Του Νίκου Μπογιόπουλου
Ο Γιούνκερ, ένας εξ αυτών, που όταν άρχισε η «Οδύσσεια» των Μνηµονίων, είχε ευχηθεί «καλό κουράγιο» στον ελληνικό λαό, τον Οκτώβριο του 2010 έκανε µια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση: Το «ελληνικό πρόβληµα», είπε, «ξεκινάει εδώ και τρεις δεκαετίες».
Όμως, από µια µατιά στο ηµερολόγιο, όπως την πρότεινε ο Γιούνκερ, προκύπτει, ότι ακριβώς πριν από τρεις δεκαετίες εκείνο που ξεκίνησε στην Ελλάδα, δεν ήταν άλλο πέρα από το ταξίδι της χώρας στον «παράδεισο της ΕΟΚ» και νυν ΕΕ.
Η έναρξη του ελληνικού «δράµατος», δηλαδή, όπως τουλάχιστον την τοποθέτησε ο πρόεδρος της Κομισιόν, ξεκινάει από την εποχή του «θα φάτε µε χρυσά κουτάλια»!
Αυτό υπόσχονταν στο λαό όσοι έσυραν τη χώρα στην ΕΕ. Αλλά εν µέσω παγκόσµιας κρίσης ήρθε ο Γιούνκερ να οµολογήσει, ότι όλη η προηγούµενη τριακονταετής προπαγάνδα ήταν µια απάτη. Μάλιστα, πρόσθεσε κάτι ακόµα βαρύτερο: «Ήξερα», είχε πει τότε, «ότι η Γερµανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν µπορούσα να πω δηµόσια, αυτό που γνώριζα»!
Με άλλα λόγια, η ΕΕ όχι µόνο δεν είναι το «απάνεµο λιµάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό, αλλά δεν έχει και καµία σχέση µε τα φληναφήµατα περί της λέσχης των «ισότιµων εταίρων», της αγάπης και της συναλληλίας µεταξύ «φίλων».
Αντίθετα, µέσα στην ΕΕ εκείνο που ευδοκιµεί νοµοτελειακά, είναι η ανισοµετρία και οι αντιθέσεις.
Ιδού ορισµένες επιµέρους αλλά χαρακτηριστικές πλευρές της ανισοµετρίας αυτού του «παραδείσου», όπως τις υπέστη η Ελλάδα από το 1981, χρονολογία ένταξής της στην ΕΟΚ μέχρι και πριν από την κρίση, δηλαδή σε συνθήκες… «ευημερίας»:
1) Από το 1980 µέχρι το 2008 το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της χώρας, απέναντι στον υπόλοιπο κόσµο, εννεαπλασιάστηκε! Σε τρέχουσες τιµές από τα 5,2 δισ. ευρώ το 1980, το 2008 εκτινάχτηκε στα 44 δισ. ευρώ.
2) Το 1980, η Ελλάδα είχε πλεόνασµα 3,3 δισ. δραχμές στο γεωργικό ισοζύγιο, αλλά το 1981, πρώτη χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ, παρουσιάστηκε έλλειµµα ύψους 290 εκατ. ευρώ. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία η κατάσταση εξελίχθηκε δραµατικά: το έλλειµµα του γεωργικού ισοζυγίου έφτασε το 2008 στα 3 δισ. ευρώ και αυξήθηκε από το 1981 κατά 934%! Ένα ακόµα στοιχείο ως προς το γεωργικό ισοζύγιο: µόνο µέσα στον πρώτο χρόνο εισαγωγής του ευρώ, η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση του ελλείµµατος του γεωργικού της ισοζυγίου µε όλες τις χώρες του κόσµου (κοινοτικές και µη) της τάξης του 74%.
