Του Άρη Χατζηστεφάνου
Μετά την παραίτηση της Βασιλικής Κατριβάνου (η οποία ψήφισε το νέο μνημόνιο και δεν παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ) αυξήθηκαν οι φωνές, που προβλέπουν και νέες παραιτήσεις βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Προφανώς, υπάρχουν ακόμη πολιτικοί, που πιστεύουν, ότι το να ψηφίσεις ένα – δυο μνημόνια δεν αποτελεί πρόβλημα. Νομίζουν, ότι ο λαός ξεχνά και ένα μελλοντικό πολιτικό όχημα θα τους ξεπλύνει από την ντροπή της ολοκληρωτικής προδοσίας μιας ολόκληρης χώρας.
Και μέχρι σήμερα είχαν κάθε λόγο να το πιστεύουν. Πρότυπό τους ήταν πιθανότατα ο Παναγιώτης Κουρουπλής και άλλα πασοκογενή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία, αφού ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, πίστεψαν, ότι θα ξεπλυθούν στην μεγάλη κολυμβήθρα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συνεχίσουν να τα ψηφίζουν από νέα πολιτικά μετερίζια.
Μόνο που η συγκεκριμένη πολυτέλεια της ύστερης μεταπολίτευσης τερματίστηκε οριστικά. Όσοι ψήφισαν μνημόνια, θα πρέπει να το πάρουν απόφαση (αυτή είναι η πολιτική τους παρακαταθήκη, αυτό είναι το στοιχείο της πολιτικής τους καριέρας, το οποίο θα τους χαρακτηρίζει μέχρι το τέλος της ζωής τους). Τίποτα άλλο.
Γιατί και ένα μνημόνιο να ψηφίσεις δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Φυσικά, θα μπορούν να λένε πάντα, στα σαλόνια των διανοούμενων που συχνάζουν, ότι αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους. Αυτοί εκμεταλεύτηκαν, λέει, ένα παράθυρο ευκαιρίας, για να βοηθήσουν την τάδε ή τη δείνα μειονότητα, τον τάδε ή τον δείνα αναξιοπαθούντα. Έκαναν, όπως λένε, identity politics (πολιτική ταυτότητας), γνωρίζοντας ότι το οικονομικό παιχνίδι (όσα δηλαδή υπόσχονταν στον κόσμο για να τους ψηφίσει) έχει ήδη χαθεί.
Το συγκεκριμένο επιχείρημα θα ακούγεται όλο και συχνότερα, καθώς αρκετά στελέχη θα θέλουν να εγκαταλείψουν το πλοίο (όταν πια δεν θα μπορούν να περπατήσουν στο δρόμο χωρίς να τους φτύνει ο κόσμος).
Identity politics βέβαια έκανε και ο Ομπάμα: Μπορεί να βομβάρδισε όσες χώρες δεν είχε ονειρευτεί ο Τζορτζ Μπους και να διέσωζε την Wall Street με τα λεφτά των Αμερικανών φορολογούμενων, αλλά φέρθηκε καλά στους gay. Ήταν λιγότερο σκληρός με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, απ’ ότι θα ήταν ένας ρεπουμπλικάνος.
Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κραδαίνει το σύμφωνο συμβίωσης και το νόμο περί ιθαγένειας (δηλαδή, δυο ρυθμίσεις που θα μπορούσε να είχε περάσει και το ΠΑΣΟΚ), όταν γύρω μας οι άνθρωποι θα αυτοκτονούν από την πείνα, όταν οι δανειστές θα πάρουν και το τελευταίο φιλέτο δημόσιας περιουσίας και όταν οι Ισραηλινοί πιλότοι, που σήμερα εκπαιδεύονται στην Ελλάδα, θα βομβαρδίζουν και πάλι αμάχους στη Γάζα.
Υπό αυτή την έννοια τα περίφημα identity politics καταλήγουν να αποτελούν μια μορφή αντεστραμμένου ρατσισμού: Παύεις να ενδιαφέρεσαι για τον άλλο σαν άνθρωπο και σαν εργαζόμενο, αλλά ασχολείσαι μόνο με τη διαφορετικότητά του. Τον εξανδραποδίζεις πλήρως, στερώντας του το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση, για να τους προσφέρεις την επαγγελματική σου βοήθειά σε τομείς που σίγουρα δεν είναι ασήμαντοι, αλλά δε καθορίζουν την επιβίωσή του.
Ερευνητές, όπως ο Αντολφ Ριντ, που μελέτησαν για χρόνια τη ρητορική και την πολιτική πράξη της διακυβέρνησης Ομπάμα, έχουν επισημάνει, ότι αυτού του είδους τα identity politics, ακόμη και όταν ξεκινούν από καλές προθέσεις, αποτελούν την «αριστερή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού». Είναι, όπως έλεγε ο ίδιος, μια προσπάθεια, να φτιασιδωθεί η δεξιά νεοφιλελεύθερη ιδεολογία με έναν αριστερό μανδύα.
Για να επιστρέψουμε λοιπόν στα δικά μας.. Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα.
Όσοι πρόδωσαν δυο σαφείς εντολές του ελληνικού λαού (των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 για διαγραφή του χρέους και του δημοψηφίσματος για τερματισμό της λιτότητας) ας απολαύσουν απλώς το μισθό του υπουργού, του βουλευτή ή του μετακλητού υπαλλήλου. Δεν υπάρχει λόγος να παραιτούνται και να χάνουν τα οφίτσια τους. Η γνώμη μας δεν θα αλλάξει ποτέ γι’ αυτούς.
ΠΗΓΗ: info-war.gr
