Του Αλέξανδρου Ζέρβα
«Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατίθεται στις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές» δήλωσε ο γραμματέας του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος, Παναγιώτης Ρήγας, από τη χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Παράλληλα, μας πληροφόρησε, ότι...
«η κυβέρνηση στην παρούσα φάση, της σκληρής διαπραγμάτευσης, θέλει αυτές τις κινητοποιήσεις, ως μέσο πίεσης απέναντι στα σκληρά μέτρα που η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη θέλει να επιβάλλει στους λαούς».
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, οι εκπρόσωποι των λεγόμενων «θεσμών» προσπαθούσαν μαζί με κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης να κλείσουν ένα ακόμη πακέτο μέτρων, που έρχεται ως ουρά της νέας μνημονιακής συμφωνίας.
Τα «μέτωπα» γνωστά: η απελευθέρωση των πλειστηριασμών (ακόμη και της πρώτης κατοικίας) και το ουσιαστικό ξήλωμα της ρύθμισης των 100 δόσεων, ενώ είναι δεδομένο πως θα ακολουθήσει άμεσα και το ζήτημα του Ασφαλιστικού, με τις προβλέψεις σχετικά με το μέλλον των συντάξεων να είναι ακόμη πιο δυσοίωνες. Κάτι μου λέει, λοιπόν, πως η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη είναι για τα καλά εγκατεστημένη δίπλα και στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κι ετοιμάζεται να αποτελειώσει το έργο της. Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη νέα ιλαροτραγωδία που βιώνει το τελευταίο διάστημα ο ελληνικός λαός, επιχειρείται κάποιες αυταπάτες να εισαχθούν, αλλά και να συντηρηθούν, στη δημόσια σφαίρα κεντρικά, αλλά και να εμπεδωθούν από την κοινωνία ως πολιτική αντίληψη.
Μια αντίληψη που υπαγορεύει, ότι μπορεί κάποιος να εφαρμόζει αντιλαϊκά μέτρα «προς όφελος του λαού».
Ότι μια κυβέρνηση, δηλώνοντας «αριστερή» (αν και φλερτάρει ανοιχτά με τη σοσιαλδημοκρατία), έχει τη δυνατότητα να βρίσκεται και στο πλευρό των κατώτερων στρωμάτων, αλλά και να τα έχει καλά με την ευρωπαϊκή ελίτ, που τα καταδυναστεύει τόσα χρόνια.
Ότι, σε τελική ανάλυση, μπορούν να δοκιμαστούν και νέες συνταγές οικονομικού κανιβαλισμού εις βάρος της Ελλάδας και στο τέλος να βγουν όλοι αρτιμελείς, χορτάτοι αλλά κι ευτυχισμένοι.
Αρκετοί, βέβαια, θα αντιτείνουν, ότι οι παραπάνω αυταπάτες εγκρίθηκαν πανηγυρικά πριν από λίγο καιρό στις εκλογές τις 20ης Σεπτέμβρη. Πρόκειται προφανώς για μια αντίληψη στατική και μονομερή. Άλλωστε, κανείς σήμερα, και με δεδομένο ότι δεν έχουν περάσει ούτε δυο μήνες, δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση δρέπει τους καρπούς μια περήφανης εκλογικής νίκης, αλλά αντίθετα φαίνεται ήδη να είναι αρκετά στριμωγμένη σε όλα τα επίπεδα.
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί είναι εκείνοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της κυβέρνησης που εξακολουθούν να πιστεύουν, πως θα συνεχίσουν να «τρώνε από τα έτοιμα». Διατηρούν την ψευδαίσθηση, δηλαδή, πως παρά την ανακύκλωση από την κυβέρνηση Τσίπρα των πιο ακραίων πολιτικών λιτότητας, αυτή θα εξακολουθήσει, σχεδόν προνομιακά, να συμβολίζει την ελπίδα του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Δεν αντιλαμβάνονται, πιθανότατα, πως η κοινωνική πραγματικότητα, όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν, έρχεται να σαρώσει κάθε αυταπάτη, ακόμη κι αν αυτή δηλώνει «αριστερή».
Ίσως γι’ αυτό το λόγο κάποιοι άλλοι εντός της κυβέρνησης, σαφώς πιο διορατικοί, να επαναφέρουν στο προσκήνιο, στον απόηχο και της «ύποπτης» παρέμβασης Πανούση, τα σενάρια περί «επιχειρήσης ανατροπής της κυβέρνησης της Αριστεράς». Είναι οι ίδιοι μάλιστα που πρόσφεραν πολιτική κάλυψη στον Γιάννη Πανούση, όταν εκείνος ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη στοχοποιούσε, όσους αντιδρούσαν στη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς, ο Γιάννης Πανούσης να τους ήταν τότε χρήσιμος, καθώς μέσα στον Αύγουστο, στο αποκορύφωμα της ενδοκυβερνητικής κόντρας, μέσω του Βήματος κατηγορούσε τον Γιάνη Βαρουφάκη για «εσχάτη προδοσία», τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για «υποκατάσταση του πρωθυπουργού», ενώ αναφερόμενος στον Παναγιώτη Λαφαζάνη έκανε λόγο για «Ρώσικες μπάμπουσκες κλεισμένες μέσα σε μαρξικά τσιτάτα».
Κάποιοι θα πουν, πως οι λυκοφιλίες, ιδιαίτερα στην πολιτική, έχουν πάντα άσχημη εξέλιξη, άλλοι πως η επιλογή των «χρήσιμων ηλιθίων» οφείλει να είναι πιο προσεκτική.
Νομίζω, όμως, πως άπαντες θα συμφωνήσουν, πως οι αυταπάτες έχουν, ακόμη και για τις κυβερνήσεις, ημερομηνία λήξης.