3) Ο εξωτερικός δανεισµός της χώρας από τα 694 εκατ. ευρώ το 1990, έφτασε το 2000 στα 7,16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, την περίοδο 1990-2000, που, κατά τ’ άλλα, «έρεαν» προς βιοµηχάνους, εργολάβους και λοιπούς ευεργέτες τα περίφηµα «πακέτα», η υποθήκευση του µέλλοντος του τόπου αυξήθηκε κατά 931%. Όσο για το 2009, ο εξωτερικός δανεισµός της χώρας ανήλθε στα 85 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, το 2009 οι Έλληνες ήταν τουλάχιστον κατά 1.087% πιο φεσωµένοι από το 2000, πριν δηλαδή από την εισαγωγή του ευρώ, και κατά 12.150% (!) πιο φεσωµένοι από το 1990, πριν δηλαδή από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
4) Το συνολικό δηµόσιο χρέος της χώρας ήταν το 1980 στα 600 εκατ. ευρώ. Μετά από τρεις δεκαετίες ένταξης στην ΕΕ το χρέος εκτινάχθηκε (βάσει της Eurostat για το 2009) στα 298 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, από τη στιγµή που η Ελλάδα µπήκε στην ΕΟΚ µέχρι και το 2009, το χρέος της χώρας αυξήθηκε (σε τρέχουσες τιµές) κατά 497 φορές!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων ΕΕ-Ελλάδας είναι τα περίφηµα «πακέτα», σε συνδυασμό με την προπαγανδιστική απάτη που εµφανίζει τον ελληνικό λαό να «χρηµατοδοτείται» και να ζει από τα «πακέτα» της ΕΕ. Το κύριο βρίσκεται στη λεηλασία, που κρύβεται πίσω από αυτή τη γελοία προπαγάνδα.
Απόδειξη: Το συνολικό ποσό των «πακέτων» για όλη την περίοδο της ένταξης και προ κρίσης, δηλαδή την περίοδο 1981-2009, δεν ξεπέρασε τα 43 δις ευρώ (Στοιχεία Υπουργείου Οικονοµικών, Ελευθεροτυπία, 15/6/2010).
Το ποσό αυτό, αν θέλουµε να έχουµε µια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των «ωφελειών – κόστους» όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί βασικά µε ένα στοιχείο: µε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 µέχρι το 2009. Αν, λοιπόν, δει κανείς τα συγκεντρωτικά στοιχεία για το εµπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας µε την ΕΕ (Εµπορικό ισοζύγιο Ελλάδας – ΕΕ, ΕΣΥΕ), προκύπτει ότι:
Αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας ανήλθαν στα 379,2 δις ευρώ. Οι εξαγωγές της στα 125,4 δις ευρώ. Εν ολίγοις, το αθροιστικό έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ µέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δις ευρώ!
Συµπέρασµα: Τους δώσαµε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) και πήραµε 43 (από τα «πακέτα»). ∆ηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «µας δίνουν», τους το πληρώνουµε… έξι! Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες µας «προσφέρουν» µέσω των «πακέτων», ο ελληνικός λαός χρεώνεται µε… έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εµπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ.
Για κάθε ένα ευρώ που εκταµίευσε η ΕΕ από τα ταµεία της προς την Ελλάδα, η Ελλάδα έχει εκταµιεύσει έξι ευρώ προς την ΕΕ ως κόστος της συµµετοχής της ελληνικής οικονοµίας στην Ένωση. Το είχε άλλωστε οµολογήσει και η Γαλλίδα υπουργός Οικονοµικών, επικεφαλής κατόπιν του ∆ΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ, τον Οκτώβρη του 2010: «Τα ελλείµµατα της Ελλάδας είναι τα πλεονάσµατα της Γερµανίας»…
Προφανώς, το τεράστιο κόστος της συµµετοχής της Ελλάδας στη λυκοσυµµαχία των τάχα «ισότιµων εταίρων» δεν το πληρώνουν όλοι. Αυτός που πληρώνει είναι ο λαός. Γιατί (όντως) υπάρχουν και εκείνοι που ωφελούνται και κερδίζουν. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες, τους µόνους που – στην πραγµατικότητα – αφορούν τα «πακέτα». Εκείνοι είναι που εισπράττουν τα κοινοτικά «πακέτα», τα οποία προηγουµένως τα έχει πληρώσει στο εξαπλάσιο ο ελληνικός λαός.
