορούσαν βραχιόλια; Ότι τολμούσαν, παρότι ήταν κυρίες με βραχιόλια, να αμφισβητούν το ΠΑΣΟΚ; Ομοίως για τον άλλο αστέρα της αυθάδειας, τον Κυρίτση. Πρότεινε να έχουν μαζί τους νερό και καπελάκι οι διαδηλωτές, ως παλαίμαχος της διαμαρτυρίας, γιατί «Εμείς ξέρετε, προερχόμενοι από την Αριστερά, έχουμε μεγαλώσει στο δρόμο και έχουμε μια μεγαλύτερη εμπειρία». Μόνο το τι ψήφισε, όμως, θα μείνει στην ιστορία. Όλα τα υπόλοιπα μπορεί να τα διηγείται κάποια μέρα, όπως ο Κύρτσος μιλάει για τα νεανικά του χρόνια στην ΚΝΕ.
Έρχομαι στο υπονοούμενο επιχείρημα αυτής της ειρωνείας. Οι διαδηλωτές του «Παραιτηθείτε» ζητούν απλώς και μόνο, να έρθουν αυτοί στα πράγματα, διότι επί της ουσίας δεν διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική. Σώπα! Απίστευτο! Είναι δυνατόν, συριζαίος πολιτικός να θεωρεί αδύναμο το επιχείρημα, ότι θέλει κάποιος να έρθει στα πράγματα, για να εφαρμόσει την ίδια πολιτική καλύτερα; Τότε για ποιον ακριβώς λόγο εφαρμόζουν μνημονιακή πολιτική όλοι αυτοί οι αριστεροί υπουργοί; Δεν βασίζονται στο ίδιο ακριβώς επιχείρημα, που λοιδορούν όταν προέρχεται από άλλους; Ότι όταν κάθονται αυτοί στην καρέκλα, η πολιτική των Βρυξελλών και του ΔΝΤ γίνεται λίγο καλύτερη, λίγο ελαφρότερη; Γιατί στη μία περίπτωση είναι γελοίο το επιχείρημα και στην άλλη όχι; «Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι», αναφωνούν και οι δύο πλευρές, ταυτοχρόνως, εν χορώ.
Η ιδέα ότι όλο το ζουμί είναι να φύγει ο άλλος, να κάτσεις στην καρέκλα του και όσα αφορούν το περιεχόμενο της πολιτικής θα τα βρεις στην πορεία, είναι κοινή σε όλους τους πολιτικούς καριέρας. Σε όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, που βάζουν την καριέρα πάνω από οποιαδήποτε αρχή.
Εις ό,τι με αφορά, βρίσκω όντως καταγέλαστο το κίνημα των «Παραιτηθείτε». Το βρίσκω καταγέλαστο, διότι προσπαθεί να οικειοποιηθεί όλη τη ρητορική και τις δράσεις των πολιτικών κινημάτων, προκειμένου να καταφέρει να εφαρμόσει ακριβώς όσα συμβαίνουν ήδη τώρα. Συνεπώς, είναι βαθύτατα κορόιδο, όποιος πάει και διαδηλώνει, για να γίνει ο Κυριάκος πρωθυπουργός.
Τα συνθήματα του τύπου «Ζητάμε αλλαγή πολιτικής τώρα» είναι όντως αστεία. Κι αυτό διότι η αλλαγή πολιτικής προϋποθέτει, ότι θα έχεις κάποια ιδέα, για το ποια είναι η πολιτική που θα την αντικαταστήσει. Τα υπόλοιπα, περί μεταρρυθμίσεων, αξιοκρατίας, περικοπών δαπανών και καταπολέμησης του σπάταλου κράτους, έχουν την οσμή γνώριμων πολιτικών συνθημάτων, προδίδοντας τους χώρους, που ελπίζουν ότι θα ωφεληθούν.
