Έχει πολλή πλάκα (λέμε τώρα!) Πιτσιρίκο, αν κοιτάξεις να δεις, ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα σε Βενιζέλο, Σαμαρά, Κουβέλη, Τσίπρα, Μητσοτάκη, ακόμα και της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Όλοι κατηγορούν τους προηγούμενους, ότι απέτυχαν οικτρά στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Όλοι υπήρξαν σίγουροι για τον εαυτό τους και θεωρούσαν πως ο ίδιος θα μπορούσε (και μπορεί) να διαπραγματευτεί αποτελεσματικότερα με την τρόίκα/τερατρόικα, αναγκάζοντάς την να υποχωρήσει από τις θέσεις της.
Επίσης, όλοι αυτοί, πριν πάρουν την εξουσία, υπόσχονταν την απονομή δικαιοσύνης σχετικά με τα εγκλήματα των προηγουμένων.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά λόγια του αέρα.
Τα μνημόνια και η πολιτική διαρκούς λιτότητας, το κουτσό σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, η διάλυση της όποιας δημοκρατικής ψευδαίσθησης υπήρχε, η υποτέλεια και η μετατροπή της χώρας σε πλήρες και σιχαμένο προτεκτοράτο, όλα αποτελούν προαπαιτούμενα και επακόλουθα του «κοινού» νομίσματος και της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ.
Όχι λένε οι κρυφοαπολογητές του συστήματος. Το νόμισμα δεν έχει καμία αξία. Σημασία έχει η ανατροπή των πολιτικών της σκληρής λιτότητας.
Ωραίο ακούγεται αυτό, αλλά είναι ψεύτικο. Ψεύτικο και επικίνδυνο μαζί.
Σαν να διαπιστώνεις (ορθά) πως φταίει ο μαντρότοιχος, που δεν μπορείς να δεις την θάλασσα και μετά να παίρνεις φόρα και να χτυπάς τον τοίχο, ξανά και ξανά με το κεφάλι.
Όχι, καλό μου καριμπού, δεν πρόκειται να γκρεμιστεί έτσι ο τοίχος. Κάτι άλλο θα σπάσει μα όχι ο τοίχος.
Φυσικά και όχι, είναι η απάντηση.
Για την ακρίβεια, όποιος λέει, ότι γνωρίζει, το πως θα πάνε τα πράγματα μετά, λέει ψέματα.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως η κατάσταση θα επιδεινωθεί τουλάχιστον τα 2-3 πρώτα χρόνια μετά την αποχώρηση.
Στη συνέχεια, είτε θα υπάρξει ραγδαία βελτίωση, εφόσον καταρρεύσει το πελατειακό κράτος και γίνει επιτέλους και υπό το βάρος της ανάγκης η πολυπόθητη παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, είτε η Ελλάδα θα συνεχίσει να ζει στον βόθρο της ανομίας και της φτώχειας.
Στην ουσία δηλαδή τα πάντα εξαρτώνται, από το αν οι Έλληνες θα αποφασίσουν να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους και την μοίρα της χώρας τους.
Αν δεν πάρουμε όμως το ρίσκο, η μοίρα του τόπου και των ανθρώπων του είναι προδιαγεγραμμένη.
Για τα επόμενα 100 χρόνια, θα ζούμε στον βόθρο των μνημονίων, της ανομίας, της φτώχειας και της υποτέλειας στους ξένους δανειστές.
Για τα επόμενα 100 χρόνια οι επόμενοι «σωτήρες» θα κατηγορούν τους προηγούμενους, ότι δεν έκαναν καλά την δουλειά και θα υπόσχονται πως αυτοί θα τα κάνουν όλα καλύτερα.
Επειδή εκείνοι είναι οι «έντιμοι», οι «ικανοί» και οι «ατρόμητοι».
Στο μεταξύ, όλοι οι προηγούμενοι θα μασάνε τις παχουλές τους συντάξεις και τις κονόμες από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Κανένας και καμία δεν θα τολμά να μιλάει με ονοματεπώνυμα, αλλά θα προτιμά να μιλά με γενικότητες σχετικά με την μελλοντική τιμωρία των ενόχων, έτσι ώστε στο τέλος να την γλυτώνουν όλοι και να περνούν αυτοί καλά και ο λαός χειρότερα.
Τα γενικώς «να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι» σημαίνει στην γλώσσα τους «να αθωωθούν όλοι».
Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραφε κάποτε, πως δυο αδερφές κατοικούν στο στήθος του αληθινά άξιου ανθρώπου.
Την μία την λένε «λευτεριά», την άλλη «αξιοπρέπεια».
Κάποτε κάποιοι Έλληνες τιμούσαν την Λευτεριά και την Αξιοπρέπεια.
Κάποιοι Έλληνες φιλούσαν το χώμα της πατρίδας τους και έπαιρναν δύναμη από τον γαλανό ουρανό της.
Τώρα κοιτούν σαν χαμένοι βυθισμένοι στις σκέψεις της μίζερης πραγματικότητας τους.
Αδιάφοροι ακόμα και για το μέλλον των παιδιών τους.
Μένουν στην αθλιότητα της νέο-αποικιοκρατικής Ευρώπης και δοξολογούν τον αριστερό ή τον δεξιό προαγωγό τους.
Φορούν τα καλά τους, παίρνουν από το χέρι παιδιά και παππούδες και πάνε να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγιάς του Σουμελά, που έφερε ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο υπουργείο του!
Την ώρα που ξεπουλάνε με συμβολαιοχάρτια του 19ου αιώνα ολόκληρη την χώρα τους, εκείνοι προσκυνούν μια εικόνα!
Πόσο ραγιάδες θεέ μου!
Για ποια Λευτεριά και ποια Αξιοπρέπεια έγραφε ο κυρ-Νίκος, που ήταν ο ίδιος σαν τον Χριστό χριστιανός και σταυρωμένος από τους πιο ανάξιους του τόπου του.
Κι όσο διαβάζω τα βιτριολικά σχόλια για όσους φύγαμε από τους ραγιάδες, τόσο τρελαίνομαι.
Θέλω να τους φωνάξω στα μούτρα, πως ο Νίκος Καζαντζάκης έζησε και δημιούργησε αλλού, το ίδιο κι ο Κορνήλιος Καστοριάδης, το ίδιο και τόσοι άλλοι.
Όλοι αυτοί που έκλειναν τα μάτια τους και νιώθαν τη θάλασσα του Αιγαίου να φουρτουνιάζει μέσα τους.
Που δεν μπορούσαν να αντέξουν την βρωμερή ανάσα των δούλων που μιλούσαν (αλοίμονο) την υπέροχη γλώσσα τους.
Θέλω να φωνάξω δυνατά, για το πόσο πόνο στην καρδιά μου φέρνει η εξορία από την πατρίδα μου, που εσείς μου επιβάλατε.
Θέλω να φωνάξω δυνατά, για την οργή που πλημμυρίζει την ψυχή του Άρη, που γύρισε, που πάλεψε και που ηττημένος από την άνευ όρων υποταγή σας πήρε ξανά των οματιών του κι έφυγε.
Θέλω να φωνάξω για την μελαγχολία του Βασίλη, που σιγοτραγουδάει «Ναι Κύριε» τις ατέλειωτες λευκές νύχτες του Βορρά.
Θέλω για πολλά να φωνάξω, μα δεν αξίζει να πω τελικά τίποτα.
Μονάχα θα επαναλάβω την φράση ενός γνωστού «φίλου της Ελλάδας» από το εξωτερικό:
«Κουράγιο Έλληνες».
Κουράγιο και υπομονή.
Τα πρώτα 99 χρόνια μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από την παρεούλα του Τζίφρα θα είναι δύσκολα.
Μετά όλα θα φτιάξουν.
Στο ενδιάμεσο θα βρείτε πολλούς, που θα σας πείσουν, πως οι προηγούμενοι ήτανε κότες λειράτες κι εκείνοι λιοντάρια ανήμερα.
Θα βρείτε πολλούς που θα τα έκαναν όλα διαφορετικά και καλύτερα, μα τελικά θα μείνουν ίδια, αφού ανέλθουν στην εξουσία.
Εκείνοι θα τα κάνουν σκατά, εσείς δεν θα κάνετε απολύτως τίποτα.
Όλοι μαζί μέσα στο ευρώ και στον βόθρο της ΕΕ. Ήσυχοι. Υπομονετικοί. Συνεργάσιμοι.
Άλλωστε, τα πρώτα 99 χρόνια θα είναι δύσκολα. Μετά όλα θα φτιάξουν. Για τους μεθεπόμενους.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
