επτάχρονη δικτατορία. Οι φοιτητές κατ” αρχάς (και μετέπειτα ολόκληρος ο δημοκρατικός λαός) αντιστάθηκαν στη χούντα του Παπαδόπουλου με μόνο όπλο τους το δίκιο, κάτι που μερικοί έξ αυτών το πλήρωσαν με το αίμα τους.
42 χρόνια μετά είναι θλιβερό να βλέπεις, πως τα κυριότερα από τα αιτήματα των φοιτητών τότε ( ψωμί-παιδεία-ελευθερία) εξακολουθούν να παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ.
Δυστυχώς, η ημιμάθεια του νεοέλληνα, γνήσιο χαρακτηριστικό του,προσπαθεί σήμερα να βεβηλώσει αυτή τη παλλαϊκή και παμφοιτητική εξέγερση μέσω ενός στιγματισμού μιας ολόκληρης γενιάς, από κάποιους που πούλησαν αυτές τις ιδέες εν ονόματι αλλότριων συμφερόντων και μέσω αναχρονιστικών αναγωγών του τότε με το σήμερα.
Βέβαια, δε λέω, πως αυτός είναι ο κανόνας, αλλά υπάρχει και αυτή η μερίδα των Ελλήνων, που θέλει να πιστεύει, πως η επανάσταση έγινε από τους συνταγματάρχες και όχι από το φοιτητικό κίνημα και από τους δημοκρατικούς πολίτες. Αλλά ξεχνάνε οι ανόητοι, πως οι επαναστάσεις γίνονται από το λαό προς την εκάστοτε εξουσία και όχι το αντίστροφο!
42 χρόνια μετά είναι θλιβερό να βλέπεις, πως η ανάγκη για δημοκρατία είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Διότι η δημοκρατία δεν ήταν και δεν είναι ποτέ κεκτημένη. Χρειάζεται αγώνας, για να μην σβήσει ο ήλιος της δικαιοσύνης, σε τούτο το τόπο που τη γέννησε και την συντήρησε με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών τόσα χρόνια τώρα.
Σήμερα -δυστυχώς- η δημοκρατία μας βάλλεται πανταχόθεν. Με πρόσχημα την οικονομική εξυγίανση έχουν αφαιρέσει ακόμα και τον δημοκρατικό μανδύα που περιέβαλε τόσα χρόνια το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα. Αλλά ευθύνες για την έκπτωση του πολιτεύματος δεν έχουν μόνο οι εξουσιάζοντες αλλά και οι εξουσιαζόμενοι.
Η δημοκρατία είναι συμμετοχικό πολίτευμα και απαιτεί ενήμερους και σκεπτόμενους πολίτες με κριτική σκέψη. Κάπου σε αυτά τα 42 μεταπολιτευτικά χρόνια χάσαμε τον δρόμο.
Πλέον ο λαός δεν έχει το λόγο, ούτε καν αυτοί που υποτίθεται πως τον αντιπροσωπεύουν.
Ο δρόμος σήμερα είναι ολισθηρός και θα ολισθαίνει κι άλλο, αν δεν προσέξουμε, αν δεν έχουμε για φάρο αυτούς που σήμερα τιμούμαι, αυτούς που κάποτε έπεσαν αγωνιζόμενοι κάτω από ένα τάνκ, αυτούς που κάποτε βασανίστηκαν για να έχει η χώρα και οι κάτοικοί της φωνή.
Εις μνήμην, λοιπόν, τούτες οι γραμμές σε όλους αυτούς που αγωνίστηκαν και ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε ένα απολυταρχικό και φασιστικό καθεστώς όπως ήταν αυτό του δικτάτορα Παπαδόπουλου και έδειξαν το δρόμο (θέλω να πιστεύω) και για τις επόμενες γενιές.
Υ.Γ.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο Πιτσιρίκο!
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου “κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα “σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης, 1983
Σάκης Μ.
(Αγαπητέ φίλε, στο Πολυτεχνείο δεν ήταν όλοι οι Έλληνες, ούτε καν όλοι οι Έλληνες φοιτητές. Στο Πολυτεχνείο ήταν μερικές χιλιάδες γενναίοι και όμορφοι νέοι. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν στο Πολυτεχνείο. Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν στο σπίτι της. Η αντίσταση των Ελλήνων στην διάρκεια της χούντας ήταν ελάχιστη. Το λέει και ο Αναγνωστάκης, στο ποίημα που μου στείλατε. Να μη φοβόμαστε την αλήθεια. Την αγαπησαν τη χούντα οι περισσότεροι Έλληνες. Διαβάστε, αν θέλετε, το «Χούντα και Χρεοκοπία» και το «Η χούντα δεν ξεκίνησε το ‘67». Να είστε καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
