Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Για κάτι βλακείες που ακούς πρωινιάτικα από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, περί αγάπης του κόσμου κτλ, ότι και να πω θα είναι λίγο.
Επίσης, για την στάση που κράτησαν οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές έχουν ειπωθεί υπεραρκετά.
Και η σημερινή διαδήλωση δεν ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που περίμενα, άσε που, βασικά, δεν περίμενα τίποτα από την σημερινή διαδήλωση.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν έχω κάτι να πω.
Δεν έχει τόση σημασία αν είναι αποτελεσματική μια 24ωρη απεργία από επαγγελματίες εργατοπατέρες, όσο τι γίνεται πέραν από αυτήν.
Ούτε έχει τόση σημασία, αν τις μολότοφ τις ρίχνουν αναρχικοί ή «άλλοι».
Αυτά δεν θα έπρεπε να απασχολούν καν τον κόσμο και θα φτάσουν για άλλη μια φορά να είναι το επίκεντρο, όσων ασχοληθούν τέλος πάντων.
Αυτό που για μένα έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι, πως μόλις έπεσαν τα πρώτα χημικά (που τα ΜΑΤ πλέον τα ρίχνουν με το αριστερό χέρι, αφού πρώτα φωνάξουν venceremos), ο κόσμος έβαλε τα πόδια στην πλάτη και άδειασε την πλατεία και τους δρόμους πιο γρήγορα και από τα ΜΑΤ του Παπουτσή.
Δεν υπάρχει, δηλαδή, καμία διάθεση σύγκρουσης ή αντεπίθεσης.
Μια διαδήλωση κατά της λιτότητας ή των νέων μέτρων, που θέλει να σέβεται τον εαυτό της, κρατάει ώρες στη χειρότερη, μέρες στην καλύτερη.
Σε μια κοινωνία που είναι ένα βήμα πριν τον θάνατο, μια διαδήλωση θα έπρεπε να κρατάει μήνες.
Ωραία φύγαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας.
Και αύριο, τι;
Καθόλου παλμός, καμιά διάθεση, σκουπίσαμε, τελειώσαμε, του χρόνου πάλι.
Το δύσκολο, τελικά, είναι η προσπέραση.
Να προσπεράσεις όλα αυτά τα σκ@τ@ και να αποτελέσεις κάτι άλλο.
Και αντ” αυτού, μια ολόκληρη κοινωνία σε τέλμα, ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο μιας «μπόρας».
Φαίνεται, πως, αντί να καταστήσουμε περαστική την κρίση, τελικά οι περαστικοί θα είμαστε εμείς.
Και είναι εύκολο να αποδώσουμε τις ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΓΣΕΕ και που πέντε χρόνια τώρα δεν έχει γίνει μια διαδήλωση ή απεργία της προκοπής, με μοναδική ίσως εξαίρεση τους αγανακτισμένους, αλλά (εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλοι) και οι αγανακτισμένοι δεν άλλαξαν τίποτα, καθώς ένα χρόνο μετά ήρθε και δεύτερο μνημόνιο.
Δεν μπορεί με τόσα λάθη, να μην έχουμε κάνει ούτε μια φορά την αυτοκριτική μας· αυτό είναι ανεπίτρεπτο και καταδικαστικό.
Αντιθέτως, το μόνο που ακούς πια είναι γκρίνιες, που και αυτές σταδιακά εκλείπουν, γιατί πόσο να γκρινιάξει κανείς;
Σιγά σιγά, η κούραση καταφέρνει, ό,τι δεν καταφέρνουν χίλιοι ξεπουλημένοι πολιτικοί, οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία στην συνθηκολόγηση, στην υποταγή και στο τέλος της.
Ακόμα και τώρα το σκεφτόμαστε, αν θα αντιδράσουμε και αυτοί έρχονται να μας πάρουν τα σπίτια, αφού μας κόψουν αρχικά το ρεύμα.
15.000 διακοπές σε ένα μήνα και θα ακολουθήσουν άλλο μισό εκατομμύριο, καθώς το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό, αλλά μόνο για εκείνους που μπορούν να το πληρώσουν.
Ένας τύπος σήμερα κράταγε ένα πλακάτ και ζητούσε να αγωνιστούμε όλοι ειρηνικά.
Αυτοί έχουν μπει στα σπίτια μας, εξαθλιώνουν τις οικογένειες μας, μας πνίγουν στα χημικά, μας βάζουν στη φυλακή για τα χρέη τους, θα μας πάρουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και εμείς τους παρακαλάμε να μην το κάνουν.
Ναι, sure, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του ολιγάρχη και έτεινε το χέρι του να βοηθήσει, βαθιά συγκινημένος.
Ωραίοι είμαστε, ζητάμε συμπόνια από τους αδίστακτους τυράννους μας, αντί να τους κρεμάσουμε στην κεντρική πλατεία.
Φαίνεται, πως για άλλη μια φορά την απάντηση θα την δώσει η ίδια η ζωή.
Vae victis*.
Α και… venceremos, να μην ξεχνιόμαστε.
Με εκτίμηση,
Άρης
(*αλίμονο στους ηττημένους)
(Αγαπητέ Άρη, λογικό είναι να εξαφανίζονται οι διαδηλωτές μετά τα πρώτα χημικά των ΜΑΤ. Γιατί είναι χημικά, όχι δακρυγόνα. Και δεν το λέω επειδή έχω άσθμα· από τα χημικά υποφέρεις κι αν δεν έχεις άσθμα. Αυτό που λέγαμε για χρόνια, πως «εμείς είμαστε ένα εκατομμύριο άνθρωποι και θα τους σκίσουμε» δεν ισχύει. Αυτοί έχουν τα όπλα, εμείς είμαστε άοπλοι. Αλλά, ας πούμε πως τους νικάμε και στον δρόμο. Μετά τι θα κάνουμε; Θα μπούμε στη Βουλή; Και τι θα κάνουμε εκεί; Αφού πριν από ενάμισι μήνα οι Έλληνες έκαναν για μια ακόμα φορά κυβέρνηση τους νέους απατεώνες, με αντιπολίτευση τους προηγούμενους απατεώνες. Άρα, απεργιακές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, επαναστατική γυμναστική, καταγγελίες γενικά, συνθήματα χωρίς ουσία, και μετά για καφέ. Έξι χρόνια αυτό γίνεται, και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Οπότε, μάλλον, πρέπει να κάνουμε κάτι πιο έξυπνο από αυτό. Όσο για το να αγωνιστούμε ειρηνικά, εγώ ξέρω, πως τόσα χρόνια ξεσκίστηκαν, να μας ζητούν να καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αλλά, τώρα που μας βιάζουν, κανείς δεν καταδικάζει αυτή τη βία. Δηλαδή, δεν είναι βία να μην έχει ένα σπιτικό ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε είναι βία να σε πετάνε έξω από το σπίτι σου και να μένεις στον δρόμο. Όχι, αυτό δεν είναι βία, είναι αγάπη. Άρη, εγώ δεν πήγα στην διαδήλωση. Τον χαζό δεν θα τον κάνω. Ήμουν χαζός για έξι χρόνια. Όχι πια. Να είσαι καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
