Του Θέμη Τζήμα
Η υποκρισία μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και το παιχνίδι με τη διέγερση του φόβου αγγίζουν νέα ύψη, με τη χώρα μας φυσικά να μη μένει πίσω.
«Σε πολιορκία η Ευρώπη», «αμυνόμενη δημοκρατία η Ευρώπη», «είμαστε...
όλοι Γάλλοι» και λοιπές μεγαλοστομίες που αποδεικνύουν τη βαθιά κρίση συνείδησης στη Δύση αλλά και την υποκρισία των κυβερνήσεων.
Πριν ασπαστούμε το κλίμα της Ευρώπης-οχυρού, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε, αν η Ευρώπη πολιορκείται από τις κυβερνήσεις ΗΠΑ και ΕΕ, που αποφάσισαν να αλλάξουν δια της βίας και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου τα καθεστώτα Καντάφι στη Λιβύη και Άσαντ στη Συρία, ενισχύοντας φονταμενταλιστικές ισλαμικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και το Ισλαμικό κράτος. Μήπως πολιορκείται από τις συνέπειες, όσων έπραξε η συμμαχία των προθύμων, που ανέτρεψε δια της βίας και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου το καθεστώς Σαντάμ Χουσεϊν, προωθώντας κατόπιν έναν εμφύλιο στο Ιράκ, μέσα από τον οποίο προέκυψε μια νέα γενιά τζιχαντιστών; Μήπως πολιορκείται από τους συμμάχους της Δύσης (Τουρκία, Σ. Αραβία κλπ) που εκπαιδεύουν, χρηματοδοτούν και στέλνουν πολεμιστές στο Ισλαμικό Κράτος, στο πλαίσιο προώθησης μιας σύγκρουσης μεταξύ μουσουλμάνων και της αλλαγής συνόρων στην ευρύτερη Μ. Ανατολή;
Μήπως πολιορκείται η Ευρώπη από νεοφιλελεύθερες πολιτικές αποκλεισμού στο εσωτερικό των κοινωνιών μας, που φουντώνουν το μίσος και το φανατισμό; Μήπως από πολιτικές εθνικισμού που υψώνουν φράχτες παντού, προκειμένου οι επιχειρήσεις να βρίσκουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαλογής, μεταξύ των θυμάτων των πολέμων που στήνει ο ιμπεριαλισμός, φτηνό εργατικό δυναμικό; Μήπως πολιορκείται η Ευρώπη, από το γεγονός ότι κάνει τα στραβά μάτια, όταν η Τουρκία βομβαρδίζει τους Κούρδους που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος, όταν η Σ. Αραβία βομβαρδίζει την Υεμένη, όταν ανέχεται δεκάδες Παλαιστινίους νεκρούς, κάνοντας τα πάντα για να σπρώξει μια από τις πιο κοσμικές και δημοκρατικές κοινωνίες της περιοχής στα χέρια του φανατισμού, όταν επιτρέπει προς όφελος - και - δυτικών εταιρειών να καταστρέφεται το περιβάλλον, να λεηλατούνται φυσικοί πόροι, να δημιουργούνται νέα είδη προσφύγων, όταν στέλνει το μήνυμα, ότι περιφρονεί τη ζωή του «άλλου», του ξένου και ότι την ποδοπατά;
Το Ισλαμικό Κράτος, όπως παλιότερα και η Αλ Κάιντα είναι δημιουργήματα της Δύσης. Είναι «δικά μας» παιδιά και των στενότερων συμμάχων μας. Ναι, βέβαια, μπορεί να στρέφονται και εναντίον ημών, των δυτικών ή Ευρωπαίων πολιτών με την πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο, κατά βάση κάνουν τη δουλειά για την οποία οι κυβερνήσεις μας τα έφτιαξαν ή έστω τα ενίσχυσαν, οπότε αξίζουν τον κόπο και το κόστος: παλιότερα στρέφονταν κατ' εξοχήν εναντίον της ΕΣΣΔ, τώρα εναντίον των καθεστώτων που η Δύση και οι σύμμαχοί της θέλουν να αλλάξουν δια της βίας, όπως και εναντίον των κοσμικών, προοδευτικών απελευθερωτικών κινημάτων.
Ως Δύση δεν κατανοούμε, ότι σε ένα πλαίσιο παγκοσμιοποίησης της επικοινωνίας και άμεσης ροής της πληροφορίας, η τόσο προκλητικά εγωιστική ματιά μας, η τόσο βαθιά υποτίμηση της ζωής των μη δυτικών αλλά και των περιθωριοποιημένων στρωμάτων μέσα στις κοινωνίες μας, θρέφουν το μίσος. Δεν κατανοούμε, ότι ο βίαιος επανασχεδιασμός του χάρτη ευρύτατων περιοχών γεννά φαινόμενα που δεν μπορεί παρά να πλήξουν τελικά και εμάς. Ότι ο εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός κατατμεί εσωτερικά τις κοινωνίες μας, δημιουργεί διαρκώς νέα ρήγματα μέσα από τα οποία ξεπηδούν κάθε είδους αντιδραστικές ιδεολογίες.
Οι κυβερνήσεις μας και η δική μας αδιαφορία, για όσα αυτές πράττουν, επέτρεψαν στο Ισλαμικό Κράτος να γεννηθεί και να γιγαντώσει. Ασφαλής δε θα είναι ποτέ η Ευρώπη-οχυρό, την οποία προωθούν οι κατά τα άλλα κοσμοπολίτες.
Ασφαλής θα είναι η Ευρώπη, όταν θα ανοίξει στον ανθρώπινο πόνο, στο διεθνισμό, στην αλληλεγγύη των λαών, στα εθνικοαπελευθερωτικά και κοινωνικοαπελευθερωτικά κινήματα, στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη.
Οι κορόνες και το παιχνίδι με το φόβο δε βοήθησαν ποτέ κανέναν, πέρα από τυχοδιώκτες πολιτικούς και φανατικούς αντιδραστικούς, που μισούν την ελευθερία.
