Του Ρούντι Ρινάλντι
Ζήτημα ανικανότητας ή εσκεμμένη επιλογή η συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;
Είναι κραυγαλέος ο τρόπος, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τη χώρα
σε μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ευρωατλαντικά σχέδια, παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε μια νέου τύπου αποικία δανειστών και στρατοπέδων-γκέτο προσφύγων.
Μόνο μια ανοιχτά κομπραδόρικη κυβέρνηση θα προχωρούσε σε τέτοιες συμφωνίες και διευθετήσεις, όπου με πρόσχημα το Προσφυγικό, εγκαταλείπονται άρον-άρον κυριαρχικά δικαιώματα, υποθηκεύεται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, υποστέλλονται μια σειρά θέσεις που υποστηρίζονταν μέχρι τώρα αναφορικά με το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ο αυστηρός παρατηρητής, όσων συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, αναρωτιέται, αν είναι ζήτημα ανικανότητας και ασχετοσύνης της ομάδας του Μαξίμου ή αν υπάρχει πρόθεση που εσκεμμένα την οδηγεί στις συγκεκριμένες επιλογές. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε το ΔΝΤ, να δώσει τάχα την τεχνογνωσία του για τη «διάσωση» μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και όλοι γνωρίζουμε, ότι αυτό έγινε διότι είχε ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ, να αναλάβει την επικυριαρχία του Αιγαίου με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Για να ακριβολογούμε, ήταν η Γερμανία που εδώ και μήνες επέμενε για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ελληνικών, τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων και η κυβέρνηση αρνιόταν αρχικά, όπως αρνιόταν και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην πΓΔΜ ή αύξηση του αριθμού των δυνάμεων της Frontex.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια
Στη συνέχεια, αποδέχτηκε τη συμφωνία, που «φόρτωνε» στη χώρα 5 hot spots (επίσημα) και 80.000 πρόσφυγες. Καμιά αντίρρηση, καμιά πίεση προς την Τουρκία που από τότε είχε επιλεγεί ως ο εκλεκτός της Δύσης για το «διπλό» πόλεμο ενάντια σε Συρία και Ρωσία. Όταν η Τουρκία εκβίασε παίζοντας το χαρτί του Προσφυγικού, η Μέρκελ επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Άγκυρα και εκεί ετοιμάστηκε το σχέδιο της εμπλοκής του ΝΑΤΟ (αφού, βέβαια, η καγκελάριος είχε εξασφαλίσει σύμφωνη γνώμη του ΝΑΤΟ και φυσικά των ΗΠΑ). Η Ελλάδα «κόλλησε» σαν βδέλλα στην δυάδα Γερμανίας και Τουρκίας και το αίτημα για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ παρουσιάστηκε ως πρόταση και των τριών χωρών. Έτσι, το ΝΑΤΟ αποκτά το δικαίωμα, να παρεμβαίνει πλέον με επίσημο τρόπο στο Αιγαίο, σε ρόλο που δεν ορίζεται ούτε από το καταστατικό του, ούτε απ’ τις ώς τώρα δράσεις του. Με τη Συμφωνία αυτή, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δηλώνουν αδυναμία και ανικανότητα να αντιμετωπίσουν με αυτονομία ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό κύμα.
Οι ΗΠΑ καλοβλέπουν αυτήν την εξέλιξη, γιατί, με μέσο το προσφυγικό πρόβλημα, κατορθώνουν και σύρουν την Ευρώπη σ’ ένα μέτωπο εναντίον της Ρωσίας ιδιαίτερα στη συριακή σύρραξη.
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τη συμφωνία, ώστε να μετατρέψει όλες τις παράνομες και επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας, σε νόμιμα τουρκικά κεκτημένα.
Έτσι κι αλλιώς το ΝΑΤΟ δεν θα παίξει σοβαρό ρόλο ούτε στη διάσωση ούτε στην απώθηση των ροών, θα παράσχει πληροφορίες σε Ελλάδα και Τουρκία, ώστε να είναι σε θέση να πατάξουν τάχα, τα κυκλώματα που διακινούν τους πρόσφυγες. Τα παραπάνω είναι απλώς το πρόσχημα, ώστε οι δομές της «συμμαχίας» να προχωρήσουν προς Νότο, να αποκτήσουν έλεγχο ολόκληρου του Αιγαίου, για να επιτηρούν όλες τις κινήσεις της Ρωσίας (στόλο, αεροπορία κ.λπ.).
Περιορισμός κυριαρχίας
Στην πράξη ήδη έχει περιοριστεί η κυριαρχία της Ελλάδας σε δύο περιπτώσεις χωρίς πολλά-πολλά: Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ε.Ε. θεωρούν, ότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη θάλασσα και στον αέρα είναι στα 6 μίλια κι όχι τα 10. Με τον τρόπο αυτό οι περιοχές των διεθνών υδάτων αυξάνονται, η τουρκική πλευρά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ενώ η ελληνική περιορίζεται στα 6 μίλια.
Δεύτερον, με την εξαίρεση των Δωδεκανήσων από την εμβέλεια επίβλεψης του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει η συμφωνία, η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες (1932, 1947).
Απόδειξη όλων αυτών, ήταν κραυγαλέα η άρνηση της Τουρκίας να ανεφοδιαστεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στη Ρόδο, όταν επέστρεφε από το ταξίδι στο Ιράν. Το πιο κραυγαλέο όμως ήταν η υπαναχώρηση της Αθήνας, που άλλαξε απλά το σχέδιο πτήσης υποχωρώντας στην πρόκληση της Τουρκίας.
Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν το αεροπλάνο προσγειωνόταν στην Ρόδο; Γιατί τόσος φόβος από ελληνικής πλευράς; Γιατί τέτοια στάση από ελληνικής πλευράς; Γιατί τόση μειοδοσία και τέτοια υπόκλιση πότε σε Γερμανία, πότε σε ΗΠΑ και πότε σε Τουρκία; Ο ελληνικός αστισμός (σε αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανίκανος, να δώσει ουσιαστική απάντηση στην καθολική κρίση, στην οποία είναι μπλεγμένη η Ελλάδα. Δεν μπορεί καν να χαράξει στρατηγική διεξόδου, λόγω των πολλαπλών του εξαρτήσεων από διεθνή κέντρα. Δεν μπορεί να αποκρούσει απειλές. Συμπεριφέρεται ως ουραγός, διαμεσολαβητής και υπηρέτης.
Σκίτσο : «Ρυμούλκηση» του Β. Παπαβασιλείου
ΠΗΓΗ: e-dromos.gr
