Αυτό σημαίνει: Μόνο μια σωτηρία υπάρχει για τους ηττημένους, να μην ελπίζουν για καμία σωτηρία.
Εγώ δεν έχω σκοπό να ξοδέψω τη μια ζωή μου στην τράπεζα, στην ουρά της εφορίας και σε άλλες τέτοιες βλακείες.
Ούτε σκοπεύω να προβληματίζομαι, για το αν η Ελλάδα θα επιστρέψει στις αγορές των ομολόγων το δεύτερο μισό του 2016, κύριε Τσακαλώτε (βρε, τι μου θυμίζει αυτό).
Είναι, επίσης, ξεκάθαρο, πως το στοίχημα δεν είναι τόσο η ανατροπή των πολιτικών αυτών, όσο τι θα τις διαδεχθεί.
Ο κόσμος πρέπει να αποφασίσει ΤΙ θέλει και όχι ΠΟΙΟΝ θέλει.
Αυτό είναι το κομμάτι που με τρομάζει περισσότερο, καθώς το πιθανότερο σενάριο, αν ρίξουμε ποτέ την εξουσία, είναι ότι θα σφαχτούμε μεταξύ μας.
Δεν γίνεται μωρέ, πώς να το κάνουμε, να θες ταυτόχρονα ευρώ, ευημερία, πληρωμή του χρέους, κοινωνικό κράτος, ΜΑΤ, φορολογική συνείδηση (ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο) και να ψάχνεις παράλληλα διακαώς τον μέγα εθνάρχη που θα στα φέρει.
Ακούω άτομα να μιλάνε για επανάσταση και παράλληλα θέλουν να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας (να είμαστε ένα σύγχρονο, δυτικό κράτος, λες και οι φόροι είναι αυτό που τα κάνει σύγχρονα) και μου έρχεται να πάω να ριχτώ μπροστά από καμιά νταλίκα.
Οι πολίτες, ως επί το πλείστον, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι θέλουν, ρε πούστη μου.
Τους λες για αντίσταση, καταδικάζουν τη βία.
Τους λες για αυτοοργάνωση, καταδικάζουν τις ιδεολογίες.
Τους λες για μονομερή διαγραφή του χρέους, καταδικάζουν το τζάμπα.
Τους λες για άμεση δημοκρατία, καταδικάζουν την ελευθερία.
Τους λες μην πληρώνετε, «ναι συμφωνώ αλλά πώς θα επιβιώσει το κράτος;».
Αφήστε το παιδιά, καλά είμαστε.
Ε, από ένα σημείο και μετά, σταματάς να μιλάς σε τοίχους.
Και πώς να μπορέσουμε να συζητήσουμε για το μετά, όταν η πλειοψηφία των πολιτών αδιαφορεί για τα πολιτικά ζητήματα;
Και ειλικρινά, δεν ξέρω αν μπορεί να ξεπεραστεί αυτό, το περιέγραψες εξαιρετικά σε άλλο κείμενό μου, πρέπει να θέλει και η γιαγιά να περάσει απέναντι.
Υποτίθεται, πάντως, πως αυτό τον ρόλο εξυπηρετεί ένα κίνημα, να σπρώξει τον κόσμο προς μια κατεύθυνση, πολύ εύστοχα το έθεσε ο Ηλίας.
Έλα, όμως, που και το κίνημα κάποιος πρέπει να το ορθώσει.
Χρειαζόμαστε, δηλαδή, ένα κίνημα για να αφυπνίσει τον κόσμο, και τον κόσμο να αφυπνίσει το κίνημα, και έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Και ιδού η απορία: θα κάνει η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα;
Και όσο περνάει ο καιρός, η όποια όρεξη του κόσμου μειώνεται, ενώ όσοι σκοπεύουν να μην τρελαθούν, σηκώνονται και φεύγουν να ησυχάσουν από το απέραντο φρενοκομείο μας.
Οι πολίτες έχουν κάνει τα πάντα για να διατηρήσουν τους φελλούς στην εξουσία και να εμποδίσουν κάθε αλλαγή, συνειδητά ή μη δεν έχει τόση σημασία.
