Φίλε Πιτσιρίκο, διαβάζω τα όσα γίνανε (τα ίδια δηλαδή όπως πάντα) στην τελευταία απεργιακή κινητοποίηση. Διαβάζω το σχόλιο του Κομπανιέρο σχετικά με το πλήθος που υποχωρεί στην πρώτη ρίψη χημικού, που δεν ανασυντάσσεται, αλλά εγκαταλείπει το πεδίο της σύγκρουσης και χώνεται στα γειτονικά καφέ, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του.
Φυσικά και καταλαβαίνω την δυσκολία του καθενός αλλά η υποχώρηση του πλήθους με το πρώτο χημικό επιτρέπει ουσιαστικά στους μπάτσους και στους παρα-μπάτσους να καθορίζουν την διάρκεια, την διαδρομή και εν τέλει την πίεση που μπορεί (δεν μπορεί δηλαδή) να ασκήσει στους κυβερνώντες το πλήθος που κινητοποιείται.
Αντιλαμβάνομαι επίσης την δύναμη που έχουν τα όπλα, το γεγονός πως εκείνοι είναι οπλισμένοι και το πλήθος άοπλο.
Τα όπλα, όμως, των δυνάμεων καταστολής του κράτους λειτουργούν κυρίως ως μηχανή αποτροπής και όχι καταστολής των εξεγέρσεων.
Ιστορικά, δεν είναι λίγες οι φορές που το ενωμένο, ανυποχώρητο και αποφασισμένο λαϊκό κίνημα νίκησε τα όπλα ακόμα κι όταν αυτά χρησιμοποιήθηκαν απάνθρωπα εναντίον του.
Θα πρόσεξες, βέβαια, το ότι σε άλλες προτάσεις χρησιμοποιώ την λέξη «πλήθος» και σε άλλες την φράση «λαϊκό κίνημα».
Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι τεράστια.
Το πλήθος αγανακτεί, εξεγείρεται, πυρπολεί κρατικά καταστήματα, φέρνει για μέρες το χάος, όμως εκτονώνεται, υποχωρεί, ηττάται.
Το λαϊκό κίνημα έχει πολιτική καθοδήγηση, σχέδιο και στόχους, ισχυρή εσωτερική οργάνωση και συνοχή, υποχωρεί και επανέρχεται, επιμένει και στο τέλος νικά.
Σήμερα στην Ελλάδα (και πουθενά αλλού στην Ευρώπη για να μην είμαστε άδικοι με τους εαυτούς μας) δεν υπάρχει «κίνημα».
Είτε το πλήθος των αγανακτισμένων (δικαίως αγανακτησμέ και με τα πάντα αηδιασμέ!!!) είτε οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές και κομματικές ηγεσίες που τα έχουν κάνει πλακάκια με την υψηλή διαπλοκή και την κάθε λογής εξουσία.
Τις προάλλες, σκεφτόμουν κι αναρωτιόμουν τί ήταν τελικά αυτό που έφερε στην εξουσία ανθρώπους σαν τον Τσάβες και τον Μοράλες σε Βενεζουέλα και Βολιβία αντίστοιχα.
Θα πρέπει να είναι κάποιος τρελός ή παντελώς άσχετος αν πιστέψει ότι οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες υπήρξαν πιο εύκολες στις χώρες αυτές από την δική μας.
Τι ήταν αυτό που επέτρεψε σε ένα αστό πολιτικό, όπως ο Κορέα στον Ισημερινό, να προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του χρέους της χώρας του;
Θα πει κανείς ότι ο Κορέα ήταν πατριώτης ενώ οι δικοί μας όχι.
Όμως, το πολιτικό σύστημα του Εκουαντόρ ήταν δέκα φορές περισσότερο διεφθαρμένο και ξεπουλημένο από το δικό μας, γιατί εκεί βρέθηκε ένας Κορέα κι εδώ όχι;
Δεν θεωρώ πως είμαι ιδιαίτερα έξυπνος αλλά εκείνο που ανακάλυψα πως ήταν κοινό σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι και το μοναδικό μονοπάτι ελπίδας που ανοίγεται μπροστά στον λαό της πατρίδας μας και του κόσμου ολόκληρου.
