Δεν στρέφονται ενάντια προς τον χριστιανισμό μόνο. Αυτή τη φορά νομίζω στρέφονται στη Γαλλία, η οποία βομβαρδίζει το ισλαμικό κράτος στη Συρία και στο Ιράκ. Αυτό είναι σχεδόν σίγουρο [...] Εκδικούνται τις δυτικές αξίες. Είναι απέναντι, είναι σαν να κάνουν πόλεμο στις δυτικές αξίες [...] Είναι παιδιά περιθωριοποιημένα και βρίσκουν νόημα στη ζωή τους μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία...
στο να πολεμήσουνε τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, μέσα από το φανατικό Ισλάμ [...] Είναι πεπεισμένοι ότι τους αγαπάει ο αρχηγός τους γιατί τον υπακούουν απόλυτα. Μέχρι να θυσιάσουν και τη ζωή τους. Η ζωή τους, είναι λεπτομέρεια. Προτεραιότητα είναι το να τους αγαπάει κάποιος [...] Ο ψυχαναλυτής Κώστας Νασίκας, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λυών και είναι ιατρικός υπεύθυνος του Οίκου Εφήβων της Λυών, μιλά με την σύμβουλο ανθρωπίνων σχέσεων Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή την χθεσινή τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.
Κρ.Π.: Η κατάσταση θυμίζει αυτό που είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ: «Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει»;
Κ.Ν.: Οι μορφές βίας, είναι παλιές, και μόνιμες, της ανθρώπινης και της κοινωνικής ζωής. Βέβαια στα χρόνια μας, έχει πάρει κάποια ιδιαίτερη μορφή αυτή η βία.
Σας είχα πει παλιότερα για ένα φιλμ ενός Μαροκινού σκηνοθέτη που λέγεται «Τα άλογα του Θεού» που είναι επίκαιρο σε σχέση με αυτό που συνέβη χτες, γι αυτά τα παιδιά που γίνονται ολοκαυτώματα, που είναι εκείνα που ...πάνω τους καλπάζει ο Θεός, και αυτοπυρπολούνται μετά για να σκοτώσουν άλλους.
Και δείχνει αυτή η ταινία πως ζουν σε κάτι φτωχογειτονιές της Καζαμπλάνκας και είναι λίγο με ναρκωτικό και λίγο με κλέψιμο για να επιβιώσουν, και είναι μόνα τους, δεν έχουν καμία γονεϊκή συνοδεία ώστε να περάσουν την εφηβεία ανακαλύπτοντας τον κόσμο και να προχωρήσουν προς τη ζωή των ενηλίκων με την επιθυμία να φτιάξουν κάτι.
Κάποια στιγμή τα πιάνει η αστυνομία, οπότε ορισμένα που πάνε φυλακή, η βία, η εκδίκηση, παίρνει γι΄αυτά μορφή φανατικά θρησκευτική: «Για να γίνει η κοινωνία σωστή πρέπει να καταστρέψουμε όσους την καταστρέφουν, δηλαδή τους άπιστους!» και γίνονται τα ίδια οι βόμβες για να σκοτώσουν τους άπιστους...
Είναι τα παιδιά τα οποία έχουν βρει σαν λύση υπαρξιακή τελικά, να εγκαθιδρύσουν θρησκευτικές αξίες, πλέον. Αυτοθυσιαζόμενα, εννοείται.
Η χθεσινή επίθεση είναι από τις πιο εντελώς σοκαριστικές μορφές αυτής της βίας, από τις τελευταίες, γιατί προφανώς δεν είναι η τελευταία.
Είναι η προβληματική για την οποία μίλησα πρόσφατα εδώ στη Γαλλία, για ένα θέμα με τίτλο: «Η ριζοσπαστικοποίηση της εφηβικής αμφισβήτησης», το οποίο κατά διαστήματα, παίρνει διάφορες μορφές. Τώρα έχουμε αυτή τη μορφή, τη ριζοσπαστικοποίηση μέσα από τη θρησκευτικοποίηση της νεολαίας. Γιατί αυτοί που αυτοθυσιάζονται, είναι νέα παιδιά. Είναι νέα παιδιά...