Είναι χαρακτηριστικό: Πάνω από το 50% του Γ’ ΚΠΣ πήγε σε προγράµµατα για δρόµους και συγκοινωνιακούς άξονες, δηλαδή σε εργολάβους ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυµα προγράµµατα «κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήµα στους βιοµηχάνους για τη µείωση του λεγόµενου «εργατικού κόστους».
Το επόμενο «µεγάλο φαγοπότι», το ∆ʹ ΚΠΣ, ή άλλως το «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» (ΕΣΠΑ), υπήρξε και πάλι µια υπόθεση που κατά κύριο λόγο αφορούσε µια χούφτα µεγάλων επιχειρηµατικών οµίλων. Οι όποιες αµφιβολίες (σχετικά µε το σε ποιες τσέπες κατευθύνθηκαν τα περίπου 40 δισ. ευρώ) διαλύθηκαν, µε τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση της Ν∆ το 2007. Η µερίδα του λέοντος κατευθύνθηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις τη δημιουργία… μισής θέσης εργασίας ανά επιχείρηση.
Σε ό,τι αφορά στο τρέχον ΕΣΠΑ 2014 – 2020 ύψους περίπου 45 δισ. ευρώ το ξεκοκάλισμα βρίσκεται σε εξέλιξη, οπότε θα περάσουν μερικά ακόμα χρόνια για να δούμε το ακριβές της κατανομής του, όμως ήδη γνωρίζουμε τις «ευεργετικές» παρενέργειές του στον λαό και στον τόπο: Ανεργία, μετανάστευση, φτώχεια, φόροι, μέτρα κι άλλα μέτρα…
Φυσικά δεν έχει υπάρξει «πακέτο», που να μην έχει προπαγανδιστεί η μέσω αυτού «αγροτική ανάπτυξη». Στην πραγµατικότητα συμβαίνει το εξής:
Σύµφωνα µε την έκθεση του 2002 της Eurostat για τις γεωργικές εκµεταλλεύσεις, την πρώτη 20ετία της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ εξαφανίστηκαν από το «χάρτη» 185 χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά στην Ελλάδα.
Έκτοτε υπολογίζεται σταθερά, ότι στην Ελλάδα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000 αγροτικά νοικοκυριά.
Την ίδια περίοδο, οι αγρότες µε γη κάτω των 50 στρεµµάτων λιγόστεψαν κατά 21%, αντίθετα οι εκµεταλλεύσεις από 200 έως 500 στρέµµατα αυξήθηκαν κατά 93% και οι εκµεταλλεύσεις από 1.000 έως 1.400 στρέµµατα αυξήθηκαν κατά 135% (οι νεοτσιφλικάδες που λέγαµε…).
Επιπλέον, όπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, από τα 55 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο των επιδοτήσεων που διατέθηκαν ετησίως στα κράτη-µέλη της ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), το 80% εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.
Το θέµα των επιδοτήσεων, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε, ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η… βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς»!
Όπως προέκυψε:
Η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (… αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως,
ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες,
ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες,
ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000,
ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000,
ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες κοκ.
Σχετικά µε τη διάθεση των κονδυλίων των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν η έρευνα που διεξήχθη τότε, στοιχεία της οποίας δηµοσιεύθηκαν στους «Financial Times» και αποδεικνύουν αφενός τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα των ΚΠΣ, αφετέρου ότι οι ωφελούµενοι δεν είναι οι εργαζόµενοι, αλλά οι πολυεθνικές, οι µεσάζοντες, ακόµη και η… Μαφία.
