Το Πολυτεχνείο και ό,τι συμβολίζει, δεν έχει καμία σχέση με την κατάντια όσων...
«έφτυσαν» το ίδιο τους το παρελθόν και το θυμούνται (και το παρελθόν τους και το Πολυτεχνείο) μόνο και μόνο για να μακιγιάρουν το αξιοθρήνητο παρόν τους.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς που «βολεύτηκαν», που επιδίδονται στην «απομυθοποίησή του», ίσα–ίσα για να ζήσουν απερίσπαστοί από ερινύες τον δικό τους προσωπικό μύθο σε μια Ελλάδα που ακόμα λαχταρά να κάνει ξαστεριά.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με όσους το εξαργύρωσαν, μαζί με τη νιότη τους, στα διάφορα πόστα του κράτους, και που, πλέον, ούτε σαν ανάμνηση δεν περνάει από το μυαλό τους η εικόνα του τανκ πάνω από την πύλη, έτσι που στρογγυλοκάθονται βυθισμένοι στις καρέκλες των ...«θινκ τανκς» της εξουσίας. Μιας εξουσίας, που το πρώτο «φιλολαϊκό» της προσωπείο το έβαλε ο Γκιζίκης, και που εδώ και τέσσερεις δεκαετίες, το υπηρετούν διάφοροι, αλλάζοντας τις μάσκες...
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συκοφάντες του, με όσους το θέλουν «συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο», δεν υπάρχει τίποτα που να το συνδέει με όσους προσπαθούν να το αναπαραστήσουν «μουμιοποιημένο» και «μνημονιοποιημένο»!
Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συμβιβασμούς όσων το ανέχονται το πολύ–πολύ σαν μια «μουσειακή εκδήλωση», σαν μια εθιμοτυπική γιορτή που οι ρήτορες βγάζουν δεκάρικους, επειδή «μερικά καλά παιδιά (οι φοιτητές) αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και οι κακοί (οι στρατιωτικοί) τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο», αλλά λέξη για ΝΑΤΟ, για ΗΠΑ, για αμερικανοκίνητη δικτατορία και για εγχώρια ολιγαρχία…
Το Πολυτεχνείο θα βρίσκεται πάντα στην απέναντι όχθη από εκείνη των κάπηλων και των καταχραστών του, των υβριστών του, που το πέρασμά τους από το Πολυτεχνείο το έκαναν καριέρα, και εποχούμενοι πλέον στις κρατικές και υπουργικές κούρσες τους αποφάσισαν, ότι «το Πολυτεχνείο τώρα δικαιώθηκε»!!!
Το Πολυτεχνείο δεν σκιάστηκε ποτέ, από εκείνους που, για να περισώσουν τη δική τους ξεφτίλα, πάσχισαν για δεκαετίες να το ξεφτίσουν, επιστρατεύοντας «αναρχικούς», «κλέφτες και αστυνόμους», «αγανακτισμένους πολίτες», κουκουλοφόρους, χαφιέδες, προβοκάτορες και στήνοντας για φόντο του Πολυτεχνείου μια κατασκευασμένη εικόνα «επεισοδίων», αστυνομοκρατίας και δακρυγόνων.
Το Πολυτεχνείο, φυσικά, θα είναι πάντα αρκετός λόγος, για να ξεχειλίζει η μαυρίλα από την δήθεν «αντισυστημική» μάσκα του χρυσαυγιτισμού, για να μην μπορούν να κρύψουν τη βρωμιά τους οι φασίστες επίγονοι των Ντερτιλήδων και τα κάθε λογής θρασίμια του «δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο»!
Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς, όσων δεν εννοούν να «σοφαντίσουν» τη μνήμη τους και να σβήσουν εκείνο το «Έξω οι ΗΠΑ - Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης κάτω από τις ερπύστριες.
Το Πολυτεχνείο ζει, μαζί με αυτούς που δεν συμμορφώθηκαν ούτε με τα «ανήκομεν εις την Δύσιν», ούτε με τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ».
Το Πολυτεχνείο ζει μαζί με εκείνους που το ιδεολογικό και ηθικό τους πρόσημο, αυτό που απορρέει από το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία», δεν το απαρνήθηκαν για κανένα πόστο. Δεν το μαγάρισαν αναζητώντας θώκους. Δεν το μετέτρεψαν σε άδειο και πολύ περισσότερο σε προδομένο πουκάμισο, σαν αυτά τα άνευ γραβάτας που έχουν αναλάβει, να φέρουν σε πέρας την πολιτική του «ανήκομεν εις την τρόικαν»...
Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Άρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής της ΕΠΟΝ, η Ηλέκτρα με τη Λέλα Καραγιάννη και το κορίτσι της πύλης χέρι-χέρι με τον κλέφτη, τον αρματολό και της γυναίκες της Πίνδου, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους «ΔουΝουΤοτσολιάδες» του ιμπεριαλισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους συνεργάτες των «hedge funds», ενάντια στα «τάγματα εφόδου», ό,τι κι αν κάνουν οι κάθε λογής και οι κάθε απόχρωσης υποτακτικοί των Μνημονίων και των εωρωσφαγείων, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!
Το Πολυτεχνείο, συνώνυμο μιας Ελλάδας με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο «εδώ Πεντάγωνο» - «εδώ τρόικα» - «εδώ Μνημόνιο», παραμένει αδικαίωτο και ζωντανό.
*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2105