Κρ.Π.: Η επίθεση που έκαναν όμως χτες δεν είχε στόχο τους αλλόθρησκους, είχε στόχο όλους. Κι αυτό είναι πρωτόγνωρο, το να γίνονται τυφλές μαζικές δολοφονικές επιθέσεις προς όλους.
Κ.Ν.: Δεν στρέφονται ενάντια προς τον χριστιανισμό μόνο. Αυτή τη φορά νομίζω στρέφονται στη Γαλλία, η οποία βομβαρδίζει το ισλαμικό κράτος στη Συρία και στο Ιράκ. Αυτό είναι σχεδόν σίγουρο.
Κρ.Π.: Ένας μάρτυρας άκουσε να το φωνάζει ένας από αυτούς.
Κ.Ν.: Και είπανε και το φωνάξανε, πως όλα γίνονται στο όνομα του «Αλάκ Μπαρ» που είναι η διακήρυξη όλων των μουσουλμάνων γενικότερα, αλλά αυτών που αυτοθυσιάζονται.
Το ίδιο συνέβη και λίγο πριν στην Μπερούτ. Είχανε πάλι την ίδια διαδικασία, επιτεθήκανε σε Σιίτες που πολεμούν μαζί με τις ομάδες του Ασάντ ενάντια στο ισλαμικό κράτος. Δηλαδή, αυτό που έγινε χτες είναι η προέκταση αυτού που έγινε και στην Μπερούτ.
Αυτός λοιπόν είναι ένας πόλεμος, ο οποίος συνεχίζεται με διάφορους τρόπους. Αλλά το βαθύτερο πρόβλημα γι’ αυτή τη νεολαία που φεύγει από τη Γαλλία και από πολλές χώρες της Ευρώπης για να πάνε να πολεμήσουν γι’ αυτό το ισλαμικό κράτος, δηλαδή είναι στο πλαίσιο, στο γενικότερο κίνημα της νεολαίας, που εδώ δεν βρίσκουν ιδανικά για να παλέψουν…
Κρ.Π.: … μέσα στην κοινωνία, γιατί είναι περιθωριοποιημένοι, αποκλεισμένοι από την κοινωνία;
Κ.Ν.: Γενικά είναι παιδιά περιθωριοποιημένα και βρίσκουν νόημα στη ζωή τους μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία, στο να πολεμήσουνε τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, μέσα από το φανατικό Ισλάμ.
Πολλά παιδιά που φεύγουν από τη Γαλλία, και μετά επιστρέφουν για να πολεμήσουν εδώ πλέον. Αυτή είναι η πορεία. Αυτά τα δύο αδέλφια που λίγους μήνες πριν σκότωσαν τους δημοσιογράφους του Charlie Hebdo (επειδή είχαν βλασφημήσει τον Μοχάμεντ), είχαν πάει στη νότια Υεμένη για να εκπαιδευτούν δίπλα σε έναν Ιμάμη και γύρισαν μετά στη Γαλλία για να βάλουν σε εφαρμογή όσα έμαθαν.
Αυτά τα αδέλφια λοιπόν που σκότωσαν αυτούς τους δημοσιογράφους επειδή είχαν βλασφημήσει, από μικρά παιδιά δεν ζούσαν με την οικογένειά τους, τα είχαν βάλει σε ιδρύματα/ειδικά κέντρα, και μετά τα ανέλαβαν διάφορες ανάδοχες οικογένειες, και ήταν δυο παιδιά τα οποία δεν είχαν καμία κοινωνική ένταξη, καμία κοινωνική διαδικασία ενσωμάτωσης στην κοινωνία.
Και γι’ αυτό γυρίζω σε αυτό το θέμα, την ριζοσπαστικοποίηση της εφηβικής αμφισβήτησης. Αφενός μεν η εφηβική αμφισβήτηση η οποία είναι φυσική διαδικασία, και μάλιστα απαραίτητη για τους εφήβους για να αμφισβητήσουν το πώς λειτουργούν οι κοινωνικές αξίες, πως λειτουργούν οι κοινωνικές ομάδες, οι γονείς που παραιτήθηκαν από τα κοινωνικά ιδανικά, κλπ., και αυτή η αμφισβήτηση απαιτεί οι αμφισβητούμενοι (ενήλικες/γονείς/οικογένεια) να σταθούν απέναντι στους αμφισβητίες(εφήβους/νέους), άρα κοντά, άρα να τους συνοδέψουν σε αυτή την αμφισβήτηση, για να εξελιχθεί σε κοινωνική δημιουργία κατά κάποιον τρόπο, και να μη γίνει μια στείρα σύγκρουση.
