Γεια σου πιτσιρίκο
Από Παρίσι κι εγώ.
Σήμερα ήμουν κέντρο κατά το fausse alarme και τα είδα σκούρα.
Ενώ ξεκίνησα τη σημερινή μου βόλτα στο κέντρο ψύχραιμη και με διάθεση αναζήτησης και ενημέρωσης, κατέληξα να τρέχω πανικόβλητη να κρυφτώ.
Ευτυχώς, ήταν λάθος συναγερμός. Κι όμως, φοβηθήκαμε όλοι τόσο πολύ. Έτρεμα.
Ο κόσμος, όμως, μας άνοιξε την πόρτα, μας έβαλαν σπίτια τους, μας καθησύχασαν και μας πρόσφεραν κάτι.
Μετά πήρα ταξί, δεν ήθελα να μείνω μόνη με το φόβο να περπατώ. Η οδηγός του ταξί, κάποια στιγμή στη διαδρομή, έκλεισε το ταξίμετρο.
Αλληλεγγύη φίλε! Και αυτό μετρά πολύ. Αλληλεγγύη και ανθρωπιά.
Από τη δική μου οπτική, δεν μπορώ να πω, ότι δεν υπάρχει φόβος γύρω μου, επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους. Είναι θέμα ψυχραιμίας και επιλογής της συγκεκριμένης λογικής.
Τι μπορούμε άλλωστε να κάνουμε, για να αντικρούσουμε το παράλογο της τρομοκρατίας; Πόοοσο πια κάποιος να ταμπουρωθεί σπίτι του;
Έτσι, δεν κάνεις κάτι και απλά συνεχίζεις τη ζωή σου.
Ο φόβος φαίνεται αλλού. Στο πόσο έτοιμοι ήμασταν να τρέξουμε και να φωνάξουμε σε βοήθεια με το παραμικρό σύνθημα.
Στο ότι μετά φρόντιζα να μην είμαι εκτεθειμένη, αλλά κρυμμένη πίσω από κάτι. Στο ότι όσο περπάτησα, κοίταζα λίγο καλού κακού πάνω, δεξιά αριστερά για να χω έτοιμη καβάτζα να μπω.
Και στο ότι έτσι θα κάνουμε αρκετοί και για καιρό.
Paris, courage!
Κουράγιο και ψυχραιμία.
B.
Υ.Γ. Η δημοσίευση δεν είναι απαραίτητη, το έγραψα παρορμητικά καθώς διάβαζα άλλα αντίστοιχα στο μπλογκ σου. Καλό βράδυ.
(Αγαπητή φίλη, κρίνω πως η δημοσίευση είναι απαραίτητη γιατί αυτό που λέτε και κάνετε πράξη είναι το σύνθημα «Στον δρόμο, στον δρόμο, να σπάσουμε τον φόβο». Αυτό φωνάζουν οι Παριζιάνοι αυτές τις μέρες. Το φωνάξαμε πολλές φορές - για άλλους λόγους - αυτό το σύνθημα στους δρόμους της Αθήνας τα τελευταία χρόνια. Όσο για τον φόβο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φοβάται. Μόνο οι τρελοί δεν φοβούνται. Αυτό είχε πει ο Τσε Γκεβάρα σε έναν συμπολεμιστή του μετά από μια μάχη, όταν τον ρώτησε αν φοβήθηκε. Αλλά ενωμένοι, πάντα νικάμε τον φόβο. Μια φίλη που ζει στο Παρίσι με ενημέρωσε, πως οι Παριζιάνοι έγιναν ξανά ευγενικοί. Ελπίζω η ευγένεια να κρατήσει και να γίνει αλληλεγγύη για πάντα. Θαύμασα τους νεαρούς Γάλλους έξω από το συναυλιακό χώρο, που προσπαθούσαν να σύρουν σε ασφαλές σημείο τους τραυματίες, ενώ οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα εγώ σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά νομίζω, πως θα το έβαζα στα πόδια. Καλή δύναμη. Να στηρίξετε τη χώρα και την κοινωνία στην οποία ζείτε. Την αγάπη μου).