Επίσης, όλα αυτά τα ωραία που λέμε, απαιτούν συμμετοχή, και, όταν δεν συμμετέχει ο κόσμος, από μόνα τους δεν φτιάχνονται.
Πώς να κάνεις ανταλλακτική οικονομία, όταν το μέγιστο πρόβλημα για μερικούς είναι η έκδοση αποδείξεων;
Δηλαδή, κάνουμε τα πάντα, να είμαστε εντάξει απέναντι σε ένα κράτος που μας κλέβει απ” όλες τις μεριές.
Καλά το είπε και ο άλλος φίλος, έχουμε κολλήσει και περιμένουμε τον από μηχανής θεό που θα τα λύσει όλα αντί για εμάς, ο οποίος φυσικά δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.
Να τα πούμε, πάντως, άλλη μια φορά, κουβέντα να γίνεται, τέσσερα όπλα έχει μια κοινωνία απέναντι στον όλεθρο:
1) Στάση πληρωμών.
2) Ανταλλακτική οικονομία.
3) Γενική απεργία διαρκείας υπό προϋποθέσεις και σε συνδυασμό με το 1, 2 και 4.
4) Άλλες μορφές πολιτικής ανυπακοής, όπου απαιτούνται.
Ε, δεν μπορεί τώρα, να γκρινιάζουν όλοι για τον ΕΝΦΙΑ, αλλά να έχει μεγάλο ποσοστό πληρωμής.
Αν δεν πάει κανείς να τον πληρώσει, ουσιαστικά ο ΕΝΦΙΑ κρίνεται αντισυνταγματικός από την ίδια την κοινωνία.
Το Νίκο Παππά περιμένουμε να τον καταργήσει, που στις 14 Ιανουαρίου του 2015 διαμήνυε, ότι ο ΕΝΦΙΑ του 2015 δεν θα εισπραχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Να ακούς τον άλλον οργισμένο, να μουρμουράει «τους παλιοκλέφτες», όσο κάθεται υπομονετικά στην ουρά της εφορίας για να πληρώσει τον ληστρικό φόρο που του επέβαλαν.
Όπως και να το πιάσεις, ζέχνει το ρημάδι.
«Ευτυχώς» πάντως η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και οι πολίτες αναγκάζονται να κάνουν στάση πληρωμών, καθώς δεν τους φτάνουν για όλα αυτά που τους ζητάνε, ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
Επίσης, αυτό που είπες στον Ηλία, κομπανιέρο, εννοούσα και εγώ, όταν ανέφερα τα χημικά.
Το 2011 τα ΜΑΤ δεν μπορούσαν να διώξουν τον κόσμο.
Το διήμερο 28-29 Ιουνίου έριξαν 2.200 χημικά και ο κόσμος δεν έφευγε από την πλατεία.
Χθες, στο δεύτερο χημικό έψαχνες τον κόσμο.
Στην επόμενη πορεία, κάπου τον Φεβρουάριο μάλλον, δεν βλέπω το λόγο να ρίξουν χημικά οι μπάτσοι, αρκεί να φορέσουν τις μάσκες τους, να καταλάβει ο κόσμος και να το διαλύσει ήσυχα και ωραία, μην πετάμε και αδίκως λεφτά στα χημικά, να μας βγει και η δόση.
Πολύ φοβάμαι, ότι η ελληνική κοινωνία πέταξε λευκή πετσέτα, προ πολλού.
Είτε πετάξαμε λευκή πετσέτα ή έχουμε χεστεί από το φόβο μας, αυτό θέλουμε/δεν θέλουμε θα ξεκαθαριστεί οσονούπω, να ξέρουμε και οι υπόλοιποι αν θα χαλάμε το σάλιο μας και τις καρδιές μας μάταια.
Και ίσως πλέον η μόνη σωτηρία μας, είναι να πάψουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει σωτηρία.
Μήπως απελπιστούμε εντελώς και δούμε λίγο παραπέρα.
Κάποιοι θα προσπαθήσουμε (όσο αντέξουμε και εμείς) να συγκρουστούμε, να οργανώσουμε δράσεις, να αυτοοργανωθούμε, να είμαστε στην πρώτη γραμμή στους επερχόμενους μαζικούς πλειστηριασμούς, αλλά με τρεις και τον κούκο και μια κοινωνία που φοβάται τη σκιά της, δεν υπάρχει περίπτωση να μην μας πατήσουν σαν τα μυρμήγκια.