Και όταν αυτά τα παιδιά, δεν έχουν αυτό το συνόδεμα από τους μεγάλους, έτσι ώστε η αμφισβήτηση να πάρει δημιουργικές διαστάσεις, η μόνη λύση που τους προτείνεται είναι να βρουν μια «θετή οικογένεια» μέσα από το θρησκευτικό πλέον περιβάλλον, στην οποία δίνουν τα πάντα για να γίνουν μέλη, και δίνουν και τη ζωή τους. Αλλά όλη αυτή η προβληματική έχει αρχίσει από πριν, πριν από την ριζοσπαστικοποίηση.
Για παράδειγμα, σε μία πόλη δίπλα στη Λυών το φθινόπωρο του 2011, δύο νέοι πέρασαν από μια κοντινή γειτονιά σε μία άλλη και κάποιοι νέοι από εκεί τους είπαν κάποια άσχημα λόγια... Επειδή είχαν πάει μόνο δύο, έφυγαν και γύρισαν το βράδυ με την παρέα τους, τους επιτέθηκαν έκαναν μακελειό και σκότωσαν δύο άτομα. Το φαινόμενο αυτό της βίας που εξοντώνει την παραμικρή σύγκρουση, την παραμικρή διαφορά, είναι ένα φαινόμενο που πήρε διαστάσεις τρομερές στα σύγχρονα χρόνια.
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση της εφηβείας, ευνοεί ιδιαίτερα –και όχι μόνον- τη μουσουλμανική αυτή προβληματική που έχει αναπτυχθεί. Γιατί στις δυτικές κοινωνίες οι μη ενταγμένοι κοινωνικά, είναι κυρίως νέοι μουσουλμάνοι δεύτερης γενιάς.
Κρ.Π.: Αυτά τα παιδιά που αναφέρατε, που τα αναλαμβάνουν ανάδοχες οικογένειες, οι ανάδοχοι γονείς τους είναι και εκείνοι μουσουλμάνοι ή είναι άλλης θρησκείας;
Κ.Ν.: Παλιότερα δούλευα στο Ινστιτούτο Οικογένειας, και έβλεπα πως οι ανάδοχες οικογένειες μπορεί να είναι και μουσουλμάνοι, μπορεί και χριστιανοί, μπορεί και άθεοι, κλπ. Εντάσσονται σε αυτή τη λειτουργία μετά από μια σχετική εξέταση που κάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, εάν λειτουργούν καλά ως οικογένεια, τίποτε άλλο.
Κρ.Π.: Αυτό που λέει η Πιέρα Ολανιέ στον κάθε έφηβο: «Κατασκεύασε το παρελθόν σου, για να πατήσεις γερά ώστε να δημιουργήσεις το μέλλον σου, αναρωτιέμαι, αν δίνεται σε αυτά τα παιδιά το δικαίωμα να έχουν ως αναφορά το παρελθόν τους, και πόσο σημαντικό είναι αυτό πιθανά για όλα αυτά που συμβαίνουν;
Κ.Ν.: Είναι πολλά πράγματα που εμπλέκονται. Αλλά πάνω σε αυτό, έχω ένα παράδειγμα, ένα παιδί κάπου 17 χρονών που είδα πρόσφατα με τους γονείς του, ο οποίος έχει και εξαιρετικές συγγραφικές ικανότητες, ο οποίος έχει μητέρα από την Τυνησία και πατέρα Γάλλο. Ήρθαν και με βρήκαν διότι το παιδί βρίσκεται σε ένα συνεχές παραμιλητό, λέει διάφορα παλαβά πράγματα, και από ότι φαίνεται είναι μπλεγμένο, προφανώς ενταγμένο σε κάποια ομάδα, δεν ξέρουμε σε πιο σημείο, αλλά βρέθηκε με πολλά χρήματα στην τσέπη του.
