Φίλε Πιτσιρίκο, θα επιχειρήσω να συνεχίσω την κουβέντα που ξεκινήσαμε.
Νομίζω, ότι οι Ευρωπαίοι δεν νοιάζονται για το τι πραγματικά συμβαίνει στις χώρες, όπου οι κυβερνήσεις τους εμπλέκονται στρατιωτικά.
Υπάρχουν πολλοί που δεν τους καίγεται κυριολεκτικά καρφί.
Πολλοί που θεωρούν ότι τα αέρια που έχουν στην κοιλιά τους, επειδή έφαγαν 45 λουκάνικα αντί για 30 το προηγούμενο βράδυ και ήπιαν 10 αντί για 7 μπύρες, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Και το δείχνουν, ταλαιπωρώντας συγγενείς, φίλους, γιατρούς, νοσηλευτές και όποιον γενικά πάρει ο χάρος.
Υπάρχουν επίσης και άλλοι, που προτιμούν να μην ξέρουν (που κάνουν πως δεν ξέρουν) και μένουν έκπληκτοι στην ανθρώπινη τραγωδία, κάθε φορά που αυτή ξεπροβάλλει από τα δελτία ειδήσεων.
Κάποιοι από αυτούς υπογράφουν ψηφίσματα και με τον τρόπο αυτό νομίζουν, ότι εξοφλούν το γραμμάτιο της ανθρωπιάς που τους αναλογεί.
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι άλλοι (πολύ λιγότεροι) που νοιάζονται και συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια να απαλύνουν τον πόνο του άλλου.
Προκαλούν συχνά τον θαυμασμό των υπολοίπων, αν και τα τελευταία χρόνια με την business των ΜΚΟ (που έχει θεριέψει παγκοσμίως) δεν ξέρεις καλά καλά, τι ακριβώς κάνει ποιος και με ποιον τρόπο χρηματοδοτείται.
‘Όμως, η γενική εικόνα είναι πως οι Ευρωπαίοι δεν νοιάζονται.
Θεωρούν πολύ φυσιολογικό γεγονός την δαπάνη προκειμένου να κερδίσει 6 μήνες ζωής ο 85χρονος λευκός συμπολίτης τους και σπατάλη τα ελάχιστα χρήματα που διατίθενται για να μάθει γράμματα και να επιβιώσει το μελαμψό 8χρονο προσφυγάκι από την Συρία.
Και η αντίληψη αυτή διατρέχει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και για αυτό βλέπουμε τον φασισμό (με ή χωρίς «δημοκρατικό» μανδύα) να θριαμβεύει παντού.
Πού και πού, βέβαια, υπάρχουν κάποιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για την τιμή των όπλων και για το απαραίτητο άλλοθι προς τον κατήγορο-ευατό.
Γιατί, αν το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ ήταν πραγματικό και ισχυρό, τα ευρωπαϊκά στρατεύματα και τα αεροσκάφη θα είχαν αποχωρήσει εδώ και χρόνια τόσο από το Ιράκ όσο και από το Αφγανιστάν. Όμως είναι ακόμα εκεί.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν νοιάζονται για τους πολέμους που οι χώρες τους διεξάγουν στο εξωτερικό, ίσως γιατί οσμίζονται, πως ένα κομματάκι από τα διαφόρων ειδών social benefits που «απολαμβάνουν», προέρχονται από τα «λάφυρα» αυτών των πολέμων.
Για αυτό άλλωστε η μία φιλοπόλεμη κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη. Κάποιοι τους ψηφίζουν αυτούς!
Επίσης, δεν είδα κανέναν Γάλλο να διαδηλώνει μαζικά και να αντιστέκεται στην εμπλοκή της Γαλλίας στο Μάλι, στην Κ.Α.Δ, στην Λιβύη, στην Συρία.
Κάθε φορά που τα Rafale και τα Mirage απογειώνονται κι αφήνουν τις βόμβες τους να πέσουν στα κεφάλια των μαύρων, η δημοτικότητα του προέδρου αυξάνεται.
Στις χώρες της Εσπερίας, ακόμα και το ερώτημα «βρε μπας και φταίμε κι εμείς με τις πολιτικές που εφαρμόζουμε για τον ισλαμικό εξτρεμισμό» είναι σχεδόν παράνομο και σίγουρα αδιανόητο.
Οπότε, στο τι ακριβώς μπορούμε να πετύχουμε αυτή την εποχή της κολάσεως, μπορώ εύκολα να απαντήσω με μια λέξη. Τίποτα!
Είναι σαν να περιμένεις μέσα στον Μεσαίωνα να ανθίσουν οι τέχνες, τα γράμματα και η φιλοσοφία.
Από την άλλη, όμως, αν δεν υπήρχαν και μερικοί καλόγεροι να αντιγράφουν τους αρχαίους παπύρους και να μεταφράζουν τα συγγράμματα των Αράβων σοφών της εποχής, η αναγέννηση δεν θα ερχόταν δυο-τρεις αιώνες μετά.