Όλοι αυτοί απευθύνθηκαν και εμπιστεύτηκαν, μίλησαν στην καρδιά και έδωσαν πολιτικό ρόλο και συμμετοχή στους «ανέγγιχτους» του συστήματος.
Σε όλους αυτούς που βρίσκονταν χρόνια στο περιθώριο.
Που δεν υπήρχαν!
Ο σύγχρονος καπιταλισμός – η πολιτική ολιγαρχία που κυβερνά τον κόσμο – χρησιμοποιεί δεκάδες μεθόδους, καρότο και μαστίγιο, προκειμένου να στείλει στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο όλο και μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού.
Όσο περισσότεροι οι περιθωριοποιημένοι, τόσο περισσότεροι οι εν δυνάμει αγανακτισμένοι και οι σίγουρα ηττημένοι του αύριο.
Το σύστημα μας θέλει είτε χορτασμένους, είτε ξενέρωτους, είτε απογοητευμένους, είτε αγανακτισμένους.
Τα αλέθει όλους και όλα.
Δεν μας θέλει –με τίποτα όμως– οργανωμένους και ενωμένους.
Πώς όμως μπορεί να οργανωθεί, να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί, ο «βολεμένος» στην δουλειά των 360 -χωρίς ασφάλιση- που πασχίζει να μην βρεθεί στον δρόμο και στην απόλυτη στέρηση;
Ποιος φοβάται περισσότερο;
Ο απεργός ή ο ΜΑΤατζής που βρίσκεται απέναντί του;
Το κράτος ή το πλήθος;
Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής σε όλους όσους θέλουν να την δουν.
Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα, ή περισσότερα, νέο αριστερό-προοδευτικό κόμμα που θα απευθυνθεί, θα εμπιστευτεί και θα οργανώσει τους «ανέγγιχτους» της ελληνικής κοινωνίας.
Που θα εκφράσει τα συμφέροντα και θα στελεχωθεί από «αυτούς που δεν υπάρχουν».
Ένα κόμμα όπως εκείνο που έβγαλε τους Ινδιάνους της Βολιβίας μπροστά στο φως και από καλλιεργητές της κόκας τους κάνει πολιτικούς και κυβερνήτες δίκαιους και προοδευτικούς.
Ένα κόμμα που θα στελεχωθεί και θα εμπιστευτεί τους άνεργους και τους μετανάστες, που θα οργανώσει τον αγώνα των προσφύγων (θα μείνουν εδώ για χρόνια, μην αμφιβάλλετε για αυτό) για αξιοπρέπεια και δικαιώματα.
Η δική τους αξιοπρέπεια και τα δικά τους δικαιώματα είναι ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος για να μείνουν ζωντανά κι εκείνα των υπολοίπων.
Υπάρχουν ακόμα πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα με όραμα για μια δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία.
Ας στρέψουν το βλέμμα τους και τις προσπάθειες τους εκεί όπου υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Πριν οι άνεργοι μετατραπούν σε ζόμπι και οι μετανάστες-πρόσφυγες σε σκλάβους.