Οι γονείς δεν ξέρουν τι γίνεται, τι κάνει, που είναι. Αυτό το παιδί, που έχει ένα όνομα γαλλικό: Πέτρος, αυτοαποκαλείται πλέον, Μωχάμεντ. Λέει στους γονείς του ότι είναι ισλαμιστής.
Με τη μικρή δουλειά που έκανα σε αυτό το μικρό διάστημα, και κάτι λειτουργεί καλύτερα, καταλάβαμε ότι ερχόμενη η μητέρα του στη Γαλλία, κατά κάποιον τρόπο έκρυψε την μουσουλμανική της ταυτότητα για να ενταχθεί στην οικογένεια του άντρα της. Και δεν είπε τίποτα, ούτε από τη γλώσσα της, ούτε από τη θρησκεία της, ούτε τίποτα από την ιστορία της. Και ο γιος της ως έφηβος, γίνεται ξαφνικά μουσουλμάνος, φανατικός, και με ένα παραμιλητό ότι θα εκδικηθεί, κλπ. Διηγείται, ότι σκότωσε ανθρώπους, κλπ.
Κρ.Π.: Ποια είναι η δική σας διάγνωση:
Κ.Ν.: Η διάγνωση είναι αυτή: Ότι το παιδί, πάει να διορθώσει μέσω παραμιλήματος, την περιθωριοποιημένη και ξεχασμένη ιστορία της μαμάς του.
Κρ.Π.: Δηλαδή μιλάμε για έναν αποκλεισμό της ιστορίας της μητέρας, ο οποίος μοιάζει σαν ακρωτηριασμός, της ψυχής της μητέρας του, και του παρελθόντος της;
Κ.Ν.: Το παρελθόν της μαμάς του το οποίο έμεινε κατά κάποιον τρόπο ενταφιασμένο μέσα στη μικρή οικογενειακή ιστορία, το παιδί θέλει να το ξυπνήσει, και το ξυπνάει άγρια, με έντονους τρόπους.
Κρ.Π.: Γιατί έχει εμπλακεί πλέον με τη μοίρα της μητέρας, με την ύβρη που διαπράχθηκε, καλώς ή κακώς, μας τα έχουν πει και οι αρχαίοι με τις τραγωδίες, τι είδους καταστροφές δημιουργούνται από τις εμπλοκές των επόμενων γενεών, για να εξιλεώσουν τους πρόγονούς τους.
Κ.Ν.: Ναι, δεν μπορεί το παιδί να φτιάξει τη δική του ιστορία, χωρίς να ενσωματώσει σ’ αυτήν, την ιστορία των γονιών του. Οπότε φτιάχνει πράγματα εντελώς ξεκομμένα, ακραία, και χάνει και τον ψυχικό του ειρμό τελικά.
Κρ.Π.: Αυτοί οι έφηβοι που προσπαθούν να κατασκευάσουν το παρελθόν τους, την ταυτότητά τους και να ενταχθούν στην κοινωνία και να ριζοσπαστικοποιηθούν όπως όλοι οι έφηβοι στον κόσμο, δημιουργούν τώρα έναν πόλεμο ανείπωτης βίας, εντελώς πρωτόγνωρης, γιατί αυτό δεν το έχουμε ξαναδεί, να γίνονται επιθέσεις ομαδικές συντεταγμένες όσο και τυφλές, σε ανθρώπους που κάθονται και πίνουν το ποτό τους και μπορεί να είναι οποιασδήποτε θρησκείας. Πώς το εξηγείτε;
Κ.Ν.: Κοιτάξτε, εκδικούνται τις δυτικές αξίες. Είναι απέναντι, είναι σαν να κάνουν πόλεμο στις δυτικές αξίες, εκείνους που πίνουν, που τρώνε, που πάνε να δουν ένα θέαμα. Είναι διάφορες μορφές των άπιστων.