Από κει κι έπειτα όλα είναι προβλέψιμα. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θέλει να χρεωθεί κομματικά την αποτυχία της συγκέντρωσης, αλλά την ενδιαφέρει να υποδαυλίζει μια κοινωνική διαμαρτυρία ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Παριστάνει έτσι ότι παρακολουθεί από απόσταση, υποκρινόμενη ότι απλώς συμμετέχει.
Η κυβέρνηση αντιθέτως, οφείλει να παρουσιάσει την κίνηση ως εντελώς κατευθυνόμενη, όπως γίνεται με τα γιαουρτώματα και τους προπηλακισμούς. Από τη θέση της αντιπολίτευσης λες «Ο κόσμος σάς απεχθάνεται», από τη θέση της κυβέρνησης λες «Μια υποκινούμενη μειοψηφία μάς πολεμά». Ταυτίζεις και την κυβέρνηση με τη χώρα και λες ότι μια τέτοια κίνηση στρέφεται ενάντια στη χώρα, όπως είπε η Γεροβασίλη. Μιλά για αριστερό DNA (!), γιατί κανείς δεν της εξήγησε, ότι για τον υπόλοιπο κόσμο το ζήτημα είναι πολύ πιο απλό: «Αρχόντους βάζεις σπίτι σου; Διπλολιβάνισέ το!»
Το ζήτημα όμως δεν είναι, ότι μια μικρή συγκέντρωση δικαιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δείχνει, ότι όντως πρόκειται για ασήμαντη μειοψηφία και όχι για μαζικό φαινόμενο όπως ήταν οι Αγανακτισμένοι. Το δικό μου πρόβλημα είναι ακριβώς το θράσος με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στους Αγανακτισμένους ή σε οποιαδήποτε διεκδίκηση των τελευταίων ετών.
Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καπηλεύτηκε τη δράση και την παρουσία των ανθρώπων στον δρόμο, ό,τι χημικό εισέπνευσαν και ό,τι ξύλο έφαγαν από τα πρώτα χρόνια της κρίσης, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση και να εισπράττει τα συγχαρητήρια του Σόιμπλε, δεν είναι καθόλου αστείο. Είναι εξοργιστικό.
Η κριτική που ασκούν άνθρωποι ηλίθιοι ή διεφθαρμένοι αποβαίνει προς όφελος της κυβέρνησης, διότι της δωρίζει έναν πολύ εύκολο αντίπαλο. Η αντιπαράθεση με τον υπεύθυνο πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, τον Θανάση Χειμωνά, δεν είναι δύσκολη, αρκεί να έχεις λογαριασμό στο Facebook.
Δύσκολο είναι μόνο ένα πράγμα: να διατηρήσεις μέχρι τέλους, σε πείσμα κάθε ήττας και κάθε διάψευσης, την πίστη στην ουτοπία. Στο ότι δεν είμαστε ακόμη, αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Η αντιπαράθεση με τους «Παραιτηθείτε» επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ, να μην αναμετριέται με το μόνο σημαντικό πολιτικό ερώτημα. Πώς αλλάζει ο κόσμος. Αλλιώς πρόκειται για μια εσωτερική διαμάχη μεταξύ διεκδικητών της καρέκλας. Οι «Παραιτηθείτε» ως συνέχεια του ΝΑΙ του δημοψηφίσματος και του «Φέρτε μια συμφωνία να υπογράψω» είναι γελοίοι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να γελάει. Είναι ο ίδιος το πιο πικρό αστείο.
Σε όσους εξακολουθούν, να έχουν κάποια αντίληψη συνέχειας, με όσα έλεγαν μόλις χθες, μένει να σωθεί από την καταστροφή η δυνατότητά μας να σκεφτόμαστε ουτοπικά, δηλαδή η ψυχική προϋπόθεση προκειμένου να είμαστε αριστεροί.
Τα υπόλοιπα μας τα λέει εδώ και καιρό ο Στουρνάρας, δεν χρειαζόμασταν τον μετανοημένο ΣΥΡΙΖΑ για να πειστούμε.
ΠΗΓΗ: thepressproject.gr