Φιλιά από την βασιλευομένη Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, εύστοχες οι παρατηρήσεις σου. Για το πλήθος που διαλύεται στα χημικά -αυτό δεν συνέβαινε το 2011, αφού οι περισσότεροι επανέρχονταν δυναμικά-, η άποψή μου είναι πως το πλήθος πρέπει να έχει έναν στόχο για να μείνει. Δηλαδή, πρέπει να γίνει λαϊκό κίνημα, όπως λες εσύ. Διαφορετικά, διαλύεται. Ας υποθέσουμε πως το πλήθος δεν διαλύεται με τα χημικά. Και μετά; Τι θα κάνει μετά; Θα μπει στη Βουλή; Και μετά; Σε αυτό το μετά είναι το θέμα. Νομίζω πως για να βγει ένας Τσάβες, ένας Μοράλες, ένας Κορέα, πρέπει να τον θέλεις. Οι Έλληνες ήθελαν Τσίπρα, έναν ντεμέκ αριστερό του ό,τι να “ναι. Και λίγο από δω, και λίγο από κει, και πολλές ασυναρτησίες, και πάρε έναν Αλέξη. Ντεμέκ οι πολίτες, ντεμέκ πρωθυπουργό έβγαλαν. Γιατί να είναι διαφορετικός ο Τσίπρας από τους άλλους Έλληνες; Δημιούργημα της ίδιας κοινωνίας είναι και ο Αλέξης. Νομίζω πως η διαφορά των σύγχρονων Ελλήνων από τους λαούς της Λατινικής Αμερικής είναι πως εκείνοι δεν είναι λούμπεν. Μπορεί να είναι πιο φτωχοί και πιο αμόρφωτοι αλλά λούμπεν δεν είναι. Και έχουν κάποια αίσθηση της τάξης τους· δεν νομίζουν όλοι πως είναι εφοπλιστές και αδικημένες μεγαλοφυΐες. Και μπορεί να έχουν και μια λαϊκή σοφία -και φιλοσοφία-, όπως είχαν και οι παλαιότεροι Έλληνες. Ηλία, το καλοκαίρι, είμαι σε ένα λεωφορείο σε ένα νησί των Κυκλάδων και ο οδηγός έχει βάλει στη διαπασών ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά. Ένα πολύ άσχημο τραγούδι του Καρρά, γιατί έχει πει και μερικά ωραία. Έξω είναι χαρά θεού, ο ήλιος λάμπει, η θάλασσα σου παίρνει την καρδιά, και 30 όμηροι ακούμε ένα κλαψομούνικο σιχαμερό τραγούδι. Ξαφνικά, ο ένας από τους δυο τύπους που κάθονται μπροστά μου -ένας μπάρμπας από κάποια βόρεια χώρα-, αρχίζει να κάνει τη φωνή του Καρρά και να «τραγουδάει» σαν αυτόν. «Ουουου μου ου ου ουουουουου». Καλά, χτυπιόμουν από τα γέλια. Μετά, σκέφτηκα, πως δεν έχουμε συναίσθηση της γελοιότητάς μας, που είναι προφανής σε όλους τους άλλους. Δηλαδή, ο Έλληνας που εκφράζει τον έρωτά του με ένα σιχαμένο τραγούδι - από έναν τραγουδιστή που τραγουδάει με μια φωνή λες και τα @ρχίδι@ του είναι τριάντα κιλά - δεν έχει καμία σχέση με έναν Έλληνα του ’60 που ερωτευόταν με ένα τραγούδι με τη φωνή του Μπιθικώτση. Θα μου πεις, δεν υπήρχε λούμπεν το ’50; Υπήρχε, αλλά ήταν ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, όχι η πλειοψηφία της κοινωνίας. Δεν ήταν κυρίαρχο το λούμπεν. Μπορεί να ήταν φτωχοί οι Έλληνες το ’50, αλλά δεν ήταν λούμπεν. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία είναι λούμπεν. Η λούμπεν κοινωνία θα βγάλει Αλέξη, θα βγάλει Σαμαρά, θα βγάλει Παπανδρέου. Ηλία, δεν υπάρχουν κρυμμένοι Έλληνες. Μην ψάχνεις άδικα. Όλοι εδώ είμαστε. Είμαστε αυτοί που φαινόμαστε. Αυτοί είμαστε, όχι άλλοι. Κι εγώ, δυστυχώς, είμαι ο πιτσιρίκος και όχι ο Καστοριάδης. Δεν αλλάζει μόνο του, έχεις δίκιο. Θα αλλάξει όταν αποκτήσουμε συναίσθηση του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και αποφασίσουμε, ποιοι θέλουμε να γίνουμε και πού θέλουμε να πάμε. Όσο υποκρινόμαστε, πως είμαστε κάτι άλλο, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Να είσαι καλά, Ηλία. Και να γράφεις, Ηλία. Δεν ξέρω αν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά εγώ έχω κάψει λάδια. Εξουθενώθηκα από κάθε άποψη).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