Όπως προέκυψε και ενώ τα ΚΠΣ δηµιουργήθηκαν δήθεν για την ενίσχυση των πιο αδύνατων κρατών-µελών της ΕΕ, που µε τη σειρά τους ισχυρίζονται, ότι µέσα από τα ΚΠΣ χρηµατοδοτούν µικρές και µεσαίες επιχειρήσεις, η έρευνα διαπιστώνει, ότι µεταξύ των «αναξιοπαθούντων» που χρηµατοδοτούν τα ΚΠΣ είναι κάποιες από τις µεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσµου, όπως η ΙΒΜ, η Coca-Cola, η Siemens και η Nokia. Μεταξύ άλλων είναι και η καπνοβιοµηχανία British American Tobacco, η οποία επιδοτήθηκε από την ΕΕ και από εθνικά κεφάλαια µε 1,6 δισ. ευρώ για την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής τσιγάρων, σε µια εποχή που κατά τα άλλα η ΕΕ δαπανούσε εκατοµµύρια ευρώ σε προγράµµατα για τον… περιορισµό του καπνίσµατος. Η δε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ McDonald’s χρηµατοδοτήθηκε από κοινοτικά κονδύλια µε πρόσχηµα την εκπαίδευση των… µαγείρων της στη Σουηδία.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες επισηµάνσεις εκείνης της έρευνας αφορούσε τις επιχειρήσεις που αποφασίζουν να µεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναζητώντας φτηνότερα εργατικά χέρια: «Άλλες επιχειρήσεις χρησιµοποιούν, ακόµη, τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη µεταφορά εργοστασίων τους σε χώρες µε χαµηλό εργατικό κόστος, παρότι οι κανονισµοί απαγορεύουν τέτοιου είδους πρακτικές», αποκάλυπτει η έρευνα.
Α, ναι, σε άλλο σηµείο της έρευνας αναφερόταν και το εξής καταπληκτικό: «Δεκάδες δισ. ευρώ από τα παραπάνω κονδύλια αντλήθηκαν από το οργανωµένο έγκληµα, συµπεριλαµβανοµένης και της ιταλικής Μαφίας»! («Ελευθεροτυπία» 30/11/2010, Ριζοσπάστης 5/12/2010)
***
Ακόµα λοιπόν κι αν δεν υπήρχαν οι «εκρήξεις ειλικρίνειας» που προκαλούνται λόγω των αντιθέσεων και των συγκρούσεων στο εσωτερικό της ΕΕ και που οδηγούν κάποιες φορές να τους ξεφεύγουν µερικές αλήθειες, όπως συνέβη µε τον Γιούνκερ ή τη Λαγκάρντ, µιλούν τα γεγονότα:
Η χώρα, ο ελληνικός λαός και οι αγρότες ειδικότερα, έχουν πληρώσει ακριβά την ενσωµάτωση στον ευρωενωσιακό ιµπεριαλιστικό οργανισµό.
Δεν είναι επομένως μόνο τα Μνημόνια που περιγράφουν επ’ ακριβώς τον σφαγιασμό των λαϊκών στρωμάτων και των αγροτών, ειδικότερα. Στον µισό και πλέον αιώνα των σχέσεων της Ελλάδας µε την ΕΕ έχει από κάθε άποψη αποδειχτεί, ότι δεν µπορεί να υπάρξει ένας δήθεν «ειλικρινής διάλογος» (πόσο «ειλικρινής» και πόσο «διάλογος» είναι αυτός που προτείνει η κυβέρνηση στους αγρότες, όταν έχει ως προαπαιτούμενο το Μνημόνιο και το Ασφαλιστικό που απορρέει από αυτό;) ή μια τάχα «καλύτερη διαπραγµάτευση» που θα επιφέρει µια δήθεν «καλύτερη αναδιανοµή των εισροών-εκροών προς όφελος της Ελλάδας» εντός της ΕΕ, η οποία µε τη σειρά της θα συµβάλει σε µια «φιλολαϊκή» πολιτική πάλι εντός της ΕΕ.
Αυτό το παραμύθι το κρατά ζωντανό μόνο η προπαγάνδα εκείνων των λίγων που πραγματικά κερδίζουν από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ. Η πραγματικότητα, όμως, σε ό,τι αφορά στη ζωή του λαού, είναι μια: Η προοπτική για μια πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική προϋποθέτει ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ.
Πηγή: enikos.gr