Κρ.Π.: Εκδικούνται τον δυτικό πολιτισμό;
Κ.Ν.: Ναι. Στο φιλμ που σας έλεγα, Τα άλογα του Θεού, αυτοί που γίνονται ολοκαυτώματα, πάνε και αυτοανατινάσσονται σε ένα μπαρ στο Μαρόκο, το οποίο λειτουργεί με δυτικές αξίες, με ποτά, με αλκοόλ, δηλαδή, όντως συμβολίζει τον δυτικό – υλικό πολιτισμό.
Εδώ, ίσως ορισμένες σκέψεις μας, πρέπει να στραφούν ακριβώς σε αυτόν τον υλικό πολιτισμό. Δηλαδή νομίζω ότι υπάρχει μια διάσταση η οποία δεν αναπτύχθηκε έτσι τυχαία σε αυτούς τους νέους.
Αφενός μεν η εφηβεία γενικότερα ρωτάει με την αμφισβήτησή της, και πολλές φορές την κρίνει και την κατακρίνει, ότι οι υλικές αξίες δεν αρκούν με τίποτα, να θρέψουν ένα νέο. Και γι’ αυτό γίνεται η επίθεση όλων αυτόν ριζοσπαστικοποιημένων πλέον νέων.
Που επιτεθήκανε στο παρελθόν; Στους δύο δίδυμους πύργους, δύο καθαρά εμπορικά κέντρα, σύμβολα των υλικών αξιών του δυτικού πολιτισμού.
Αυτό συνδέεται και με όλα τα παλιότερα που έχουμε πει. Η νεολαία στην εφηβική κρίση και στην εφηβική αμφισβήτηση, ξυπνάει και ρωτάει κατά κάποιον τρόπο με αυτή την αμφισβήτησή της το πώς λειτουργεί η κοινωνία, πάνω σε ποιες αξίες στηρίζεται, πως δένονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, τι τους ενώνει;
Κρ.Π.: Και αυτή η μεγάλη βία που εκφράζεται, πως εξηγείται;
Κ.Ν.: Στην εφηβεία, είναι φυσιολογική. Η εφηβική αμφισβήτηση είναι φυσιολογική.
Κρ.Π.: Σε τόσο βίαιο και απάνθρωπο και ανείπωτο βαθμό;
Κ.Ν.: Όχι σε τέτοιο βαθμό. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν η εφηβική αμφισβήτηση και ριζοσπαστικοποίηση, δεν συνοδεύεται από τους ενηλίκους. Όταν δεν έχουν απέναντί τους οι νέοι την παρουσία των ενηλίκων, το ουσιαστικό συνόδεμα των ενηλίκων, ώστε να γίνει μια διαλεκτική εξέλιξη της αμφισβήτησης με προοπτική μιας όχι μόνον ενσωμάτωσης κοινωνικής, αλλά ταυτόχρονα να αμφισβητήσουν και οι ίδιοι οι ενήλικες τις αξίες τους, που προτείνουν στους νέους.
Και να ξαναδημιουργηθούν, να επαναπροσδιοριστούν τα θεμέλια των κοινωνικών δεσμών, των αξιών, κλπ.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, αυτό το πράγμα δείξανε. Υπάρχει και ένα ντοκυμαντέρ εξαιρετικό, λέγεται «Μία γερμανική νεολαία», που είναι γύρω από το πώς εξελίχτηκαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Γερμανία από το 1970. Στην αρχή ήταν νεολαίοι έφηβοι που αμφισβητούν την τρομερή φιλελευθεροποίηση την καπιταλιστική της γερμανικής κοινωνίας, και τους επιτίθενται οι αστυνομίες σαν να ήταν στην περίοδο των Ναζί. Δηλαδή, δεν ακούνε τίποτα από την αμφισβήτηση των νέων. Δηλαδή τελικά οι νέοι όταν αμφισβητούν, θέτουν ερωτήσεις για τα θεμέλια της κοινωνικής λειτουργίας. Όταν οι ενήλικες τους συνθλίπτουν εντελώς, τελικά τι τους μένει; Τους μένει η ριζοσπαστικοποίηση και η βία.