Θέλω να πω, δηλαδή, ότι η ιστορία δίνει σε κάποιες εποχές την δόξα της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων και σε κάποιες άλλες την κατάρα της διαφύλαξης της ζωντανής και τρεμάμενης φλόγας του ανθρώπινου πολιτισμού, της μνήμης και της αντίστασης.
Θυμάμαι μικρός, όταν ήμουνα με τον παππού ενός φίλου, που μας έλεγε ιστορίες για το μεγαλείο της εθνικής μας αντίστασης. Τότε που τα βιβλία έγραφαν άλλα και η κοινωνία σιωπούσε για αυτά τα πράγματα.
Και τώρα με το blog σου (αν και Πιτσιρίκος) την δουλειά αυτού του παππού κάνεις. Λες ιστορίες, που δεν λέγονται αλλού. Και όποιος μπορεί και θέλει να ακούσει θα το κάνει.
Αν αυτό είναι κάτι σημαντικό ή όχι ποιος μπορεί να το πει; Ποιος μπορεί να το ξέρει;
Εμένα μου φτάνει, που ξέρω πια καλά, ότι το σύστημα (παγκοσμίως κι όχι μόνο, ή κυρίως, στην Ελλάδα) θέλει να απαγορεύσει ή να ελέγξει την σκέψη, να πει την δική του «αλήθεια», να διαγράψει την μνήμη.
Κι όλα αυτά θα πρέπει να μείνουν ζωντανά απλά γιατί περιμένουμε να έρθουν μετά από μας κάποιοι άλλοι, που θα παλέψουν με αυτή την γαμημένη σκόνη που μας καίει τα πνευμόνια, που θα καθαρίσουν την βρωμιά από την γη, την θάλασσα και τον αέρα μας.
Στο τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν, υπάρχει μια και μοναδική απάντηση:
Το καλύτερο που μπορούμε, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα από εμάς.
Να έχουμε μάτια, καρδιά, σκέψη και στόμα ανοιχτό και να βοηθάμε τον άλλο όπου και όσο μπορούμε.
Κι ας είμαστε όλοι (κι αυτοί κι εμείς) αναλώσιμοι. Όπως κάθε τι στην φύση άλλωστε.
Κι αν έχουν όπλα, κι αν είμαστε άοπλοι, θα έρθει η Ιστορία η πόρνη και θα δώσει τελικά την λύση.
Τα όπλα άλλωστε δεν έχουν αφεντικά, μονάχα χρήστες.
Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία
Ηλίας
ΥΓ-1. Δεν υπάρχει «χρυσή τομή» στις ανθρώπινες σχέσεις. Μονάχα κανόνες συμπεριφοράς που θέλουν χρόνο για να αλλάξουνε και στην αρχή σχεδόν πάντοτε επιβάλλονται. Εδώ δεν μπορεί να τα βρει κανείς με την μάνα που τον γέννησε, θα καταλήξει σε κοινή συμφωνία για το πετρέλαιο του γείτονα;
ΥΓ-2. Μου έγραψες πριν από λίγο καιρό, ότι «δυστυχώς δεν είσαι ο Καστοριάδης, αλλά ο Πιτσιρίκος». Από αυτά που έχω διαβάσει, ο Καστοριάδης δεν είχε στάλα από το χιούμορ του Πιτσιρίκου. Να μην συγκρίνω και τις πατούσες!
ΥΓ-3. Venceremos! Κι αν όχι, στα @φρύδια μας!
(Αγαπητέ Ηλία, νομίζω πως το αντιπολεμικό κίνημα θα ήταν ισχυρό αν οι άνθρωποι πίστευαν πως μπορούν να σταματήσουν τον πόλεμο. Σε κουράζει και σε απογοητεύει, μετά από εκατοντάδες πορείες, ο ποδαρόδρομος χωρίς αποτέλεσμα. Βέβαια, μπορεί να μην είναι έτσι. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ -μετά από τις πιο μεγάλες αντιπολεμικές συγκεντρώσεις που έγιναν ποτέ στην Ευρώπη-, είπα σε έναν φίλο «και τι καταφέραμε, πέρα από το να λιώσουμε τα παπούτσια μας;». Και μου λέει «Δεν ξέρεις, αν δεν γίνονταν όλες αυτές οι τεράστιες διαδηλώσεις, μπορεί οι Αμερικανοί να έριχναν πυρηνική βόμβα στο Ιράκ». Ηλία, νομίζω πως το πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι ότι υπάρχουν πολλά μέτωπα ανοιχτά. Και κουράζονται κάποια στιγμή. Δεν το λέω, ως δικαιολογία, γιατί αισθάνομαι κι εγώ κούραση. Αλλά κουράζονται οι άνθρωποι κάποτε. Ιδιαίτερα, αν δεν βλέπουν κάποια, έστω, μικρή νίκη. Από την πολλή σφαλιάρα, ζαλίζεσαι. Ηλία, νομίζω πως ο Καστοριάδης είχε τρελό χιούμορ. Οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι έχουν χιούμορ. Οι βλάκες δεν έχουν χιούμορ. Καρατσεκαρισμένο. Να είσαι καλά, Ηλία. Venceremos. Αν όχι εμείς, οι επόμενοι.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
