Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Έχει αρχίσει να βρομάει πια η υπόθεση: την ώρα που πτώματα μεταναστών δεν ξεβράζονται πια μόνο στα νησιά του Αιγαίου, αλλά εμφανίζονται και στα ελληνοσκοπιανά σύνορα στην Ειδομένη, το κυρίαρχο πολιτικό και μιντιακό σύστημα δείχνει πανικόβλητο...
σχετικά με το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από τη συνθήκη του Σένγκεν.
Η εν λόγω υπόθεση έχει μάλιστα τόσα κοινά στοιχεία με εκείνο καλοκαιρινό σίριαλ του Grexit (κι εδώ για προσωρινή αναστολή της συνθήκης για κάποια χρόνια κάνουν λόγο οι πληροφορίες), που έχω αρχίσει να πιστεύω, πως οι εκάστοτε «ακραίοι κύκλοι» της Ευρώπης δεν διαθέτουν καν λίγη φαντασία.
Η όλη παράσταση έχει προδιαγεγραμμένη έκβαση: η τελική αποδοχή των ευρωπαϊκών όρων από την ελληνική πλευρά έχει εμμέσως ανακοινωθεί, με πιθανότερο αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό ακόμη περισσότερων μεταναστών εντός της ελληνικής επικράτειας.
Όπως και να το δούμε και αυτό το επεισόδιο στην εξελισσόμενη προσφυγική κρίση έρχεται για να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά, τη μεσαιωνική αντίληψη που διέπει πλέον πολλές από τις ηγεσίες της λεγόμενης Ενωμένης Ευρώπης: χώρες με επίσημα ακραία ρατσιστική κι αντιμεταναστευτική στάση, όπως η Ουγγαρία κι η Σλοβακία, να βάζουν σκληρούς όρους σε μια χώρα που λόγω της γεωγραφικής της θέσης δέχεται πρώτη τα κύματα μεταναστών και προσφύγων. Την ίδια ώρα, η ευρωπαϊκή ελίτ επιβραβεύει το καθεστώς Ερντογάν, παρότι γνωρίζει καλά, ότι αυτό αποδεδειγμένα αποτελεί μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης.
Προφανώς, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, την ίδια μεσαιωνική αντίληψη συμμερίζεται κι ένα σημαντικό κομμάτι του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Δε χρειάζεται να φτάσουμε μέχρι το παράδειγμα του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια, από τότε που ο Αντώνης Σαμαράς, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, έκανε λόγο για την ανάγκη «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους λαθρομετανάστες».
Στην ίδια λογική εξακολουθεί να κινείται η ΝΔ, τη στιγμή μάλιστα που εν μέσω μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου για την ανάδειξη νέου αρχηγού, βλέπει όλους τους υποψηφίους της να πλειοδοτούν σε επίδειξη συντηρητισμού. Από την άλλη, εμφανής είναι κι η αμηχανία της κυβέρνησης Τσίπρα, η οποία έχει περιοριστεί σε μια πλήρως αμυντική στάση απέναντι στην ξενοφοβική ατζέντα εγχώριων κι ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων.
Κι όμως, ο Μεσαίωνας δε σταματάει εκεί, αλλά τον βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Αρκεί μόνο οι προβολείς των ΜΜΕ να φωτίσουνε κάποιες πτυχές του, για να ανοίξουμε τα μάτια μας. Χρειάστηκε να ακουστεί η δραματική έκκληση του συντρόφου του Μηνά Χατζησάββα να δοθεί στους ομοφυλόφιλους η δυνατότητα «να ζήσουν και να πεθάνουν με αξιοπρέπεια», για να έρθει ξανά στο προσκήνιο η συζήτηση για τη θέσπιση συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Χρειάστηκε ακόμα, να βγει στη δημοσιότητα το εμετικό πρωτοσέλιδο της Sportday, για να αναλογιστεί ένα κομμάτι της κοινωνίας το περιθώριο στο οποίο ζούνε οι οροθετικοί. Προφανώς πάντα θα υπάρχει το «μαύρο μέτωπο» κάθε Φαήλου, κάθε Άνθιμου και κάθε Λοβέρδου, για να μας υπενθυμίζει ποια είναι η Ελλάδα που πρέπει να υπερβούμε.
Μέσα σ’ όλα είναι κι εκείνη η ρημάδα η «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας, την οποία ο ελληνικός λαός έχει ήδη πληρώσει με τεράστια εσωτερική υποτίμηση, ακραία φτώχεια και μετανάστευση του πλέον παραγωγικού δυναμικού στο εξωτερικό. Μόνο που ο εν λόγω «ευρωπαϊσμός» είναι πολύ βολικός, αφού είναι α λα καρτ.
«Ευρωπαϊστές» δηλώνουν αρκετοί, όταν χρειάζεται να ψηφίσουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, την κατάργηση εργατικών κατακτήσεων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά όχι όταν πρέπει να τηρήσουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σχετικά με στοιχειώδη δικαιώματα κάποιων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων.
Με τόσο επιλεκτικό ευρωπαϊσμό μάλλον δεν φαντάζει πολύ παράξενο που πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός μεσαίωνας συνυπάρχουν σιγά σιγά, τόσο αρμονικά.