Κρ.Π.: Πάνω σε αυτό, εδώ στην Ελλάδα, βγήκε ανακοίνωση με αφορμή την επέτειο τον Δεκέμβρη της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, που την υπογράφει και ο Ρωμανός μέσα από τη φυλακή, στην οποία προτρέπονται οι νέοι ούτε λίγο ούτε πολύ, να βγουν και να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλα. Να σπάσουν βιτρίνες, να εμποδίσουν τη ροή εμπορευμάτων, κλπ.
Κ.Ν.: Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ο Ρωμανός και οι νέοι που θα τον ακολουθήσουνε δεν έχουν καμιά πεποίθηση ότι οι ενήλικες άκουσαν κάτι από αυτό που έγινε τότε, απ’ αυτό που σήμαιναν αυτά τα γεγονότα.
Δηλαδή, πρέπει να συνεχίζεται ο διάλογος, και ένα είδος όπως έλεγα κοινωνικής αναγέννησης που φέρνουν οι νέοι.
Βλέπουμε ότι όλοι οι νέοι οι περιθωριοποιημένοι, που είναι στα διάφορα προάστια της Γαλλίας, έχουν μια λύση να πουλάνε ινδική κάνναβη, και κάποιοι άλλοι τους προτείνουν λύσεις πιο «βαθύτερες» με την έννοια των θρησκευτικών αξιών, βλέπουμε ότι ορισμένοι πάνε προς αυτή τη λύση.
Κρ.Π.: Οπότε, πως θα κλείσετε τον προβληματισμό σε σχέση με το χθεσινό μακελειό στο Παρίσι;
Κ.Ν.: Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι πρέπει να αμυνθούμε. Αλλά το να αμυνθούμε από τι; Το να αμυνθούμε από τη φθορά και την ατομικοποίηση στην οποία έχουν οι ίδιοι οι νέοι αποκλειστεί.
Δεν είναι μόνο να αντεπιτεθούμε στους νέους αυτούς, είναι πιο πολύ πώς να τους ενσωματώσουμε πριν γίνουνε ριζοσπαστικοποιημένοι. Όταν γίνουνε, μετά πρέπει να γρηγορούμε. Αλλά αυτό γίνεται παρανοϊκό στο τέλος. Δεν είναι λύση αυτό, δηλαδή, αυτή είναι μια άμεση αυτοάμυνα. Αλλά η προβληματική η βαθύτερη είναι στο πως αυτοί οι νέοι να μην αποκλειστούν κοινωνικά.
Κρ.Π.: Και είστε αισιόδοξος; Πως βλέπετε τα πράγματα;
Κ.Ν.: Όχι δεν είμαι αισιόδοξος. Απαισιόδοξος είμαι. Βλέποντας τους νέους εδώ γύρω είμαι απαισιόδοξος. Αλλά όντας απαισιόδοξοι δεν σημαίνει ότι σταματούμε να είμαστε σε εγρήγορση και να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε πως μπορούμε να βελτιώσουμε την ανθρώπινή μας διάσταση, τη ζωή.
Αυτοί οι νέοι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, είναι πλέον όργανα ορισμένων οι οποίοι τους στέλνουν να κάνουν κάποιες πράξεις, χωρίς οι ίδιοι να έχουν καμιά υποκειμενική κρίση για το τι κάνουνε.
Κρ.Π.: Κι αυτό από την ανάγκη τους να ανήκουν σε μία «οικογένεια»; Και σε μία ευρύτερη οικογένεια που είναι η κοινωνία.
Κ.Ν.: Βεβαίως. Ναι. Έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη, να τους αγαπάει κάποιος, να υπακούουν σε κάποιον για να τους αγαπάει, που σημαινεί ότι δεν έχουν καμία υποκειμενική διάσταση.
Είναι πεπεισμένοι ότι τους αγαπάει ο αρχηγός τους γιατί τον υπακούουν απόλυτα. Μέχρι να θυσιάσουν και τη ζωή τους. Η ζωή τους, είναι λεπτομέρεια. Προτεραιότητα είναι το να τους αγαπάει κάποιος.
Και καθώς η θρησκευτική εξήγηση τους δίνει και ένα μετά θάνατον πολύ ωραίο σχέδιο, δεν έχουν κανένα δισταγμό πλέον.
Η προτεραιότητά τους είναι κάποιος να τους αγαπάει.
Πηγή: tvxs.gr