Ούτε υπάρχει περίπτωση να αυτοθυσιάζεσαι εσαεί, για μια κοινωνία που δεν θέλει να αλλάξει.
Έχουν περάσει κάποια χρόνια, που θα έπρεπε να ήταν σχολείο για όλους μας, αλλά ακόμα συζητάμε ότι συζητούσαμε το 2011.
Αυτό δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.
Και έχει φτάσει, πλέον, να βγαίνει ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και μέγας αγωνιστής Αδαμίδης, και να κατηγορεί ευθέως τον άνεργο που «φέσωσε» την επιχείρηση 3.000 ευρώ.
Τι τους θες τους καπιταλιστές με τέτοιους «συνδικαλιστές»;
Καλά, για τους άλλους που ψιλοσυμφωνούν και ψάχνουν πώς γίνεται στη Ρόδο το 78% να μην πληρώνει ρεύμα και πώς γίνεται άνεργος ενός έτους να έφτασε να χρωστάει 3.000 ευρώ, δεν έχω να πω τίποτε άλλο εκτός από αυτό: και στα δικά σας.
Οι «συνδικαλιστές» ενάντια στην κοινωνία, όλοι εναντίον όλων και τα αφεντικά έχουν πέσει κάτω από τα γέλια, ενώ το ρεύμα έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα.
Τέλος, η χώρα έχει διχοτομηθεί και έχει πουληθεί κομμάτι-κομμάτι στους τοκογλύφους και εμείς μαλώνουμε για το ποιος πληρώνει το ρεύμα για το σπίτι που δεν μας ανήκει, σε μια επιχείρηση που δεν μας ανήκει, για ένα κοινωνικό αγαθό που δεν μας ανήκει.
Τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν μας ανήκει πλέον, και απλά ψάχνουν τρόπο να μας το πλασάρουν όσο πιο ευγενικά μπορούν.
Στην Ελλάς του 2015 γίναν όλοι βασιλιάδες, λαϊκοί «επαναστάτες».
Πες μου τι θα κάνεις τώρα, έτσι που σε καταντήσαν, πατρίδα σερβιτόρα.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν φαίνεται να έχει πάτο το βαρέλι.
Αυτό είναι το πιο τρομαχτικό, μακράν.
Με εκτίμηση
Άρης
(Αγαπητέ Άρη, τα έθεσες όλα έξοχα. Εγώ παρατηρώ πως συνεχίζουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ενώ μας έχουν πάρει και τα σώβρακα. Επίσης, βλέπω πολλούς συριζαίους να μας κατηγορούν - εμένα με έχουν τρελάνει στο βρισίδι όπως ακριβώς έκαναν και οι ακροδεξιοί του Σαμαρά - που δεν κάνουμε την κωλοτούμπα που έκαναν αυτοί μαζί με τον Αλέξη. Οπότε, αποφάσισα να μην σκάω πια - έχω και συμβουλή γιατρού για αυτό - και να έχω ως προσωπικό στόχο να είμαι ζωντανός το επόμενο καλοκαίρι. Όντως, για να περάσεις τη γιαγιά απέναντι, πρέπει πρώτα να την ρωτήσεις αν θέλει να πάει απέναντι. Δεν μπορείς να σώσεις αυτόν, που θα τον βγάλουν από το σπίτι του, αν δεν έχει πρώτα αποφασίσει να αντισταθεί ο ίδιος. Άρη, νομίζω πως η συστηματική αποβλάκωση των προηγούμενων δεκαετιών έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στον πληθυσμό της χώρας. Μπορεί να μην είναι τυχαίο που το κείμενο με τις περισσότερες αναγνώσεις στο μπλογκ - πάνω από ένα εκατομμύριο - είναι το «Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό». Οπότε, φτάνει και μια στιγμή που πρέπει να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου. Γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εσένα. Άρη, σε ευχαριστώ πολύ που γράφεις. Να είσαι καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
